Εκατό η αλεπού, εκατόν δέκα...
Οι επιτυχείς κυβερνητικές πρωτοβουλίες- όπως αυτές των μέτρων- βοηθούν να μην πλήττουμε από την οικογενειοκρατία.
γράφει ο Χριστόδουλος Δ. Γλύστρας
Τα λέγαμε, δεν κλαίγαμε, όμως πιστεύαμε, ότι ο νικητής των εκλογών της 4ης Οκτωβρίου, δεν θα απέσχε της πρακτικής του πατρός Ανδρέα, που …σοδόμισε τις φρούδες ελπίδες του 30% του εκλογικού σώματος, κάνοντάς τους να πιστέψουν, ότι «γύρισε ο τροχός- θα **** κι’ ο φτωχός».
Αυτή τη φορά, το δόλωμα ήταν «θα σας εξαιρέσω από το πανωπροίκι που θα απαιτήσω από τους πλούσιους εννοούμενους της δεξιάς». Πάει ο καιρός που πλήρωναν το μάρμαρο οι μπακαλόγατοι, οι Ζήκοι. Τώρα πληρώνει ο μπακάλης, έχων - κατέχων ακίνητα, σπίτια – μέγαρα και… κινητά (αυτοκίνητα και βάρκες), ομόλογα και μετοχές. Υπό την προϋπόθεση, ότι το έλλειμμα είναι 6,6% άντε 8, άντε 10%. Όχι 12 και τόσο-πόσο τοις εκατό…
Και, λέγαμε (στον «πρεσβύωπα» της 2ας /10 /2009) πως ο μεν Κωστάκιος ο Β΄ θα μείνει στην πολιτική ιστορία ως ο πρώτος πρωθυπουργός που προκάλεσε προώρως εκλογές και τις έχασε, ενώ ο θριαμβευτής «Γιόργκος», (όπως τον αποκαλεί η κυρία μητέρα του, μοναδική γυναίκα που αξιώθηκε να συγκεντρώσει – στην παγκόσμια Ιστορία – τις ιδιότητας της νύφης, συζύγου και μητέρας αρχηγών Κράτους σε πολίτευμα μη κληρονομικής διαδοχής στην εξουσία) έκανε χρήση του δικαιώματος του και «ανέκρουσε πρύμναν», πάντα μετά την καταμέτρηση, δεχθείς, ότι υπό τις κρατούσες συνθήκες, οι Ζήκοι αποφέρουν περισσότερα στο Ταμείον που είναι μείον, από όσα τα αφεντικά τους είναι διατεθειμένα να καταβάλουν.
Είναι σαφές, όπως θάλεγε και ο πολύς Ν. Χατζηνικολάου, ότι το παλιό σχετλιαστικό γνωμικό «εκατό η αλεπού εκατόν δέκα τ’ αλεπόπουλο», τροποποιείται με την συνδρομή τεχνολογιών, εφευρέσεων και μηχανισμών της εξουσίας, συν τη κλεινή παγκοσμιοποίηση, και επανέρχεται στα καθ’ ημάς, θετικώς πλέον φορτισμένο, εις το «έως το 1996 οι αλεπές και το 2010 τ’ αλεπόπουλα».
Δύο θεωρίες ερίζουν για τα συμβαίνοντα, εξ ων η μία πειράται να αποδώσει ευθύνη για την έκπτωση στις επιλογές ημών των ψηφοφόρων για ανάδειξη ουτιδανών διοικούντων, ενώ η άλλη, αποδίδει στην έκπτωση αξιών και στόχων την ανάδειξη αφελών- με την έννοια αβαθών, επιφανειακών, επιπόλαιων, ανάξιων– ηγετών.
Με δεδομένη την αρχή ότι οι λαοί έχουν την ηγεσία που εκάστοτε τους αξίζει, σκόπιμο είναι να εξετάσουμε ποιο ή ποια γεγονότα, οδηγούν μια κοινωνία, έναν λαό, στη δυσάρεστη θέση να διαλέγει για ηγέτες της «επώνυμους» φελλούς, με μοναδικό προσόν την κατιούσα σχέση τους με τις αλεπούδες του τέλους του 20ου αιώνα, τον Κ. Καραμανλή και τον Α. Παπανδρέου.
