Τουρισμός... καπνιστός!
Η "αειφόρος" τουριστική μας ανάπτυξη έχει τώρα όραμα: Ελλάς, ελευθέρα ζώνη καπνίσματος!
γράφει ο Χρ. Δ. Γλύστρας
Ηρθεν η ώρα να αντισταθώμεν και, υπερασπιζόμενοι τα δίκαια των αδυνάτων να καταδείξωμεν στους καταπιεστές των λαών ότι οι απαγορεύσεις τους δεν είναι πάνω από τα συμφέροντα του Τουρισμού μας: Ελλάς, ελευθέρα ζώνη καπνίσματος.
Αν πιστέψουμε τους τουριστικούς Πράκτορες, απέλιπε θεός την χώρα μας. Ως θεός νοείται ο «Ξένιος Ζεύς» και ως χώρα , η Ελλάδα –τουριστικός προορισμός. Στην αρχή έφταιξε η πλεονεξία των επαγγελματίων τουριστο -βιοτεχών. Μετά ήρθε ο επαγγελματισμός των τρομοκρατών. Προστέθηκε η ραγδαία άνοδος των καυσίμων και εν κατακλείδι ήρθε η οικονομική ύφεση.
Αλλά επειδή «μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι», ήρθαμε και, με τα χεράκια μας, βγάλαμε τα ματάκια μας. Πότε βουλιάζοντας ποστάλια, πότε τρακάρωντας κρουαζιερόπλοια, πότε σκοτώνοντας με κοπανήματα βαρβάρων ραβδούχων θυροφυλάκων θαμώνες ξενυχτάδικων και πότε διοχετεύοντας φονικά αέρια σε συστήματα κλιματισμού.
Πρώτος Έλλην που θεώρησε τον Τουρισμό ως πλουτοπαραγωγική πηγή, ήταν ο Κ. Καραμανλής, στην δεκαετία του ΄50. Από την εποχή που ο Εθνάρχης ανεγνώρισε την αξία της Λουδοβίκειας ρήσης «L’ etat c’est moi» καθιστάμενος (αυτοδικαίως) «Βασιλεύς Ήλιος» ανέλαβε φυσικώ δικαίω και «Ξενιος Ζεύς», βάσει του ισχύοντος δόγματος, στις υπό ανάπτυξιν κοινωνίες της εύκρατης και τροπικής κλιματικής ζώνης, της θεοποίησης των φυσικών φαινομένων.
Μεσολάβησε ένα κενό της πράσινης περιόδου του Α. Παπανδρέου, ό οποίος (οικονομολόγος γαρ) προσανατολίστηκε σε πιο απτές και αξιοπρεπείς ("δεν θα γίνουμε τα γκαρσόνια της Ευρώπης") κατευθύνσεις της οικονομίας, επί ματαίω. Στην εποχή του σημερινού καταλληλότερου δια την πρωθυπουργία Κωστάκιου του Β΄ του Μικρού, όστις επανέφερε το κεφαλαιώδες της σημασίας του τουρισμού, με μόνην την παραχώρηση να αναθέσει την εποπτεία του, σε μικροτέρας εμβέλειας θεότητα, με αποτέλεσμα σήμερα να διαφεντεύει τον Εθνικό Τουρισμό, ο Ξένιος Άρης (Σπηλιωτόπουλος), η μικρά πλην υπερήφανη πατρίδα μας, στοχοπροσηλώθηκε και πάλι, στην τουριστική ανάπτυξη.
Είναι καιρός να κάνει ο Mars, ο Αρης δηλαδη λατινιστί, την κίνηση ΜΑΤ, που θα βγάλει τη Ν.Δ από την εσωστρέφεια, δίνοντας ταυτόχρονα ατμό, στην «βαριά βιομηχανία» μας, τον Τουρισμό.
Μπορεί ο Εθνάρχης να ήταν ο πρώτος Έλληνας που πίστεψε στο (τουριστικό) άστρο, της Ελλάδας, δεν ήταν όμως ούτε ο πρώτος ούτε ο διασημότερος ηγέτης του 20ου αιώνα που μίλησε γι’ αυτό, γιατί απλούστατα η πρωτιά ανήκει στον Αδόλφο Χίτλερ. Αυτός ήταν εκείνος που ερωτηθείς από επιτελείς του, γύρω στις αρχές του ΄43, σε τι θα χρησίμευε η Ελλάδα, η οποία απασχολούσε στρατεύματα κατοχής που άρχιζαν να λείπουν από το Ανατολικό Μέτωπο, απάντησε, «Ως λαχανόκηπος και τόπος παραθερισμού»!
Η άποψη "τα μεγάλα πνεύματα συναντώνται", είναι απορριπτέα, άμα και αφελής, χώρια που θα προκαλούσε την μήνιν των ενδιαφερομένων στη χώρα των Πνευμάτων, όπου παρεπιδημούν, για διαφορετικούς, όχι όμως λιγότερο γι’ αυτό σημαντικούς λόγους. Ας αρκεστούμε στην διαπίστωση, ότι η ταυτότης, συνήθως οφείλεται σε αξιοποίηση γνωστικών πληροφοριών που μέσω κοινού τόπου περιέρχεται στην κρίση τους.
Ο «κοινός τόπος», ήταν ένας λόγιος Αυστριακός επιστήμονας που στελέχωσε ως Αξιωματικός των Ες- Ες με το βαθμό του ταγματάρχη το αρμόδιο γραφείο μεγάλου γερμανικού σχηματισμού, στην Θεσσαλονίκη. Όσο κι αν φαίνεται περίεργο, τα Ες -Ες κυριολεκτικά κορφολογούσαν το άνθος της γερμανικής διανόησης προκειμένου να φέρουν σε πέρας επιτυχώς το έργο του ελέγχου και της διαχείρισης των κατεχομένων εδαφών, που από το 1939 ανέλαβαν. Όταν βέβαια λίγο αργότερα τους ανετέθη και η οργάνωση, διαχείριση και φρούρηση των στρατοπέδων συγκέντρωσης οι ειδικοί επιστήμονες από αυτό το επίλεκτο προσωπικό, (γιατροί, μηχανικοί, γενετιστές, βιολόγοι) διέπρεψαν στις… κακουργίες.
