…της θείας σας ο τόπος
Ποιοι χρησμοί κρύβονται πίσω από τα σαρδάμ του Πρωθυπουργού. Καλή διάθεση να υπάρχει και νόημα θα βρούμε...
γράφει ο Χρ. Δ. Γλύστρας
Έχω από καιρό καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο πρωθυπουργός και σωτήρας της πατρίδας μας έχει ένα χάρισμα, που δολίως και αφελώς έχει έως σήμερα παρουσιασθεί ως ατιμωτικό ελάττωμα, συνιστάμενο σε πλημμελή γνώση της ελληνικής γλώσσας σε συνδυασμό με μία προϊούσα δυσλεξία.
Πρόκειται για ένα χάρισμα που μόνον χάρη στην κακεντρέχεια της δεξιάς σπερμολογίας δεν κατέστη δυνατόν να αναγνωρισθεί και να αξιολογηθεί από τον κυρίαρχο (αφέντη) λαό, υπέρ του οποίου υπάρχει και εκδηλούται, ενώ η ιστορία διδάσκει ότι εδώ και αιώνες, όσοι το είχαν τιμήθηκαν, δοξάσθηκαν και, κυριολεκτικά, καθ – ιερώθησαν.
Ε, ναι λοιπόν, ομιλώ για την Πυθία και τους χρησμούς της, τους οποίους ουδείς των πεφωτισμένων προγόνων μας διανοήθηκε ποτέ να αποδώσει σε αγραμματοσύνη ή κοκομπλόκο. Και τότε οι απλοί άνθρωποι δεν κατανοούσαν το νόημα των λόγων της Πυθίας, είχαν όμως την ευφυΐα να απευθύνονται στους ειδικούς, οι οποίοι εν συσκέψει ανακάλυπταν και αποκρυπτογραφούσαν τον χρησμό.
Η πρώτη φορά που άρχισα να προβληματίζομαι ήταν το καλοκαίρι του 2009, όταν ο Giorgos κλείνοντας την ομιλία του είπε: «Όλοι στις κάλτσες». Ένοιωθα κάτι να μου ξεφεύγει. Το δεύτερο περιστατικό ήταν εκείνο το δύσβατο (πως λένε σχολιάζοντας τα θέματα των πανελληνίων, «το θέμα ήταν βατό»; Έεε, καμία σχέση) μαθηματικώς «Μηδέν εις το πηλίκιο». Αυτή τη φορά, την τρίτη και φαρμακερή, άνοιξε μπροστά στα μάτια μου μια χαραμάδα, ένα φως στο βάθος του τουνέλου, ακούγοντας το προφητικό – ναι, ναι προφητικό – «Οι θείες του λαού θα πιάσουν τόπο».
Τα μπιρμπιλωτά της μάτια
Καταλυτικό ρόλο διεδραμάτισε η πληροφόρηση μου ότι η κ. Τίνα Μπιρμπίλη, θα αφοσιωθεί του λοιπού μόνον στο έργο της συγγραφής των λόγων του πρωθυπουργού, άμα και η χαρισματική επεξήγηση της διαδικασίας με την οποία εξασφαλίζει την βελτιστοποίηση της εργώδους προσπαθείας της: Απομονώνεται, λέει, αδειάζει τελείως το μυαλό της από οτιδήποτε, βγάζει μια λευκή σελίδα και σημειώνει τα points- τις αλφαδιές να πούμε. Έπειτα, αφήνει την έμπνευση να καθοδηγεί τα χέρια της πάνω στο πληκτρολόγιο. Ξαναδιαβάζει, διορθώνει, συμπληρώνει και έτοιμο το πόνημα.
Αργά το βράδυ βρίσκονται με τον πρωθυπουργό (σπίτι της, σπίτι του ή και κάπου αλλού) ο οποίος παίρνει το κείμενο το διαβάζει, το προσαρμόζει στο δικό του ύφος και βάζει τις τελευταίες πινελιές. Τόσο απλό και τόσο πετυχημένο.
Σκέπτομαι, λοιπόν, ότι ο χρησμοδότης πρωθυπουργός στην προς ανάλυσιν πρόταση κάνει μία ευοίωνη μαντεψιά: Οι θείες του λαού, οι θείες μας δηλαδή, δεν θα εξαϋλωθούν, όπως οι μάντεις κακών προβλέπουν ισχυριζόμενοι ότι δεν μπορούν να επιβιώσουν μετά τις οριζόντιες και μισοκάθετες περικοπές.
