Μας συμφέρουν (τελικά) οι ανεμπόδιστες πορείες
Οι περιορισμοί στις πορείς και τις διαδηλώσεις είναι λάθος. Όχι γιατί είναι "σωστό" να κλείνουν την Πανεπιστημίου 300 άτομα, αλλά για άλλους λόγους.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Διαβάζω αρκετά για το νομοσχέδιο σχετικά με τις πορείες στο κέντρο της Αθήνας. Ξέρετε, αυτό που θα περιορίζει το μέγεθος των πορειών, μέσω της καθιέρωσης μιας προσυνεννόησης μεταξύ ενός «οργανωτή» και των αρχών σχετικά με το μέγεθός της, την τροχιά της και διάφορα τέτοια. Και καλά την τροχιά της να την καταθέσουν «οι οργανωτές». Το πόσο κόσμο θα έχει που να το γνωρίζουν. Εδώ σε παιδικό πάρτι προσπαθείς να υπολογίσεις πόσα παιδάκια και γονείς θα έρθουν και άκρη δεν βγάζεις.
Αν και μια τέτοια ρύθμιση έχει την επίφαση του δικαίου («να κλείνεται δημόσιος χώρος ανάλογα με το μέγεθος της διαμαρτυρίας και όχι περισσότερος») αυτό δεν θα πρέπει να της αναγνωριστεί αβασάνιστα. Και ο λόγος είναι η ανάγκη να προασπιστούμε την ελευθερία της διαμαρτυρίας, χωρίς προσκόμματα, χωρίς εμπόδια, χωρίς διαδικασίες που θα αποθαρρύνουν πολίτες από το να μετέχουν σε μια ανάλογη εκδήλωση.
Όχι για κάποια αόριστη επιταγή «αριστεροσύνης» και «προοδευτικότητας».
Οι πολίτες που μπορούν και διαμαρτύρονται είναι κέρδος για τις κοινωνίες. Και είναι κέρδος γιατί μέσα από αυτές τις διαδικασίες μπορούν και συνομιλούν μαζί τους, μένουν μέρος τους και έτσι, όποιες συμπεριφορές θα μπορούσαν να εξελιχθούν σε αντικοινωνικές, τελικά εκτονώνονται με κανόνες και πλαίσια.
Οι κοινωνίες που μπορούν να διαμαρτύρονται, που εκτονώνονται που είναι εξωστρεφείς τείνουν να δίνουν μεγαλύτερη σημασία στην κοινωνική ειρήνη από ό,τι οι κοινωνίες οι οποίες εμποδίζονται από έναν κατασταλτικό μηχανισμό.
Άρα μπορούμε να επιχειρηματολογούμε με βάση ακραίες περιπτώσεις, για το πόσο «δίκαιο» είναι οι 300 διαμαρτυρόμενοι να κλείνουν όλη την Πανεπιστημίου, αλλά αυτό που διακυβεύεται είναι κάτι πολύ βαθύτερο. Κάτι που μπορεί βραχυπρόθεσμα να είναι ξεβόλεμα για τις ρουτίνες της πόλης (συγκοινωνίες, καταστηματάρχες και λοιπά), αλλά που πιο μακροπρόθεσμα βοηθά ουσιαστικά στην απρόσκοπτη λειτουργία της κοινής μας σφαίρας.
Είναι το κίνητρο της κυβέρνησης αυτή η «δικαιοσύνη» που περιέγραψα ή μήπως είναι η πρόνοιά της για να κατευναστούν οι λαϊκές αντιδράσεις που ίσως προκληθούν από Σεπτέμβριο λόγω της ύφεσης; Δεν είμαι σίγουρος. Νομίζω ότι και η μία και η άλλη άποψη άπτονται ζητημάτων της πολιτικής επικοινωνιολογίας και εντάσσονται στον ανταγωνισμό των δύο κομμάτων εξουσίας.
Όπως όμως και να έχει, είναι ζήτημα όλων μας να μην αφήνουμε να χαθεί κανένα κομμάτι από το πώς μπορούμε να αντιδρούμε σε κάτι που (νομίζουμε ότι) παραβαίνει τα συμφέροντά μας. Για κάποιο λόγο κέρδισε τον χώρο της αυτή η ελευθερία που τώρα αμφισβητείται. Ας προσπαθήσουμε να τον νιώσουμε.
Αν και μια τέτοια ρύθμιση έχει την επίφαση του δικαίου («να κλείνεται δημόσιος χώρος ανάλογα με το μέγεθος της διαμαρτυρίας και όχι περισσότερος») αυτό δεν θα πρέπει να της αναγνωριστεί αβασάνιστα. Και ο λόγος είναι η ανάγκη να προασπιστούμε την ελευθερία της διαμαρτυρίας, χωρίς προσκόμματα, χωρίς εμπόδια, χωρίς διαδικασίες που θα αποθαρρύνουν πολίτες από το να μετέχουν σε μια ανάλογη εκδήλωση.
Όχι για κάποια αόριστη επιταγή «αριστεροσύνης» και «προοδευτικότητας».
Οι πολίτες που μπορούν και διαμαρτύρονται είναι κέρδος για τις κοινωνίες. Και είναι κέρδος γιατί μέσα από αυτές τις διαδικασίες μπορούν και συνομιλούν μαζί τους, μένουν μέρος τους και έτσι, όποιες συμπεριφορές θα μπορούσαν να εξελιχθούν σε αντικοινωνικές, τελικά εκτονώνονται με κανόνες και πλαίσια.
Οι κοινωνίες που μπορούν να διαμαρτύρονται, που εκτονώνονται που είναι εξωστρεφείς τείνουν να δίνουν μεγαλύτερη σημασία στην κοινωνική ειρήνη από ό,τι οι κοινωνίες οι οποίες εμποδίζονται από έναν κατασταλτικό μηχανισμό.
Άρα μπορούμε να επιχειρηματολογούμε με βάση ακραίες περιπτώσεις, για το πόσο «δίκαιο» είναι οι 300 διαμαρτυρόμενοι να κλείνουν όλη την Πανεπιστημίου, αλλά αυτό που διακυβεύεται είναι κάτι πολύ βαθύτερο. Κάτι που μπορεί βραχυπρόθεσμα να είναι ξεβόλεμα για τις ρουτίνες της πόλης (συγκοινωνίες, καταστηματάρχες και λοιπά), αλλά που πιο μακροπρόθεσμα βοηθά ουσιαστικά στην απρόσκοπτη λειτουργία της κοινής μας σφαίρας.
Είναι το κίνητρο της κυβέρνησης αυτή η «δικαιοσύνη» που περιέγραψα ή μήπως είναι η πρόνοιά της για να κατευναστούν οι λαϊκές αντιδράσεις που ίσως προκληθούν από Σεπτέμβριο λόγω της ύφεσης; Δεν είμαι σίγουρος. Νομίζω ότι και η μία και η άλλη άποψη άπτονται ζητημάτων της πολιτικής επικοινωνιολογίας και εντάσσονται στον ανταγωνισμό των δύο κομμάτων εξουσίας.
Όπως όμως και να έχει, είναι ζήτημα όλων μας να μην αφήνουμε να χαθεί κανένα κομμάτι από το πώς μπορούμε να αντιδρούμε σε κάτι που (νομίζουμε ότι) παραβαίνει τα συμφέροντά μας. Για κάποιο λόγο κέρδισε τον χώρο της αυτή η ελευθερία που τώρα αμφισβητείται. Ας προσπαθήσουμε να τον νιώσουμε.
