Παίζοντας Pacman με την εφορία
Ένας συντάκτης του in2life αντικρίζει το εκκαθαριστικό της εφορίας και ευχαριστεί το υπουργείο Οικονομικών για το σασπένς, το γέλιο και τις ανεπανάληπτες στιγμές φορολογικού σουρεαλισμού που μας χαρίζει.
του Γιώργου Κόκουβα
Φαντάζομαι πως όλοι θυμόμαστε τον Pacman. Εκείνο το συμπαθές πλασματάκι που προσπαθεί να προλάβει να «φάει» όσα περισσότερα χρυσά σπόρια μπορεί, χωρίς να του πάρουν τη ζωή τα φαντασματάκια. Άντε, στο τσακίρ κέφι να φάει και κανένα κερασάκι απ’ το κέντρο – ξέρεις όμως πόσο έχει πάει το κεράσι;
Ας πάρουμε, όμως, ένα οποιοδήποτε videogame. Στόχος, να συγκεντρώνεις συνεχώς πόντους, για να έχεις αρκετά credits ώστε να συνεχίσεις το παιχνίδι. Αυτό μου έρχεται στο μυαλό κάθε φορά που βάζω την κάρτα στο ATM και με ενημερώνει πως προστέθηκαν μερικές εκατοντάδες credits για να περάσω τον μήνα.
Παίζουμε σε ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι και –υποτίθεται πως- όσο πιο καλός και προσεκτικός παίκτης είσαι, τόσους περισσότερους πόντους θα μαζεύεις. Και να πεις πως δεν προσέχαμε… Και τα πολλά ταξίδια κοπήκαν, και οι πολλές έξοδοι κοπήκαν, και το σινεμά έγινε ντιβιντί (αυτή ίσως ήταν η μεγαλύτερη θυσία) και τον σπιτονοικοκύρη απείλησες με στάση πληρωμών αν δεν μειώσει το ενοίκιο, και τελικά, λίγο-λίγο, τα credits στο arcade game της τράπεζας αβγάτιζαν. Ή έστω, έμεναν σταθερά, αφού το υπουργείο οικονομικών φρόντισε να σε τιμωρήσει που τολμάς να έχεις δουλειά σε τέτοιους καιρούς, και προσέθεσε έκτακτη εισφορά και έξτρα κρατήσεις στον ήδη μικρό μισθό.
Κι εκεί που νομίζεις ότι, έστω κι αν δεν γράφει πως έκανες high score στο χαρτάκι που θα βγει απ’ το μηχάνημα, τουλάχιστον θα περάσεις κι αυτή την πίστα, και θα φας ένα κερασάκι κι αυτόν τον μήνα, εμφανίζεται το πραγματικό κερασάκι στην τούρτα του κουμπαρά σου. Λέγεται φορολογική δήλωση.
Και είναι ίσως η πιο δύσκολη πίστα του παιχνιδιού. Από εκείνες που ο αντίπαλος είναι ο πιο μισητός σε όλο το παιχνίδι. Ιδού τα όπλα του: Σε ξεγελάει με τη μορφή του Ευάγγελου Βενιζέλου, ο οποίος, ως υπουργός Οικονομικών την περασμένη χρονιά, έκανε όλες τις παραπάνω κρατήσεις στον μισθό σου, σου έβαλε και το χαράτσι της ΔΕΗ, και λίγο πριν τις εκλογές σου είπε πως τελείωσαν οι θυσίες, και τέρμα οι μειώσεις και οι περικοπές, και πως «κατορθώσαμε να σώσουμε τον 13ο μισθό».
Μα τι ανακούφιση ήταν αυτή! Και να, πάρε μια ψήφο δικομματισμέ, κι άλλη μια παράταση ζωής υπό την μορφή της κυβέρνησης Σαμαρά. Και τις πήρε τις ψήφους η ίδια πολιτική, γιατί έκανε την πιο καίρια κίνηση: Έδωσε παράταση στην υποβολή των φορολογικών δηλώσεων μέχρι και τον Ιούλιο. Έτσι, η πλειοψηφία δεν είδε το ποσό που θα πλήρωνε, πριν ρίξει το φακελάκι στην κάλπη.