Θεία αδικία
Θα τολμήσω μάλιστα να πω, ότι διαφαίνεται υπόσχεση ευημερίας, φυσικά μετά το 2013, που θα αρχίσει η ανάπτυξη να αποδίδει τους καρπούς της και οι θείτσες, αυτές που βγαίνουν στα κανάλια και λένε «πεινάμε, από τα σκουπίδια της λαϊκής τρώμε», θα πάρουν τα πάνω τους και θ’ αρχίσουν να στρογγυλεύουν. Και επειδή όλοι ξέρουμε που το βάζουν οι γριές το πάχος, όποιος έχει μάτια βλέπει την προειδοποίηση, ότι οι φαρδύκωλες θείες θα απειλήσουν τον ζωτικό μας χώρο.
Εγώ που έζησα τα πέτρινα χρόνια της δεκαετίας του ’50, έχω πικρή πείρα, καθώς στα οικογενειακά τραπέζια, η μάνα μου με έβαζε ανάμεσα στη θεία Αθηνά και τη θεια Πολυξένη στη στενή πλευρά του τραπεζιού. Καθισμένος στην ψηλή καρεκλίτσα μου που είχε και ένα στήριγμα για τα πόδια – που δεν έφταναν να ακουμπήσουν στο πάτωμα– ασφυκτιούσα ανάμεσα στα ξύγκια τους. Τα μάτια μου μπορούσαν μόνο να βλέπουν απέναντι την τυχερή αδελφή μου καθισμένη άνετα μεταξύ του ξερακιανού συζύγου της Αθηνάς και του κοντούλη με την κοιλίτσα- έμοιαζε να έχει καταπιεί αμάσητο ένα καρπουζάκι- άντρα της Πολυξένης, καθώς τα ξέχειλα μπούστα τους λειτουργούσαν σαν τις παρωπίδες που φορούσε το άλογο του μανάβη μας για να μη σκιάζεται.
Τέτοια ήταν η ενόχληση μου από την πνιγηρή καταπίεση, που όταν, χρόνια μετά, μάλωσα με ένα μαχαλόμαγκα επειδή δεν του έδινα το τόπι μου και μου είπε τσαντισμένος «της θείας σου ο κώλος», αρκέστηκα να τον ρωτήσω «Της Αθηνάς ή της Πολυξένης;» γιατί προτιμούσα της Πολυξένης, που ήταν πιο μαρτζέβελος.
Πιστεύω ακόμα ότι την ύστατη στιγμή ο Πυθίος ΓΑΠ, αφαίρεσε στο τελευταίο
«χτένισμα» της βραδυνής πινελιάς του, μια λέξη. Γιατί είχε γράψει οι «θείες του λαού θα πιάσουν πολύ τόπο», αλλά φοβήθηκε μην ξεσηκώσει τους οξύθυμους κι’ αρχίσουν να μακελεύουν τις γριές.
Το πηλίκιο και οι κάλτσες
Έρχομαι τώρα στους άλλους δυο χρησμούς, το «μηδέν εις το πηλίκιο» και το «όλοι στις κάλτσες». Όπως ξέρουμε, το πηλίκιο συμβολίζει την επάνω τάξη, τους βαθμοφόρους, την εξουσία εν κατακλείδι. Μηδέν, δηλαδή τίποτα, στην εξουσία, γιατί ο ΓΑΠ είναι πρωτίστως αντιεξουσιαστης κι’ αν έχει να δώσει σε κάποιους αυτοί θα είναι όσοι φορούν δίκοχα, μπερέδες και εργατικές τραγιάσκες, αυτοί δηλαδή από τους οποίους τα παίρνει προσωρινώς με το λεγόμενο χαράτσι της εισφοράς.Η οποία εισφορά θα λειτουργήσει κάπως σαν το «προσέχουμε για να έχουμε» κάτι στο δίνουμε για να έχουμε αργότερα να πάρουμε και όσα δώκαμε, αλλά και όσα αυτά στο μεταξύ θα έχουν γεννήσει. Τίποτα όμως, μηδέν, εις τα πηλίκια.
Για να καταλάβουμε το «όλοι στις κάλτσες» πρέπει να γνωρίζουμε μια έκφραση που ήταν του συρμού όταν εγώ ήμουνα μικρός και ο ΓΑΠ μικρότερος. Λέγαμε τότε αυτός "έφαγε τις κάλτσες του" που στο λεξικό Δημητράκου ερμηνεύεται «έφαγε το καταπέτασμα» (έφαγε πολύ), που ο Μπαμπινιώτης θεώρει ότι προέρχεται από το καταπετάννυμι (=ξεδιπλώνω, ανοίγω τι πάνω από κάτι, παραπέτασμα ,κουρτίνα). Άρα έφαγε τις κάλτσες του = έφαγε (ακόμα και) το περιτύλιγμα της τροφής. Οι κάλτσες άλλωστε είναι η λατινογενής λέξη calza από το calceo, που σημαίνει υποδέω, περιτυλίγω (με ένα καταπέτασμα) τα πόδια, κατά τον Κουμανούδη.
