Πάλι(ς) Ξεκίνημα...;

του Στέργιου Χρήστου 

Ξύπνησα πρωί-πρωί και έβαλα Μελωδία στο ραδιόφωνο... Με καλημέρισε ο Μπιθικώτσης τραγουδώντας «Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ» και πολύ γρήγορα το μυαλό μου καταπιάστηκε με μαθηματικούς συνειρμούς. Σήμερα είναι 17 του Νοέμβρη σκέφτηκα... Ημέρα επετείου. Αναλογίστηκα πόσα χρόνια πέρασαν από τότε…35 συνολικά... Υπολόγισα τη σημερινή ηλικία των τότε φοιτητών.. από 53 έως 58 περίπου... Λίγο πριν την σύνταξη δηλαδή. Πεταρούδια τότε, νεόκοποι μεσήλικες τώρα... Η ιδέα του πολυτεχνείου άραγε γέρασε και αυτή;

Φοράω τον κυνικό μου μανδύα λοιπόν και αναλογίζομαι τον αντίκτυπο του Πολυτεχνείου στο σήμερα. Οι εφημερίδες εξασφαλίζουν τα ετήσια δισέλιδα αφιερώματα τους με αναμνήσεις πρωταγωνιστών, οι φοιτητικές παρατάξεις και οι πολιτικές νεολαίες βρίσκουν την ευκαιρία για τριήμερη απονάρκωση, οι μαθητές απολαμβάνουν ακόμα μια αργία (αλήθεια ήμουν άραγε ο μοναδικός μαθητής δημοτικού που δεν κατανοούσα το νόημα της επετείου καθώς κανείς εκπαιδευτικός δεν αξιώθηκε να με ενημερώσει για το περιεχόμενό της;), οι ανθοπώλες αυξάνουν κατά τι τη δουλειά τους, οι δήμοι καταρτίζουν πλάνα για να τιμήσουν τους ήρωες με φερώνυμους δρόμους και πλατείες, τα ραδιόφωνα καταρτίζουν επαναστατικές playlist (σε 5-6 ραδιοφωνικούς σταθμούς αναφέρομαι βεβαίως βεβαίως), η τηλεόραση προβάλλει ταινίες όπως το «17 σφαίρες για έναν Άγγελο» και οι δημόσιοι υπάλληλοι απολαμβάνουν άλλη μια ημιαργία (όποιος μου βρει άλλο κράτος στον κόσμο πλην της Ελλάδας που να έχει εφεύρει παρόμοια ορολογία βλέπε «ημιαργία» κερδίζει σταυρουδάκι της Μονής Βατοπεδίου).

Όχι, όχι δεν γίνεται. Κάτι θα υπάρχει ακόμα που δεν θα έχει σβήσει, που δεν θα έχει ισοπεδωθεί... Καταπιάνομαι λοιπόν και προσπαθώ να ανακαλύψω (αν υπάρχει) τη διαχρονικότητα του μηνύματος του Πολυτεχνείου. Για να επιστρέψω στους μαθηματικούς μου συνειρμούς, θα σκεφτώ με την εις άτοπο απαγωγή. Η διαχρονικότητα του μηνύματος της εξέγερσης το 1973 δεν έχει να κάνει με την έννοια της συνεχούς εξέγερσης και πάλης ενάντια στο πολιτικό κατεστημένο. Τότε ο στόχος όλων ήταν να ανατραπεί το δικτατορικό καθεστώς και να σταματήσει η ιταμή ανάμειξη των ξένων στη χώρα μας ενώ σήμερα το μεταπολιτευτικό-αποχαυνωτικό μας έλος και η άρτια δημοκρατική λειτουργία του πολιτεύματος δεν αποτελούν κινητήρια δύναμη για επαναστάσεις.

Η διαχρονικότητα του Πολυτεχνείου δεν έχει να κάνει με την έννοια της κατάληψης που κατά την πολύ ταπεινή μου γνώμη έχει βλακωδώς υιοθετηθεί από διάφορες κοινωνικές ομάδες προκαλώντας βανδαλισμούς και καταστροφές σε ξένες περιουσίες (συγχωρούνται τα παλικάρια στη Βίλα Αμαλίας για συναισθηματικούς λόγους). Η διαχρονικότητα της εξέγερσης του πολυτεχνείου το 1973 βρίσκεται ακριβώς στα κίνητρα όσων συμμετείχαν οι οποίοι δέχθηκαν να αντιμετωπίσουν σοβαρούς προσωπικούς κινδύνους για να επιτύχουν κάτι που θα ωφελούσε την κοινωνία περισσότερο από τους ίδιους, όσο ρομαντικό και αν ακούγεται αυτό. Και αιώνιο στοίχημα θα αποτελεί για όλους τους νέους σε αυτόν τόπο να αίρουν την ιδιοτέλεια που τους διακρίνει και να κατορθώνουν να παλεύουν για το συνολικό καλό.

Στην κατακλείδα αυτού του κειμένου θα ήθελα να αναφερθώ στα λόγια ενός γενναίου πρωταγωνιστή της εξέγερσης του Πολυτεχνείου ο οποίος υποστήριζε τα εξής «Πιστέψαμε στην απόλυτη συλλογικότητα και βρήκαμε στάχτη. Πιστέψαμε στην απόλυτη ατομικότητα και βρήκαμε επίσης στάχτη. Μένει να πιστέψουμε και στα δύο. Τα καλύτερα μας τραγούδια δεν τα έχουμε πει ακόμα...».

Εγώ απλώς θα σμίξω τα χείλη και θα σφυρίξω έναν επίκαιρο σκοπό. «Εμπρός σηκωθείτε να βγούμε στους δρόμους, γυναίκες και άντρες με όπλα στους ώμους…»

Στον Τάσο.