Τώρα όμως το είδαμε το ποσό (κι αποείδαμε). Γιατί μέσα στις νέες φορολογικές ρυθμίσεις του παιχνιδιού περιλαμβάνονται… τα τέ-ρα-τα. Ήτοι, αφορολόγητο στα 5.000€ (και επομένως θεωρούνται άξιοι φορολόγησης όσοι έχουν μηνιάτικο περί τα 400€). Επίσης, θα πρέπει να συγκεντρώσεις αποδείξεις ίσες με το 25% του συνολικού σου εισοδήματος (ή του τεκμαρτού, αν αυτό είναι μεγαλύτερο), και να λιώσεις το κομπιουτεράκι σου κάνοντας προσθέσεις και διαιρέσεις, μόνο και μόνο για να μη σου βάλουν επιπλέον πρόστιμο που δεν ξόδεψες αρκετά – πού να τα βρεις άραγε;
Κι ύστερα, αν πληρώνεις ενοίκιο, μπορείς να έχεις έκπτωση φόρου μέχρι το ιλιγγιώδες ποσό των 100€. Ας το κάνουμε πιο «νιανιά» αυτό, γιατί είναι πολύ ενδιαφέρον (όπου ενδιαφέρον, βάλτε «τραγελαφικό»). Αν πληρώνεις 350€ τον μήνα για ενοίκιο – ένα μέσο νοίκι για κάποιον εργένη- συνολικά δίνεις 4.200€ τον χρόνο. Μέχρι πρότινος, η Δ.Ο.Υ. λογάριαζε πως, όντως, είναι ένα σημαντικό έξοδο, και γι’ αυτό σου αφαιρούσε από τους φόρους σου το 10% του εξόδου (δηλαδή 420€). Αλλά όχι, αυτά είναι πολυτέλειες εν έτει 2012: Από φέτος, τίθεται πλαφόν σε αυτή την έκπτωση, το ιλιγγιώδες ποσό των 100€ που λέγαμε. Αυτό σημαίνει πως ακόμη κι αν πληρώνεις 800€ τον μήνα για ενοίκιο, γλιτώνεις μόνο 100€ τον χρόνο. Με άλλα λόγια, η εφορία με αυτή τη ρύθμιση θεωρεί πως το ανώτερο ενοίκιο που δίνει κάποιος είναι… 83,33333€ τον μήνα.
Θέλετε κι άλλα; Όποιος ανήκει σε εκείνη την πάμπλουτη κατηγορία των εχόντων ετήσιο εισόδημα 12.000€ και πάνω, λαμβάνει έκτακτο χαράτσι, από δεκάδες μέχρι αρκετές εκατοντάδες ευρώ, ανάλογα με το εισόδημα. Αυτό το χαράτσι βαφτίζεται ειδική εισφορά αλληλεγγύης, και καμία σημασία δεν έχει που δεν έχουμε δει ίχνος αλληλεγγύης από το κράτος προς τους έχοντες ανάγκη – ρωτήστε τους καρκινοπαθείς που δεν είχαν φάρμακα τον προηγούμενο μήνα, αν ένιωσαν ότι έπιασε τόπο το χαράτσι που πληρώσαμε για την περιβόητη αλληλεγγύη.
Ύστερα ρωτήστε και την τράπεζά σας – ίσως εκεί να έχετε καταφατική απάντηση. Πάντως, το σίγουρο είναι πως ο 13ος μισθός δεν σώθηκε. Θα σας τον πάρουν μέσω της φορολογικής σας εκκαθάρισης, που να είστε σίγουροι ότι θα φτάσει με την ένδειξη «χρεωστική». Κι έτσι, θα πληρωθούν οι συντάξεις και αυτό το καλοκαίρι, με τα δικά μας χρήματα, με τον 13ο μας μισθό, μέχρι τον Σεπτέμβριο, οπότε μαγικά θα «αδειάσουν τα ταμεία του κράτους» και θα έχουμε νέο μνημόνιο και θα έχουμε νέους αγανακτισμένους, που πραγματικά πίστευαν(;) ότι ο Σαμαράς μπορεί.
Κι αντί για high score, στο επόμενο χαρτί που θα βγει απ’ το ATM, θα λέει «game over», γιατί, όπως στο Pacman πάντα σε τρώει το καταραμένο κόκκινο φαντασματάκι, έτσι και στον λογαριασμό σου, σε τρώει ο έφορος. Σε αντίθεση, όμως, με το Pacman, δεν έχουμε τρεις ζωές, αλλά μία. Που μου ήθελες και κερασάκι, πλούσιε.