Βέβαια, η ελληνική κοινωνία ουδέποτε πρωτοτύπησε , αφού γεννήθηκε ως κακέκτυπο των ευρωπαϊκών κοινωνιών του 17ου -19ου αιώνα με πρώτο «Αετιδέα» (Αετιδεύς = ο νεοσσός του αετού, αλλά στην κοινωνική ιστορία, ο υιός του Ναπολέοντος, Ναπολέων Β΄) τον γιό του Ελευθερίου Βενιζέλου, Σοφοκλή.
Ο οποίος Σοφοκλής, εισήλθε στην πολιτική κονίστρα ως αρχηγός κόμματος, με ποσοστά που ποτέ δεν ξεπέρασαν μονοψήφιο αριθμό, καίτοι αξιώθηκε βραχύβιον πρωθυπουργία. Όπως άλλωστε και ο κατοπινός συνέταιρος του στην Ένωση Κέντρου, Γεώργιος Παπανδρέου, πολλά υποσχόμενος εύανδρος νέος, νομάρχης πρώτα και κατόπιν υπουργός Παιδείας του Ελ. Βενιζέλου, πριν προχωρήσει στην ίδρυση πολλών προσωποπαγών κομμάτων, και ευδοκήσει να πρωθυπουργεύσει παγιδεύοντας την Αριστερά με το περίφημον «πιστεύομεν και εις την λαοκρατίαν».
Εν πάσι περιπτώσει, οι δύο αυτοί πολιτικοί άνδρες, διαφέντευσαν την χώρα περισσότερα από 10 χρόνια ο καθένας, κλέβοντας ο μεν πρώτος, ο Μακεδών ηγέτης, την δομή κόμματος της αριστεράς, ο δε δεύτερος, ο Αχαιός, τα συνθήματά της, μα και οι δυο, στελέχη της. Με πολιτικούς ελιγμούς και δερβίσικα τερτίπια, εδραίωσαν την κομματική νομενκλατούρα τους με την αμερικανική βοήθεια και τις κοινοτικές εισφορές αντιστοίχως, καταφέρνοντας να πραγματώσουν αν όχι το εκατό τοις εκατό των στόχων τους, τουλάχιστον ένα πλέον ή αξιοπρεπές ποσοστό, που πανηγυρικά τους δικαιώνει στα μάτια των οπαδών τους.
Και ο καθείς εξ αυτών ώχετο απιών, για νέους τίτλους (ο Κ. Καραμανλής για την Προεδρία της Δημοκρατίας και ο Α. Παπανδρέου την χώρα των Μακάρων) αφήνοντας ορφανή την νομενκλατούρα που δημιούργησαν.
Αυτή ακριβώς η νομενκλατούρα, ή για την ακρίβεια όσοι απέμειναν εξ αυτής μετά την αυτονόητη συρρίκνωση που επέφερε η διαδοχή από μικρότερου βεληνεκούς αρχηγούς, ήταν που επινόησε την προσφορά του χρίσματος στα συνεπώνυμα αλεπόπουλα. Εύκολα ο σκληρός πυρήνας της Ν.Δ. αρχικά και του ΠαΣοΚ αργότερα με τη γνωστή διαδικασία του «δακτυλιδιού», έπεισαν τον κομματικό μηχανισμό πως αν «εκατόν η αλεπού» τότε συνακολούθως «εκατόν δέκα τ΄ αλεπόπουλο».
Από εκεί και πέρα, οι διαφημιστές και οι ιματζμεϊκεράδες, ανέλαβαν να … φωτίσουν τους μωρόπιστους οπαδούς. Δυο εκλογές χρειάστηκε να χάσει ο όλο και παχουλότερος Κωστάκιος και ισάριθμες ο λυγερός Γιωργάκης, για να αναδειχθούν πρόεδροι κυβερνήσεων του κόμματός των. Και φτάσαμε σήμερα, το σωτήριον έτος 2010, να θεωρούμε τον πρώτο ως «πολύ κακή επιλογή» ενώ για τον δεύτερο, παρακαλούμε τον καλό Θεό να φυλάει τη μάνα του γιατί αν μείνει ορφανό, η καλύτερη μας λύση, είναι να καταφύγουμε μετανάστες στην Αλβανία για να γλυτώσουμε τον εξανδραποδισμό.
