H πατριαρχία είναι φυτό εσωτερικού χώρου
Η περιπτωσιολογία που συνοδεύει κάθε γυναικοκτονία δεν έχει τις απαντήσεις, Οι απαντήσεις είναι στην πατριαρχία.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Φίλος εκτελών χρέη διαχειριστή πολυκατοικίας βρισκόταν σε αναβρασμό τις τελευταίες εβδομάδες. Οι ένοικοι της υπό διαχείριση πολυκατοικίας είχαν ξεσηκωθεί για να εγκαταστήσουν κάμερες ασφαλείας. Μετά το έγκλημα στα Γλυκά Νερά, και τρομοκρατημένοι «με αυτά που γίνονται» είχαν αποφασίσει να προσθέσουν μια επιπλέον ασφάλεια κατά των αλλοδαπών επιδρομέων που- ως γνωστόν- έρχονται στη χώρα μας και μας παίρνουν τις διαρρήξεις.
Από το βράδυ της Πέμπτης τον συμβούλεψα να εισηγηθεί στην πολυκατοικία την τοποθέτηση καμερών εντός των σπιτιών, μια που ο κίνδυνος για αρκετούς από τους συνανθρώπους μας φαίνεται να βρίσκεται εκεί πολύ περισσότερο από ό,τι στην παραβατική συμπεριφορά των επίδοξων παραβατών.
Βλέπετε, η πατριαρχία είναι φυτό εσωτερικού χώρου. Προτιμά κλειστές πόρτες, σφραγισμένα τζάμια και απειλητικές σιωπές για να ανθίσει Δόξα τω Θεώ στην χώρα μας ευδοκιμεί, όπως δείχνει ο κατάλογος των γυναικοκτονιών που συνεχώς μακραίνει. Και ενώ μακραίνει εμείς ψάχνουμε κάθε φορά την «ψυχική ανωμαλία» του δράστη, τα δικαιώματα που δεν είχε δώσει, το ιστορικό της σχέσης του ζευγαριού ή ακόμα και την «κακιά ώρα»- ναι ακούγεται ακόμη και αυτό.
Απορούμε πώς μπορεί μια γυναίκα να ανέχεται κακοποιητική συμπεριφορά χωρίς να φεύγει από το σπίτι (λες τελικά να της αρέσει;), απορούμε γιατί δεν ειδοποιεί τις αρχές ή γιατί δεν ζητάει βοήθεια από την αστυνομία. Αυτή την αστυνομία που ο συνδικαλιστής των υπαλλήλων της δεν παρέλειψε να λυπηθεί σε ζωντανή σύνδεση «το νέο παιδί» (τον δολοφόνο, ντε) και να ψέξει τον άστοχο τρόπο με τον οποίο λειτούργησε. Αν είχε κάνει διαφορετικά, είπε ο κ. Μπαλάσκας σε τόνο συμβουλευτικό, θα την είχε γλιτώσει με 3-4 χρόνια φυλακή. Εσείς να τα βλέπετε επίδοξοι γυναικοκτόνοι που κάνετε τα εύκολα δύσκολα και θα φάτε τα νιάτα σας στο κελί! Μάθετε μπαλίτσα!)
Απορούμε λοιπόν για όλα αυτά, ψάχνουμε να βρούμε εκείνες τις μικρές διακλαδώσεις που αν είχαν ακο0λουθηθεί η ιστορία θα ήταν λιγότεο τραγική. Αν δεν είχε γυρίσει νωρίτερα,,, Αν δεν του είχε πει για διαζύγιο… Αν δεν ήταν τόσο στρεσαρισμένος με τη δουλειά… Πόσα μικρά «αν» που πασχίζουν να κρύψουν ένα μεγάλο «Επειδή». Και το «επειδή» είναι η πατριαρχία και η πατριαρχική λογική που θεωρεί τις γυναίκες και τα παιδιά κτήματα και ιδιοκτησίες. Κατώτερες υπάρξεις που δεν μπορούν ούτε να διαφωνήσουν, ούτε να δηλώσουν δυσαρέσκεια σε ό,τι πει ο κύρης του σπιτιού.