Πάντως, ο άνθρωπός μας που είχε έφεση στην ελληνική γραμματεία, μελέτησε και εκπόνησε σχέδιο αξιοποίησης κατά το καλύτερο δυνατόν της νέας κτήσης και το προώθησε αρμοδίως. Αντίγραφο της έκθεσης αυτής έφτασε στον Γκαίμπελς, υπουργό προπαγάνδας και διαφωτισμού, ο οποίος εντυπωσιασθείς, επισκέφτηκε για λίγες μέρες την Ελλάδα.
Μαζί με την Ελληνίδα πρωταγωνίστρια του κατοχικού θεάτρου που τον ψυχαγωγούσε – αφιλοκερδώς, όπως όλα "τα κορίτσια που είχαν φίλους Γερμανούς" και μετά "Εγγλεζάκια με κοντά παντελονάκια" - διαπίστωσε ιδίοις όμμασι της γραφής το αληθές, πριν κάνει την εισήγησή του, τίτλους της οποίας χρησιμοποίησε στην απάντησή του ο Χίτλερ.
Ακόμα τρώμε εξ αυτού, καθώς όλα τα σχέδια που δεν κατάφεραν να πραγματώσουν οι ναζί όπως η «ζώνη ζωτικών συμφερόντων», επανέρχονται μέσω Ε. Ε. στην Ευρώπη, όπου η Γερμανία δεσπόζει, αυτή τη φορά όχι δια των όπλων, αλλά οικονομικώς. Αυτός είναι και ο λόγος που μας δέχτηκαν στην Κοινή Αγορά, ενώ το 65 με 70% των πιστώσεων που μας εγκρίνονται αφορούν τις οδικές, ναυσιπλοϊκές, και αεροπορικές υποδομές.
Η εξ αναθέσεως ανάδειξη του Καραμανλή σε πρωθυπουργό της χώρας μετά το θάνατο του Παπάγου το 1955, συμπίπτει με την απίσχναση της Αμερικανικής Βοήθειας που βάσει του Σχεδίου Μάρσαλ (παρεπομένου του δόγματος Τρούμαν) απήλαυνε η χώρα και την συμβουλή των συμμάχων, να την αντικαταστήσουμε με τις πολεμικές αποζημιώσεις που όφειλαν οι ηττημένοι Γερμανοί και οι σύμμαχοί τους. Εννοείται, πως Αμερικανοί και Βρετανοί, που είχαν ήδη ικανοποιηθεί με βαρύτατες, κυριαρχικές κατά το δόγμα «vae victis» (ουαί τοις ηττημένοις) συμφωνίες σε οικονομικό και εμπορικό επίπεδο, υποσχέθηκαν εργώδη βοήθεια, μέσω του νεοσύστατου ΟΗΕ, τον οποίο χειραγωγούσαν.
Ξεκίνησε τότε ο Καραμανλής έναν Μαραθώνιο επισκέψεων σε Γερμανία και Αυστρία καθώς η Ιταλία, που είχε προσδεθεί στο άρμα των Αμερικανών, ενεφάνιζε ιδιαιτερότητες, που συμφωνήθηκε να επιλυθούν με την προσάρτηση της Δωδεκανήσου και μεταβίβαση της «Έλλης».
Η πρώτη συμφωνία κλείστηκε με τους Αυστριακούς, χάρη στο έξυπνο σχέδιο που παρουσίασε η κυβέρνησή τους, με προτροπή του Κουρτ Βαλντχάιμ, ενός αξιωματούχου που είχε καταφέρει να τρυπώσει στον ΟΗΕ, αφού επί σειρά ετών, έζησε στην αφάνεια ώστε να ξεχαστεί η ναζιστική του δράση, όπως και των περισσοτέρων συμπατριωτών του που δήθεν με το ζόρι εντάχθηκαν στην γερμανική πολεμική μηχανή. Η συμφωνία προέβλεπε την «φιλοξενία» 300.000- 350.000 αυστριακών αναπήρων και υπερηλίκων των οποίων τα έξοδα για ένα μήνα διακοπών, θα ανελάμβανε το Αυστριακό Κράτος.
Εγεννήθη ημίν Τουρισμός και μάλιστα κοινωνικός τουρισμός. Μέχρι τότε, τα πλησιέστερα στον τουρίστα μορφώματα εν Ελλάδι, ήσαν κατά σειρά εμφανίσεως, το κτηνοτροφικό «ξεκαλοκαιριό», που βρήκε μιμητές και στους εύπορους κοτσαμπασαίους, ο αλλοδαπός και αργότερα ο φιλολογίζων εντόπιος περιηγητισμός και τέλος, κατά το πρώτο τέταρτο του 20ου αιώνα, ο ιατρικώς συνιστάμενος λουτροτουρισμός.
Αυτός ο τελευταίος εξελίχθηκε σε σπαργανώδη τουρισμό, καθώς μαζί με τον άρρωστο, κόλλαγαν και μέλη της οικογένειάς του και, επιλεγομένης μιας παραθαλάσσιας ιαματικής πηγής, συνέβαλαν στην δημιουργία των λουτροπόλεων, όπως η Αιδηψός, το Λουτράκι, τα Θερμιά της Κύθνου και τα Μέθανα.