Ο έστι μεθερμηνευόμενο, όλοι στα παραπετάσματα- τις κουρτίνες. Η ερμηνεία του ιερατείου διίσταται εδώ. Οι μεν, θεωρούν ότι ο Πυθίος εννοεί το παραβάν πίσω από το οποίο αποσυρόμεθα για να ετοιμάσουμε το ψηφοδέλτιο που θα ρίξουμε μετά στην κάλπη. Οι δε, πιο ευφάνταστοι, πιστεύουν ότι αναφέρεται στην προφανή απόφαση του κυρίαρχου λαού να μην προτιμήσει τον Κωστάκιο τον Β΄, τον μικρό, αλλά την κουρτίνα που, όταν άνοιξε αποκάλυψε τον Σοσιαλισμό στην εξουσία.
Υ.Γ. Ι: Ως «αξιόπουστα» εννοούμε κατ’ ευφημισμόν τον εκ των δανείων δυνάμεων προβεβλημένο διοπτροφόρο κύριο που κατσάδιασε τον Ευάγγελο μας και το όνομά του παραπέμπει σε γυναικείο ένδυμα για να μην τον πούμε αγριόπουστα και μας κακοχαρακτηρίσουν.
Υ.Γ. ΙΙ: Εξάλλου, Η φράση «Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» έχει αποδοθεί λανθασμένα. Το η δεν είναι διαζευκτικό, καθώς πρόκειται περί ενός περιληπτικού ορισμού της έννοιας σοσιαλισμός> ο πλήρης ορισμός έχει ως εξής: Σοσιαλισμός είναι η βαρβαρότητα των δυνάμεων προστασίας του πολίτη κατά των αντί-σωτηρίων διεκδικήσεων των οχλοκρατών. Αυτό αποδεικνύει και η επιδειχθείσα βοήθεια και περίθαλψη που προσφέρθηκε στους ΕΘΕΛόδουλους ματσουκοφόρους εχθρους των τρομοκρατων.
Έχω από καιρό καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο πρωθυπουργός και σωτήρας της πατρίδας μας έχει ένα χάρισμα, που δολίως και αφελώς έχει έως σήμερα παρουσιασθεί ως ατιμωτικό ελάττωμα, συνιστάμενο σε πλημμελή γνώση της ελληνικής γλώσσας σε συνδυασμό με μία προϊούσα δυσλεξία.
Πρόκειται για ένα χάρισμα που μόνον χάρη στην κακεντρέχεια της δεξιάς σπερμολογίας δεν κατέστη δυνατόν να αναγνωρισθεί και να αξιολογηθεί από τον κυρίαρχο (αφέντη) λαό, υπέρ του οποίου υπάρχει και εκδηλούται, ενώ η ιστορία διδάσκει ότι εδώ και αιώνες, όσοι το είχαν τιμήθηκαν, δοξάσθηκαν και, κυριολεκτικά, καθ – ιερώθησαν.
Ε, ναι λοιπόν, ομιλώ για την Πυθία και τους χρησμούς της, τους οποίους ουδείς των πεφωτισμένων προγόνων μας διανοήθηκε ποτέ να αποδώσει σε αγραμματοσύνη ή κοκομπλόκο. Και τότε οι απλοί άνθρωποι δεν κατανοούσαν το νόημα των λόγων της Πυθίας, είχαν όμως την ευφυΐα να απευθύνονται στους ειδικούς, οι οποίοι εν συσκέψει ανακάλυπταν και αποκρυπτογραφούσαν τον χρησμό.
Η πρώτη φορά που άρχισα να προβληματίζομαι ήταν το καλοκαίρι του 2009, όταν ο Giorgos κλείνοντας την ομιλία του είπε: «Όλοι στις κάλτσες». Ένοιωθα κάτι να μου ξεφεύγει. Το δεύτερο περιστατικό ήταν εκείνο το δύσβατο (πως λένε σχολιάζοντας τα θέματα των πανελληνίων, «το θέμα ήταν βατό»; Έεε, καμία σχέση) μαθηματικώς «Μηδέν εις το πηλίκιο». Αυτή τη φορά, την τρίτη και φαρμακερή, άνοιξε μπροστά στα μάτια μου μια χαραμάδα, ένα φως στο βάθος του τουνέλου, ακούγοντας το προφητικό – ναι, ναι προφητικό – «Οι θείες του λαού θα πιάσουν τόπο».