Είναι όλα τα ζευγάρια έτσι; Όχι, ευτυχώς, κάτι που εξηγεί γιατί δεν έχουμε εκατομμύρια γυναικοκτονίες καθημερινά. Η συντριπτική πλειοψηφία των ζευγαριών όμως έχουν μάθει να ανέχονται αυτή την νοοτροπία ως λίγο- πολύ φυσιολογική. Έχουν μάθει να αναζητούν αλλού τις αιτίες και όχι στην υφιστάμενη κατάσταση των πραγμάτων, Είναι η περιρέουσα ατμόσφαιρα που δεν αμφισβητεί τις "παραδόσεις" και τα συλλογικά φαντασιακά για το "τι κάνει ο άντρας" και "τι κάνει η γυναίκα". Οι άντρες αρνούνται ή αποτυγχάνουν συστηματικά να δουν την δική τους ενοχή, μια ενοχή που προκύπτει από το ότι είναι προνομιούχοι. «Όταν η κοινωνική ομάδα στην οποία ανήκεις είναι η κρατούσα - η ενσάρκωση της πατριαρχίας, φερ' ειπείν - και δεν υφίστασαι διαχρονικά διακρίσεις, ανισονομίες, χλεύη και αγριότητα, βρίσκεσαι, κι ας μην το αντιλαμβάνεσαι, σε προνομιακή θέση», έγραψε ο Αύγουστος Κορτώ.
Εκεί πρέπει να χτυπηθεί το κακό: στην διαπίστωση του τι κοινωνία είμαστε και πώς πρέπει να αλλάξει ο καθένας από μας, και όχι στην περιπτωσιολογία των «τι» και «πώς» έγινε∙ στην χυδαιότητα της παρακολούθησης του αστυνομικού δελτίου.
[* Η χρήση του όρου «γυναικοκτονία» δεν είναι μια φραστική πόζα του φεμινιστικού κινήματος. Περιγράφει την ανθρωποκτονία που τελέστηκε λόγω του γυναικείου φύλου του θύματος. Ας αναρωτηθούμε γιατί ο όρος «ανδροκτονία» θα είχε πολύ λιγότερη σημασία. Έχει νόημα να θυμόμαστε και να σημειώνουμε ξεχωριστά τις γυναίκες που σκοτώνει ο σκοταδισμός που ανεχόμαστε ή και αναπαράγουμε. Μπας και αλλάξει κάτι. ]
Από το βράδυ της Πέμπτης τον συμβούλεψα να εισηγηθεί στην πολυκατοικία την τοποθέτηση καμερών εντός των σπιτιών, μια που ο κίνδυνος για αρκετούς από τους συνανθρώπους μας φαίνεται να βρίσκεται εκεί πολύ περισσότερο από ό,τι στην παραβατική συμπεριφορά των επίδοξων παραβατών.
Βλέπετε, η πατριαρχία είναι φυτό εσωτερικού χώρου. Προτιμά κλειστές πόρτες, σφραγισμένα τζάμια και απειλητικές σιωπές για να ανθίσει Δόξα τω Θεώ στην χώρα μας ευδοκιμεί, όπως δείχνει ο κατάλογος των γυναικοκτονιών που συνεχώς μακραίνει. Και ενώ μακραίνει εμείς ψάχνουμε κάθε φορά την «ψυχική ανωμαλία» του δράστη, τα δικαιώματα που δεν είχε δώσει, το ιστορικό της σχέσης του ζευγαριού ή ακόμα και την «κακιά ώρα»- ναι ακούγεται ακόμη και αυτό.
