Η "πολιτική" του σαρκασμού
Πώς το κράξιμο που ρίχνουν οι απανταχού συριζαίοι στην Κυβέρνηση θα ωφελήσει την δική τους παράταξη; Αν οι απέναντι δεν κάνουν μεγάλες γκάφες, με κανέναν τρόπο.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Από μόνο της η Επιτροπή για τον εορτασμό των 20 χρόνων από την Επανάσταση μου είχε φανεί κάτι ανησυχητικό. Ήμουν και είμαι με την άποψη ότι η ιστορία των κρατών και το προφίλ τους στον χωροχρόνο δεν είναι ένα προϊόν που «λανσάρεται» και «επαναλανσάρεται» με τη φιλοδοξία της αύξησης των πωλήσεων. Ειδικά όταν για να συμβεί κάτι τέτοιο φαίνεται αναγκαίο να ξαναγράψουμε (βλέπε «στραμπουλήξουμε») την Ιστορία.
Ωστόσο, η επιστημονική στελέχωση της Επιτροπής μου φάνηκε ικανοποιητική σε επίπεδο προσώπων, αρκετά από τα οποία παρέχουν μια εγγύηση για ένα μίνιμουμ αποτελέσματος.
Το σήμα του εορτασμού μου φάνηκε αδιάφορο. Δεν ξέρω τι θα μπορούσα να περιμένω από ένα «λογότυπο εορτασμών» μια που ούτως ή άλλως είναι ένα κόνσεπτ μάλλον ασαφές και άρα δύσκολο στον γραφιστικό του χειρισμό. Το «21» λοιπόν είναι ένα σήμα που δεν σε κερδίζει αλλά και που δεν εκθέτει. Σχετικά με τα όσα αναφέρει η Γιάννα Αγγελοπούλου στο αντίστοιχο σποτ, θα είμαι περισσότερο επικριτικός.
Αφενός η ίδια η παρουσία της εκεί δεν χρειαζόταν και είναι κάτι που ξεκάθαρα εξυπηρετεί τους δικούς της προσωπικούς στόχους αυτοπροβολής. Όσο για αυτά που έλεγε, αν και είναι σε γενικές γραμμές μετριοπαθή σε ό,τι αφορά το σκέλος των εθνικών κορωνών, είναι επίσης ανοικτά σε ουσιώδη πολιτική- και όχι κομματική- κριτική. Το «έχουμε μνήμες χωριστές, ζωές διαφορετικές και όνειρα αλλιώτικα», που αποτελεί ένα κάλεσμα για ενότητα στη βάση της εθνικής συνείδησης, δεν καλύπτει καθόλου ταξικές- οικονομικές διαφορές που φαίνονται ακόμη πιο ανάγλυφες όταν το μήνυμα εκπέμπει η κ. Αγγελοπούλου.
Δεν τα λέω όμως αυτά γιατί θέλω τόσο να μιλήσω για τα σχέδια του εορτασμού και όσα τα συνοδεύουν, αλλά με άλλη αφορμή. Είδα στα social media ένα μένος κατά του σήματος, προερχόμενο κυρίως από ανθρώπους που συντάσσονται με τον Σύριζα. Βεβαίως και είναι δικαίωμα του καθενός να κρίνει με βάση το γούστο του και την πολιτική του θέση. Όμως η κρίση του αδυνατίζει όταν ξέρεις πώς σχεδόν καταναγκαστικά θα είναι αρνητική. «Πόσοι από εσάς αν σας άρεσε το σήμα θα το παραδεχόσασταν;» ρώτησε αφοπλιστικά τους φίλους της στο Facebook φίλη με παρελθόν και παρόν στην αριστερά.
Πράγματι, ο σαρκασμός για τους ακαλαίσθητους ή εθνολάτρεις δεξιούς δεν φαίνεται να είναι ο συντομότερος δρόμος για να φύγουν από την εξουσία- κάτι που υποθέτω ότι οι φορείς μιας τέτοιας συμπεριφοράς απεργάζονται. Χώρια από το ότι αυτό τους κάνει αντιπαθείς σε όσους είναι στο «κάτσε να δούμε», δεν τους αφήνει χρόνο και διάθεση για αυτοκριτική· για να δουν τι σημαίνει αριστερά σήμερα στην Ελλάδα, πόσο έχουν την πολυτέλεια να μην γίνει ΠΑΣΟΚ το κόμμα που υποστηρίζουν, πώς θα θωρακιστούν έναντι της εξαχρείωσης που συνεπάγεται η εξουσία, και άλλα τέτοια.