Με τα συμβόλαια στο χέρι, ο Καραμανλής ρίχτηκε στη μάχη των υποδομών. Ταυτόχρονα πρότεινε και στους «δυσκοίλιους» Γερμανούς την λύση Βαλντχάιμ, ως έμπνευσή του, αλλά οι Γερμανοί, των οποίων το κράτος έχει συνέχεια και ήξεραν την αλήθεια, αντέτειναν ότι επί του παρόντος αδυνατούν να αναλάβουν αυτό το βάρος, αντιπρότειναν όμως απορρόφηση λαχανικών και φρούτων, κατά το δεύτερο σκέλος του σχεδίου Βαλντχάιμ, γιατί ( να το κρύψωμεν άλλωστε;) αυτός ήταν ο ταγματάρχης που συνέταξε την έκθεση που λέγαμε.
Στα παζάρια του Καραμανλή «βαλέ-κάτι- πάρα- πάνω- δε βγαίνω», οι εγκέφαλοι του Αντενάουερ, συνέχισαν την τακτική του «πάρε» αντί του «δώσε» και δέχτηκαν να απορροφήσουν το πλεονάζον εργατικό δυναμικό μας – το δικό τους είχε μουμιουποιηθεί στις ρώσσικες στέπες – αλλά και… ανεγκέφαλους φοιτητές, που ήταν ισάξιοι με τους μέσους δικούς τους, εξού και μας προέκυψε μηχανικός ο Τσοχατζόπουλος.
Υποσχέθηκαν δε, επισφραγίζοντες την συμφωνία, ότι θα είναι έτοιμοι, καθώς θα βελτιώνεται και η υποδομή μας, να κατευθύνουν προς την Ελλάδα ένα ρεύμα μικρομεσαίων τουριστών στο εγγύς μέλλον. Τήρησαν το λόγο τους.
Ως κοινωνικοί τουρίστες εμφανίστηκαν στην αρχή και οι Σουηδοί εργάτες των ορυχείων που έφθαναν στη Ρόδο με καροτσάκια που έσπρωχναν πανέμορφες νοσοκόμες, οι οποίες ανακάλυπταν τις ελληνικές χάρες, μετά τον βραδινό σταυλισμό του ανάπηρου, καθοδηγούμενες από τα φλογερά καμάκια.
Τον άλλο χρόνο ξαναέρχονταν στην άδειά τους μαζί με φίλες τους και φτάσαμε στον καμακοτουρισμό, των αρχών της δεκαετίας του ’60, ο οποίος άνθισε μαζί με τον χιποτουρισμό. Παράλληλα, οι Γάλλοι κατασκηνοτουρίστες αποίκιζαν όλο το καλοκαίρι 6 με 8 διαλεκτές παραλίες εγκαθιστώντας χορταρένια μικρά χωρία, τα «κλάμπ Μεντιτερανέ», στα οποία ζούσαν για 20 μέρες, πληρώνοντας φαγητό και ποτά με… χάντρες που μαδούσαν από ένα κολιέ που αγόραζαν στο χωριό τους, πριν ξεκινήσουν.
Χιποτουρισμός και καμακοτουρισμός, διέδωσαν τη φήμη των Ελληνικών νησιών ανά τον κόσμο και στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’60, αρχίζει το τουριστικό «μπουμ» που συμπίπτει με την βελτίωση των Αμερικανο-Αιγυπτιακών σχέσεων, την ασφάλεια που πρόσφερε η χούντα στους κομμουνιστόφοβους Αμερικάνους και η επιδοτούμενη ξενοδοχοανάπτυξη.
Γέμισαν οι παραλίες ξενοδοχεία- πολυκατοικίες όπου κατέλυαν Αμερικανο-Εβραίοι, οι οποίοι χρησιμοποιούσαν την Ελλάδα ως ορμητήριο για κρουαζιέρες, που δια μέσου του Αιγαίου περνούσαν από Αλεξάνδρεια και Ισραήλ, για να ανηφορίσουν προς Κωνσταντινούπολη και πάλι πίσω.
Όπως πάντα δεν διαχειριστήκαμε καλά την συγκυριακή εύνοια. Τα δωμάτια της οικιακής τουριστο-βιοτεχνίας, από 15 δραχμές σκαρφάλωσαν στις 25, ενώ εμφανίστηκε το σύστημα ενοικίασης κρεββατιού με 15 δραχμές, το στρίμωγμα σε δωμάτια 2,5 Χ 3 μέτρα 3 κρεββατιών, ακόμα και η ενοικίαση ζωγραφισμένου με κιμωλία χώρου σε λιακωτά και ταράτσες, έναντι 10 δραχμών τη βραδιά που το ’78, έφτασε στις 20 δραχμές.
Τα αυτοσχέδια εστιατόρια , αφού αύξησαν όσο μπορούσαν τις τιμές τους και από 8 τις πήγαν στις 10 -15 δρχ, το γεύμα, χρησιμοποιώντας τους οικοδόμους – κουβαλητές ως σερβιτόρους, εφηύραν την «χωριάτικη» σαλάτα. Παράλληλα με προτροπή της χούντας που απαγόρευσε την αύξηση στις τιμές, μίκρυναν τις μερίδες και οι χαζοαμερικάνοι και οι λοιποί κουτόφραγκοι, πλήρωναν στις αρχές του ‘80, 20 δραχμές για μια σαλάτα των 5 με ένα κομμάτι φέτα και 4 ελιές. Πήραν λοιπόν τα κουβαδάκια τους και ώχοντο «σ’ άλλες παραλίες», όπως Ισπανία Πορτογαλία, Μάλτα, Τουρκία.
Πρώτοι ζημιωθέντες, τα καμάκια, που εκ φύσεως δεν είχαν αποθεματικό, πάρεξ αυτού που έκρυβαν στο εσώρουχό τους. Δοκίμασαν αρχικά την τύχη τους στον Κιναιδο-τουρισμό που αναπτύχθηκε στην Ύδρα, τη Μύκονο, την Ρόδο και, λιγότερο την Κέρκυρα, αλλά μετά την ειρήνη στο Βιετνάμ, άνοιξαν οι πύλες άλλων Παραδείσων, σε Λάος, Καμπόζη κλπ., που έδιωξαν το ρεύμα.