Όπως όμως έλεγε και ο φωστήρ Πρόεδρος Χ. Σαρτζετάκης «θαρσείν χρή, φίλε Βάττε, ταχ’ αύριον έσσετ’ άμεινον». ΄Ο έστι μεθερμηνευόμενον ότι δεν απέλιπε ο Κύριος την Ελλάδα, γιατί το τρίτο αλεπόπουλο, απέτυχε να πάρει τη θέση του πρώτου.
Ήδη, μαζί με τον- 21ο- αιώνα η χώρα γύρισε και σελίδα. Σειρά τώρα έχουν τα… δισέγγονα του Εμμανουήλ Μπενάκη (βουλευτή, υπουργού και δήμαρχου Αθηναίων επί Ελευθερίου Βενιζέλου). Το τιμόνι της ‘νέας Ν. Δ. βρίσκεται πλέον στα μαλθακά χέρια του φέρελπι κ. Αντώνη Σαμαρά, εγγονού της Πηνελόπης Δέλτα, ενώ ταπεινά πλην αρειμάνια, ο εγγονός του «Τρελαντώνη», αδελφού και ήρωα της γιαγιάς του Αντώνη Σαμαρά, κ. Παύλος Γερουλάνος, κρατά στα μακριά του δάκτυλα τα ηνία του υπουργείου Πολιτισμού, που όπως όλοι ξέρουμε, είναι ο προθάλαμος της διεκδικήσεως της αρχηγίας του κόμματος που τον επέλεξε.
Μέχρι τώρα, δύο αρχηγοί και δύο παρά- τσακ αρχηγοί, προσέφεραν υπουργείες εν αυτώ.
Όχι θαφήναμε την… Ινδία να μας καβαλήσει με εκείνους τους Γκάντι, που εξήντα χρόνια τώρα διαφεντεύουν την εξουσία…
Τα λέγαμε, δεν κλαίγαμε, όμως πιστεύαμε, ότι ο νικητής των εκλογών της 4ης Οκτωβρίου, δεν θα απέσχε της πρακτικής του πατρός Ανδρέα, που …σοδόμισε τις φρούδες ελπίδες του 30% του εκλογικού σώματος, κάνοντάς τους να πιστέψουν, ότι «γύρισε ο τροχός- θα **** κι’ ο φτωχός».
Αυτή τη φορά, το δόλωμα ήταν «θα σας εξαιρέσω από το πανωπροίκι που θα απαιτήσω από τους πλούσιους εννοούμενους της δεξιάς». Πάει ο καιρός που πλήρωναν το μάρμαρο οι μπακαλόγατοι, οι Ζήκοι. Τώρα πληρώνει ο μπακάλης, έχων - κατέχων ακίνητα, σπίτια – μέγαρα και… κινητά (αυτοκίνητα και βάρκες), ομόλογα και μετοχές. Υπό την προϋπόθεση, ότι το έλλειμμα είναι 6,6% άντε 8, άντε 10%. Όχι 12 και τόσο-πόσο τοις εκατό…
Και, λέγαμε (στον «πρεσβύωπα» της 2ας /10 /2009) πως ο μεν Κωστάκιος ο Β΄ θα μείνει στην πολιτική ιστορία ως ο πρώτος πρωθυπουργός που προκάλεσε προώρως εκλογές και τις έχασε, ενώ ο θριαμβευτής «Γιόργκος», (όπως τον αποκαλεί η κυρία μητέρα του, μοναδική γυναίκα που αξιώθηκε να συγκεντρώσει – στην παγκόσμια Ιστορία – τις ιδιότητας της νύφης, συζύγου και μητέρας αρχηγών Κράτους σε πολίτευμα μη κληρονομικής διαδοχής στην εξουσία) έκανε χρήση του δικαιώματος του και «ανέκρουσε πρύμναν», πάντα μετά την καταμέτρηση, δεχθείς, ότι υπό τις κρατούσες συνθήκες, οι Ζήκοι αποφέρουν περισσότερα στο Ταμείον που είναι μείον, από όσα τα αφεντικά τους είναι διατεθειμένα να καταβάλουν.
