Ζητείται ανάσα

Η δολοφονία Φλόυντ στις ΗΠα δείχνει ότι αυτή η νοοτροπία που έρχεται από μακριά, δυστυχώς θα πάει και μακριά.
Ζητείται ανάσα
Είναι κάτι γεγονότα, πραγματικά βαρίδια. Σε κρατούν δεμένο με το παρελθόν· σαν να ακυρώνουν την πρόοδο την δική μας και των κοινωνιών μας, την εξέλιξη της σκέψης μας.

Η δολοφονία του μαύρου Τζωρτζ Φλόυντ είναι μια από αυτές τις περιπτώσεις που νιώθεις ότι σε τραβάνε πίσω, σε εποχές που νομίζαμε ότι έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Η αστυνομική και ρατσιστική βία μας έρχεται από πολύ μακριά και από ό,τι φαίνεται δεν είναι κάτι με το οποίο πρόκειται να ξεμπερδέψουμε- τουλάχιστον στο διάστημα των δικών μας ζωών.    

Όμως τα γεγονότα ποτέ δεν φταίνε. Είναι σημεία όπου εκτονώνεται ενέργεια που έρχεται από πριν. Αποτελούν συνήθως αποδείξεις μιας πραγματικότητας που πολλές φορές είναι υπόγεια και συνήθως έχει κοινωνικές ρίζες. Ο ρατσισμός εις βάρος των μαύρων στην Αμερική είναι μια βαθιά νοοτροπία, ακόμη και αν δεν γίνεται τόση συζήτηση για αυτό όση, επί παραδείγματι γίνεται στη Γαλλία για τις δικές της ρατσιστικές τάσεις κατά των αραβικής καταγωγής υπηκόων της.

Η θητεία του Μπάρακ Ομπάμα στην Προεδρεία των ΗΠΑ δεν φάνηκε ικανή να αντισταθμίσει τα ερείσματα αυτής της πραγματικότητας. Όπως λέει ο κοινωνιολόγος Θανάσης Αλεξίου, σχολιάζοντας τον φόνο του Φλόυντ, «παρόλο που ο θεσμικός ρατσισμός (apartheid) καταργήθηκε με το κίνημα χειραφέτησης των Μαύρων (δεκαετία του '60, ΄70), η "ιδιότητα του πολίτη", δε μπορεί να υπερβεί το φυλετικό πρόβλημα που ταυτίζεται σε μεγάλο βαθμό με το ταξικό, για να προστατεύει το Μαύρο πληθυσμό».

Μολονότι το θέατρο αυτού του δράματος είναι μακριά, δεν μας επιτρέπεται πλέον ηθικά να μην το αντιμετωπίζουμε σαν μέρος μιας συλλογικής αντικειμενικότητας, σαν μέρος της δικής μιας ζωής και σαν καταπάτηση των δικών μα δικαιωμάτων. Οι δηλώσεις Τραμπ περί ανάγκης επιβολής της τάξης και «περί πυροβολισμών που ξεκινούν όταν αρχίζουν οι λεηλασίες» προβληματίζουν για την δυνατότητα των αμερικανικών αρχών να καταστήσουν το περιστατικό «μεμονωμένο» και να βάλουν όριο σε αυτές τις ασυδοσίες.

Το “I can’t breathe” είναι ίσως το κίνημα που σκοπεύει σε ένα από τα πιο παλιά προβλήματα του δυτικού κόσμου- την αδυναμία του να αναγνωρίσει την ισότητα των πολιτών ανεξάρτητα από το πόση δύναμη ή πλούτο διαθέτει ο καθένας. Και για αυτό, γιατί τα αιτήματά του είναι τόσο δομικά και για την δική μας ζωή,  χρειάζεται παγκόσμια  στήριξη.
Μπείτε στη συζήτηση

σχόλια

v