Ο φίλος Νικόλας Δρόσος, βετεράνος γραφίστας και εξίσου δημιουργικός και στην κουζίνα, ετοιμάζει ένα ηλεκτρονικό βιβλίο μαγειρικής με τίτλο "Έχω μια πείνα". Είχα τη χαρά να το διαβάσω πριν τελειώσει και ομολογώ ότι με ενθουσίασε γιατί είναι καλογραμμένο, βιωματικό, ιστορικό, περιλαμβάνει εύκολες και νόστιμες συνταγές, αλλά πάνω απ' όλα είναι μια κατάθεση ψυχής ενός ανθρώπου που, έτσι απλά, "γουστάρει να μαγειρεύει". Το βιβλίο θα είναι σύντομα διαθέσιμο για "κατέβασμα" από το ίντερνετ.
Ο Νικόλας είχε την ιδέα να ενσωματώσει στο βιβλίο του κάποια λόγια φίλων και συνεργατών του γύρω από το δικό τους πάθος, πάντα σχετικά με το κρασί και τα παρελκόμενά του. Ανάμεσα σε αυτούς ήμουν κι εγώ, κι έτσι - ίσως για πρώτη φορά, και λόγω του ιδιαίτερου ύφους του βιβλίου - έκατσα ένα βράδυ και σκέφτηκα (και στη συνέχεια έγραψα) κάποιες σκέψεις για την (απ)αρχή της ενασχόλησής μου με το δικό μου πάθος, το κρασί. Και ζήτησα την άδεια του Νικόλα για να τις μοιραστώ μαζί σας πριν την δημοσίευση του βιβλίου του. Και επειδή θεωρώ όλους εσάς - νέους και παλιούς - που με παρακολουθείτε και με διαβάζετε δικούς μου ανθρώπους, σας τις αφιερώνω:
Γιατί ασχολήθηκα με το κρασί
Από τον Θόδωρο Λέλεκα
Δημοσιογράφο, blogger, εκπαιδευτή οίνου
Μα δεν ασχολήθηκα εγώ με το κρασί... Εκείνο αποφάσισε να ασχοληθεί μαζί μου. Με παρακολουθούσε και με γυρόφερνε χρόνια πολλά, ώσπου τελικά με πέτυχε ανυποψίαστο και χαρούμενο ένα όμορφο καλοκαίρι στην Τοσκάνη και μπήκε στο αίμα μου, σαν μικρόβιο (από τα καλά). Κι από τότε είμαστε αχώριστοι. Όπως αχώριστοι είμαστε και όλοι οι φίλοι που γνωριστήκαμε με κάποιο τρόπο που σχετίζεται με το κρασί. Θες σε σεμινάρια, θες σε εκθέσεις, θες σε οινοποιεία, θες σε γευσιγνωσίες - και που δεν θες;
Γιατί το κρασί δεν είναι (μόνο) αλκοόλ, χρώμα, άρωμα, οξύτητα, γεύση, τανίνη ή επίγευση. Για μένα πάνω απ’ όλα το κρασί είναι παρέα, είναι κοινωνικότητα, είναι φίλοι, είναι αγάπη, είναι χαμόγελο, είναι στιγμές, είναι αναμνήσεις, είναι εμπειρίες. Από αυτές που κάθε μέρα μπορείς να έχεις καινούριες – και να λες κι ευχαριστώ, γιατί δεν τις χορταίνεις με τίποτα, έτσι κι αλλιώς.
Θα μπορούσα λοιπόν να πω ότι για όλα τα παραπάνω (και άλλα τόσα) αποφάσισα να ασχοληθώ με το κρασί. Δεν το λέω όμως. Γιατί, είπαμε, εκείνο ασχολήθηκε μαζί μου. Ευτυχώς...
