Ηθοποιός σημαίνει πως...
Ηθοποιός αντί για βουλευτής, όπως λέμε παράσταση αντί για ψήφιση νομοσχεδίου. Οι Καιάδες, οι Στουρνάρες και το... αθώο κορίτσι
γράφει ο Χρ. Δ. Γλύστρας
Έχουν δίκιο όσοι πιστεύουν στο «Ουδέν κακόν αμιγές καλού» όπως απέδειξε η προχθεσινή «δραματική» συνεδρίαση της ολομέλειας της Βουλής των Ελλήνων. Σύμφωνα με το πρόγραμμα που είχε κυκλοφορήσει ευρέως, το έργο που επρόκειτο να διαδραματισθεί, ανήκε στο λεγόμενο «σοβαρό ρεπερτόριο», και κανείς δεν ήξερε αν θα κατέληγε σε «happy» ή σε «tragic end».
Αυτό όμως που είδαμε δεν ήταν το... αφήγημα (όξω, ρε, γαμώ το συρμό σας) «πως η πτωχή Ελλάς νομοθετεί την περαιτέρω πτωχοποίησή της», αλλά μια επιθεώρηση πίστας διαρκείας 15 ωρών, όπου οι νουμερίστες παρουσίαζαν τα νούμερά τους, με μοναδικό τους μέλημα την αυτοϊκανοποίηση. Παραδόξως, έβγαζε πολύ γέλιο.
Μου δόθηκε επίσης η ευκαιρία να αντιληφθώ τον λόγο για τον οποίο τελευταίως όλο και περισσότερο τα κόμματα επιλέγουν να στελεχώνουν τους συνδυασμούς τους με ηθοποιούς, καθώς ο ρόλος του βουλευτή δεν χρειάζεται πλέον πολιτικά, αλλά δραματικά προσόντα. Φαίνεται ότι ηθοποιός σημαίνει πως… και το κοινοβούλιο ανάγκα πείθεται. Θα έλεγα λοιπόν ανεπιφύλακτα, πως ο ανεξάρτητος Έλληνας Παύλος Χαϊκάλης, έκλεψε την παράσταση, αν δεν ανεδεικνύετο ένα λαμπρό κρυφό ταλέντο.
Το ταλέντο της κ. Θ. Τζάκρη, που εκπροσώπησε το «αθώο ΠαΣοΚ», γράφοντας σκηνοθετώντας απομνημονεύοντας και ερμηνεύοντας με απόλυτη επιτυχία ένα μονόπρακτο, όπου η ηρωίς καθυβρίζει τους διαφθορείς της, οι οποίοι με παραμυθίες και τεχνάσματα την παρασύρουν στον όλεθρο της υπερψηφίσεως του πολυνομοσχεδίου των επτακοσίων σελίδων, με το πιστόλι στον κρόταφο και, αυτή υποκύπτει, μόνο και μόνο για να βρει στο μέλλον την ευκαιρία να αρπάξει το πιστόλι ώστε να μην κινδυνεύσει ξανά κανένα άλλο αθώο κορίτσι.
Από τον μονόλογο του επιμελώς ξυρισμένου στο κρανίο βουλευτή της χρησαυγής, γνωστού με το ψευδώνυμο «Καιάδας» διδάχθηκα (το θέατρο διδάσκει) δύο πράγματα. Το ένα είναι ότι η παροιμία «παραμύθια, φούρναρη», περιγράφει την προσπάθεια των αρτοποιών να πείσουν με αφελή επιχειρήματα τους πελάτες τους πως δεν κλέβουν το αλεύρι, αναμειγνύοντας το με αδρανή υλικά όπως το πίτουρο. Στην περίπτωση του κ. «Καιάδα», ο οποίος είναι αρτοποιός, όπως ο ίδιος αποκάλυψε, το παραμύθι ήταν ότι έγραψε ο ίδιος αυτό που προσπάθησε αλλά δεν κατάφερε να διαβάσει, παρουσιάζοντας τα γνωστά συμπτώματα του Γιωργάκη με παρατονισμούς, σαρδαμοποίηση και επιμελές στραπατσάρισμα των αγνώστων σε αυτόν λέξεων.
Το δεύτερο είναι ότι ο κ. Άδωνης Γεωργιάδης φορά ρολόι ρόλεξ, γεγονός που τον κατατάσσει στους γιαλαντζί πατριδοκάπηλους, όπως άλλωστε αποδείχθηκε δια της ταχείας ενσωματώσεώς του στην υπό τον κ. Σαμαρά Νέα Δημοκρατία.
