Η ήττα από τη Νότιο Κορέα στο Μουντιάλ του 1966 είχε προκαλέσει έντονους τριγμούς στην ιταλική ομάδα. Οι αποτυχίες είχαν προκαλέσει την απώλεια του σεβασμού των οπαδών της, όπως φάνηκε και από το «λούσιμο» με σάπιες ντομάτες στην επιστροφή της αποστολής. Το Euro του 1968, το οποίο διοργανώθηκε στην Ιταλία, ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για τους «ατζούρι» να ξανακερδίσουν το χαμένο τους γόητρο. 
Η επόμενη διοργάνωση πραγματοποιήθηκε στο Βέλγιο, το οποίο όμως δεν κατάφερε να αξιοποιήσει την έδρα του όπως είχαν κάνει στα προηγούμενα Euro οι Ισπανοί και οι Ιταλοί. Ανυπέρβλητο εμπόδιο στο δρόμο του στάθηκε η Δυτική Γερμανία. Ο προπονητής Χέλμουτ Σον είχε δημιουργήσει έναν κορμό παικτών από τις δυο μεγαλύτερες ομάδες της Μπουντεσλίγκα, τη Μπάγερν Μονάχου και τη Γκλάντμπαχ, φτιάχνοντας μια ομάδα που πολλοί θεωρούν ότι ήταν η καλύτερη Γερμανία όλων των εποχών έως σήμερα. 
Το 1976, οι τελικοί του Euro έγιναν για πρώτη φορά στην ανατολική Ευρώπη και συγκεκριμένα, στην (ενωμένη τότε) Γιουγκοσλαβία. Αντίπαλοί της, η Τσεχοσλοβακία, η Ολλανδία με τον Γιόχαν Κρόιφ στη σύνθεσή της και η Δυτική Γερμανία. Από την τελική τετράδα, η Τσεχοσλοβακία είχε τις μικρότερες πιθανότητες να σηκώσει την «κούπα» απέναντι στα δυο μεγαθήρια αλλά και τη γηπεδούχο. Ωστόσο, ανέτρεψε τα προγνωστικά, δείχνοντας ότι ήταν περισσότερο ομάδα μέσα στο γήπεδο. 
Η επιτυχία του Euro του 1976 προκάλεσε αλλαγές στον τρόπο διεξαγωγής του ευρωπαϊκού κυπέλλου, με την UEFA να ενισχύει τον αριθμό των εθνικών ομάδων στην τελική φάση της διοργάνωσης στις 8, με τη δημιουργία δυο ομίλων, από τους οποίους οι νικητές περνούσαν κατευθείαν στον τελικό. Μια ακόμη αλλαγή ήταν η συμμετοχή της χώρας που φιλοξενεί τη διοργάνωση απευθείας στην τελική φάση, με την Ιταλία να ευνοείται, χωρίς όμως να καταφέρει κάτι χωρίς τον αποκλεισμένο Πάολο Ρόσι, απέναντι σε Αγγλία, Βέλγιο και Ισπανία. 
Η ομάδα της Γαλλίας του Μισέλ Χιντάλγκο είχε δείξει τα «δόντια» της από το Μουντιάλ του 1982, όταν είχε περάσει στα ημιτελικά, και κατέβαινε στο Euro με… άγριες διαθέσεις. Στα υπέρ της, τόσο το γεγονός ότι είχε τη συμπαράσταση των φιλάθλων, καθώς φιλοξενούσε τη διοργάνωση, όσο και η τρομερή ποιότητα των παικτών που συνέθεταν ένα καλοδουλεμένο σύνολο. 
Το γκολ του Βαν Μπάστεν, βγαλμένο από ποδοσφαιρικά παραμύθια, είναι η εικόνα που στοιχειώνει τον τελικό του Euro του 1992. Από πολύ δύσκολη γωνία, ο ιπτάμενος ολλανδός πέτυχε με βολέ ένα κυριολεκτικά απίθανο τέρμα, σκοράροντας απέναντι στον ομολογουμένως καλύτερο τερματοφύλακα της εποχής, τον Ρινάτ Ντασάεφ της Σοβιετικής Ένωσης. Το σενάριο του τελικού, ενός από τους καλύτερους όλων των εποχών, είχε ακόμη ένα γκολ από τον Ρουντ Γκούλιτ και μια απόκρουση πέναλτι από τον Βαν Μπρόικελεν. 
Μια ιστορία που θυμίζει… Ελλάδα ξετυλίχθηκε στα γήπεδα της Σουηδίας τον Ιούνιο του 1992. Μετά την αποτυχία της να προκριθεί στην τελική φάση, η Δανία κλήθηκε να αντικαταστήσει τη Γιουγκοσλαβία, όπου οι κοσμογονικές πολιτικές αλλαγές δεν άφηναν περιθώριο για ποδόσφαιρο. Έτσι, οι Δανοί μαζεύτηκαν από τις… διακοπές, έκαναν προετοιμασία δυο εβδομάδων για να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του τουρνουά και τελικά… έφυγαν με την κούπα. 
Τα ανακαινισμένα στάδια της Γηραιάς Αλβιόνας αποτέλεσαν το σκηνικό για το Euro του 1996, με κεντρικό σύνθημα «Το ποδόσφαιρο επιστρέφει στο σπίτι του». Όμως, αυτοί που πήραν τα κλειδιά του σπιτιού δεν ήταν Βρετανοί… Το τουρνουά σημαδεύτηκε από τις πολλές ισοπαλίες χωρίς γκολ, παρατάσεις και πέναλτι. Είναι χαρακτηριστικό ότι στους προημιτελικούς, Αγγλία και Γαλλία πέρασαν στα πέναλτι μετά από «στείρες» ισοπαλίες με Ισπανία και Ολλανδία αντίστοιχα, για να αποκλειστούν με τη σειρά τους στα πέναλτι από Γερμανία και Τσεχία, οι οποίες πέρασαν στον τελικό χάρη στην ευστοχία τους από τα 11 βήματα. 
Οι εντυπωσιακές εμπνεύσεις του Ζινεντίν Ζιντάν αλλά και η εξαιρετικά ποιοτική «φουρνιά» Γάλλων ποδοσφαιριστών που ακολούθησαν την «δύση» του Μισέλ Πλατινί είναι ο βασικός παράγοντας που οδήγησε στη στέψη των «τρικολόρ» τόσο ως πρωταθλητές Ευρώπης στα γήπεδα του Βελγίου και της Ολλανδίας, όσο και κόσμου, δυο χρόνια νωρίτερα. 
Εάν το παραμύθι της Σταχτοπούτας έπρεπε να αποτυπωθεί σε ποδοσφαιρική διοργάνωση, βρίσκει τον απόλυτο ενσαρκωτή στην ομάδα της Ελλάδας. Πηγαίνοντας στα γήπεδα της Πορτογαλίας ως το μεγαλύτερο «αουτσάιντερ», η Ελληνική ομάδα, υπό της οδηγίες του γερμανού Ότο Ρεχάγκελ, έκανε το απίστευτο. Το σήκωσε! Με πειθαρχημένη «ατσάλινη» άμυνα, αλληλοκάλυψη για σεμινάριο, την απαραίτητη τύχη και από εκεί και πέρα, «τυχοδιώκτες» επιθετικογενείς (και όχι επιθετικούς) παίκτες, η Ελλάδα κατάφερε να κερδίσει μεγαθήρια του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, όπως η Γαλλία, η Τσεχία, η Πορτογαλία (μια στην πρεμιέρα… μια και στον τελικό). 