Είναι σαφές, όπως θάλεγε και ο πολύς Ν. Χατζηνικολάου, ότι το παλιό σχετλιαστικό γνωμικό «εκατό η αλεπού εκατόν δέκα τ’ αλεπόπουλο», τροποποιείται με την συνδρομή τεχνολογιών, εφευρέσεων και μηχανισμών της εξουσίας, συν τη κλεινή παγκοσμιοποίηση, και επανέρχεται στα καθ’ ημάς, θετικώς πλέον φορτισμένο, εις το «έως το 1996 οι αλεπές και το 2010 τ’ αλεπόπουλα».
Δύο θεωρίες ερίζουν για τα συμβαίνοντα, εξ ων η μία πειράται να αποδώσει ευθύνη για την έκπτωση στις επιλογές ημών των ψηφοφόρων για ανάδειξη ουτιδανών διοικούντων, ενώ η άλλη, αποδίδει στην έκπτωση αξιών και στόχων την ανάδειξη αφελών- με την έννοια αβαθών, επιφανειακών, επιπόλαιων, ανάξιων– ηγετών.
Με δεδομένη την αρχή ότι οι λαοί έχουν την ηγεσία που εκάστοτε τους αξίζει, σκόπιμο είναι να εξετάσουμε ποιο ή ποια γεγονότα, οδηγούν μια κοινωνία, έναν λαό, στη δυσάρεστη θέση να διαλέγει για ηγέτες της «επώνυμους» φελλούς, με μοναδικό προσόν την κατιούσα σχέση τους με τις αλεπούδες του τέλους του 20ου αιώνα, τον Κ. Καραμανλή και τον Α. Παπανδρέου.
Βέβαια, η ελληνική κοινωνία ουδέποτε πρωτοτύπησε , αφού γεννήθηκε ως κακέκτυπο των ευρωπαϊκών κοινωνιών του 17ου -19ου αιώνα με πρώτο «Αετιδέα» (Αετιδεύς = ο νεοσσός του αετού, αλλά στην κοινωνική ιστορία, ο υιός του Ναπολέοντος, Ναπολέων Β΄) τον γιό του Ελευθερίου Βενιζέλου, Σοφοκλή.
Ο οποίος Σοφοκλής, εισήλθε στην πολιτική κονίστρα ως αρχηγός κόμματος, με ποσοστά που ποτέ δεν ξεπέρασαν μονοψήφιο αριθμό, καίτοι αξιώθηκε βραχύβιον πρωθυπουργία. Όπως άλλωστε και ο κατοπινός συνέταιρος του στην Ένωση Κέντρου, Γεώργιος Παπανδρέου, πολλά υποσχόμενος εύανδρος νέος, νομάρχης πρώτα και κατόπιν υπουργός Παιδείας του Ελ. Βενιζέλου, πριν προχωρήσει στην ίδρυση πολλών προσωποπαγών κομμάτων, και ευδοκήσει να πρωθυπουργεύσει παγιδεύοντας την Αριστερά με το περίφημον «πιστεύομεν και εις την λαοκρατίαν».
Εν πάσι περιπτώσει, οι δύο αυτοί πολιτικοί άνδρες, διαφέντευσαν την χώρα περισσότερα από 10 χρόνια ο καθένας, κλέβοντας ο μεν πρώτος, ο Μακεδών ηγέτης, την δομή κόμματος της αριστεράς, ο δε δεύτερος, ο Αχαιός, τα συνθήματά της, μα και οι δυο, στελέχη της. Με πολιτικούς ελιγμούς και δερβίσικα τερτίπια, εδραίωσαν την κομματική νομενκλατούρα τους με την αμερικανική βοήθεια και τις κοινοτικές εισφορές αντιστοίχως, καταφέρνοντας να πραγματώσουν αν όχι το εκατό τοις εκατό των στόχων τους, τουλάχιστον ένα πλέον ή αξιοπρεπές ποσοστό, που πανηγυρικά τους δικαιώνει στα μάτια των οπαδών τους.