Απορούμε πώς μπορεί μια γυναίκα να ανέχεται κακοποιητική συμπεριφορά χωρίς να φεύγει από το σπίτι (λες τελικά να της αρέσει;), απορούμε γιατί δεν ειδοποιεί τις αρχές ή γιατί δεν ζητάει βοήθεια από την αστυνομία. Αυτή την αστυνομία που ο συνδικαλιστής των υπαλλήλων της δεν παρέλειψε να λυπηθεί σε ζωντανή σύνδεση «το νέο παιδί» (τον δολοφόνο, ντε) και να ψέξει τον άστοχο τρόπο με τον οποίο λειτούργησε. Αν είχε κάνει διαφορετικά, είπε ο κ. Μπαλάσκας σε τόνο συμβουλευτικό, θα την είχε γλιτώσει με 3-4 χρόνια φυλακή. Εσείς να τα βλέπετε επίδοξοι γυναικοκτόνοι που κάνετε τα εύκολα δύσκολα και θα φάτε τα νιάτα σας στο κελί! Μάθετε μπαλίτσα!)
Απορούμε λοιπόν για όλα αυτά, ψάχνουμε να βρούμε εκείνες τις μικρές διακλαδώσεις που αν είχαν ακο0λουθηθεί η ιστορία θα ήταν λιγότεο τραγική. Αν δεν είχε γυρίσει νωρίτερα,,, Αν δεν του είχε πει για διαζύγιο… Αν δεν ήταν τόσο στρεσαρισμένος με τη δουλειά… Πόσα μικρά «αν» που πασχίζουν να κρύψουν ένα μεγάλο «Επειδή». Και το «επειδή» είναι η πατριαρχία και η πατριαρχική λογική που θεωρεί τις γυναίκες και τα παιδιά κτήματα και ιδιοκτησίες. Κατώτερες υπάρξεις που δεν μπορούν ούτε να διαφωνήσουν, ούτε να δηλώσουν δυσαρέσκεια σε ό,τι πει ο κύρης του σπιτιού.
Είναι όλα τα ζευγάρια έτσι; Όχι, ευτυχώς, κάτι που εξηγεί γιατί δεν έχουμε εκατομμύρια γυναικοκτονίες καθημερινά. Η συντριπτική πλειοψηφία των ζευγαριών όμως έχουν μάθει να ανέχονται αυτή την νοοτροπία ως λίγο- πολύ φυσιολογική. Έχουν μάθει να αναζητούν αλλού τις αιτίες και όχι στην υφιστάμενη κατάσταση των πραγμάτων, Είναι η περιρέουσα ατμόσφαιρα που δεν αμφισβητεί τις "παραδόσεις" και τα συλλογικά φαντασιακά για το "τι κάνει ο άντρας" και "τι κάνει η γυναίκα". Οι άντρες αρνούνται ή αποτυγχάνουν συστηματικά να δουν την δική τους ενοχή, μια ενοχή που προκύπτει από το ότι είναι προνομιούχοι. «Όταν η κοινωνική ομάδα στην οποία ανήκεις είναι η κρατούσα - η ενσάρκωση της πατριαρχίας, φερ' ειπείν - και δεν υφίστασαι διαχρονικά διακρίσεις, ανισονομίες, χλεύη και αγριότητα, βρίσκεσαι, κι ας μην το αντιλαμβάνεσαι, σε προνομιακή θέση», έγραψε ο Αύγουστος Κορτώ.
Εκεί πρέπει να χτυπηθεί το κακό: στην διαπίστωση του τι κοινωνία είμαστε και πώς πρέπει να αλλάξει ο καθένας από μας, και όχι στην περιπτωσιολογία των «τι» και «πώς» έγινε∙ στην χυδαιότητα της παρακολούθησης του αστυνομικού δελτίου.
[* Η χρήση του όρου «γυναικοκτονία» δεν είναι μια φραστική πόζα του φεμινιστικού κινήματος. Περιγράφει την ανθρωποκτονία που τελέστηκε λόγω του γυναικείου φύλου του θύματος. Ας αναρωτηθούμε γιατί ο όρος «ανδροκτονία» θα είχε πολύ λιγότερη σημασία. Έχει νόημα να θυμόμαστε και να σημειώνουμε ξεχωριστά τις γυναίκες που σκοτώνει ο σκοταδισμός που ανεχόμαστε ή και αναπαράγουμε. Μπας και αλλάξει κάτι. ]
