Απιστία: Κατηγορούμενε, ομολογείς;

της Ηρώς Κουνάδη

Ωραία λοιπόν, το έκανες. Άνθρωπος είσαι, ήπιες, παρασύρθηκες, παραστράτησες, τέλος πάντων, τον/ την απάτησες. Χθες το βράδυ, συγκεκριμένα. Και τώρα, εκτός από το hang over, έχεις και τις σκέψεις να σε βασανίζουν. Μήπως έκανες ένα τεράστιο λάθος; Μήπως μόλις κατέστρεψες τη σχέση σου; Μήπως η μονογαμία είναι υπερτιμημένη έννοια; Μήπως φταίει η κοινωνία/ ο άλλος/ η άλλη/ το αλκοόλ; Μήπως είσαι κατάπτυστος/ η; Μήπως να το πεις να τελειώνουμε;

Το ηθικό του πράγματος δεν είναι αρμοδιότητά μας να το θίξουμε. Το ποιος φταίει, τι ή ποιος σε παρέσυρε, αν η απιστία ήταν απλά η τελευταία και πιο ατράνταχτη ένδειξη αυτού που υποψιαζόσουν εδώ και καιρό, ότι η σχέση σου έχει κάνει τον κύκλο της και βαδίζει ολοταχώς προς τους τίτλους τέλους, το ξέρεις μόνο εσύ –κι ακόμα κι αν δεν το ξέρεις, το τελευταίο που χρειάζεσαι τώρα είναι κάποιον να σου κουνήσει το δάχτυλο ότι «δεν ήταν σωστό».

Εμείς είμαστε εδώ για να απαντήσουμε στη δεύτερη –κατά σειρά και ουχί βαρύτητα– ερώτηση. Αν θα ομολογήσεις. Και για την ακρίβεια, ούτε καν για να απαντήσουμε. Για να σε βοηθήσουμε να απαντήσεις. Πέντε λόγοι να το κάνεις και πέντε λόγοι να το ξεχάσεις. Τα βάζεις στη ζυγαριά ανά περίπτωση κι αποφασίζεις.

Πες το γιατί…
- Οι τύψεις θα σε τρελάνουν. Κάθε φορά που το έτερον ήμισυ θα δηλώνει πόσο σε αγαπάει/ εμπιστεύεται/ εκτιμά, κάθε φορά που θα σου φέρνει λουλούδια, που θα κλείνει ταξίδια έκπληξη, που θα σε κοιτάει στα μάτια γουργουρίζοντας από ευτυχία, εσύ θα σκέφτεσαι πόσο ανάξιος/ α όλης αυτής της αγάπης είσαι. Και πόσο κατάπτυστος . Και πόσο υποκριτής. Και πάει λέγοντας. Αλλά δεν πάει μακριά.

- Θα το μάθει από αλλού. Ο κόσμος είναι (τρομακτικά) μικρός. Κι όσο μακριά, ακόμη και σε άλλη ήπειρο, κι αν μένει ο τρίτος άνθρωπος, βάσει της θεωρίας του 6 degrees of separation μεσολαβούν το πολύ πέντε άνθρωποι που ξέρουν ο ένας τον άλλον ανάμεσα στο… αντικείμενο της αμαρτίας και σε εκείνον/ η που δεν πρέπει να μάθει ποτέ για την αμαρτία αυτή. Κι ακόμη κι αν τελικά ο τρίτος ξάδερφος της αδερφής της συναδέλφου του one night stands σου δεν ανοίξει ποτέ κουβεντούλα στο έτερον σου ήμισυ με αφορμή το τι έκανες εσύ σε εκείνο το επαγγελματικό ταξίδι πριν από πέντε μήνες, τώρα που έμαθες γι’ αυτήν τη θεωρία θα ζεις πάντα με το φόβο. Εφιαλτικό.

- Πρέπει κάποια στιγμή να αρχίσεις να αναλαμβάνεις την ευθύνη των πράξεών σου. Και να μάθεις να υποστηρίζεις τις επιλογές σου. Ναι, όσο πιωμένος/ παγιδευμένος/ παραστρατημένος κι αν ήσουν, επιλογή σου παραμένει. Κι όπως είπε κι ο Oscar Wilde, «ό,τι δεν ντρέπεσαι να το κάνεις, δεν ντρέπεσαι και να το πεις. Αλλιώς να μην το κάνεις».