Τα δάνεια της χούντας για ξενοδοχεία, έφαγαν τις περισσότερες μονάδες που είχαν ορίζοντα αποπληρωμής το 2.000, ενώ οι οικοδόμοι- σερβιτόροι χρησιμοποίησαν τα «βαρέα» τους ένσημα για να συνταξιοδοτηθούν στα 55 τους και χάθηκαν από την πιάτσα. Η ραγδαία άνοδος του βασικού μισθού στα πρώτα χρόνια του ΠΑΣΟΚ, έδωσε το τελειωτικό χτύπημα, δημιούργησε όμως κάποιες ελπίδες που στα επόμενα χρόνια γέννησαν ελπίδες για Εσωτερικό Κοινωνικό Τουρισμό, που μαζί με τον Αλκοτουρισμό, που γεννήθηκε στη Ρόδο, φάνηκαν σαν «φως στο τούνελο» όπως έλεγε και ο Αντρέας. Τα φούμαρα για ποιοτικό τουρισμό, ποτέ δεν περπάτησαν.
Ο Αλκοτουρισμός προέκυψε όταν οι λάτρεις των Δωδεκανήσων Σκανδιναυοί, ανακάλυψαν ότι η διαφορά τιμής στα αλκολούχα ποτά που και η προμήθειά τους είναι περιορισμένη στον τόπο τους, είναι τεράστια λόγω και της δασμολογικής ασυλίας που ίσχυε έως πριν και λίγα χρόνια σ’ αυτά τα νησιά. Στη Ρόδο, ήξεραν πόσες ημέρες βρίσκονταν εκεί από το κάψιμο του ήλιου και την περπατησιά τους. Την πρώτη βδομάδα κοκκίνιζε το πρόσωπό τους και παραντουρούσαν. Τη δεύτερη, ξεφλούδιζε η μύτη τους και σκόνταφταν. Την Τρίτη η μύτη ήταν σκεπασμένη με νιβέα και μπουσούλαγαν.
Ύστερα ήρθαν οι Άγγλοι που στο χωριό τους, τους άφηναν... καλούμπα μέχρι τις 11 το βράδυ. Μετά τους ενήλικες πλάκωσαν και τα σκολιαρόπαιδα των 17 και άνω, που εξασφάλιζαν με το εισιτήριο και τη διαμονή και 3 ποτά δωρεάν σ’ επιλεγμένα κέντρα της Ρόδου, της Κω, των Μάλιων της Κέρκυρας και της Ζακύνθου. Τότε οι άλλοι μαγαζάτορες, θέσπισαν τον κανόνα δύο ποτά φθηνά και δύο δωρεάν.
Μόνο που τα πότιζαν και (εξακολουθούν) ξυλόπνευμα, με τις γνωστές επιπτώσεις να πλακώνονται, να ξεβρακώνονται και να σαλτάρουν απ’ τα μπαλκόνια.
Δεν μένει παρά να δοκιμάσουμε την τελευταία μας λύση, πριν αυτός ο ξανάλατος Αβραμόπουλος τα κάνει, από τη ζήλια του, μαντάρα.
Smoking tourism, πρέπει να είναι το όραμα, που θα γεμίσει τα άδεια ταμεία μας, καθώς Αμερικάνοι, Άγγλοι, Γάλλοι, Γερμανοί και Ιταλοί, έχουν υποχρεωθεί από τις αμερικανικές ασφαλιστικές εταιρίες να απαγορεύσουν το κάπνισμα που δήθεν βλάπτει τον άνθρωπο πιο πολύ από τα παράγωγα του πετρελαίου, με την γενίκευση της χρήσης του οποίου, συμπίπτει η έξαρση του καρκίνου.
Στο κάτω - κάτω πιο έξυπνοι είναι οι Ολλανδοί που είδαν το Άμστερνταμ να ξεχειλίζει από τον grass tourism; Εμείς δεν θα παρανομήσουμε εξαχρειώνοντας τα νιάτα , απλώς θ’ αναστείλουμε επ’ αόριστον την εφαρμογή μιας ακόμη απαγόρευσης απ’ αυτές, που καταδυναστεύουν τους πολίτες του Κόσμου.
Εξάλλου μονό οι καμπάνιες, που θ’ αντικαταστήσουν το ξενέρωτο «ζήσε στην Ελλάδα το μύθο σου» είναι ικανός λόγος για να παρακούσει ο Ξένιος Άρης τους υστερικούς Αμερικάνους, που σε λίγο θα μετανιώσουν, όπως συνέβη και με την ποτοαπαγόρευση.
Ενδεικτικώς αναφέρω : «Φούμες, μάσες, τούφες στο καταγάλανο Αιγαίο», «Λίγο κρασί, τουμπεκί και τ’ αγόρι σου», «Το μελτέμι παίρνει το ντουμάνι και μένει καθαρή η απόλαυση», «Κάντε τσιγάρο –όχι πόλεμο» που, βέβαια, θα χρηματοδοτηθούν από την «Φιλιπ –Μορις», την «Μπρίτις ταμπάκο», τα «Γκολουάζ» και γενικώς τις μαστιζόμενες καπνοβιομηχανίες.
Μόνον έτσι θα μπορεί ο Κωστάκιος (ο Β΄ ο Μικρός) να ανακράξει ως άλλος Senior,«λεφτά σε μουά», όπου ως «μουά» θα εννοείται και ο Ρουσόπουλος, ο Βουλγαράκης και γενικώς κάθε σεμνός και ταπεινός της καμαρίλας ΤΟΥ.
