Τελικά μου έφεραν ένα υγιέστατο κοριτσάκι, για το οποίο μου εξήγησαν τα πάντα, για το background της, αν έχει προβλήματα, ποιοι είναι οι γονείς κ.λ.π. Δεν την πήρα, όμως, αμέσως σπίτι. Ακολούθησε ένα διάστημα 15 ημερών κατά το οποίο επισκεπτόμουν εγώ το ίδρυμα για να προσαρμοστούμε με το μωρό –οι νοσοκόμες σε παρακολουθούν αυτό το διάστημα διακριτικά –για το πώς θα πιάσεις το μωρό, αν σε θέλει ή αν ουρλιάζει μόλις σε βλέπει κ.λ.π. Με εμάς, φαντάσου, την πρώτη φορά που την πήρε ο άνδρας μου αγκαλιά, την πήρε ο ύπνος. Μετά από αυτές τις μέρες πήραμε την Αγγελική στο σπίτι. Η υιοθεσία, βέβαια, δεν είχε γίνει ακόμα. Την πήραμε Δεκέμβριο, το δικαστήριο έγινε τον Μάρτιο και η τελική απόφαση βγήκε τον Αύγουστο. Κάποια στιγμή, μετά την υιοθεσία, ήρθε και μία κοινωνική λειτουργός στο σπίτι. Είδε τη μικρή για 5-10 λεπτά, θαύμασε το πόσο είχε αλλάξει, και έφυγε. Δεν μας ξαναεπισκέφθηκε ποτέ κανείς από το ίδρυμα».
Τέλος, από το 2009, οπότε υπογράφηκε η Σύμβαση της Χάγης, σχετικά με την προστασία των παιδιών και την διακρατική υιοθεσία, κάποιος μπορεί να υιοθετήσει παιδί από οποιαδήποτε χώρα υπάγεται στην εν λόγω Σύμβαση. Οι διακρατικές υιοθεσίες γίνονται μέσω του Υπουργείου Υγείας, ωστόσο πληροφορίες μπορεί κανείς να ζητήσει από τα κατά τόπους Τμήματα Κοινωνικής Αλληλεγγύης.
