5 μετεκλογικά σενάρια για κάθε γούστο

του Γιώργου Κόκουβα

Στοιχηματίζουμε πως, αν σύσσωμοι οι πολιτικοί αρχηγοί πήγαιναν στην Πυθία – τη γνωστή αρχαία μάντισσα που την πλήρωναν για να κάνει χρήση ουσιών και να λέει αινίγματα- για να τους πει τι θα γίνει μετά τις επικείμενες εκλογές, εκείνη δεν θα είχε τι να απαντήσει. Θα κοιτούσε καλά-καλά όσους διεκδικούν την ψήφο μας, και πιθανότατα θα έσκαγε στα γέλια, που θα αντηχούσαν σε όλους τους Δελφούς. 

Εμείς, όμως, δεν χρειαζόμαστε την Πυθία για να φανταστούμε τι μέλλει γενέσθαι από την 18η Ιουνίου και εξής: Μαζεύουμε υλικό από τον πλούσιο κανιβαλισμό των κομμάτων κατά την προεκλογική περίοδο και συντάσσουμε τα πέντε σενάρια του μετεκλογικού καζαμία μας. Διαλέγετε και παίρνετε. 

*Το απίστευτο σενάριο

(σκηνοθεσία: Στίβεν Σπίλμπεργκ)

Τα αποτελέσματα των εκλογών είναι πάνω-κάτω τα ίδια με αυτά της προηγούμενης αναμέτρησης, αλλά οι πολιτικοί μας έχουν πάρει το μάθημά τους. Έτσι, αποφασίζουν να σχηματίσουν όλοι μαζί κυβέρνηση εθνικής ενότητας και καταφέρνουν να σταθεροποιήσουν το πολιτικό σκηνικό. Παράλληλα, αναδιαπραγματεύονται επιτυχώς το μνημόνιο και μένουμε στο ευρώ, αφού ακυρώνονται όλα τα δυσβάσταχτα μέτρα, και αντ’ αυτών δημεύονται οι περιουσίες όλων όσων είχαν την εξουσία και ενεπλάκησαν σε σκάνδαλο τα τελευταία 30 χρόνια – το έλλειμμα μαγικά εξαλείφεται. 

Ανακαλούνται οι χρεωστικές εκκαθαρίσεις των φετινών φορολογικών δηλώσεων, ενώ ο καινούριος πρωθυπουργός, που είναι νέος και χωρίς κομματικό πρόσημο, καλεί συνέντευξη τύπου όπου ξεμπροστιάζει όλη την υποκρισία της τρόικας, της Μέρκελ και των λοιπών Ευρωπαίων, αναγκάζοντάς τους σε δημόσια συγγνώμη για όσα έχουν πει τον τελευταίο χρόνο.

Η οικονομία ανθεί, οι αριθμοί του τουρισμού φτάνουν σε πρωτοφανή ύψη, ενώ στο τέλος του 2012, εμφανίζεται και πρωτογενές πλεόνασμα. Οι θυσίες μας πιάσανε τόπο και η Ελλάδα γίνεται το φωτεινό παράδειγμα της Ευρωζώνης, την ίδια στιγμή που οι οίκοι αξιολόγησης έχουν βάλει στο μάτι την Γερμανία και οι P.I.G.S. την απειλούν με έξοδο από το ευρώ. Τέλος, ο νέος πρωθυπουργός αποφασίζει να ανακινήσει το θέμα των κατοχικών αποζημιώσεων και εξασφαλίζονται επιπλέον δισεκατομμύρια, που μειώνουν την ελληνική ανεργία σε μονοψήφιο αριθμό. Σαμαράς, Βενιζέλος, Παπανδρέου, Πάγκαλος, Καραμανλής συνταξιοδοτούνται και, επειδή δεν μπορούν να σταθούν σε κανένα δημόσιο μέρος χωρίς να προπηλακιστούν, φεύγουν για τις ΗΠΑ (μαντέψτε ποια υπερδύναμη θα χρεοκοπήσει σε λίγο καιρό). 

*Το «δεξιό» σενάριο

(σκηνοθεσία: Νίκος Φώσκολος)

Εκείνο το σενάριο δηλαδή που θα μπορούσε να το έχει γράψει ο υπεύθυνος επικοινωνίας της Νέας Δημοκρατίας – ο ίδιος σεναριογράφος που μας «χάρισε» το ιλαρό σχολικό σποτ. Πρώτο κόμμα στις εκλογές και μάλιστα με αυτοδυναμία εκλέγεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Την 18η Ιουνίου, δεν θα υπάρχουν φάρμακα για καρκινοπαθείς, χιλιάδες άστεγοι θα επαιτούν στο δρόμο, οι μισθοί θα περικοπούν, τα επιδόματα θα εκλείψουν, οι επενδύσεις θα είναι μηδενικές, το τραπεζικό σύστημα υπό απειλή, και τα μέτρα δυσβάσταχτα. 