Τα μπιρμπιλωτά της μάτια
Καταλυτικό ρόλο διεδραμάτισε η πληροφόρηση μου ότι η κ. Τίνα Μπιρμπίλη, θα αφοσιωθεί του λοιπού μόνον στο έργο της συγγραφής των λόγων του πρωθυπουργού, άμα και η χαρισματική επεξήγηση της διαδικασίας με την οποία εξασφαλίζει την βελτιστοποίηση της εργώδους προσπαθείας της: Απομονώνεται, λέει, αδειάζει τελείως το μυαλό της από οτιδήποτε, βγάζει μια λευκή σελίδα και σημειώνει τα points- τις αλφαδιές να πούμε. Έπειτα, αφήνει την έμπνευση να καθοδηγεί τα χέρια της πάνω στο πληκτρολόγιο. Ξαναδιαβάζει, διορθώνει, συμπληρώνει και έτοιμο το πόνημα.
Αργά το βράδυ βρίσκονται με τον πρωθυπουργό (σπίτι της, σπίτι του ή και κάπου αλλού) ο οποίος παίρνει το κείμενο το διαβάζει, το προσαρμόζει στο δικό του ύφος και βάζει τις τελευταίες πινελιές. Τόσο απλό και τόσο πετυχημένο.
Σκέπτομαι, λοιπόν, ότι ο χρησμοδότης πρωθυπουργός στην προς ανάλυσιν πρόταση κάνει μία ευοίωνη μαντεψιά: Οι θείες του λαού, οι θείες μας δηλαδή, δεν θα εξαϋλωθούν, όπως οι μάντεις κακών προβλέπουν ισχυριζόμενοι ότι δεν μπορούν να επιβιώσουν μετά τις οριζόντιες και μισοκάθετες περικοπές.
Θεία αδικία
Θα τολμήσω μάλιστα να πω, ότι διαφαίνεται υπόσχεση ευημερίας, φυσικά μετά το 2013, που θα αρχίσει η ανάπτυξη να αποδίδει τους καρπούς της και οι θείτσες, αυτές που βγαίνουν στα κανάλια και λένε «πεινάμε, από τα σκουπίδια της λαϊκής τρώμε», θα πάρουν τα πάνω τους και θ’ αρχίσουν να στρογγυλεύουν. Και επειδή όλοι ξέρουμε που το βάζουν οι γριές το πάχος, όποιος έχει μάτια βλέπει την προειδοποίηση, ότι οι φαρδύκωλες θείες θα απειλήσουν τον ζωτικό μας χώρο.
Εγώ που έζησα τα πέτρινα χρόνια της δεκαετίας του ’50, έχω πικρή πείρα, καθώς στα οικογενειακά τραπέζια, η μάνα μου με έβαζε ανάμεσα στη θεία Αθηνά και τη θεια Πολυξένη στη στενή πλευρά του τραπεζιού. Καθισμένος στην ψηλή καρεκλίτσα μου που είχε και ένα στήριγμα για τα πόδια – που δεν έφταναν να ακουμπήσουν στο πάτωμα– ασφυκτιούσα ανάμεσα στα ξύγκια τους. Τα μάτια μου μπορούσαν μόνο να βλέπουν απέναντι την τυχερή αδελφή μου καθισμένη άνετα μεταξύ του ξερακιανού συζύγου της Αθηνάς και του κοντούλη με την κοιλίτσα- έμοιαζε να έχει καταπιεί αμάσητο ένα καρπουζάκι- άντρα της Πολυξένης, καθώς τα ξέχειλα μπούστα τους λειτουργούσαν σαν τις παρωπίδες που φορούσε το άλογο του μανάβη μας για να μη σκιάζεται.
Τέτοια ήταν η ενόχληση μου από την πνιγηρή καταπίεση, που όταν, χρόνια μετά, μάλωσα με ένα μαχαλόμαγκα επειδή δεν του έδινα το τόπι μου και μου είπε τσαντισμένος «της θείας σου ο κώλος», αρκέστηκα να τον ρωτήσω «Της Αθηνάς ή της Πολυξένης;» γιατί προτιμούσα της Πολυξένης, που ήταν πιο μαρτζέβελος.