Φαντάζομαι πως όλοι θυμόμαστε τον Pacman. Εκείνο το συμπαθές πλασματάκι που προσπαθεί να προλάβει να «φάει» όσα περισσότερα χρυσά σπόρια μπορεί, χωρίς να του πάρουν τη ζωή τα φαντασματάκια. Άντε, στο τσακίρ κέφι να φάει και κανένα κερασάκι απ’ το κέντρο – ξέρεις όμως πόσο έχει πάει το κεράσι;
Ας πάρουμε, όμως, ένα οποιοδήποτε videogame. Στόχος, να συγκεντρώνεις συνεχώς πόντους, για να έχεις αρκετά credits ώστε να συνεχίσεις το παιχνίδι. Αυτό μου έρχεται στο μυαλό κάθε φορά που βάζω την κάρτα στο ATM και με ενημερώνει πως προστέθηκαν μερικές εκατοντάδες credits για να περάσω τον μήνα.
Παίζουμε σε ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι και –υποτίθεται πως- όσο πιο καλός και προσεκτικός παίκτης είσαι, τόσους περισσότερους πόντους θα μαζεύεις. Και να πεις πως δεν προσέχαμε… Και τα πολλά ταξίδια κοπήκαν, και οι πολλές έξοδοι κοπήκαν, και το σινεμά έγινε ντιβιντί (αυτή ίσως ήταν η μεγαλύτερη θυσία) και τον σπιτονοικοκύρη απείλησες με στάση πληρωμών αν δεν μειώσει το ενοίκιο, και τελικά, λίγο-λίγο, τα credits στο arcade game της τράπεζας αβγάτιζαν. Ή έστω, έμεναν σταθερά, αφού το υπουργείο οικονομικών φρόντισε να σε τιμωρήσει που τολμάς να έχεις δουλειά σε τέτοιους καιρούς, και προσέθεσε έκτακτη εισφορά και έξτρα κρατήσεις στον ήδη μικρό μισθό.
Κι εκεί που νομίζεις ότι, έστω κι αν δεν γράφει πως έκανες high score στο χαρτάκι που θα βγει απ’ το μηχάνημα, τουλάχιστον θα περάσεις κι αυτή την πίστα, και θα φας ένα κερασάκι κι αυτόν τον μήνα, εμφανίζεται το πραγματικό κερασάκι στην τούρτα του κουμπαρά σου. Λέγεται φορολογική δήλωση.
Και είναι ίσως η πιο δύσκολη πίστα του παιχνιδιού. Από εκείνες που ο αντίπαλος είναι ο πιο μισητός σε όλο το παιχνίδι. Ιδού τα όπλα του: Σε ξεγελάει με τη μορφή του Ευάγγελου Βενιζέλου, ο οποίος, ως υπουργός Οικονομικών την περασμένη χρονιά, έκανε όλες τις παραπάνω κρατήσεις στον μισθό σου, σου έβαλε και το χαράτσι της ΔΕΗ, και λίγο πριν τις εκλογές σου είπε πως τελείωσαν οι θυσίες, και τέρμα οι μειώσεις και οι περικοπές, και πως «κατορθώσαμε να σώσουμε τον 13ο μισθό».
Μα τι ανακούφιση ήταν αυτή! Και να, πάρε μια ψήφο δικομματισμέ, κι άλλη μια παράταση ζωής υπό την μορφή της κυβέρνησης Σαμαρά. Και τις πήρε τις ψήφους η ίδια πολιτική, γιατί έκανε την πιο καίρια κίνηση: Έδωσε παράταση στην υποβολή των φορολογικών δηλώσεων μέχρι και τον Ιούλιο. Έτσι, η πλειοψηφία δεν είδε το ποσό που θα πλήρωνε, πριν ρίξει το φακελάκι στην κάλπη.
