Εποχή αποφάσεων (!;)
Εχω πάντα την εντύπωση ότι ο "χρόνος" ξεκινά το φθινόπωρο. Συμβιβάζομαι με το κατάλοιπο των σχολικών μου χρόνων και ξεκινάω το ετήσιο restart.
Αναρωτιόμουν τι συμβαίνει το φθινόπωρο και ο περισσότερος κόσμος το επιλέγει σαν εποχή για να χωρίσει. Είναι ίσως τα απόνερα του καλοκαιριού που μάλλον έχει κανείς περάσει αρκετό καιρό με το έτερον ήμισυ, η διάθεση για τα νέα ξεκινήματα του Σεπτεμβρίου που λίγο ή πολύ έχει μείνει από το σχολείο ή η αλλαγή του καιρού που προδιαθέτει για ένα προσωπικό “restart”.
“Les Histoires d’ amour finissent mal”, λένε οι Γάλλοι με το δικαίωμα στην απαισιοδοξία που τους δίνει ο παρελθοντικός ρομαντισμός τους. Ίσως είναι και έτσι. Ακούω το Automn Leaves στην εκτέλεση του Adderley και τα September Songs του Βάιλ και μελαγχολώ. Μάλλον πάει με το φθινόπωρο.
Σκεφτόμουν: Στην πραγματικότητα, μετά τα σχολικά χρόνια, ο Σεπτέμβριος και ο Οκτώβριος είναι μήνες «μετέωροι»: δεν είναι καλοκαίρι, δεν είναι χειμώνας, δεν μπορείς άνετα να πας για μπάνιο, κάνει ζέστη, έχει λίγη ψύχρα το βράδυ αλλά όχι τόση ώστε να επιλέξεις κλειστό μαγαζί, τα θερινά σινεμά δηλώνουν ανοικτά, αλλά ματαιώνουν τις παραστάσεις στην παραμικρή ψιχάλα.
Με ορμή από τις περιηγήσεις του καλοκαιριού το μυαλό δεν σταματάει να σκέφτεται ταξίδια, έστω και αν αυτά είναι χρονικά μακριά. Δεν χάνουμε το κουράγιο μας. Υπάρχουν τα Σαββατοκύριακα- με ιδανικό «ανοιξιάτικο» καιρό. Ακόμα, κοιτάμε τις αποδράσεις των γιορτών. Από τώρα; Ναι, από τώρα γιατί γινόμαστε Ευρώπη και αυτά «της τελευταίας εβδομάδας» πρέπει να τα ξεχνάμε. Στο μεταξύ πίνουμε καφέδες, διαβάζουμε βιβλία και κάνουμε μασάζ στην Αθήνα.
Κάθε χρόνο τέτοια εποχή αποφασίζω να κάνω διάφορα πράγματα. Από σπορ και χόμπι μέχρι μεταπτυχιακά και εκπαιδευτικά σεμινάρια. Το κάνω; Σχεδόν ποτέ. Ελπίζοντας άλλοι να είναι περισσότερο αποφασιστικοί, προτείνω να κάνουμε θέμα ακριβώς για αυτό: τι μπορεί να μάθει κανείς, που και με πόσα- σεμινάρια, επιμορφώσεις, μεταπτυχιακά, χόμπυ.
Οδηγώ για το σπίτι και σκέφτομαι θέματα για τον επόμενο μήνα, για την επόμενη εβδομάδα, για αύριο. Απαγορευμένη αναστροφή στην Κηφισίας- αλλάζω κατεύθυνση και πάω για ποτό. Δεν μπορώ να μείνω μέσα. Μπαρ, εστιατόρια και σπίτια φίλων. Βαρεμάρα; Μόνο αν το επιτρέψεις στον εαυτό σου.
Μουσική και αλκοόλ. Γιατρικό για ποιες πληγές; Μάλλον για αυτές που θα έρθουν.
Δημήτρης Γλύστρας
Υ.Γ. Φαντάζομαι ότι τώρα που οι εκλογές πέρασαν θα ασχοληθούμε με την οικολογία όταν τα κανάλια θα κρίνουν ότι δεν υπάρχει κανένα άλλο θέμα της προκοπής για να προβάλουν ή όταν κάποιο ατύχημα θα πρέπει να ενταχθεί σε κάποιο ευρύτερο πλαίσιο ευθύνης για να είναι και εύληπτο στους τηλεθεατές το «γιατί» συμβαίνουν τα πράγματα.
Στο μεταξύ, δεν πρέπει να αγχωνόμαστε που επιλέξαμε για Κυβέρνηση ένα κόμμα που δεν περιέλαβε σχεδόν καμία οικολογική προεκλογική δέσμευση στο πρόγραμμά του και που δεν φαίνεται πρόθυμο να αισθανθεί και τύψεις εξ αυτού.