Ηρθεν η ώρα να αντισταθώμεν και, υπερασπιζόμενοι τα δίκαια των αδυνάτων να καταδείξωμεν στους καταπιεστές των λαών ότι οι απαγορεύσεις τους δεν είναι πάνω από τα συμφέροντα του Τουρισμού μας: Ελλάς, ελευθέρα ζώνη καπνίσματος.
Αν πιστέψουμε τους τουριστικούς Πράκτορες, απέλιπε θεός την χώρα μας. Ως θεός νοείται ο «Ξένιος Ζεύς» και ως χώρα , η Ελλάδα –τουριστικός προορισμός. Στην αρχή έφταιξε η πλεονεξία των επαγγελματίων τουριστο -βιοτεχών. Μετά ήρθε ο επαγγελματισμός των τρομοκρατών. Προστέθηκε η ραγδαία άνοδος των καυσίμων και εν κατακλείδι ήρθε η οικονομική ύφεση.
Αλλά επειδή «μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι», ήρθαμε και, με τα χεράκια μας, βγάλαμε τα ματάκια μας. Πότε βουλιάζοντας ποστάλια, πότε τρακάρωντας κρουαζιερόπλοια, πότε σκοτώνοντας με κοπανήματα βαρβάρων ραβδούχων θυροφυλάκων θαμώνες ξενυχτάδικων και πότε διοχετεύοντας φονικά αέρια σε συστήματα κλιματισμού.
Πρώτος Έλλην που θεώρησε τον Τουρισμό ως πλουτοπαραγωγική πηγή, ήταν ο Κ. Καραμανλής, στην δεκαετία του ΄50. Από την εποχή που ο Εθνάρχης ανεγνώρισε την αξία της Λουδοβίκειας ρήσης «L’ etat c’est moi» καθιστάμενος (αυτοδικαίως) «Βασιλεύς Ήλιος» ανέλαβε φυσικώ δικαίω και «Ξενιος Ζεύς», βάσει του ισχύοντος δόγματος, στις υπό ανάπτυξιν κοινωνίες της εύκρατης και τροπικής κλιματικής ζώνης, της θεοποίησης των φυσικών φαινομένων. Μεσολάβησε ένα κενό της πράσινης περιόδου του Α. Παπανδρέου, ό οποίος (οικονομολόγος γαρ) προσανατολίστηκε σε πιο απτές και αξιοπρεπείς ("δεν θα γίνουμε τα γκαρσόνια της Ευρώπης") κατευθύνσεις της οικονομίας, επί ματαίω. Στην εποχή του σημερινού καταλληλότερου δια την πρωθυπουργία Κωστάκιου του Β΄ του Μικρού, όστις επανέφερε το κεφαλαιώδες της σημασίας του τουρισμού, με μόνην την παραχώρηση να αναθέσει την εποπτεία του, σε μικροτέρας εμβέλειας θεότητα, με αποτέλεσμα σήμερα να διαφεντεύει τον Εθνικό Τουρισμό, ο Ξένιος Άρης (Σπηλιωτόπουλος), η μικρά πλην υπερήφανη πατρίδα μας, στοχοπροσηλώθηκε και πάλι, στην τουριστική ανάπτυξη.
Είναι καιρός να κάνει ο Mars, ο Αρης δηλαδη λατινιστί, την κίνηση ΜΑΤ, που θα βγάλει τη Ν.Δ από την εσωστρέφεια, δίνοντας ταυτόχρονα ατμό, στην «βαριά βιομηχανία» μας, τον Τουρισμό.
Μπορεί ο Εθνάρχης να ήταν ο πρώτος Έλληνας που πίστεψε στο (τουριστικό) άστρο, της Ελλάδας, δεν ήταν όμως ούτε ο πρώτος ούτε ο διασημότερος ηγέτης του 20ου αιώνα που μίλησε γι’ αυτό, γιατί απλούστατα η πρωτιά ανήκει στον Αδόλφο Χίτλερ. Αυτός ήταν εκείνος που ερωτηθείς από επιτελείς του, γύρω στις αρχές του ΄43, σε τι θα χρησίμευε η Ελλάδα, η οποία απασχολούσε στρατεύματα κατοχής που άρχιζαν να λείπουν από το Ανατολικό Μέτωπο, απάντησε, «Ως λαχανόκηπος και τόπος παραθερισμού»!
Η άποψη "τα μεγάλα πνεύματα συναντώνται", είναι απορριπτέα, άμα και αφελής, χώρια που θα προκαλούσε την μήνιν των ενδιαφερομένων στη χώρα των Πνευμάτων, όπου παρεπιδημούν, για διαφορετικούς, όχι όμως λιγότερο γι’ αυτό σημαντικούς λόγους. Ας αρκεστούμε στην διαπίστωση, ότι η ταυτότης, συνήθως οφείλεται σε αξιοποίηση γνωστικών πληροφοριών που μέσω κοινού τόπου περιέρχεται στην κρίση τους.
Ο «κοινός τόπος», ήταν ένας λόγιος Αυστριακός επιστήμονας που στελέχωσε ως Αξιωματικός των Ες- Ες με το βαθμό του ταγματάρχη το αρμόδιο γραφείο μεγάλου γερμανικού σχηματισμού, στην Θεσσαλονίκη. Όσο κι αν φαίνεται περίεργο, τα Ες -Ες κυριολεκτικά κορφολογούσαν το άνθος της γερμανικής διανόησης προκειμένου να φέρουν σε πέρας επιτυχώς το έργο του ελέγχου και της διαχείρισης των κατεχομένων εδαφών, που από το 1939 ανέλαβαν. Όταν βέβαια λίγο αργότερα τους ανετέθη και η οργάνωση, διαχείριση και φρούρηση των στρατοπέδων συγκέντρωσης οι ειδικοί επιστήμονες από αυτό το επίλεκτο προσωπικό, (γιατροί, μηχανικοί, γενετιστές, βιολόγοι) διέπρεψαν στις… κακουργίες.