Τώρα όμως το είδαμε το ποσό (κι αποείδαμε). Γιατί μέσα στις νέες φορολογικές ρυθμίσεις του παιχνιδιού περιλαμβάνονται… τα τέ-ρα-τα. Ήτοι, αφορολόγητο στα 5.000€ (και επομένως θεωρούνται άξιοι φορολόγησης όσοι έχουν μηνιάτικο περί τα 400€). Επίσης, θα πρέπει να συγκεντρώσεις αποδείξεις ίσες με το 25% του συνολικού σου εισοδήματος (ή του τεκμαρτού, αν αυτό είναι μεγαλύτερο), και να λιώσεις το κομπιουτεράκι σου κάνοντας προσθέσεις και διαιρέσεις, μόνο και μόνο για να μη σου βάλουν επιπλέον πρόστιμο που δεν ξόδεψες αρκετά – πού να τα βρεις άραγε;
Κι ύστερα, αν πληρώνεις ενοίκιο, μπορείς να έχεις έκπτωση φόρου μέχρι το ιλιγγιώδες ποσό των 100€. Ας το κάνουμε πιο «νιανιά» αυτό, γιατί είναι πολύ ενδιαφέρον (όπου ενδιαφέρον, βάλτε «τραγελαφικό»). Αν πληρώνεις 350€ τον μήνα για ενοίκιο – ένα μέσο νοίκι για κάποιον εργένη- συνολικά δίνεις 4.200€ τον χρόνο. Μέχρι πρότινος, η Δ.Ο.Υ. λογάριαζε πως, όντως, είναι ένα σημαντικό έξοδο, και γι’ αυτό σου αφαιρούσε από τους φόρους σου το 10% του εξόδου (δηλαδή 420€). Αλλά όχι, αυτά είναι πολυτέλειες εν έτει 2012: Από φέτος, τίθεται πλαφόν σε αυτή την έκπτωση, το ιλιγγιώδες ποσό των 100€ που λέγαμε. Αυτό σημαίνει πως ακόμη κι αν πληρώνεις 800€ τον μήνα για ενοίκιο, γλιτώνεις μόνο 100€ τον χρόνο. Με άλλα λόγια, η εφορία με αυτή τη ρύθμιση θεωρεί πως το ανώτερο ενοίκιο που δίνει κάποιος είναι… 83,33333€ τον μήνα.
Θέλετε κι άλλα; Όποιος ανήκει σε εκείνη την πάμπλουτη κατηγορία των εχόντων ετήσιο εισόδημα 12.000€ και πάνω, λαμβάνει έκτακτο χαράτσι, από δεκάδες μέχρι αρκετές εκατοντάδες ευρώ, ανάλογα με το εισόδημα. Αυτό το χαράτσι βαφτίζεται ειδική εισφορά αλληλεγγύης, και καμία σημασία δεν έχει που δεν έχουμε δει ίχνος αλληλεγγύης από το κράτος προς τους έχοντες ανάγκη – ρωτήστε τους καρκινοπαθείς που δεν είχαν φάρμακα τον προηγούμενο μήνα, αν ένιωσαν ότι έπιασε τόπο το χαράτσι που πληρώσαμε για την περιβόητη αλληλεγγύη.
Ύστερα ρωτήστε και την τράπεζά σας – ίσως εκεί να έχετε καταφατική απάντηση. Πάντως, το σίγουρο είναι πως ο 13ος μισθός δεν σώθηκε. Θα σας τον πάρουν μέσω της φορολογικής σας εκκαθάρισης, που να είστε σίγουροι ότι θα φτάσει με την ένδειξη «χρεωστική». Κι έτσι, θα πληρωθούν οι συντάξεις και αυτό το καλοκαίρι, με τα δικά μας χρήματα, με τον 13ο μας μισθό, μέχρι τον Σεπτέμβριο, οπότε μαγικά θα «αδειάσουν τα ταμεία του κράτους» και θα έχουμε νέο μνημόνιο και θα έχουμε νέους αγανακτισμένους, που πραγματικά πίστευαν(;) ότι ο Σαμαράς μπορεί.
Κι αντί για high score, στο επόμενο χαρτί που θα βγει απ’ το ATM, θα λέει «game over», γιατί, όπως στο Pacman πάντα σε τρώει το καταραμένο κόκκινο φαντασματάκι, έτσι και στον λογαριασμό σου, σε τρώει ο έφορος. Σε αντίθεση, όμως, με το Pacman, δεν έχουμε τρεις ζωές, αλλά μία. Που μου ήθελες και κερασάκι, πλούσιε.
