Η περίπτωση Χάμπαρντ ένα τεστ για τα δικαιώματα παγκοσμίως
Τι αλλάζει για τα ανά τον κόσμο δικαιώματα η προοπτική να αγωνιστεί ως γυναίκα η Χάμπαρντ στους Ολυμπιακούς;
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Η αυστραλιανή αθλήτρια της άρσης βαρών Λορέλ Χάμπαρντ θα κατέβει είναι το πρώτο transgender άτομο που θα αγωνιστεί ως γυναίκα σε Ολυμπιακούς Αγώνες, έχοντας μάλιστα πολύ καλές πιθανότητες για μετάλλιο. Η Χάμπαρντ είχε μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 2000 υπάρξει αθλητής της άρσης βαρών με την τότε ανδρική της ταυτότητα.
Τώρα, τα παράπονα που υποβάλλονται από εθνικές ομοσπονδίες άρσης βαρών φέρνουν την Διεθνή Ολυμπιακή επιτροπή και όλη την αθλητική κοινότητα μπροστά σε μια αμήχανη, αλλά και ενδιαφέρουσα κατάσταση, η οποία συνδέεται με το δικαίωμα κάθε ανθρώπου να αυτοπροσδιορίζεται και τα πιθανά «όρια» ενός τέτοιου αυτονόητου δικαιώματος.
Εδώ λοιπόν έχουμε την- όχι πρωτοφανή στα αθλητικά χρονικά- περίπτωση ένα γεννημένο ανδρικό σώμα να επιθυμεί να αγωνίζεται σε αγώνες γυναικών. Σε αυτό λοιπόν το χρονικό σημείο που ένα μεγάλο μέρος των δυτικών κοινωνιών φαίνεται να έχει επισήμως αποδεχθεί τον κοινωνικό ρόλο του φύλου και το δικαίωμα του καθενός να επιλέγει το φύλο του, οι αντιρρήσεις άλλων αθλητριών στην συμμετοχή της Χάμπαρντ φέρνουν στο προσκήνιο το θέμα της βιολογικής πλευράς του φύλου.
Σε πεδία όπου η δεδομένη διαφορά σωματικής ανάπτυξης ανάμεσα σε άνδρες και γυναίκες μπορεί να φέρει την επιτυχία (μετάλλια, δόξα, χρήματα) δεν είναι άδικο αυτή να μην λαμβάνεται υπόψη ώστε να δημιουργηθούν κατηγορίες ισότιμου συναγωνισμού; Από την άλλη, αν υποχρεωθεί η Χάμπαρντ να αγωνιστεί σε οποιαδήποτε άλλη κατηγορία εκτός από εκείνη των γυναικών δεν θα έχουμε ξεκάθαρη περίπτωση άρνησης αποδοχής των γενετήσιων επιλογών ενός ανθρώπου; Και μάλιστα από έναν θεσμό με πανανθρώπινους συμβολισμούς, όπως είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες;
Ο επαγγελματικός αθλητισμός δεν έχει πιθανότατα περιθώριο για ευαισθησίες και δικαιωματισμούς. Όταν ένα χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο λύνει σε πολλές χώρες το βιοποριστικό πρόβλημα του νικητή και όχι μόνο, τα δικαιώματα των transgender συναθλητών μπορούν να πάνε περίπατο. Όμως η ΔΟΕ και οι ίδιοι Ολυμπιακοί Αγώνες υποτίθεται ότι είναι κάτι περισσότερο από μια διαχείριση μεταξύ θεμιτού και αθέμιτου. Το τι τελικά είναι, βέβαια, είναι άλλο θέμα.
Τώρα, τα παράπονα που υποβάλλονται από εθνικές ομοσπονδίες άρσης βαρών φέρνουν την Διεθνή Ολυμπιακή επιτροπή και όλη την αθλητική κοινότητα μπροστά σε μια αμήχανη, αλλά και ενδιαφέρουσα κατάσταση, η οποία συνδέεται με το δικαίωμα κάθε ανθρώπου να αυτοπροσδιορίζεται και τα πιθανά «όρια» ενός τέτοιου αυτονόητου δικαιώματος.
Εδώ λοιπόν έχουμε την- όχι πρωτοφανή στα αθλητικά χρονικά- περίπτωση ένα γεννημένο ανδρικό σώμα να επιθυμεί να αγωνίζεται σε αγώνες γυναικών. Σε αυτό λοιπόν το χρονικό σημείο που ένα μεγάλο μέρος των δυτικών κοινωνιών φαίνεται να έχει επισήμως αποδεχθεί τον κοινωνικό ρόλο του φύλου και το δικαίωμα του καθενός να επιλέγει το φύλο του, οι αντιρρήσεις άλλων αθλητριών στην συμμετοχή της Χάμπαρντ φέρνουν στο προσκήνιο το θέμα της βιολογικής πλευράς του φύλου.
Σε πεδία όπου η δεδομένη διαφορά σωματικής ανάπτυξης ανάμεσα σε άνδρες και γυναίκες μπορεί να φέρει την επιτυχία (μετάλλια, δόξα, χρήματα) δεν είναι άδικο αυτή να μην λαμβάνεται υπόψη ώστε να δημιουργηθούν κατηγορίες ισότιμου συναγωνισμού; Από την άλλη, αν υποχρεωθεί η Χάμπαρντ να αγωνιστεί σε οποιαδήποτε άλλη κατηγορία εκτός από εκείνη των γυναικών δεν θα έχουμε ξεκάθαρη περίπτωση άρνησης αποδοχής των γενετήσιων επιλογών ενός ανθρώπου; Και μάλιστα από έναν θεσμό με πανανθρώπινους συμβολισμούς, όπως είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες;
Ο επαγγελματικός αθλητισμός δεν έχει πιθανότατα περιθώριο για ευαισθησίες και δικαιωματισμούς. Όταν ένα χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο λύνει σε πολλές χώρες το βιοποριστικό πρόβλημα του νικητή και όχι μόνο, τα δικαιώματα των transgender συναθλητών μπορούν να πάνε περίπατο. Όμως η ΔΟΕ και οι ίδιοι Ολυμπιακοί Αγώνες υποτίθεται ότι είναι κάτι περισσότερο από μια διαχείριση μεταξύ θεμιτού και αθέμιτου. Το τι τελικά είναι, βέβαια, είναι άλλο θέμα.
