5 ντοκιμαντέρ που δε γράφουν Ιστορία

Δεν είναι μόνο τα μεγάλα ιστορικά γεγονότα και τα πομπώδη πολιτικά σχόλια υλικό για καλά ντοκιμαντέρ. Μερικές από τις πιο απλές, καθημερινές ιστορίες έχουν εμπνεύσει τα μικρά διαμαντάκια του είδους. Ιδού πέντε από αυτά.
5 ντοκιμαντέρ που δε γράφουν Ιστορία
Το πλέον παρεξηγημένο κινηματογραφικό είδος δεν έχει να επιδείξει μόνο πομπώδη πολιτικά σχόλια και αμφιλεγόμενες θεωρίες συνωμοσίας. Πολλά μικρά διαμαντάκια, που συχνά πραγματεύονται θέματα «ταπεινά», όπως η ζωή ενός επίδοξου κινηματογραφιστή, ή το προσωπικό δράμα ενός πλασιέ, περιμένουν να τα ανακαλύψουμε, για να καταφέρουν να απαλλάξουν το είδος από την ταμπέλα της σοβαροφάνειας και της συγκινησιακής φόρτισης που έχει επωμιστεί.

Για του λόγου (μας) το αληθές, συγκεντρώσαμε πέντε τέτοια ντοκιμαντέρ, που αξίζουν την προσοχή σας. Αναζητήστε τα.

Grizzly Man (2005): Ο θρυλικός Werner Herzog καταπιάνεται ξανά με το αγαπημένο του θέμα, την εμμονή, καθώς αφηγείται την ιστορία του Timothy Treadwell, ενός φυσιοδίφη που πέρασε 13 καλοκαίρια με τις καφέ αρκούδες του Εθνικού Πάρκου Katmai στην Αλάσκα, μία εκ των οπίων σκότωσε, τελικά, αυτόν και την κοπέλα του το Φθινόπωρο του 2003. Η ενδοσκοπική αφήγηση και τα συγκλονιστικά πλάνα του Treadwell δίνουν έξτρα πόντους στο ήδη ενδιαφέρον θέμα του ντοκιμαντέρ.
Αγαπημένη ατάκα: «Κι αυτό που με στοιχειώνει, είναι ότι σε κανένα από τα πρόσωπα καμιάς από τις αρκούδες που ο Treadwell τραβούσε δε βλέπω καμία φιλία, καμία κατανόηση, κανέναν οίκτο. Το μόνο που βλέπω είναι η συγκλονιστική αδιαφορία της φύσης. Για μένα, δεν υπάρχει κανένας μυστικός κόσμος των αρκούδων. Κι αυτό το κενό βλέμμα υποδηλώνει μόνο ένα μισο-βαριεστημένο ενδιαφέρον για το φαγητό. Αλλά για τον Timothy Treadwell αυτή η αρκούδα ήταν ένας φίλος, ένας σωτήρας.»

Salesman (1968): Σκηνοθετημένη από τους αδερφούς Maysles, Albert και David, η ταινία ακολουθεί τέσσερις πλασιέ, τον Ασβό, το Λαγό, τον Gipper και τον Ταύρο, που προσπαθούν, χτυπώντας πόρτες, να πουλήσουν ακριβές Βίβλους στις ανυποψίαστες μάζες. Κυρίως, παρακολουθούμε τον Ασβό, που περνά μια παρατεταμένη ύφεση στις πωλήσεις του, καθώς επιμένει να προσπαθεί, παραπονούμενος ασταμάτητα για την ακριβοθώρητη σύνταξη που θα τον οδηγήσει στην καλή ζωή. Γεμάτο γοητευτική παρακμή, γυρισμένο κατά το μεγαλύτερο μέρος του σε φθηνά motel και βρώμικα diners, το Salesman τρυπά στην κυριολεξία την καρδιά του αμερικάνικου ονείρου. Γι’ αυτό το αγαπάμε.
Αγαπημένη ατάκα: «Αν δεν είσαι επιτυχημένος, δεν έχεις παρά τον εαυτό σου να κατηγορήσεις. Αυτό που πρέπει όλοι να κάνουμε είναι να πάψουμε να εφευρίσκουμε άλλοθι και δικαιολογίες και να αναλάβουμε τις ευθύνες μας για κάθε επιτυχία ή αποτυχία».