Πάντως, ο άνθρωπός μας που είχε έφεση στην ελληνική γραμματεία, μελέτησε και εκπόνησε σχέδιο αξιοποίησης κατά το καλύτερο δυνατόν της νέας κτήσης και το προώθησε αρμοδίως. Αντίγραφο της έκθεσης αυτής έφτασε στον Γκαίμπελς, υπουργό προπαγάνδας και διαφωτισμού, ο οποίος εντυπωσιασθείς, επισκέφτηκε για λίγες μέρες την Ελλάδα.
Μαζί με την Ελληνίδα πρωταγωνίστρια του κατοχικού θεάτρου που τον ψυχαγωγούσε – αφιλοκερδώς, όπως όλα "τα κορίτσια που είχαν φίλους Γερμανούς" και μετά "Εγγλεζάκια με κοντά παντελονάκια" - διαπίστωσε ιδίοις όμμασι της γραφής το αληθές, πριν κάνει την εισήγησή του, τίτλους της οποίας χρησιμοποίησε στην απάντησή του ο Χίτλερ.
Ακόμα τρώμε εξ αυτού, καθώς όλα τα σχέδια που δεν κατάφεραν να πραγματώσουν οι ναζί όπως η «ζώνη ζωτικών συμφερόντων», επανέρχονται μέσω Ε. Ε. στην Ευρώπη, όπου η Γερμανία δεσπόζει, αυτή τη φορά όχι δια των όπλων, αλλά οικονομικώς. Αυτός είναι και ο λόγος που μας δέχτηκαν στην Κοινή Αγορά, ενώ το 65 με 70% των πιστώσεων που μας εγκρίνονται αφορούν τις οδικές, ναυσιπλοϊκές, και αεροπορικές υποδομές.
Η εξ αναθέσεως ανάδειξη του Καραμανλή σε πρωθυπουργό της χώρας μετά το θάνατο του Παπάγου το 1955, συμπίπτει με την απίσχναση της Αμερικανικής Βοήθειας που βάσει του Σχεδίου Μάρσαλ (παρεπομένου του δόγματος Τρούμαν) απήλαυνε η χώρα και την συμβουλή των συμμάχων, να την αντικαταστήσουμε με τις πολεμικές αποζημιώσεις που όφειλαν οι ηττημένοι Γερμανοί και οι σύμμαχοί τους. Εννοείται, πως Αμερικανοί και Βρετανοί, που είχαν ήδη ικανοποιηθεί με βαρύτατες, κυριαρχικές κατά το δόγμα «vae victis» (ουαί τοις ηττημένοις) συμφωνίες σε οικονομικό και εμπορικό επίπεδο, υποσχέθηκαν εργώδη βοήθεια, μέσω του νεοσύστατου ΟΗΕ, τον οποίο χειραγωγούσαν.
Ξεκίνησε τότε ο Καραμανλής έναν Μαραθώνιο επισκέψεων σε Γερμανία και Αυστρία καθώς η Ιταλία, που είχε προσδεθεί στο άρμα των Αμερικανών, ενεφάνιζε ιδιαιτερότητες, που συμφωνήθηκε να επιλυθούν με την προσάρτηση της Δωδεκανήσου και μεταβίβαση της «Έλλης».
Η πρώτη συμφωνία κλείστηκε με τους Αυστριακούς, χάρη στο έξυπνο σχέδιο που παρουσίασε η κυβέρνησή τους, με προτροπή του Κουρτ Βαλντχάιμ, ενός αξιωματούχου που είχε καταφέρει να τρυπώσει στον ΟΗΕ, αφού επί σειρά ετών, έζησε στην αφάνεια ώστε να ξεχαστεί η ναζιστική του δράση, όπως και των περισσοτέρων συμπατριωτών του που δήθεν με το ζόρι εντάχθηκαν στην γερμανική πολεμική μηχανή. Η συμφωνία προέβλεπε την «φιλοξενία» 300.000- 350.000 αυστριακών αναπήρων και υπερηλίκων των οποίων τα έξοδα για ένα μήνα διακοπών, θα ανελάμβανε το Αυστριακό Κράτος.
Εγεννήθη ημίν Τουρισμός και μάλιστα κοινωνικός τουρισμός. Μέχρι τότε, τα πλησιέστερα στον τουρίστα μορφώματα εν Ελλάδι, ήσαν κατά σειρά εμφανίσεως, το κτηνοτροφικό «ξεκαλοκαιριό», που βρήκε μιμητές και στους εύπορους κοτσαμπασαίους, ο αλλοδαπός και αργότερα ο φιλολογίζων εντόπιος περιηγητισμός και τέλος, κατά το πρώτο τέταρτο του 20ου αιώνα, ο ιατρικώς συνιστάμενος λουτροτουρισμός.
Αυτός ο τελευταίος εξελίχθηκε σε σπαργανώδη τουρισμό, καθώς μαζί με τον άρρωστο, κόλλαγαν και μέλη της οικογένειάς του και, επιλεγομένης μιας παραθαλάσσιας ιαματικής πηγής, συνέβαλαν στην δημιουργία των λουτροπόλεων, όπως η Αιδηψός, το Λουτράκι, τα Θερμιά της Κύθνου και τα Μέθανα.
Με τα συμβόλαια στο χέρι, ο Καραμανλής ρίχτηκε στη μάχη των υποδομών. Ταυτόχρονα πρότεινε και στους «δυσκοίλιους» Γερμανούς την λύση Βαλντχάιμ, ως έμπνευσή του, αλλά οι Γερμανοί, των οποίων το κράτος έχει συνέχεια και ήξεραν την αλήθεια, αντέτειναν ότι επί του παρόντος αδυνατούν να αναλάβουν αυτό το βάρος, αντιπρότειναν όμως απορρόφηση λαχανικών και φρούτων, κατά το δεύτερο σκέλος του σχεδίου Βαλντχάιμ, γιατί ( να το κρύψωμεν άλλωστε;) αυτός ήταν ο ταγματάρχης που συνέταξε την έκθεση που λέγαμε.
