Τι τραβάμε…

Και το μαρτυράμε. Ζούμε που ζούμε σε μία δυσλειτουργική χώρα, όπου το 50% του πληθυσμού ζει στην πρωτεύουσα, όπου τα αυτοκίνητα έχουν γίνει πιο πολλά από τους ανθρώπους και το παρκάρισμα κυνήγι χαμένου θησαυρού. Όπου οι δημόσιες υπηρεσίες μπορούν να σε οδηγήσουν στο εγκεφαλικό και οι ιδιωτικές στην πτώχευση. Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, έχουμε και αυτούς τους «τύπους», ξέρετε αυτούς τους ενοχλητικούς που εμφανίζονται στην καθημερινότητά μας, με μοναδικό σκοπό να την κάνουν ακόμα πιο δύσκολη.

Ποιοι είναι αυτοί; Είμαστε σίγουροι πως ο κάθε ένας από εσάς φέρνει διαφορετικές κατηγορίες «ενοχλητικών» επαγγελματιών στο μυαλό του αυτή τη στιγμή. (Και, προς Θεού, δεν τους ρίχνουμε όλους στο ίδιο καζάνι, αλλά αναφερόμαστε σε μεμονωμένα περιστατικά που απλά έχουν επαναληφθεί σε πολλούς από εμάς πολλές φορές.) Αλλά είμαστε ακόμα πιο σίγουροι πως θα συμφωνήσετε ότι οι πλέον ενοχλητικοί τύποι, αυτοί που μας κάνουν να τραβάμε τα πάνδεινα, είναι οι εξής:

Ταξιτζήδες (ή, όπως τους αποκαλούν πολλοί χαριτολογώντας, η κίτρινη φυλή): Είσαι στο κέντρο και ψάχνεις για ταξί. Ο πρώτος δεν σταματάει. Ο δεύτερος έχει κούρσα και δε μπορεί να σε πάρει. Ο τρίτος «Πού πάτε;» -«Πεντέλη.» - «Πεντέλη;;; Δεν πάει…» Αρχίζεις να εκνευρίζεσαι και αποφασίζεις να μπεις στον τέταρτο χωρίς να αποκαλύψεις τον τελικό σου προορισμό. Μπαίνεις. «Πού πάτε;» -«Πεντέλη!» -«Πεντέλη; Πού να τρέχω τώρα Πεντέλη; Σε λίγη ώρα τελειώνει η βάρδιά μου και μένω Κουκάκι.» Σε χτυπάει στο φιλότιμο. «Σας παρακαλώ, ψάχνω εδώ και πολλή ώρα για ταξί…». –«Δεν πάω κοπελιά Πεντέλη. Κατέβα.» Κατεβαίνεις. Εξοργισμένη. Και με σκοπό να χτυπήσεις τον επόμενο. (Σημ. Αν κάτι τέτοιο σου έχει ξανασυμβεί σημειώνεις τις πινακίδες του ταξί και τον καταγγέλλεις στην τροχαία. Δεν βρίσκεις άκρη αλλά τουλάχιστον βγάζεις το άχτι σου).

Πέμπτος. Μπαίνεις μέσα. Θα σε πάει θέλει δε θέλει. Και σε πάει. Και αρχίζει: «Τσιγαράκι; Δεν καπνίζεις… Καλά κάνεις! Και εγώ που καπνίζω τι κατάλαβα; Άρρωστος είμαι. Τον καρκίνο θα βγάλω μου είπε ο γιατρός. Αλλά δεν κόβεται το ρημάδι! Και έχω και κληρονομικότητα. Ο πατέρας μου από αυτό πήγε. Στα 60 του. Τον ανοίξανε μήπως τον προλάβουν, αλλά πού… Μετάσταση. Συκώτια, πάγκρεας, άντερα… μπλα, μπλα, μπλα…». Αυτοκτονείς ή δεν αυτοκτονείς. Φτάνεις Πεντέλη και εύχεσαι να μην σε είχε πάρει ούτε αυτός. Να είχες πάει με τα πόδια!

Σκουπιδιάρηδες (και δημοτικοί υπάλληλοι γενικότερα): Πραγματικό περιστατικό 1: Φιλολάου (ο γνωστός διαβολόδρομος στο Παγκράτι). Σάββατο βράδυ. Μποτιλιάρισμα (ως συνήθως) και ο λόγος, το σκουπιδιάρικο του δήμου που αποφάσισε να κάνει σε ώρα αιχμής τη βόλτα του. Βιάζεσαι (ως συνήθως) και το χειρότερο… πρέπει επειγόντως να επισκεφθείς την τουαλέτα. Αλλά κάτι τέτοιο μοιάζει μάλλον με όνειρο απατηλό. Επιχειρείς να προσπεράσεις. Σιγά μην προσπεράσεις στη Φιλολάου! Κρατιέσαι, κρατιέσαι, κορνάρεις, κρατιέσαι… Πόσο να κρατηθείς; Σου φεύγουν!