Murderball (2005): Υποψήφια για το Όσκαρ Καλύτερου Ντοκιμαντέρ, η ταινία ακολουθεί την εθνική ομάδα ράγκμπι των ΗΠΑ στην ετοιμασία της για τους Παραολυμπιακούς του 2004 –και μιλάμε για ένα άθλημα σκληρό, με υψηλότατες απαιτήσεις σε φυσική κατάσταση και σωματική διάπλαση, και συχνότατους τραυματισμούς. Εκτός γηπέδου, οι αθλητές – πρωταγωνιστές του Murderball καταρρίπτουν κάθε στερεότυπο που μπορεί να είχατε για τα άτομα με ειδικές ανάγκες.
Αγαπημένη ατάκα: «Δεν πηγαίνουμε για την αγκαλιά. Πηγαίνουμε για το γαμημένο το χρυσό μετάλλιο».

Overnight (2003): Ο Troy Duffy είναι περίπτωση. Πρώην μπάρμαν, με βλέψεις για καριέρα κινηματογραφιστή, που καταλήγει ένας από τους πλέον αποπροσανατολισμένους και αντιπαθητικούς ανθρώπους στον πλανήτη όταν αποκτά όλα όσα ονειρευόταν, και που καταφέρνει, αφού ναυαγήσει ένα κινηματογραφικό συμβόλαιο και απομακρύνει όλους τους φίλους και την οικογένειά του, να σκηνοθετήσει μια σχετικά διασκεδαστική ταινία, με τίτλο The Boondock Saints. Το ντοκιμαντέρ με θέμα τη ζωή του και κεντρικό πρόσωπο τον ίδιο, έχει λίγη από αυτήν τη γοητεία των ρεμαλιών, που δεν μπορείς τελικά παρά να τα αγαπήσεις. Η τελευταία σκηνή, όπου ο Duffy μιλά μόνος του, καθώς περιφέρεται άσκοπα έξω από ένα μπαρ είναι απλά συγκλονιστική.
Αγαπημένη ατάκα: «Όσο για την κινηματογραφική μου καριέρα; Συνηθίστε την, γιατί δεν πηγαίνει πουθενά. Τελεία».

Gates of Heaven (1980): Δεν είναι μόνο το θέμα του, η άκρως παράδοξη και άγνωστη εν πολλοίς βιομηχανία των… νεκροταφείων κατοικιδίων. Είναι και ο δημιουργός του, ο Errol Morris, που μετά από το συγκεκριμένο, που καταπιάνεται με δύο νεκροταφεία κατοικιδίων της Καλιφόρνια, έκανε μια σειρά ιδιαίτερα αξιόλογων ντοκιμαντέρ, καθένα από τα οποία θα μπορούσε επάξια να καταλαμβάνει μια θέση στη λίστα μας. Αξίζει, μάλιστα, να σημειωθεί πως ο Werner Herzog στοιχημάτισε με τον Morris ότι θα έτρωγε το παπούτσι του αν ο τελευταίος κατάφερνε ποτέ να τελειώσει την ταινία. Πράγμα που οδήγησε στο δεύτερο ντοκιμαντέρ του Morris, Werner Herzog Eats His Shoe (1980).
Αγαπημένη ατάκα: «Ο θάνατος είναι για τους ζωντανούς, όχι για τους νεκρούς»

Επιμέλεια: Ηρώ Κουνάδη
Μπείτε στη συζήτηση

σχόλια

v