Αντίθετα από τον (μάλλον ανιστόρητο) κ. Καιάδα, η ιστορικός κ. Ρεπούση της ΔημΑρ, συνέγραψε επιμελώς την ιστορία που διηγήθηκε και τόσο ήταν το άγχος της να μην απόσχει ούτε κεραίας από το εμβριθές κείμενό της, που το διάβασε με την προσήλωση που ο ευσεβής αναγνώστης διαβάζει το Ιερόν Ευαγγέλιο στην κυριακάτικη λειτουργία. Ας λένε οι κανονισμοί ότι ο βουλευτής πρέπει να ομιλεί από στήθους και μόνον εξαιρετικώς να καταφεύγει σε σημειώσεις.
Ο κ, Ευάγγελος Βενιζέλος, απέδειξε για μια ακόμη φορά ότι η Χριστιανική Παιδεία, ποτέ δεν λησμονιέται. Με την ευκολία που ο πεφωτισμένος ιεροκήρυκας διεξέρχεται το θέμα που του έχει αναθέσει ο γέροντάς του, ο κ. Βενιζέλος επιδαψίλευσε τιμές στο πρόσωπο του πρωθυπουργού κ. Σαμαρά, προκαλώντας το ειρωνικό σχόλιο του κ. Καμμένου. Αλλά όσα ξέρει ο νοικοκύρης, δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος. Ο παμπόνηρος Μπένι ήξερε κάτι που δεν ξέραμε εμείς, ότι δηλαδή πολύ σύντομα θα χρειασθεί την αμέριστη στήριξη του πάλε ποτέ αντίπαλου κ. Σαμαρά, καθώς η πορεία διάλυσης του ΠαΣοΚ είναι καλπάζουσα.
Το κυρίως έργο όμως είχε και δυο ατραξιόν δυο διασκεδαστικά ιντερεμέδια, το ένα στην αρχή και το άλλο στο μέσον της φιέστας. Την κρίση περί της αντισυνταγματικότητας της επείγουσας ψήφισης και τον εξαναγκασμό του υπηρεσιακού και σνομπ κ. Στουρνάρα να αποσύρει την τροπολογία που αντικανονικά κατέθεσε. Και τα δύο μας έδωσαν μια γεύση πολύ... γκουρμέ Κορεάτικης Βουλής.
Κάπως έτσι, ο κοινοβουλευτικός έλεγχος επί ενός εκ των σοβαρότερων νομοθετημάτων των τελευταίων χρόνων κατέληξε σε πανήγηρη όπου ταραγμένοι βουλευτές "εξηγούσαν" στο πόπολο δυσνόητους όρους με την ίδια επιτυχία που μια μαϊμού θα καταπιανόταν με μια εξίσωση. Καμιά φορά σκέφτομαι μήπως το μπάχαλο είναι ο τρόπος που το πολιτικό σύστημα έχει εφεύρει για να μην κατανοούμε τα πραττόμενα.
Αλλά λέω, μπα...
Έχουν δίκιο όσοι πιστεύουν στο «Ουδέν κακόν αμιγές καλού» όπως απέδειξε η προχθεσινή «δραματική» συνεδρίαση της ολομέλειας της Βουλής των Ελλήνων. Σύμφωνα με το πρόγραμμα που είχε κυκλοφορήσει ευρέως, το έργο που επρόκειτο να διαδραματισθεί, ανήκε στο λεγόμενο «σοβαρό ρεπερτόριο», και κανείς δεν ήξερε αν θα κατέληγε σε «happy» ή σε «tragic end».
Αυτό όμως που είδαμε δεν ήταν το... αφήγημα (όξω, ρε, γαμώ το συρμό σας) «πως η πτωχή Ελλάς νομοθετεί την περαιτέρω πτωχοποίησή της», αλλά μια επιθεώρηση πίστας διαρκείας 15 ωρών, όπου οι νουμερίστες παρουσίαζαν τα νούμερά τους, με μοναδικό τους μέλημα την αυτοϊκανοποίηση. Παραδόξως, έβγαζε πολύ γέλιο.
Μου δόθηκε επίσης η ευκαιρία να αντιληφθώ τον λόγο για τον οποίο τελευταίως όλο και περισσότερο τα κόμματα επιλέγουν να στελεχώνουν τους συνδυασμούς τους με ηθοποιούς, καθώς ο ρόλος του βουλευτή δεν χρειάζεται πλέον πολιτικά, αλλά δραματικά προσόντα. Φαίνεται ότι ηθοποιός σημαίνει πως… και το κοινοβούλιο ανάγκα πείθεται. Θα έλεγα λοιπόν ανεπιφύλακτα, πως ο ανεξάρτητος Έλληνας Παύλος Χαϊκάλης, έκλεψε την παράσταση, αν δεν ανεδεικνύετο ένα λαμπρό κρυφό ταλέντο.