Πραγματικό περιστατικό 2: Πας στην τράπεζα στον παράδρομο της Μεσογείων στο Χολαργό και -ως εκ θαύματος- βρίσκεις θέση από τη μέσα πλευρά του παραδρόμου, μπροστά στο κατάστημα. Κατεβαίνεις με ένα χαμόγελο ως τ’αυτιά και σπεύδεις προς την είσοδο. Ξαφνικά, ένας εκκωφαντικός θόρυβος από σίδερα που τρίζουν ταράζει την ηρεμία σου και ξεθωριάζει το χαμόγελό σου. Μανιακός οδηγός σκουπιδιάρικου περνά με ιλιγγιώδη ταχύτητα από πίσω σου, και αφήνει πίσω του συντρίμμια: σπασμένους καθρέφτες παρκαρισμένων οχημάτων, πεσμένα μηχανάκια και μία ωραιότατη γρατσουνιά στο φτερό του αυτοκινήτου σου. Τρελαίνεσαι! Κυνηγάς το όχημα του δήμου, βρίζεις τον οδηγό που φυσικά έχει γίνει «αλέκος» και παίρνεις τις πινακίδες του. Καλείς τον δήμο Χολαργού, καταγγέλλεις το γεγονός και σου απαντούν το εξής: «Υπάρχει μάρτυρας που να επιβεβαιώνει τη ζημιά;». Δεν υπάρχει. «Παραδέχεται ο οδηγός τη ζημιά;». Ε, όχι βέβαια! «Τότε θα πρέπει να κινηθείτε νομικά εναντίον του. Δε μπορούμε να κάνουμε κάτι εμείς». Καλά κρασιά και καλά κεράσια… Πιο πολύ κοστίζει ο δικηγόρος παρά το φανοποιείο για να φτιάξεις τη ζημιά.

Telemarketing (τηλεφωνικές πωλήσεις για πιστωτικές κάρτες, ινστιτούτα αδυνατίσματος, ταξιδιωτικά πρακτορεία, ασφάλειες ζωής, τηγάνια, τάπερ κλπ): Σε κάθε περίπτωση έχεις κερδίσει κάτι. Και σε κάθε περίπτωση το χρειάζεσαι. Και αυτό και άλλα πενήντα προϊόντα που υπόσχονται να σε κάνουν πιο όμορφη, πιο πλούσια, πιο έξυπνη, πιο ευτυχισμένη! Αναρωτιέστε πού βρήκαν το τηλέφωνό σας; Αν είναι απόρρητο, τότε πολύ απλά διέρρευσαν πληροφορίες από άλλες συνεργαζόμενες εταιρίες στις οποίες έχετε δώσει το τηλέφωνό σας. Και αν νομίζατε πως με το «ευχαριστώ, δεν θα πάρω» την γλιτώσατε, κάνετε λάθος. Σύμφωνα με γνωστό μου ασφαλιστή, έχουν δημιουργηθεί λίστες ολόκληρες με πιθανές εναλλακτικές για κάθε σας άρνηση. «Σκεφτείτε το λίγο καλύτερα, είναι τεράστια ευκαιρία» ή «Έχετε επιλεχθεί ανάμεσα σε χιλιάδες για αυτήν την προσφορά» ή «Δώστε μας το τηλέφωνο κάποιο κοντινού σας προσώπου που μπορεί να ενδιαφέρεται», είναι κάποιες από αυτές.

Σε κάθε περίπτωση δεν γλιτώνετε εύκολα. Αν κάνετε το λάθος να τους ζητήσετε να σας καλέσουν αργότερα, δεν θα διστάσουν να σας καλούν ολημερίς και ολονυχτίς. Αν τους ζητήσετε απλά να μην σας ξανακαλέσουν, είναι πιθανό να αναλάβει το επόμενο τηλεφώνημα κάποιος άλλος υπάλληλος. Αν πάλι κάνετε το λάθος να πάτε από εκεί χαρούμενοι που κερδίσατε π.χ. δωρεάν διακοπές στη Ρώμη, σας επιβεβαιώνω -από προσωπική μου εμπειρία με «τελειωμένο» τουριστικό πρακτορείο στην Καλλιρρόης- ότι όχι μόνο δεν κερδίσατε, όχι μόνο θα σας κάνουν τη μεγαλύτερη πλύση εγκεφάλου της ζωής σας για να γίνετε πελάτες, αλλά είναι πολύ πιθανό να σας βρίσουν και στο τέλος επειδή χαραμίσατε το χρόνο τους! Έλεος!

