Η Συμφωνία υπό κρίση (της αριστεράς)

Το "όχι" το είπαμε προς τα μέσα και τώρα η αριστερή κυβέρνηση αντιμετωπίζει τα... επινίκεια. 
Η Συμφωνία υπό κρίση (της αριστεράς)
Να που η κυβερνητική θητεία της μείζονος αριστεράς την οδηγεί σε μια αδιαμφισβήτητη κρίση ταυτότητας. Από τη μια η ευκαιρία για την έξοδο από τον απομονωτισμό και την άμβλυνση των επαναστατικών επιδιώξεων και από την άλλη η συνέπεια- ένας ακρογωνιαίος λίθος στην αριστερή σκέψη, που στην ομάδα Τσίπρα θυμίζει τώρα πιο πολύ βαρίδι.

Η διχογνωμία εντός της αριστεράς αφορά το κατά πόσον οι ψηφοφόροι του Σύριζα έχουν δικαίωμα να κριτικάρουν τις επιλογές της Κυβέρνησης, που οδηγούν σε ένα εντελώς νέο Μνημόνιο, ως απογοητευμένοι ή αν θα πρέπει να τη στηρίξουν αφού «και τι να γινόταν δηλαδή;». Όχι, τώρα δεν υπήρχε άλλη λύση, και δεν ξέρω αν υπήρχε και ποτέ, αφού ο «άξονας των χωρών του ευρωπαϊκού νότου» υπήρχε μόνο στα όνειρα του έλληνα πρωθυπουργού.

Με το 95% των ερωτώμενων στις δημοσκοπήσεις να λέει ξεκάθαρα ότι θέλει να είναι εντός ευρώ, δεν θα μπορούσε να γίνει κάτι άλλο εκτός από συμφωνία με οποιοδήποτε κόστος. Ως κοινή γνώμη είμαστε ξεκάθαροι: Δεν θέλουμε ρήξη- να μας μείνει κανά φράγκο στην τσέπη και να είμαστε μέσα στο ευρώ θέλουμε. Τον πασοκικού τύπου μικροαστισμούλη μας που δεν μας ξεβολεύει απαιτώντας να αλλάξουμε νοοτροπία ούτε με αφορμή τη σύγκρουση, ούτε με αφορμή την «γερμανική» αύξηση της παραγωγικότητας. Ένα ντεμέκ με ολίγη από τσαμπουκά και ολίγη από επαιτεία.

Η καναλική τρομοκρατία το ήξερε καλά: Το δημοψήφισμα μάλλον ήταν περισσότερο χρήσιμο για το εσωτερικό, παρά για το εξωτερικό. Ήταν η δεύτερη ευκαιρία της ευρείας «δεξιάς» να ανατρέψει το εκλογικό αποτέλεσμα του Ιανουαρίου. Για τα ίδια τα κανάλια βέβαια ήταν η ευκαιρία να γλιτώσουν το κυνηγητό που λογικά θα αρχίσει όπου να’ ναι. Ήδη το προανήγγειλε από τις Βρυξέλες ο Τσίπρας.

Στο δημοψήφισμα ψήφισα «όχι». Δεν πίστεψα ότι το «όχι» μου θα είναι «ράπισμα στους δανειστές» ή οτιδήποτε άλλο πατριωτικό, αλλά θεωρούσα και θεωρώ ότι είναι καλύτερα να έχουμε Μνημόνια με μια κυβέρνηση που θέλει να ανήκει στην αριστερά, παρά με μια δεξιά.
Ένα πράγμα που άλλαξε το Δημοψήφισμα είναι η άποψη που έχουν οι περισσότεροι για την ενημέρωση από την τηλεόραση, για το Facebook και για τη χρήση των Social Media. Οι ημέρες πριν το δημοψήφισμα ήταν το τέλος της αθωότητας και της «πατατοαγάπης», των γατιών και των πανανθρώπινων νοημάτων με τα πολλά likes. Όχι η πατρίδα δεν διχάστηκε, αλλά άλλαξε λίγο τον τρόπο που προσλαμβάνει τις ειδήσεις- πληροφορίες. Και αυτό το λέω για θετικό.

Δεν είμαι σίγουρος πως ο κόσμος κάνει καλά που ανασαίνει ανακουφισμένος, μια που η περιπέτεια ανανεώνεται για τρία ακόμη χρόνια με καθόλου καλύτερους όρους. Η πολιτική όμως ήταν πάντα «η τέχνη του εφικτού» και σε κανέναν δεν πρέπει να γίνει αυτό περισσότερο κτήμα, από ό,τι στους ψηφοφόρους του Σύριζα.

Τουλάχιστον τώρα επισήμως ξεκινά το ελληνικό καλοκαίρι. Ας είναι ευεργετικό για τα αυτιά και τα μυαλά, έστω και με τη βοήθεια της ραστώνης.

Δημήτρης Γλύστρας
[email protected]
Μπείτε στη συζήτηση

σχόλια

v