Φάτε "μάτια", ψάρια και άλλα τηγανιτά...
Εχετε προσέξει πόσο κοντά στη "διατροφή" είναι η "διαστροφή"; Αρκεί να δώσουν οι ειδήσεις το σύνθημα της υστερίας...
Οι πιο διορατικοί το είχαν προβλέψει προ εικοσαετίας και βάλε: Τα επόμενα ζητήματα που θα απασχολούσαν σοβαρά την ανθρωπότητα δεν θα ήταν οι πολιτικές διαφορές και η επικράτηση του ενός ή του άλλου συστήματος κατανομής του πλούτου, αλλά πιο αυτοαναφορικά θέματα, όπως η διατροφή και το περιβάλλον που θα μεγαλώσουν τα παιδιά μας.
Ετσι, τώρα, ως δια μαγείας έχουμε ανακαλύψει πόσο ανησυχούμε όλοι για την υπερθέρμανση του πλανήτη την εξάντληση των αποθεμάτων ενέργειας, την μελλοντική έλλειψη νερού και τις εκπομπές ρύπων. Τόσο αυτή η «πρεμούρα” όσο και η άλλη με τα διατροφικά σκάνδαλα, που ανακαλύπτουμε και θα ανακαλύπτουμε, επιτρέπουν ένα θετικό και ένα αρνητικό συμπέρασμα.
Το θετικό συμπέρασμα είναι ότι αργά ή γρήγορα και οι Έλληνες καταναλωτές «ξυπνούν» και αρχίζουν και ασχολούνται και με άλλα, ποιοτικά κριτήρια πέραν των τιμών. Το αρνητικό είναι ότι όλες οι «υστερίες» όσο δικαιολογημένες και αν είναι δείχνουν βασικά ένα και μόνο πράγμα: Το έλλειμμα εκπαίδευσης και βαθιάς συνείδησης του τι ακριβώς είναι αυτό απέναντι στο οποίο υφίσταται μια διαμαρτυρία. Και αυτό είναι που θέλει την πολλή δουλειά για να αλλάξει. Έως τότε βέβαια, μόνο δεήσεις να λειτουργούν όπως πρέπει οι κρατικοί έλεγχοι μπορούμε να κάνουμε. Και δεν βλέπω να χρειάζονται και λίγες.
Πάσχα φέτος δεν κατάλαβα. Βρέθηκα στη Κούβα των αθεόφοβων του Κάστρο (τουλάχιστον ακόμη) και δε μύρισα την ανοιξιάτικη ελληνική επαρχία. Δε μετανιώνω. Νομίζω ότι, ασχέτως πολιτικών πεποιθήσεων, η Κούβα είναι το ωραιότερο μέρος που έχω πάει ποτέ.
Και νομίζω επίσης πως στη μετά Κάστρο εποχή, αυτό δεν θα ισχύει. Θα γίνει δηλαδή ό,τι έγινε και στη Μύκονο μετά το ’50: Η γριούλα που κερνούσε λουκουμάκια τους τουρίστες και τους ενθουσίαζε με τον αυθορμητισμό και τη φιλοξενία της έκανε καμιά δεκαριά “rooms to let” και τους έβλεπε σαν δολάρια. Από αυτή την άποψη θα επεναλάβω τη συμβουλή μιας φίλης: Πρέπει να πάτε τώρα!
Δεν θα υποβάλω τον εαυτό μου στο μαρτύριο της νοσταλγίας της Καραϊβικής. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι όταν γίνονταν οι πρώτες σοβαρές σκέψεις για τις καλοκαιρινές διακοπές- κάτι που παραδοσιακά συμβαίνει περί το Πάσχα- εγώ απουσίαζα. Ετσι, φέτος για πρώτη φορά, μου φάνηκε πως οι συζητήσεις για το «που θα πάμε το καλοκαίρι» ξεκίνησαν λίγο αργά. Αποφάσισα να αναπληρώσω το χαμένο χρόνο και σκέφτομαι διαρκώς μικρές ή μεγαλύτερες εξορμήσεις σε νησάκια και παραλίες.
Μοιράζομαι τις παρορμήσεις μου στις συσκέψεις για τα θέματα του μήνα. Δεν συναντώ διαφορετικές απόψεις ή διαθέσεις. Εως τα μέσα Ιουνίου το In2life θα παρουσιάζει διαφορετικές προτάσεις για πολυήμερη ή ολιγοήμερη θερινή ανάπαυλα, θα προτείνει αυτοκινητοβόλτες στην Ελλάδα, θα βρίσκει τις καλύτερες παραλίες πέριξ των αστικών κέντρων και θα σας... προετοιμάζει ψυχολογικά για τη μεγάλη απόδραση ή για μικρότερες εκδρομές.
Γιατί, όπως λέει και η διαφήμιση, «Δεν είναι νωρίς. Το καλοκαίρι είναι μεγάλο».
Δ.Γλ.
