Φυλακισμένοι στις μάσκες μας

Οι μάσκες έρχονται, χεράκι χεράκι με τις φοβίες και η ζωή μας φεύγει από το παράθυρο. Ή μάλλον ούτε από εκεί. Το έχουμε κλειστό για να μην κρυώσουμε.
Φυλακισμένοι στις μάσκες μας
Δεν υπήρχε άραγε πάντοτε γρίπη; Δεν είχαμε πάντα (πολλά) θύματα από αυτήν; Θυμάμαι προ ετών τον πανικό με τον SARS και πιο πριν με την Γρίπη των Πτηνών, τον γνωστό πια ιό H1N1. Στο νηπιαγωγείο που πηγαίνει το πιτσιρίκι ενός φίλου, αυτή την εβδομάδα υπάρχουν τέσσερα κρούσματα H1N1 στην τάξη και αυτό θεωρείται φυσιολογικό.

Η μανία με την ενδεχόμενη επιδημία Κοροναϊού πλήττει εδώ και μέρες όχι μόνο την ελληνική αλλά και γενικότερα την δυτική κοινή γνώμη. Και νομίζω ότι αυτό συμβαίνει λόγω των Μέσων Ενημέρωσης και την προτίμηση που έχουν στην κατατρομοκράτηση του κοινού. Ενός κοινού που το απολαμβάνει βεβαίως, καθώς η αντιμετώπιση ενός εχθρού (μιας επικείμενης κακοκαιρίας ή έστω του «κινέζικου» ιού) φαίνεται να δίνει άλλη ουσία στην καθημερινότητά του.          

Το ύψιστο όπλο σε αυτή τη μάχη είναι η ταπεινή μάσκα μιας χρήσης. Με κόστος λιγότερο από 50 λεπτά του ευρώ, η μάσκα σού επιτρέπει να νιώσεις ασφαλής· πως κάνεις ό,τι μπορείς για να κρατήσεις μακριά όχι μόνο τον made in china κίνδυνο, αλλά και όλη την «ανθρωπίλα» που θα μπορούσε να σε αρρωστήσει, να σε ρίξει στο κρεββάτι, να σε κρατήσει μακριά από τις δουλειές που πρέπει να γίνουν.

Στα μέσα μεταφοράς όλο και περισσότεροι επιβάτες νιώθουν ότι δεν μπορούν να το ρισκάρουν. Τη φορούν και μεταμορφώνονται σε πρόσωπα με μάτια και σχεδόν καθόλου  έκφραση. Τη φορούν και κρατούν τα μικρόβια του άλλου σε απόσταση. «Και που ξέρω εγώ τι αρρώστια κουβαλάει ο διπλανός μου;» είναι η ερώτηση που στο μυαλό τους δικαιώνει την συμπεριφορά τους, η ερώτηση που σε υποχρεώνει να κρατάς «αποστάσεις ασφαλείας» από τους άλλους. Οι άλλοι όμως, έτσι γενικώς και αορίστως, είναι μέρος της ζωής μας. Όπως οι μέρες που «πότε θα περάσουν;» είναι ο δικός μας χρόνος ζωής. Αν αποφεύγεις τους άλλους γιατί μπορεί να κολλήσεις, αν βιάζεσαι να σπρώξεις τον χρόνο να φύγει, γιατί ο άλλος μήνας θα είναι καλύτερος, τότε που ζεις; Στον κόσμο των δελτίων ειδήσεων, της τρομοκρατίας και της ανθρωποφοβίας;         

Δεν έχει καμία σημασία που το (πρώην) ΚΕΛΠΝΟ προειδοποίησε ότι οι μάσκες δεν προστατεύουν ουσιαστικά από κάτι. Θα μπορούσε να πει ότι μας προσφέρει ένα 5% πιθανότητες προστασίας. Ε, και; Ξέρετε τι προσφέρει 100% πιθανότητες προστασίας; Να καθίσουμε στο σπίτι μας ολομόναχοι, αποστειρώνοντας ό,τι πιάνουμε. Τεφαρίκια θα είμαστε. Ούτε αρρώστιες, ούτε άγχη ούτε χαρές, τίποτα. Όλα φλατ. Αλλά, περδίκια, ε;    

Η μάσκα είναι σήμερα το σύμβολο της εσωστρέφειάς μας. Το λάβαρο της μονήρους μας διαβίωσης των καβαφικών τειχών που υψώνουμε οι ίδιοι γύρω μας. Δεν είναι ασπίδα, είναι φυλακή. Ξεκολλάτε.
Μπείτε στη συζήτηση

σχόλια

v