Στα παζάρια του Καραμανλή «βαλέ-κάτι- πάρα- πάνω- δε βγαίνω», οι εγκέφαλοι του Αντενάουερ, συνέχισαν την τακτική του «πάρε» αντί του «δώσε» και δέχτηκαν να απορροφήσουν το πλεονάζον εργατικό δυναμικό μας – το δικό τους είχε μουμιουποιηθεί στις ρώσσικες στέπες – αλλά και… ανεγκέφαλους φοιτητές, που ήταν ισάξιοι με τους μέσους δικούς τους, εξού και μας προέκυψε μηχανικός ο Τσοχατζόπουλος.
Υποσχέθηκαν δε, επισφραγίζοντες την συμφωνία, ότι θα είναι έτοιμοι, καθώς θα βελτιώνεται και η υποδομή μας, να κατευθύνουν προς την Ελλάδα ένα ρεύμα μικρομεσαίων τουριστών στο εγγύς μέλλον. Τήρησαν το λόγο τους.
Ως κοινωνικοί τουρίστες εμφανίστηκαν στην αρχή και οι Σουηδοί εργάτες των ορυχείων που έφθαναν στη Ρόδο με καροτσάκια που έσπρωχναν πανέμορφες νοσοκόμες, οι οποίες ανακάλυπταν τις ελληνικές χάρες, μετά τον βραδινό σταυλισμό του ανάπηρου, καθοδηγούμενες από τα φλογερά καμάκια.
Τον άλλο χρόνο ξαναέρχονταν στην άδειά τους μαζί με φίλες τους και φτάσαμε στον καμακοτουρισμό, των αρχών της δεκαετίας του ’60, ο οποίος άνθισε μαζί με τον χιποτουρισμό. Παράλληλα, οι Γάλλοι κατασκηνοτουρίστες αποίκιζαν όλο το καλοκαίρι 6 με 8 διαλεκτές παραλίες εγκαθιστώντας χορταρένια μικρά χωρία, τα «κλάμπ Μεντιτερανέ», στα οποία ζούσαν για 20 μέρες, πληρώνοντας φαγητό και ποτά με… χάντρες που μαδούσαν από ένα κολιέ που αγόραζαν στο χωριό τους, πριν ξεκινήσουν.
Χιποτουρισμός και καμακοτουρισμός, διέδωσαν τη φήμη των Ελληνικών νησιών ανά τον κόσμο και στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’60, αρχίζει το τουριστικό «μπουμ» που συμπίπτει με την βελτίωση των Αμερικανο-Αιγυπτιακών σχέσεων, την ασφάλεια που πρόσφερε η χούντα στους κομμουνιστόφοβους Αμερικάνους και η επιδοτούμενη ξενοδοχοανάπτυξη.
Γέμισαν οι παραλίες ξενοδοχεία- πολυκατοικίες όπου κατέλυαν Αμερικανο-Εβραίοι, οι οποίοι χρησιμοποιούσαν την Ελλάδα ως ορμητήριο για κρουαζιέρες, που δια μέσου του Αιγαίου περνούσαν από Αλεξάνδρεια και Ισραήλ, για να ανηφορίσουν προς Κωνσταντινούπολη και πάλι πίσω.
Όπως πάντα δεν διαχειριστήκαμε καλά την συγκυριακή εύνοια. Τα δωμάτια της οικιακής τουριστο-βιοτεχνίας, από 15 δραχμές σκαρφάλωσαν στις 25, ενώ εμφανίστηκε το σύστημα ενοικίασης κρεββατιού με 15 δραχμές, το στρίμωγμα σε δωμάτια 2,5 Χ 3 μέτρα 3 κρεββατιών, ακόμα και η ενοικίαση ζωγραφισμένου με κιμωλία χώρου σε λιακωτά και ταράτσες, έναντι 10 δραχμών τη βραδιά που το ’78, έφτασε στις 20 δραχμές.
Τα αυτοσχέδια εστιατόρια , αφού αύξησαν όσο μπορούσαν τις τιμές τους και από 8 τις πήγαν στις 10 -15 δρχ, το γεύμα, χρησιμοποιώντας τους οικοδόμους – κουβαλητές ως σερβιτόρους, εφηύραν την «χωριάτικη» σαλάτα. Παράλληλα με προτροπή της χούντας που απαγόρευσε την αύξηση στις τιμές, μίκρυναν τις μερίδες και οι χαζοαμερικάνοι και οι λοιποί κουτόφραγκοι, πλήρωναν στις αρχές του ‘80, 20 δραχμές για μια σαλάτα των 5 με ένα κομμάτι φέτα και 4 ελιές. Πήραν λοιπόν τα κουβαδάκια τους και ώχοντο «σ’ άλλες παραλίες», όπως Ισπανία Πορτογαλία, Μάλτα, Τουρκία.
Πρώτοι ζημιωθέντες, τα καμάκια, που εκ φύσεως δεν είχαν αποθεματικό, πάρεξ αυτού που έκρυβαν στο εσώρουχό τους. Δοκίμασαν αρχικά την τύχη τους στον Κιναιδο-τουρισμό που αναπτύχθηκε στην Ύδρα, τη Μύκονο, την Ρόδο και, λιγότερο την Κέρκυρα, αλλά μετά την ειρήνη στο Βιετνάμ, άνοιξαν οι πύλες άλλων Παραδείσων, σε Λάος, Καμπόζη κλπ., που έδιωξαν το ρεύμα.