Εταιρίες τηλεφωνίας/broadband: Χα! Αυτό είναι ένα πολύ επίκαιρο θέμα που πραγματικά πονάει… Ξεκινάω με το γνωστό «Για όλα φταίει ο ΟΤΕ». Λοιπόν, δεν φταίει για όόόλα ο ΟΤΕ. Ίσως σε κάποιο βαθμό να καθυστερεί τις καινούργιες εταιρίες τηλεφωνίας/broadband μη δίνοντάς τους γραμμές μέσα στο απαιτούμενο χρονικό διάστημα. Αλλά σε καμία περίπτωση δεν ευθύνεται αν η περιοχή δεν έχει «κόμβο», «θύρα», «πάροχο» ή όποιον άλλο επιστημονικό όρο μας ξεφουρνίζουν οι εταιρίες αυτές για να καλύψουν τη δική τους ανεπάρκεια.

Φίλοι, γνωστοί μου (και εγώ η ίδια), έχουμε δοκιμάσει όλες (μα όλες) τις εταιρίες αυτές και όλες (μα όλες) μας έχουν δημιουργήσει κάποιο πρόβλημα. Η μία καθυστέρησε 6 μήνες να συνδέσει το ADSL. Η δεύτερη το συνέδεσε σε 4 μήνες αλλά αντί για 24 Mbps, για τα οποία πληρώνουμε, «τρέχει» με 4. Η τρίτη (και καλύτερη) συνέδεσε τηλέφωνο και internet εντυπωσιακά γρήγορα, αλλά (έκπληξη!) τη μία μέρα έχουμε τηλέφωνο αλλά δεν έχουμε internet, την άλλη έχουμε internet αλλά δεν έχουμε τηλέφωνο και καμιά φορά δεν έχουμε κανένα από τα δύο! Φοβερό; Μόνο στην Ελλάδα συμβαίνουν αυτά…

Τροχονόμοι: Σας πιάσαμε! Ναι, ναι, αυτή τη φορά εμείς σας πιάσαμε. Σας πιάσαμε να καπνίζετε εν ώρα εργασίας, να φλερτάρετε με περαστικές, να έχετε χάσει τα αυγά και τα πασχαλιά ενώ προσπαθείτε να διαχειριστείτε την κίνηση στη διασταύρωση Κηφισίας-Πανόρμου και να έχετε έτσι δημιουργήσει τέτοιο μποτιλιάρισμα που μόνο στη Μπανγκόνγκ…

Το χειρότερο όμως δεν είναι αυτό. Μας σταματάτε για ζώνη, ενώ φοράμε ζώνη, ζητάτε τα χαρτιά μας, τα έχουμε (σας τα δείχνουμε), -πρέπει να μας κόψετε κλήση για κάτι… αλλά τι;- δεν μιλάγαμε στο κινητό, δεν πατήσαμε στη λεωφορειολωρίδα… δεν το κάναμε εμείς! Κι όμως… πυροσβεστήρα έχουμε; Δεν έχουμε! Ας πάρουμε, λοιπόν, μία κλήση γι’αυτό. Και το ακόμα χειρότερο; Πραγματικό περιστατικό: Μας σταματάνε για πρόστιμο επειδή πατήσαμε για λίγο στις γραμμές του τραμ. Αντιλαμβάνονται την υπερβολή του πράγματος και μας την χαρίζουν. Φεύγουμε με τη γνωστή έκφραση «ουφ, φτηνά την γλιτώσαμε!». Δύο μήνες μετά (‘κλινγ-κλονγκ’) πρόσκληση από το Α.Τ. της περιοχής μας να παραλάβουμε εκείνη την κλήση. Επαναλαμβάνω: Δύο μήνες μετά!.. Κάποιου ο προϋπολογισμός έπεσε έξω…

Αυτά και άλλα καθημερινά ευτράπελα εμπλουτίζουν τις μέρες μας στην παράλογη αυτή πόλη από την οποία, όμως, δεν λέμε να ξεκολλήσουμε. Τα συζητάμε μεταξύ μας, άλλες φορές νευριάζουμε, άλλες απογοητευόμαστε, άλλες γελάμε. Όλοι κάπως έτσι νιώθουμε. Τα καταγράφουμε, πάντως, με ένα προβληματισμένο μειδίαμα, αυτό που ο καλός καιρός και το δροσερό ανοιξιάτικο αεράκι μας επιτρέπει να διατηρούμε κάτι τέτοιες μέρες, όσα κι αν οι παραπάνω «τύποι» μας κάνουν να τραβάμε.

Έλενα Μπούλια