Το κράξιμο στις κηδείες δεν είναι καλό πράγμα
Το "Μητσοτάκη κάθαρμα" ήταν εκτός πλαισίου ή, για να είμαι ακριβής, άτοπο.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Αν και θεωρώ τις διαμαρτυρίες του απλού κόσμου προς την εκάστοτε Κυβέρνηση πάντα ενθαρρυντικό δείγμα, για να πω την αλήθεια, το κράξιμο στον Μητσοτάκη μου φάνηκε εκτός πλαισίου. Μού φάνηκε λίγο άσχετο να γίνεται κάτι τόσο επιθετικά προσωπικό σε μία κηδεία, και πολύ περισσότερο σε μια κηδεία ενός ανθρώπου που ήταν γνωστό ότι στο τέλος του βίου του προσπάθησε έντονα να λειάνει τις εθνικές μας αντιθέσεις, όχι πάντα επιτυχημένα, είναι η αλήθεια. Για να αφήσω στην άκρη ότι συχνά= πυκνά δεχόταν ως συνομιλητή και τον αποδέκτη των υβριστικών συνθημάτων.
Θα τολμούσα να πω ότι οποιαδήποτε αναφορά στην πολιτική επικαιρότητα θα μου φαινόταν επίσης άτοπη- όχι γιατί στον εκλιπόντα έλειπε η πολιτική συνείδηση- κάθε άλλο- αλλά γιατί η ώρα εκείνη του αποχαιρετισμού θα πρέπει να είναι αφιερωμένη αποκλειστικά στο πρόσωπο που έφυγε και λιγότερο στις επιδιώξεις των υπολοίπων, όσο δίκαιες και αν είναι. Αλλά αυτή είναι η γνώμη μου, μολονότι με προβληματίζει που φαίνεται να συμπίπτει με εκείνη του Νίκου Καρανίκα.
Μπορεί κανείς να βάλει σε καλούπι το λαϊκό αίσθημα; θα ρωτήσει κάποιος. Μπορεί να μιλήσει για συλλογικούς κακούς τρόπους και για συλλογική ασέβεια; Στο κάτω κάτω αυτά συμβαίνουν εν θερμώ και εκεί δεν ξέρει κανείς πώς θα εξελιχθεί η περίσταση. Μπορούμε να μιλήσουμε λοιπόν για συλλογική ασέβεια ή κάτι παρεμφερές; Όχι. Μπορούμε όμως να συζητήσουμε την υποδοχή μιας τέτοιας πράξης και όσους καμαρώνουν θεωρώντας το γιουχάισμα δείγμα της πάνδημης κατακραυγής της Κυβέρνησης Μητσοτάκη.
Στην ίδια λογική διάβασα και ότι «αρνούμαι να δεχτώ να αποχαιρετούν τον Μίκη αυτοί που έχουν στην Κυβέρνησή τους απόγονους αυτών που χτυπούσαν στην ταράτσα τον Αντρέα».
Αν και η ανάμνηση ενός ανθρώπου, όπως και ένα γεγονός, είναι προφανώς ανοικτά στην πολιτική χρήση, και μπορούν να στοιχειοθετήσουν ιστορικά και πολιτικά επιχειρήματα, για εκείνα τα λίγα λεπτά της κηδείας θεωρώ ότι πρέπει να αντισταθεί κανείς στον πειρασμό της τυχόν δημοσιότητας και να περιμένει μια άλλη στιγμή. Ε, δεν θα τελειώσουν και οι ευκαιρίες για κράξιμο.
Θα τολμούσα να πω ότι οποιαδήποτε αναφορά στην πολιτική επικαιρότητα θα μου φαινόταν επίσης άτοπη- όχι γιατί στον εκλιπόντα έλειπε η πολιτική συνείδηση- κάθε άλλο- αλλά γιατί η ώρα εκείνη του αποχαιρετισμού θα πρέπει να είναι αφιερωμένη αποκλειστικά στο πρόσωπο που έφυγε και λιγότερο στις επιδιώξεις των υπολοίπων, όσο δίκαιες και αν είναι. Αλλά αυτή είναι η γνώμη μου, μολονότι με προβληματίζει που φαίνεται να συμπίπτει με εκείνη του Νίκου Καρανίκα.
Μπορεί κανείς να βάλει σε καλούπι το λαϊκό αίσθημα; θα ρωτήσει κάποιος. Μπορεί να μιλήσει για συλλογικούς κακούς τρόπους και για συλλογική ασέβεια; Στο κάτω κάτω αυτά συμβαίνουν εν θερμώ και εκεί δεν ξέρει κανείς πώς θα εξελιχθεί η περίσταση. Μπορούμε να μιλήσουμε λοιπόν για συλλογική ασέβεια ή κάτι παρεμφερές; Όχι. Μπορούμε όμως να συζητήσουμε την υποδοχή μιας τέτοιας πράξης και όσους καμαρώνουν θεωρώντας το γιουχάισμα δείγμα της πάνδημης κατακραυγής της Κυβέρνησης Μητσοτάκη.
Στην ίδια λογική διάβασα και ότι «αρνούμαι να δεχτώ να αποχαιρετούν τον Μίκη αυτοί που έχουν στην Κυβέρνησή τους απόγονους αυτών που χτυπούσαν στην ταράτσα τον Αντρέα».
Αν και η ανάμνηση ενός ανθρώπου, όπως και ένα γεγονός, είναι προφανώς ανοικτά στην πολιτική χρήση, και μπορούν να στοιχειοθετήσουν ιστορικά και πολιτικά επιχειρήματα, για εκείνα τα λίγα λεπτά της κηδείας θεωρώ ότι πρέπει να αντισταθεί κανείς στον πειρασμό της τυχόν δημοσιότητας και να περιμένει μια άλλη στιγμή. Ε, δεν θα τελειώσουν και οι ευκαιρίες για κράξιμο.