Το κράξιμο δεν παράγει πολιτική. Ιδιαίτερα αν ο άλλος έχει το μυαλό να μην κάνει υπερβολές.
Ωστόσο, η επιστημονική στελέχωση της Επιτροπής μου φάνηκε ικανοποιητική σε επίπεδο προσώπων, αρκετά από τα οποία παρέχουν μια εγγύηση για ένα μίνιμουμ αποτελέσματος.
Το σήμα του εορτασμού μου φάνηκε αδιάφορο. Δεν ξέρω τι θα μπορούσα να περιμένω από ένα «λογότυπο εορτασμών» μια που ούτως ή άλλως είναι ένα κόνσεπτ μάλλον ασαφές και άρα δύσκολο στον γραφιστικό του χειρισμό. Το «21» λοιπόν είναι ένα σήμα που δεν σε κερδίζει αλλά και που δεν εκθέτει. Σχετικά με τα όσα αναφέρει η Γιάννα Αγγελοπούλου στο αντίστοιχο σποτ, θα είμαι περισσότερο επικριτικός.
Αφενός η ίδια η παρουσία της εκεί δεν χρειαζόταν και είναι κάτι που ξεκάθαρα εξυπηρετεί τους δικούς της προσωπικούς στόχους αυτοπροβολής. Όσο για αυτά που έλεγε, αν και είναι σε γενικές γραμμές μετριοπαθή σε ό,τι αφορά το σκέλος των εθνικών κορωνών, είναι επίσης ανοικτά σε ουσιώδη πολιτική- και όχι κομματική- κριτική. Το «έχουμε μνήμες χωριστές, ζωές διαφορετικές και όνειρα αλλιώτικα», που αποτελεί ένα κάλεσμα για ενότητα στη βάση της εθνικής συνείδησης, δεν καλύπτει καθόλου ταξικές- οικονομικές διαφορές που φαίνονται ακόμη πιο ανάγλυφες όταν το μήνυμα εκπέμπει η κ. Αγγελοπούλου.
Δεν τα λέω όμως αυτά γιατί θέλω τόσο να μιλήσω για τα σχέδια του εορτασμού και όσα τα συνοδεύουν, αλλά με άλλη αφορμή. Είδα στα social media ένα μένος κατά του σήματος, προερχόμενο κυρίως από ανθρώπους που συντάσσονται με τον Σύριζα. Βεβαίως και είναι δικαίωμα του καθενός να κρίνει με βάση το γούστο του και την πολιτική του θέση. Όμως η κρίση του αδυνατίζει όταν ξέρεις πώς σχεδόν καταναγκαστικά θα είναι αρνητική. «Πόσοι από εσάς αν σας άρεσε το σήμα θα το παραδεχόσασταν;» ρώτησε αφοπλιστικά τους φίλους της στο Facebook φίλη με παρελθόν και παρόν στην αριστερά.
Πράγματι, ο σαρκασμός για τους ακαλαίσθητους ή εθνολάτρεις δεξιούς δεν φαίνεται να είναι ο συντομότερος δρόμος για να φύγουν από την εξουσία- κάτι που υποθέτω ότι οι φορείς μιας τέτοιας συμπεριφοράς απεργάζονται. Χώρια από το ότι αυτό τους κάνει αντιπαθείς σε όσους είναι στο «κάτσε να δούμε», δεν τους αφήνει χρόνο και διάθεση για αυτοκριτική· για να δουν τι σημαίνει αριστερά σήμερα στην Ελλάδα, πόσο έχουν την πολυτέλεια να μην γίνει ΠΑΣΟΚ το κόμμα που υποστηρίζουν, πώς θα θωρακιστούν έναντι της εξαχρείωσης που συνεπάγεται η εξουσία, και άλλα τέτοια.
Το κράξιμο δεν παράγει πολιτική. Ιδιαίτερα αν ο άλλος έχει το μυαλό να μην κάνει υπερβολές.