Το ταλέντο της κ. Θ. Τζάκρη, που εκπροσώπησε το «αθώο ΠαΣοΚ», γράφοντας σκηνοθετώντας απομνημονεύοντας και ερμηνεύοντας με απόλυτη επιτυχία ένα μονόπρακτο, όπου η ηρωίς καθυβρίζει τους διαφθορείς της, οι οποίοι με παραμυθίες και τεχνάσματα την παρασύρουν στον όλεθρο της υπερψηφίσεως του πολυνομοσχεδίου των επτακοσίων σελίδων, με το πιστόλι στον κρόταφο και, αυτή υποκύπτει, μόνο και μόνο για να βρει στο μέλλον την ευκαιρία να αρπάξει το πιστόλι ώστε να μην κινδυνεύσει ξανά κανένα άλλο αθώο κορίτσι.
Από τον μονόλογο του επιμελώς ξυρισμένου στο κρανίο βουλευτή της χρησαυγής, γνωστού με το ψευδώνυμο «Καιάδας» διδάχθηκα (το θέατρο διδάσκει) δύο πράγματα. Το ένα είναι ότι η παροιμία «παραμύθια, φούρναρη», περιγράφει την προσπάθεια των αρτοποιών να πείσουν με αφελή επιχειρήματα τους πελάτες τους πως δεν κλέβουν το αλεύρι, αναμειγνύοντας το με αδρανή υλικά όπως το πίτουρο. Στην περίπτωση του κ. «Καιάδα», ο οποίος είναι αρτοποιός, όπως ο ίδιος αποκάλυψε, το παραμύθι ήταν ότι έγραψε ο ίδιος αυτό που προσπάθησε αλλά δεν κατάφερε να διαβάσει, παρουσιάζοντας τα γνωστά συμπτώματα του Γιωργάκη με παρατονισμούς, σαρδαμοποίηση και επιμελές στραπατσάρισμα των αγνώστων σε αυτόν λέξεων.
Το δεύτερο είναι ότι ο κ. Άδωνης Γεωργιάδης φορά ρολόι ρόλεξ, γεγονός που τον κατατάσσει στους γιαλαντζί πατριδοκάπηλους, όπως άλλωστε αποδείχθηκε δια της ταχείας ενσωματώσεώς του στην υπό τον κ. Σαμαρά Νέα Δημοκρατία.
Αντίθετα από τον (μάλλον ανιστόρητο) κ. Καιάδα, η ιστορικός κ. Ρεπούση της ΔημΑρ, συνέγραψε επιμελώς την ιστορία που διηγήθηκε και τόσο ήταν το άγχος της να μην απόσχει ούτε κεραίας από το εμβριθές κείμενό της, που το διάβασε με την προσήλωση που ο ευσεβής αναγνώστης διαβάζει το Ιερόν Ευαγγέλιο στην κυριακάτικη λειτουργία. Ας λένε οι κανονισμοί ότι ο βουλευτής πρέπει να ομιλεί από στήθους και μόνον εξαιρετικώς να καταφεύγει σε σημειώσεις.
Ο κ, Ευάγγελος Βενιζέλος, απέδειξε για μια ακόμη φορά ότι η Χριστιανική Παιδεία, ποτέ δεν λησμονιέται. Με την ευκολία που ο πεφωτισμένος ιεροκήρυκας διεξέρχεται το θέμα που του έχει αναθέσει ο γέροντάς του, ο κ. Βενιζέλος επιδαψίλευσε τιμές στο πρόσωπο του πρωθυπουργού κ. Σαμαρά, προκαλώντας το ειρωνικό σχόλιο του κ. Καμμένου. Αλλά όσα ξέρει ο νοικοκύρης, δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος. Ο παμπόνηρος Μπένι ήξερε κάτι που δεν ξέραμε εμείς, ότι δηλαδή πολύ σύντομα θα χρειασθεί την αμέριστη στήριξη του πάλε ποτέ αντίπαλου κ. Σαμαρά, καθώς η πορεία διάλυσης του ΠαΣοΚ είναι καλπάζουσα.
Το κυρίως έργο όμως είχε και δυο ατραξιόν δυο διασκεδαστικά ιντερεμέδια, το ένα στην αρχή και το άλλο στο μέσον της φιέστας. Την κρίση περί της αντισυνταγματικότητας της επείγουσας ψήφισης και τον εξαναγκασμό του υπηρεσιακού και σνομπ κ. Στουρνάρα να αποσύρει την τροπολογία που αντικανονικά κατέθεσε. Και τα δύο μας έδωσαν μια γεύση πολύ... γκουρμέ Κορεάτικης Βουλής.
Κάπως έτσι, ο κοινοβουλευτικός έλεγχος επί ενός εκ των σοβαρότερων νομοθετημάτων των τελευταίων χρόνων κατέληξε σε πανήγηρη όπου ταραγμένοι βουλευτές "εξηγούσαν" στο πόπολο δυσνόητους όρους με την ίδια επιτυχία που μια μαϊμού θα καταπιανόταν με μια εξίσωση. Καμιά φορά σκέφτομαι μήπως το μπάχαλο είναι ο τρόπος που το πολιτικό σύστημα έχει εφεύρει για να μην κατανοούμε τα πραττόμενα.
Αλλά λέω, μπα...