Και ο καθείς εξ αυτών ώχετο απιών, για νέους τίτλους (ο Κ. Καραμανλής για την Προεδρία της Δημοκρατίας και ο Α. Παπανδρέου την χώρα των Μακάρων) αφήνοντας ορφανή την νομενκλατούρα που δημιούργησαν.
Αυτή ακριβώς η νομενκλατούρα, ή για την ακρίβεια όσοι απέμειναν εξ αυτής μετά την αυτονόητη συρρίκνωση που επέφερε η διαδοχή από μικρότερου βεληνεκούς αρχηγούς, ήταν που επινόησε την προσφορά του χρίσματος στα συνεπώνυμα αλεπόπουλα. Εύκολα ο σκληρός πυρήνας της Ν.Δ. αρχικά και του ΠαΣοΚ αργότερα με τη γνωστή διαδικασία του «δακτυλιδιού», έπεισαν τον κομματικό μηχανισμό πως αν «εκατόν η αλεπού» τότε συνακολούθως «εκατόν δέκα τ΄ αλεπόπουλο».
Από εκεί και πέρα, οι διαφημιστές και οι ιματζμεϊκεράδες, ανέλαβαν να … φωτίσουν τους μωρόπιστους οπαδούς. Δυο εκλογές χρειάστηκε να χάσει ο όλο και παχουλότερος Κωστάκιος και ισάριθμες ο λυγερός Γιωργάκης, για να αναδειχθούν πρόεδροι κυβερνήσεων του κόμματός των. Και φτάσαμε σήμερα, το σωτήριον έτος 2010, να θεωρούμε τον πρώτο ως «πολύ κακή επιλογή» ενώ για τον δεύτερο, παρακαλούμε τον καλό Θεό να φυλάει τη μάνα του γιατί αν μείνει ορφανό, η καλύτερη μας λύση, είναι να καταφύγουμε μετανάστες στην Αλβανία για να γλυτώσουμε τον εξανδραποδισμό.
Όπως όμως έλεγε και ο φωστήρ Πρόεδρος Χ. Σαρτζετάκης «θαρσείν χρή, φίλε Βάττε, ταχ’ αύριον έσσετ’ άμεινον». ΄Ο έστι μεθερμηνευόμενον ότι δεν απέλιπε ο Κύριος την Ελλάδα, γιατί το τρίτο αλεπόπουλο, απέτυχε να πάρει τη θέση του πρώτου.
Ήδη, μαζί με τον- 21ο- αιώνα η χώρα γύρισε και σελίδα. Σειρά τώρα έχουν τα… δισέγγονα του Εμμανουήλ Μπενάκη (βουλευτή, υπουργού και δήμαρχου Αθηναίων επί Ελευθερίου Βενιζέλου). Το τιμόνι της ‘νέας Ν. Δ. βρίσκεται πλέον στα μαλθακά χέρια του φέρελπι κ. Αντώνη Σαμαρά, εγγονού της Πηνελόπης Δέλτα, ενώ ταπεινά πλην αρειμάνια, ο εγγονός του «Τρελαντώνη», αδελφού και ήρωα της γιαγιάς του Αντώνη Σαμαρά, κ. Παύλος Γερουλάνος, κρατά στα μακριά του δάκτυλα τα ηνία του υπουργείου Πολιτισμού, που όπως όλοι ξέρουμε, είναι ο προθάλαμος της διεκδικήσεως της αρχηγίας του κόμματος που τον επέλεξε.
Μέχρι τώρα, δύο αρχηγοί και δύο παρά- τσακ αρχηγοί, προσέφεραν υπουργείες εν αυτώ.
Όχι θαφήναμε την… Ινδία να μας καβαλήσει με εκείνους τους Γκάντι, που εξήντα χρόνια τώρα διαφεντεύουν την εξουσία…
Παρακαλούμε τον καλό Θεό να φυλάει τη μάνα του γιατί αν μείνει ορφανό, η καλύτερη μας λύση, είναι να καταφύγουμε μετανάστες στην Αλβανία για να γλυτώσουμε τον εξανδραποδισμό...
