Άτολμος ο νόμος για τα ομόφυλα ζευγάρια
Από ό,τι φαίνεται, ο πολιτικός γάμος ομόφυλων ζευγαριών και η υιοθεσία δεν θα είναι στο νέο νόμο και έτσι μια άδικη και αντισυνταγματική πρακτική θα συνεχιστεί.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Με μια πρώτη ματιά, η επέκταση του συμφώνου συμβίωσης και στα ομόφυλα ζευγάρια είναι μια εξαιρετικά θετική εξέλιξη. Την επεξεργάζεται τώρα η Κυβέρνηση και αν την προχωρήσει γρήγορα θα εκθέσει και τους προηγούμενους που… λυπήθηκαν να χάσουν τις ψήφους της χριστιανοδεξιάς υποκριτικής «ηθικής».
Αυτό που θα είναι προβληματικό είναι αυτή η κίνηση να καθυστερήσει την πλήρη εξίσωση των ομόφυλων ζευγαριών έναντι της πολιτείας. Αναφέρομαι στο θέμα του πολιτικού γάμου και στο πιο «δύσκολο» θέμα της υιοθεσίας παιδιού. Πώς είναι δυνατόν να είναι διαφορετικό το σκεπτικό για το σύμφωνο συμβίωσης και διαφορετικό για τα υπόλοιπα;
Από μόνη της η λέξη «γάμος» δημιουργεί συνειρμούς παράδοσης στην ελληνική κοινή γνώμη, της οποίας το θρησκευτικό αίσθημα καλά κρατεί. Πήγα για ένα μνημόσυνο την προηγούμενη Κυριακή στην εκκλησία και ανησύχησα με το πόσα παιδάκια ήταν εκεί και περίμεναν να κοινωνήσουν. Μάλλον θα ρίξει φωτιά ο Θεός να με κάψει, αλλά πίστευα ότι στην εποχή της πληροφορίας τέτοιες συμπεριφορές θα έχουν σημαντικά μειωθεί, αλλά υπολόγιζα χωρίς τον… Αρχιεπίσκοπο.
Τέλος πάντων, μια που εκεί στον Σύριζα δείχνουν ότι έχουν αρχίσει να καταλαβαίνουν πώς παίζεται το παιχνίδια της πολιτικής στην Ελλάδα και τι σημαίνει «επικοινωνιακή διαχείριση, φαντάζομαι ότι και το συγκεκριμένο το πηγαίνουν «λάου-λάου» και δεν έχουν την πρόθεση να σταματήσουν πριν επανορθωθεί μια αντισυνταγματική αδικία εις βάρος ενός μεγάλου μέρους του πληθυσμού. Το γοργόν και χάρη έχει, αφού ο κίνδυνος εν Ελλάδι αφορά το «ουδέν μονιμότερον του προσωρινού».
Πηγαίνοντας σε ένα άλλο κυβερνητικό θέμα, εντύπωση μου έκαναν οι δηλώσεις του βουλευτή του Σύριζα Μπαλάφα, ο οποίος αμφισβήτησε ευθέως ότι οι του Σύριζα είχαν προ των εκλογών δεσμευθεί για άμεση κατάργηση του Μνημονίου.
Το ενοχλητικό δεν είναι ότι πρόκειται για μια έκφανση πολιτικού αμοραλισμού, αλλά για μια απροκάλυπτη προσπάθεια να διερευνηθούν τα όρια της ηλιθιότητας και της αμνησίας του κοινού. Δεν θα μπω καν στη λογική να αντικρούσω την ουσία του ισχυρισμού. Όμως, όπως πρόθυμα επεσήμανα προ ημερών την θετική διάσταση των ειλικρινών δηλώσεων Τσακαλώτου και ευχήθηκα να σημαίνουν μια άλλη εποχή επικοινωνίας των πολιτικών με το λαό, έτσι και τώρα πρέπει να επισημάνω το οπισθοδρομικό της λογικής Μπαλάφα και όσων σκέφτονται σαν αυτόν.
Είναι το στυλ του πολιτικού λόγου που πασχίζουμε να αφήσουμε πίσω μας.
Αυτό που θα είναι προβληματικό είναι αυτή η κίνηση να καθυστερήσει την πλήρη εξίσωση των ομόφυλων ζευγαριών έναντι της πολιτείας. Αναφέρομαι στο θέμα του πολιτικού γάμου και στο πιο «δύσκολο» θέμα της υιοθεσίας παιδιού. Πώς είναι δυνατόν να είναι διαφορετικό το σκεπτικό για το σύμφωνο συμβίωσης και διαφορετικό για τα υπόλοιπα;
Από μόνη της η λέξη «γάμος» δημιουργεί συνειρμούς παράδοσης στην ελληνική κοινή γνώμη, της οποίας το θρησκευτικό αίσθημα καλά κρατεί. Πήγα για ένα μνημόσυνο την προηγούμενη Κυριακή στην εκκλησία και ανησύχησα με το πόσα παιδάκια ήταν εκεί και περίμεναν να κοινωνήσουν. Μάλλον θα ρίξει φωτιά ο Θεός να με κάψει, αλλά πίστευα ότι στην εποχή της πληροφορίας τέτοιες συμπεριφορές θα έχουν σημαντικά μειωθεί, αλλά υπολόγιζα χωρίς τον… Αρχιεπίσκοπο.
Τέλος πάντων, μια που εκεί στον Σύριζα δείχνουν ότι έχουν αρχίσει να καταλαβαίνουν πώς παίζεται το παιχνίδια της πολιτικής στην Ελλάδα και τι σημαίνει «επικοινωνιακή διαχείριση, φαντάζομαι ότι και το συγκεκριμένο το πηγαίνουν «λάου-λάου» και δεν έχουν την πρόθεση να σταματήσουν πριν επανορθωθεί μια αντισυνταγματική αδικία εις βάρος ενός μεγάλου μέρους του πληθυσμού. Το γοργόν και χάρη έχει, αφού ο κίνδυνος εν Ελλάδι αφορά το «ουδέν μονιμότερον του προσωρινού».
Πηγαίνοντας σε ένα άλλο κυβερνητικό θέμα, εντύπωση μου έκαναν οι δηλώσεις του βουλευτή του Σύριζα Μπαλάφα, ο οποίος αμφισβήτησε ευθέως ότι οι του Σύριζα είχαν προ των εκλογών δεσμευθεί για άμεση κατάργηση του Μνημονίου.
Το ενοχλητικό δεν είναι ότι πρόκειται για μια έκφανση πολιτικού αμοραλισμού, αλλά για μια απροκάλυπτη προσπάθεια να διερευνηθούν τα όρια της ηλιθιότητας και της αμνησίας του κοινού. Δεν θα μπω καν στη λογική να αντικρούσω την ουσία του ισχυρισμού. Όμως, όπως πρόθυμα επεσήμανα προ ημερών την θετική διάσταση των ειλικρινών δηλώσεων Τσακαλώτου και ευχήθηκα να σημαίνουν μια άλλη εποχή επικοινωνίας των πολιτικών με το λαό, έτσι και τώρα πρέπει να επισημάνω το οπισθοδρομικό της λογικής Μπαλάφα και όσων σκέφτονται σαν αυτόν.
Είναι το στυλ του πολιτικού λόγου που πασχίζουμε να αφήσουμε πίσω μας.