Πιστεύω ακόμα ότι την ύστατη στιγμή ο Πυθίος ΓΑΠ, αφαίρεσε στο τελευταίο
«χτένισμα» της βραδυνής πινελιάς του, μια λέξη. Γιατί είχε γράψει οι «θείες του λαού θα πιάσουν πολύ τόπο», αλλά φοβήθηκε μην ξεσηκώσει τους οξύθυμους κι’ αρχίσουν να μακελεύουν τις γριές.
Το πηλίκιο και οι κάλτσες
Έρχομαι τώρα στους άλλους δυο χρησμούς, το «μηδέν εις το πηλίκιο» και το «όλοι στις κάλτσες». Όπως ξέρουμε, το πηλίκιο συμβολίζει την επάνω τάξη, τους βαθμοφόρους, την εξουσία εν κατακλείδι. Μηδέν, δηλαδή τίποτα, στην εξουσία, γιατί ο ΓΑΠ είναι πρωτίστως αντιεξουσιαστης κι’ αν έχει να δώσει σε κάποιους αυτοί θα είναι όσοι φορούν δίκοχα, μπερέδες και εργατικές τραγιάσκες, αυτοί δηλαδή από τους οποίους τα παίρνει προσωρινώς με το λεγόμενο χαράτσι της εισφοράς.
Η οποία εισφορά θα λειτουργήσει κάπως σαν το «προσέχουμε για να έχουμε» κάτι στο δίνουμε για να έχουμε αργότερα να πάρουμε και όσα δώκαμε, αλλά και όσα αυτά στο μεταξύ θα έχουν γεννήσει. Τίποτα όμως, μηδέν, εις τα πηλίκια. Για να καταλάβουμε το «όλοι στις κάλτσες» πρέπει να γνωρίζουμε μια έκφραση που ήταν του συρμού όταν εγώ ήμουνα μικρός και ο ΓΑΠ μικρότερος. Λέγαμε τότε αυτός "έφαγε τις κάλτσες του" που στο λεξικό Δημητράκου ερμηνεύεται «έφαγε το καταπέτασμα» (έφαγε πολύ), που ο Μπαμπινιώτης θεώρει ότι προέρχεται από το καταπετάννυμι (=ξεδιπλώνω, ανοίγω τι πάνω από κάτι, παραπέτασμα ,κουρτίνα). Άρα έφαγε τις κάλτσες του = έφαγε (ακόμα και) το περιτύλιγμα της τροφής. Οι κάλτσες άλλωστε είναι η λατινογενής λέξη calza από το calceo, που σημαίνει υποδέω, περιτυλίγω (με ένα καταπέτασμα) τα πόδια, κατά τον Κουμανούδη.
Ο έστι μεθερμηνευόμενο, όλοι στα παραπετάσματα- τις κουρτίνες. Η ερμηνεία του ιερατείου διίσταται εδώ. Οι μεν, θεωρούν ότι ο Πυθίος εννοεί το παραβάν πίσω από το οποίο αποσυρόμεθα για να ετοιμάσουμε το ψηφοδέλτιο που θα ρίξουμε μετά στην κάλπη. Οι δε, πιο ευφάνταστοι, πιστεύουν ότι αναφέρεται στην προφανή απόφαση του κυρίαρχου λαού να μην προτιμήσει τον Κωστάκιο τον Β΄, τον μικρό, αλλά την κουρτίνα που, όταν άνοιξε αποκάλυψε τον Σοσιαλισμό στην εξουσία.
Υ.Γ. Ι: Ως «αξιόπουστα» εννοούμε κατ’ ευφημισμόν τον εκ των δανείων δυνάμεων προβεβλημένο διοπτροφόρο κύριο που κατσάδιασε τον Ευάγγελο μας και το όνομά του παραπέμπει σε γυναικείο ένδυμα για να μην τον πούμε αγριόπουστα και μας κακοχαρακτηρίσουν.
Υ.Γ. ΙΙ: Εξάλλου, Η φράση «Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» έχει αποδοθεί λανθασμένα. Το η δεν είναι διαζευκτικό, καθώς πρόκειται περί ενός περιληπτικού ορισμού της έννοιας σοσιαλισμός> ο πλήρης ορισμός έχει ως εξής: Σοσιαλισμός είναι η βαρβαρότητα των δυνάμεων προστασίας του πολίτη κατά των αντί-σωτηρίων διεκδικήσεων των οχλοκρατών. Αυτό αποδεικνύει και η επιδειχθείσα βοήθεια και περίθαλψη που προσφέρθηκε στους ΕΘΕΛόδουλους ματσουκοφόρους εχθρους των τρομοκρατων.
