Να μην περάσει "στα ψιλά" η Κυψέλη
Όπως και άλλες αστοχιες της αστυνομίας, η επίθεση στον κάτοικο της Κυψέλης δεν πρέπει να περάσει στα ψιλά.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Η αστυνομική βία- εννοώ η υπερβάλλουσα βία, η υπερβολική βία είναι μια κατάσταση που μπορεί να προκύψει στο πλαίσιο της λειτουργίας ενός κράτους. Μεταξύ των καθηκόντων της αστυνομίας είναι και η καταστολή, η εξασφάλιση δηλαδή ότι ακόμη και αυτοί που διαμαρτύρονται θα εξαναγκαστούν να πειθαρχήσουν σε ό,τι αποφάσισαν οι αρχές.
Άλλωστε, κατά τεκμήριο του νομοθέτη, ό,τι αποφασίζουν οι δημοκρατικά εκλεγμένες αρχές είναι υπέρ των πολιτών. Όταν λοιπόν κάποιοι το βλέπουν διαφορετικά και μάλιστα διαμαρτύρονται, είναι αρμοδιότητα της αστυνομίας να τους περιορίσει και- για λόγους κοινωνικής ειρήνης- να χαμηλώσει την ένταση της φωνής τους.
Σε όλη αυτή τη διαδικασία υπάρχουν και λάθη. Είτε λάθη που αφορούν παραλείψεις της αστυνομίας να επέμβει, είτε λάθη που αφορούν παραπάνω του προβλεπόμενου ζήλο των οργάνων να… προστατέψουν τους διαμαρτυρόμενους από την εκτιμώμενη ως εσφαλμένη κρίση τους.
Στις περισσότερες περιπτώσεις το κράξιμο πέφτει για αυτή τη δεύτερη κατηγορία λαθών, κάτι απολύτως δικαιολογημένο αφού το αξίωμα «καλύτερα να μην τιμωρηθεί ένας ένοχος, παρά να τιμωρηθεί ένας αθώος» είναι ακροθεμέλιος λίθος των περισσότερων δικαιικών συστημάτων του πλανήτη.
Στην περίπτωση του κατοίκου της Κυψέλης που χτυπήθηκε βίαια και ταπεινώθηκε είχαμε ακριβώς ένα τέτοιο λάθος… υπερβάλλοντος ζήλου. Για την ακρίβεια ο ζήλος δεν ήταν «υπερβάλλον», αλλά εντελώς περιττός, μια και ο άνθρωπος που δέχθηκε την πολλαπλή αστυνομική επίθεση δεν είχε καμία σχέση με τα όσα συνέβαιναν στην πλατεία Αγίου Γεωργίου και οδήγησαν στην επέμβαση των ΜΑΤ- μια ούτως ή άλλως αμφισβητούμενη κίνηση.
Μα αφού μια χαρά γνωρίζουμε τις διαδικασίες μέσα από τις οποίες μπορεί να συμβεί το λάθος εκ μέρους της αστυνομίας, ποιο το νόημα να το συζητάμε, θα ρωτήσει κάποιος. Το νόημα είναι στο ότι πίσω από μια στατιστική λάθους, βρίσκεται η ζωή ενός ανθρώπου που, αν το λάθος δεν είναι μεγάλο, απλώς στραπατσάρεται. Αν είναι μεγάλο, σταματά και θρηνούμε νεκρό.
Από την άποψη αυτή η αστυνομική βία θα πρέπει να καταγγέλλεται και να συζητιέται κάθε φορά που έρχεται στη δημοσιότητα. Γιατί πρόκειται για αδικία. Και οι αδικίες στην έννομη τάξη δεν είναι αποδεκτές, ακόμη και αν δικαιολογούνται ως «επιχειρησιακή στατιστική». Μπορεί αύριο να τις υποστούμε και οι ίδιοι ή κάποιος δικός μας. Το να φωνάζουμε για αυτές και να το ζητάμε δίκαιο είναι το μόνο μας όπλο, ενάντια στις στρεβλώσεις της εξουσίας. Είναι καθήκον,
Άλλωστε, κατά τεκμήριο του νομοθέτη, ό,τι αποφασίζουν οι δημοκρατικά εκλεγμένες αρχές είναι υπέρ των πολιτών. Όταν λοιπόν κάποιοι το βλέπουν διαφορετικά και μάλιστα διαμαρτύρονται, είναι αρμοδιότητα της αστυνομίας να τους περιορίσει και- για λόγους κοινωνικής ειρήνης- να χαμηλώσει την ένταση της φωνής τους.
Σε όλη αυτή τη διαδικασία υπάρχουν και λάθη. Είτε λάθη που αφορούν παραλείψεις της αστυνομίας να επέμβει, είτε λάθη που αφορούν παραπάνω του προβλεπόμενου ζήλο των οργάνων να… προστατέψουν τους διαμαρτυρόμενους από την εκτιμώμενη ως εσφαλμένη κρίση τους.
Στις περισσότερες περιπτώσεις το κράξιμο πέφτει για αυτή τη δεύτερη κατηγορία λαθών, κάτι απολύτως δικαιολογημένο αφού το αξίωμα «καλύτερα να μην τιμωρηθεί ένας ένοχος, παρά να τιμωρηθεί ένας αθώος» είναι ακροθεμέλιος λίθος των περισσότερων δικαιικών συστημάτων του πλανήτη.
Στην περίπτωση του κατοίκου της Κυψέλης που χτυπήθηκε βίαια και ταπεινώθηκε είχαμε ακριβώς ένα τέτοιο λάθος… υπερβάλλοντος ζήλου. Για την ακρίβεια ο ζήλος δεν ήταν «υπερβάλλον», αλλά εντελώς περιττός, μια και ο άνθρωπος που δέχθηκε την πολλαπλή αστυνομική επίθεση δεν είχε καμία σχέση με τα όσα συνέβαιναν στην πλατεία Αγίου Γεωργίου και οδήγησαν στην επέμβαση των ΜΑΤ- μια ούτως ή άλλως αμφισβητούμενη κίνηση.
Μα αφού μια χαρά γνωρίζουμε τις διαδικασίες μέσα από τις οποίες μπορεί να συμβεί το λάθος εκ μέρους της αστυνομίας, ποιο το νόημα να το συζητάμε, θα ρωτήσει κάποιος. Το νόημα είναι στο ότι πίσω από μια στατιστική λάθους, βρίσκεται η ζωή ενός ανθρώπου που, αν το λάθος δεν είναι μεγάλο, απλώς στραπατσάρεται. Αν είναι μεγάλο, σταματά και θρηνούμε νεκρό.
Από την άποψη αυτή η αστυνομική βία θα πρέπει να καταγγέλλεται και να συζητιέται κάθε φορά που έρχεται στη δημοσιότητα. Γιατί πρόκειται για αδικία. Και οι αδικίες στην έννομη τάξη δεν είναι αποδεκτές, ακόμη και αν δικαιολογούνται ως «επιχειρησιακή στατιστική». Μπορεί αύριο να τις υποστούμε και οι ίδιοι ή κάποιος δικός μας. Το να φωνάζουμε για αυτές και να το ζητάμε δίκαιο είναι το μόνο μας όπλο, ενάντια στις στρεβλώσεις της εξουσίας. Είναι καθήκον,
