ΚΑΛΠΗco
Οι εκλογές ειναι ante portas και εγώ κηρύττω την "αποχή μετά ταξιδιού". Ετοιμάζω απόδραση χωρίς τύψεις για την εκλογική μου ασυνειδησία.
Όποιος έχει ζήσει εκλογές στη δεκαετία του 1980, εκλογές όπως αυτές του φαίνονται παρωδία. Γιατί οι «τόνοι» της αντιπαράθεσης είναι διαφορετικοί; Γιατί και το εκλογικό σώμα είναι διαφορετικό.
Δεν θα συμφωνήσω κατ΄ ανάγκην με όσους φροντίζουν να αποδώσουν τις διαθέσεις διαμαρτυρίας των ψηφοφόρων στην ετεροχρονισμένη συνείδηση του πολιτικού νοήματος της αποχής. Μάλλον για οικολογικό αντανακλαστικό το βλέπω.
Κάθε γεγονός μπορεί να αξιοποιηθεί. Απλή αρχή των ΜΜΕ. Και αν είναι δραματικό ακόμη καλύτερα. Και αν έχουμε και εκλογές σε δέκα ημέρες ακόμη πιο εύκολα.
Σταματάω να μιλάω για αυτό, όπως σταματάμε όλοι. Γιατί δεν είναι εύκολες κουβέντες και κανείς δεν αρέσκεται σε δύσκολες κουβέντες για μεγάλο χρονικό διάστημα. Τουλάχιστον ας κρατήσουμε τις εικόνες για παρακάτω.
Στις στάχτες των καμένων της Πελοποννήσου γίνεται πολιτική και ψηφοθηρία και στις πλάτες της δυσαρέσκειας για την πολιτική αυτή, γίνεται δημοσιογραφία. Γιατί ο Έλληνας πρέπει να έχει δικαιολογία για να μην ψηφίσει κόμματα εξουσίας και ακόμη μεγαλύτερη δικαιολογία για να μην ψηφίσει καθόλου.
Παρ’ όλα αυτά δεν νιώθετε μια κρυφή (;) ηδονή να αγχώνονται τα μεγάλα κόμματα για τις επιδόσεις των μικρότερων;
Αν μάλιστα έλειπαν και αυτές οι υστερίες για να μη μπει ο Καρατζαφέρης στη Βουλή ή να μην ενισχυθούν τα ακροδεξιά κόμματα, θα αισθανόμουν πολύ καλύτερα για το δημοκρατικό αίσθημα των Ελλήνων, οι περισσότεροι εκ των οποίων είναι πρόθυμοι να κουκουλώσουν με κάθε μέσο την ύπαρξη παρόμοιων τάσεων στην ελληνική κοινωνία, ωσάν να έκρυβαν τα σκουπίδια κάτω από το χαλί.
Αν το 5% των Ελλήνων ψηφοφόρων συμφωνεί με τις θέσεις του Καρατζαφέρη, να το ξέρουμε- για να μην μας πρήζουν κιόλας με την «αντιρατσιστική ευαισθησία του Έλληνα» και τα «αναμφισβήτητα φιλοδημοκρατικά του αισθήματα» και όλα αυτά τα πανηγυρικά.
Τα σκέφτομαι και συγχύζομαι.
Πρώτη φορά νιώθω απαλλαγμένος από το μεταπολιτευτικό "χρέος" της (τουλάχιστον ηθικά) υποχρεωτικής ψήφου. Και θα το γιορτάσω με ταξίδι το Σαββατοκύριακο των εκλογών. «Αποχή μετά ταξιδιού». Για πού; Ίσως για την Πελοπόννησο που μάλλον την αγαπάω περισσότερο από ό,τι την κάλπη.
Και ας μην το είχα καταλάβει ποτέ.
Δ. Γλ.
Δεν θα συμφωνήσω κατ΄ ανάγκην με όσους φροντίζουν να αποδώσουν τις διαθέσεις διαμαρτυρίας των ψηφοφόρων στην ετεροχρονισμένη συνείδηση του πολιτικού νοήματος της αποχής. Μάλλον για οικολογικό αντανακλαστικό το βλέπω.
Κάθε γεγονός μπορεί να αξιοποιηθεί. Απλή αρχή των ΜΜΕ. Και αν είναι δραματικό ακόμη καλύτερα. Και αν έχουμε και εκλογές σε δέκα ημέρες ακόμη πιο εύκολα.
Σταματάω να μιλάω για αυτό, όπως σταματάμε όλοι. Γιατί δεν είναι εύκολες κουβέντες και κανείς δεν αρέσκεται σε δύσκολες κουβέντες για μεγάλο χρονικό διάστημα. Τουλάχιστον ας κρατήσουμε τις εικόνες για παρακάτω.
Στις στάχτες των καμένων της Πελοποννήσου γίνεται πολιτική και ψηφοθηρία και στις πλάτες της δυσαρέσκειας για την πολιτική αυτή, γίνεται δημοσιογραφία. Γιατί ο Έλληνας πρέπει να έχει δικαιολογία για να μην ψηφίσει κόμματα εξουσίας και ακόμη μεγαλύτερη δικαιολογία για να μην ψηφίσει καθόλου.
Παρ’ όλα αυτά δεν νιώθετε μια κρυφή (;) ηδονή να αγχώνονται τα μεγάλα κόμματα για τις επιδόσεις των μικρότερων;
Αν μάλιστα έλειπαν και αυτές οι υστερίες για να μη μπει ο Καρατζαφέρης στη Βουλή ή να μην ενισχυθούν τα ακροδεξιά κόμματα, θα αισθανόμουν πολύ καλύτερα για το δημοκρατικό αίσθημα των Ελλήνων, οι περισσότεροι εκ των οποίων είναι πρόθυμοι να κουκουλώσουν με κάθε μέσο την ύπαρξη παρόμοιων τάσεων στην ελληνική κοινωνία, ωσάν να έκρυβαν τα σκουπίδια κάτω από το χαλί.
Αν το 5% των Ελλήνων ψηφοφόρων συμφωνεί με τις θέσεις του Καρατζαφέρη, να το ξέρουμε- για να μην μας πρήζουν κιόλας με την «αντιρατσιστική ευαισθησία του Έλληνα» και τα «αναμφισβήτητα φιλοδημοκρατικά του αισθήματα» και όλα αυτά τα πανηγυρικά.
Τα σκέφτομαι και συγχύζομαι.
Πρώτη φορά νιώθω απαλλαγμένος από το μεταπολιτευτικό "χρέος" της (τουλάχιστον ηθικά) υποχρεωτικής ψήφου. Και θα το γιορτάσω με ταξίδι το Σαββατοκύριακο των εκλογών. «Αποχή μετά ταξιδιού». Για πού; Ίσως για την Πελοπόννησο που μάλλον την αγαπάω περισσότερο από ό,τι την κάλπη.
Και ας μην το είχα καταλάβει ποτέ.
Δ. Γλ.