Τα δάνεια της χούντας για ξενοδοχεία, έφαγαν τις περισσότερες μονάδες που είχαν ορίζοντα αποπληρωμής το 2.000, ενώ οι οικοδόμοι- σερβιτόροι χρησιμοποίησαν τα «βαρέα» τους ένσημα για να συνταξιοδοτηθούν στα 55 τους και χάθηκαν από την πιάτσα. Η ραγδαία άνοδος του βασικού μισθού στα πρώτα χρόνια του ΠΑΣΟΚ, έδωσε το τελειωτικό χτύπημα, δημιούργησε όμως κάποιες ελπίδες που στα επόμενα χρόνια γέννησαν ελπίδες για Εσωτερικό Κοινωνικό Τουρισμό, που μαζί με τον Αλκοτουρισμό, που γεννήθηκε στη Ρόδο, φάνηκαν σαν «φως στο τούνελο» όπως έλεγε και ο Αντρέας. Τα φούμαρα για ποιοτικό τουρισμό, ποτέ δεν περπάτησαν.
Ο Αλκοτουρισμός προέκυψε όταν οι λάτρεις των Δωδεκανήσων Σκανδιναυοί, ανακάλυψαν ότι η διαφορά τιμής στα αλκολούχα ποτά που και η προμήθειά τους είναι περιορισμένη στον τόπο τους, είναι τεράστια λόγω και της δασμολογικής ασυλίας που ίσχυε έως πριν και λίγα χρόνια σ’ αυτά τα νησιά. Στη Ρόδο, ήξεραν πόσες ημέρες βρίσκονταν εκεί από το κάψιμο του ήλιου και την περπατησιά τους. Την πρώτη βδομάδα κοκκίνιζε το πρόσωπό τους και παραντουρούσαν. Τη δεύτερη, ξεφλούδιζε η μύτη τους και σκόνταφταν. Την Τρίτη η μύτη ήταν σκεπασμένη με νιβέα και μπουσούλαγαν.
Ύστερα ήρθαν οι Άγγλοι που στο χωριό τους, τους άφηναν... καλούμπα μέχρι τις 11 το βράδυ. Μετά τους ενήλικες πλάκωσαν και τα σκολιαρόπαιδα των 17 και άνω, που εξασφάλιζαν με το εισιτήριο και τη διαμονή και 3 ποτά δωρεάν σ’ επιλεγμένα κέντρα της Ρόδου, της Κω, των Μάλιων της Κέρκυρας
και της Ζακύνθου. Τότε οι άλλοι μαγαζάτορες, θέσπισαν τον κανόνα δύο ποτά φθηνά και δύο δωρεάν. Μόνο που τα πότιζαν και (εξακολουθούν) ξυλόπνευμα, με τις γνωστές επιπτώσεις να πλακώνονται, να ξεβρακώνονται και να σαλτάρουν απ’ τα μπαλκόνια.
Δεν μένει παρά να δοκιμάσουμε την τελευταία μας λύση, πριν αυτός ο ξανάλατος Αβραμόπουλος τα κάνει, από τη ζήλια του, μαντάρα.
Smoking tourism, πρέπει να είναι το όραμα, που θα γεμίσει τα άδεια ταμεία μας, καθώς Αμερικάνοι, Άγγλοι, Γάλλοι, Γερμανοί και Ιταλοί, έχουν υποχρεωθεί από τις αμερικανικές ασφαλιστικές εταιρίες να απαγορεύσουν το κάπνισμα που δήθεν βλάπτει τον άνθρωπο πιο πολύ από τα παράγωγα του πετρελαίου, με την γενίκευση της χρήσης του οποίου, συμπίπτει η έξαρση του καρκίνου.
Στο κάτω - κάτω πιο έξυπνοι είναι οι Ολλανδοί που είδαν το Άμστερνταμ να ξεχειλίζει από τον grass tourism; Εμείς δεν θα παρανομήσουμε εξαχρειώνοντας τα νιάτα , απλώς θ’ αναστείλουμε επ’ αόριστον την εφαρμογή μιας ακόμη απαγόρευσης απ’ αυτές, που καταδυναστεύουν τους πολίτες του Κόσμου.
Εξάλλου μονό οι καμπάνιες, που θ’ αντικαταστήσουν το ξενέρωτο «ζήσε στην Ελλάδα το μύθο σου» είναι ικανός λόγος για να παρακούσει ο Ξένιος Άρης τους υστερικούς Αμερικάνους, που σε λίγο θα μετανιώσουν, όπως συνέβη και με την ποτοαπαγόρευση.
Ενδεικτικώς αναφέρω : «Φούμες, μάσες, τούφες στο καταγάλανο Αιγαίο», «Λίγο κρασί, τουμπεκί και τ’ αγόρι σου», «Το μελτέμι παίρνει το ντουμάνι και μένει καθαρή η απόλαυση», «Κάντε τσιγάρο –όχι πόλεμο» που, βέβαια, θα χρηματοδοτηθούν από την «Φιλιπ –Μορις», την «Μπρίτις ταμπάκο», τα «Γκολουάζ» και γενικώς τις μαστιζόμενες καπνοβιομηχανίες.
Μόνον έτσι θα μπορεί ο Κωστάκιος (ο Β΄ ο Μικρός) να ανακράξει ως άλλος Senior,«λεφτά σε μουά», όπου ως «μουά» θα εννοείται και ο Ρουσόπουλος, ο Βουλγαράκης και γενικώς κάθε σεμνός και ταπεινός της καμαρίλας ΤΟΥ.
Ο Χίτλερ ήταν εκείνος που ερωτηθείς από επιτελείς του, γύρω στις αρχές του ΄43, σε τι θα χρησίμευε η Ελλάδα, η οποία απασχολούσε στρατεύματα κατοχής που άρχιζαν να λείπουν από το Ανατολικό Μέτωπο, απάντησε: «Ως λαχανόκηπος και τόπος παραθερισμού»!