Oops. Αυτά ήδη έχουν γίνει, και χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ. Ε τότε, να προσθέσουμε κι αυτά: Θα γυρίσουμε στη δραχμή, οι τηλεοράσεις μας θα γίνουν ασπρόμαυρες, θα απαγορευτεί το ταγκό, θα ακούμε ειδήσεις σε τρανζίστορ, θα γράφουμε σε πάπυρους και πλάκες, τα τρένα θα καίνε κάρβουνα, και θα βρέχει κάθε μέρα στις λασπωμένες μας γειτονιές, όσο τα κοριτσάκια θα μαζεύουν τις βρόμικες πάνινες κούκλες τους από την φτωχική τους αυλή. Τα σχολεία καταργούνται, γιατί δεν υπάρχουν πόροι, και στα ελάχιστα κρυφά σχολειά που αναβιώνουν, τα παιδιά ρωτούν με αγωνία: «Γιατί δεν είμαστε στο ευρώ; Γιατί κύριε;»

*Το χρυσαυγίτικο σενάριο

(σκηνοθεσία: Λένι Ρίφενσταλ)

Τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής πολλαπλασιάζονται και στελέχη της μπαίνουν στην κυβέρνηση. Οι μετανάστες φεύγουν από την Ελλάδα, και οι Έλληνες φεύγουν μετανάστες. Στη χώρα μένουν μόνο μαυροφορεμένοι τύποι, οι δημιουργικές δυνάμεις σκορπίζονται στην Ευρώπη, αλλά δεν πειράζει, γιατί στην ερημωμένη χώρα, (η παρακάτω φράση συνοδεύεται με χέρι σηκωμένο και την ιαχή «Ουγκ») δεν υπάρχουν μετανάστες.  

*Το κομμουνιστικό σενάριο

(σκηνοθεσία: Σεργκέι Αιζενστάιν)

Ω ναι, ο αγωνιστικός παλμός των συλλαλητηρίων, τα αγέρωχα «όχι» της Αλέκας στο καπιταλιστικό στερέωμα και οι θυσίες της Λιάνας σε ζωντανή αναμετάδοση έπιασαν τόπο. Το ΚΚΕ βγαίνει πρώτο κόμμα στις κάλπες. Στην αρχή, αρνείται και το ίδιο να το πιστέψει, κατηγορώντας το σύστημα για νοθεία. Στη συνέχεια, αναγκάζεται να πάρει εντολή σχηματισμού κυβέρνησης και από εκεί και πέρα, όλα βάφονται κόκκινα. 

Σκίζουμε τη συνθήκη του Μάαστριχτ, αποχωρούμε από το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, η εξουσία περνά στα χέρια του λαού και τα Νότια Βαλκάνια γίνονται νούμερο ένα προορισμός για τον σοβιετικό τουρισμό. Και μετά, χτυπά το ξυπνητήρι, η Αλέκα ξυπνά, κοιτάζει το ημερολόγιο, αλλά αυτό το ρημάδι γράφει ακόμα 2012. Γιατί κύριε;

*Το πιθανότερο σενάριο

(σκηνοθεσία: κάποιος κακόγουστος)

Τα αποτελέσματα είναι περίπου ίδια με αυτά της 6ης Μαΐου, και στις 18 Ιουνίου αρχίζει το πινγκ πονγκ των διερευνητικών εντολών. Οι πολιτικοί αρχηγοί παίζουν το σπασμένο τηλέφωνο, θέτουν όρους στους υπόλοιπους του τύπου «φυσικά και θα συνεργαστώ, αρκεί να βγείτε γυμνοί στους δρόμους και να φωνάζετε πως είμαι ο καλύτερος, να γίνει η 30η Φεβρουαρίου επίσημη αργία και να συμφωνήσει σε όλα η Αλέκα Παπαρήγα». 

Τελικά, προκύπτει μια συντηρητική κυβέρνηση, οι «ευρωπαϊκές διαπραγματεύσεις» αναβάλλουν τα μέτρα Ιουνίου, αλλά από Σεπτέμβριο τα ξαναβρίσκουμε μπροστά μας. Μέτρα, περικοπές, μαύρες τρύπες και ελλείμματα, απεργίες και φυσικά, χιλιάδες αγανακτισμένοι που ξαναβγαίνουν στο Σύνταγμα, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν εκεί και πέρυσι, αλλά ήταν κι αυτοί που ξαναψήφισαν τα μνημονιακά κόμματα. Και τελικά, αποκαλύπτεται ποια είναι τα δεκαοκτώ βήματα του Σαμαρά για ανακούφιση της κρίσης: είναι ο χορός του Ζαλόγγου.