Υ.Γ. Από τα πιο ωραία πράγματα πυο συμβαίνουν αυτή την εποχή είναι ειναι αυτές οι σύντομες νεροποντές- οι «Ανοιξιάτικες Βροχούλες» που έλεγε και ο Βαγγέλης Γερμανός στα «Μπαράκια» των αρχών του ΄80. Είναι θαρρώ ο πιο τρυφερός αποχαιρετισμός στη μελαγχολία της κακοκαιρίας.
Ετσι, τώρα, ως δια μαγείας έχουμε ανακαλύψει πόσο ανησυχούμε όλοι για την υπερθέρμανση του πλανήτη την εξάντληση των αποθεμάτων ενέργειας, την μελλοντική έλλειψη νερού και τις εκπομπές ρύπων. Τόσο αυτή η «πρεμούρα” όσο και η άλλη με τα διατροφικά σκάνδαλα, που ανακαλύπτουμε και θα ανακαλύπτουμε, επιτρέπουν ένα θετικό και ένα αρνητικό συμπέρασμα.
Το θετικό συμπέρασμα είναι ότι αργά ή γρήγορα και οι Έλληνες καταναλωτές «ξυπνούν» και αρχίζουν και ασχολούνται και με άλλα, ποιοτικά κριτήρια πέραν των τιμών. Το αρνητικό είναι ότι όλες οι «υστερίες» όσο δικαιολογημένες και αν είναι δείχνουν βασικά ένα και μόνο πράγμα: Το έλλειμμα εκπαίδευσης και βαθιάς συνείδησης του τι ακριβώς είναι αυτό απέναντι στο οποίο υφίσταται μια διαμαρτυρία. Και αυτό είναι που θέλει την πολλή δουλειά για να αλλάξει. Έως τότε βέβαια, μόνο δεήσεις να λειτουργούν όπως πρέπει οι κρατικοί έλεγχοι μπορούμε να κάνουμε. Και δεν βλέπω να χρειάζονται και λίγες.
Πάσχα φέτος δεν κατάλαβα. Βρέθηκα στη Κούβα των αθεόφοβων του Κάστρο (τουλάχιστον ακόμη) και δε μύρισα την ανοιξιάτικη ελληνική επαρχία. Δε μετανιώνω. Νομίζω ότι, ασχέτως πολιτικών πεποιθήσεων, η Κούβα είναι το ωραιότερο μέρος που έχω πάει ποτέ.
Και νομίζω επίσης πως στη μετά Κάστρο εποχή, αυτό δεν θα ισχύει. Θα γίνει δηλαδή ό,τι έγινε και στη Μύκονο μετά το ’50: Η γριούλα που κερνούσε λουκουμάκια τους τουρίστες και τους ενθουσίαζε με τον αυθορμητισμό και τη φιλοξενία της έκανε καμιά δεκαριά “rooms to let” και τους έβλεπε σαν δολάρια. Από αυτή την άποψη θα επεναλάβω τη συμβουλή μιας φίλης: Πρέπει να πάτε τώρα!
Δεν θα υποβάλω τον εαυτό μου στο μαρτύριο της νοσταλγίας της Καραϊβικής. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι όταν γίνονταν οι πρώτες σοβαρές σκέψεις για τις καλοκαιρινές διακοπές- κάτι που παραδοσιακά συμβαίνει περί το Πάσχα- εγώ απουσίαζα. Ετσι, φέτος για πρώτη φορά, μου φάνηκε πως οι συζητήσεις για το «που θα πάμε το καλοκαίρι» ξεκίνησαν λίγο αργά. Αποφάσισα να αναπληρώσω το χαμένο χρόνο και σκέφτομαι διαρκώς μικρές ή μεγαλύτερες εξορμήσεις σε νησάκια και παραλίες.
Μοιράζομαι τις παρορμήσεις μου στις συσκέψεις για τα θέματα του μήνα. Δεν συναντώ διαφορετικές απόψεις ή διαθέσεις. Εως τα μέσα Ιουνίου το In2life θα παρουσιάζει διαφορετικές προτάσεις για πολυήμερη ή ολιγοήμερη θερινή ανάπαυλα, θα προτείνει αυτοκινητοβόλτες στην Ελλάδα, θα βρίσκει τις καλύτερες παραλίες πέριξ των αστικών κέντρων και θα σας... προετοιμάζει ψυχολογικά για τη μεγάλη απόδραση ή για μικρότερες εκδρομές.
Γιατί, όπως λέει και η διαφήμιση, «Δεν είναι νωρίς. Το καλοκαίρι είναι μεγάλο».
Δ.Γλ.
Υ.Γ. Από τα πιο ωραία πράγματα πυο συμβαίνουν αυτή την εποχή είναι ειναι αυτές οι σύντομες νεροποντές- οι «Ανοιξιάτικες Βροχούλες» που έλεγε και ο Βαγγέλης Γερμανός στα «Μπαράκια» των αρχών του ΄80. Είναι θαρρώ ο πιο τρυφερός αποχαιρετισμός στη μελαγχολία της κακοκαιρίας.