Ο αρχιεπίσκοπος ψυχορραγεί και γιατροί και δημοσιογράφοι τσακώνονται δημοσίως για το ορθό των κινήσεων. Και ακόμα δεν έχουμε δει τίποτα. Μια εταιρική, αν δεν κάνω λάθος, «αμερικανιά» λέει ότι πρέπει να προσέχει κανείς πως φέρεται στους υπόλοιπους κατά την αναρρίχησή του, γιατί τις ίδιες συμπεριφορές θα συναντήσει από αυτούς κατά την πτώση του...
“Les Histoires d’ amour finissent mal”, λένε οι Γάλλοι με το δικαίωμα στην απαισιοδοξία που τους δίνει ο παρελθοντικός ρομαντισμός τους. Ίσως είναι και έτσι. Ακούω το Automn Leaves στην εκτέλεση του Adderley και τα September Songs του Βάιλ και μελαγχολώ. Μάλλον πάει με το φθινόπωρο.
Σκεφτόμουν: Στην πραγματικότητα, μετά τα σχολικά χρόνια, ο Σεπτέμβριος και ο Οκτώβριος είναι μήνες «μετέωροι»: δεν είναι καλοκαίρι, δεν είναι χειμώνας, δεν μπορείς άνετα να πας για μπάνιο, κάνει ζέστη, έχει λίγη ψύχρα το βράδυ αλλά όχι τόση ώστε να επιλέξεις κλειστό μαγαζί, τα θερινά σινεμά δηλώνουν ανοικτά, αλλά ματαιώνουν τις παραστάσεις στην παραμικρή ψιχάλα.
Με ορμή από τις περιηγήσεις του καλοκαιριού το μυαλό δεν σταματάει να σκέφτεται ταξίδια, έστω και αν αυτά είναι χρονικά μακριά. Δεν χάνουμε το κουράγιο μας. Υπάρχουν τα Σαββατοκύριακα- με ιδανικό «ανοιξιάτικο» καιρό. Ακόμα, κοιτάμε τις αποδράσεις των γιορτών. Από τώρα; Ναι, από τώρα γιατί γινόμαστε Ευρώπη και αυτά «της τελευταίας εβδομάδας» πρέπει να τα ξεχνάμε. Στο μεταξύ πίνουμε καφέδες, διαβάζουμε βιβλία και κάνουμε μασάζ στην Αθήνα.
Κάθε χρόνο τέτοια εποχή αποφασίζω να κάνω διάφορα πράγματα. Από σπορ και χόμπι μέχρι μεταπτυχιακά και εκπαιδευτικά σεμινάρια. Το κάνω; Σχεδόν ποτέ. Ελπίζοντας άλλοι να είναι περισσότερο αποφασιστικοί, προτείνω να κάνουμε θέμα ακριβώς για αυτό: τι μπορεί να μάθει κανείς, που και με πόσα- σεμινάρια, επιμορφώσεις, μεταπτυχιακά, χόμπυ.
Οδηγώ για το σπίτι και σκέφτομαι θέματα για τον επόμενο μήνα, για την επόμενη εβδομάδα, για αύριο. Απαγορευμένη αναστροφή στην Κηφισίας- αλλάζω κατεύθυνση και πάω για ποτό. Δεν μπορώ να μείνω μέσα. Μπαρ, εστιατόρια και σπίτια φίλων. Βαρεμάρα; Μόνο αν το επιτρέψεις στον εαυτό σου.
Μουσική και αλκοόλ. Γιατρικό για ποιες πληγές; Μάλλον για αυτές που θα έρθουν.
Δημήτρης Γλύστρας
Υ.Γ. Φαντάζομαι ότι τώρα που οι εκλογές πέρασαν θα ασχοληθούμε με την οικολογία όταν τα κανάλια θα κρίνουν ότι δεν υπάρχει κανένα άλλο θέμα της προκοπής για να προβάλουν ή όταν κάποιο ατύχημα θα πρέπει να ενταχθεί σε κάποιο ευρύτερο πλαίσιο ευθύνης για να είναι και εύληπτο στους τηλεθεατές το «γιατί» συμβαίνουν τα πράγματα.
Στο μεταξύ, δεν πρέπει να αγχωνόμαστε που επιλέξαμε για Κυβέρνηση ένα κόμμα που δεν περιέλαβε σχεδόν καμία οικολογική προεκλογική δέσμευση στο πρόγραμμά του και που δεν φαίνεται πρόθυμο να αισθανθεί και τύψεις εξ αυτού.
Ο αρχιεπίσκοπος ψυχορραγεί και γιατροί και δημοσιογράφοι τσακώνονται δημοσίως για το ορθό των κινήσεων. Και ακόμα δεν έχουμε δει τίποτα. Μια εταιρική, αν δεν κάνω λάθος, «αμερικανιά» λέει ότι πρέπει να προσέχει κανείς πως φέρεται στους υπόλοιπους κατά την αναρρίχησή του, γιατί τις ίδιες συμπεριφορές θα συναντήσει από αυτούς κατά την πτώση του...