- Ήταν ένα λάθος. Το πιστεύεις. Πραγματικά. Και μπορείς να το χρησιμοποιήσεις σαν επιχείρημα στην απολογία σου –άσχετα αν θα λειτουργήσει ή όχι. Είχες πιει, δεν ήξερες τι έκανες, σε εκβίασαν, σε παγίδευσαν, σε παρέσυραν. Δεν ήξερες τι έκανες. Και μετά το μετάνιωσες κιόλας. Το επιχείρημα αυτοαναιρείται, και δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί, μετά την πάροδο ενός μήνα, και ειδικά αν το έτερον ήμισυ το μάθει από αλλού. Αν το μετάνιωσες, κι αν όντως πίστευες ότι ήταν λάθος, θα το είχες ομολογήσει. Η απόκρυψη στοιχείων –πόσο μάλλον ολόκληρης ιστορίας– ενέχει σκοπιμότητα, κι η σκοπιμότητα δε χαρακτηρίζει εκείνους που αθωώνονται στα δικαστήρια.

- Ξέρεις ότι αν το πεις θα σε χωρίσει. Και στην ουσία αυτό είναι που θέλεις. Το σκέφτηκες από δω, το ζύγισες από κει, κατέληξες ότι αν δεν το ήθελες δε θα τον/ την είχες απατήσει. Δε θα είχες καν σκεφτεί να κοιτάξεις άλλον/ η. Αν, έστω υποσυνείδητα, δε θεωρούσες τη σχέση λήξασα, δε θα είχες επιχειρήσει –έστω, υποσυνείδητα– να της δώσεις το τελειωτικό χτύπημα. Τώρα που το σκέφτεσαι, ήταν σα να έκανες ευθανασία σε κάποιον ανίατα ασθενή. Βασικά σαν να τον πυροβόλησες, αλλά δε θα κολλήσουμε στις λεπτομέρειες.

Μην το πεις γιατί…
- Δε σήμαινε τίποτα. Ήταν απλά ένα μεθυσμένο one night stand, χωρίς βαθύτερα ψυχολογικά αίτια και σκοτεινές προεκτάσεις στα άδυτα του υποσυνείδητου. Δεν το έχεις ξανακάνει και δε θες να το ξανακάνεις, δε χαμογελάς στη σκέψη του… συνεργού σου στο έγκλημα, δε σου προέκυψε κανένα απολύτως καινούριο συναίσθημα –ούτε καν εκείνη η ευχάριστη αίσθηση αλλαγής που νιώθεις όταν ξεφεύγεις από μια οποιαδήποτε ρουτίνα. Δεν έχεις καμία απολύτως διάθεση να ρισκάρεις τη σχέση σου γι’ αυτό. Ένας λόγος παραπάνω – ο επόμενος:

- Θα σε χωρίσει. Όσο κι αν ελπίζεις στη συγχώρεση, οι πιθανότητες είναι εναντίον σου: της τάξεως του 100 προς 1. Αναλόγως για πόσο καλό άνθρωπο μιλάμε, μπορεί να ανακοινώσει μεγαλόψυχα ότι είναι διατεθειμένος/ η να κάνετε μια προσπάθεια να το «ξεπεράσετε» –βλέπε ξεπεράσει–, να περάσει μερικές ημέρες τελειώνοντας κάθε πρόταση με την υπενθύμιση της κατάπτυστης πράξης σου –«φυσικά και θα διαλέξω εγώ ταινία, εσύ με απάτησες», «έχεις και γνώμη για τους φίλους μου, εσύ που με απάτησες;», «αλλά τι περιμένω, κατανόηση από εσένα που με απάτησες;» – και τελικά να σε χωρίσει, ή να σε χωρίσει κατ’ ευθείαν. Και να φύγει, ως απατημένος/ η, παίρνοντας μαζί όλους τους κοινούς σας φίλους, όλη την κοινή σας συλλογή με CD, όλη την κοινή σας περιουσία αν ήσασταν παντρεμένοι και stars του Hollywood. Αν μιλάμε για extreme περίπτωση, παίρνοντας ακόμη και το σκύλο σας. Ή μήπως ήταν σκύλος σου;

- Θα σε εκδικηθεί. Αναλόγως για πόσο extreme περίπτωση μιλάμε, μπορεί να στρέψει τους φίλους σου εναντίον σου, να αποκαλύψει οικογενειακά μυστικά που επισύρουν νομικές επιπλοκές, να ανεβάσει βίντεο που δεν πρέπει να δει ο μπαμπάς σου στο YouTube, να χρησιμοποιήσει για… αντίποινα τους κολλητούς/ ες σου, ή απλά να σε φορτώσει με τύψεις που θα σε συνοδεύουν σε όλη σου τη ζωή. Αν γελάς μουρμουρίζοντας «τς, τς, τς, τι κόσμος υπάρχει» και βάζεις το χέρι σου στη φωτιά ότι ο μέχρι πρότινος άνθρωπός σου δε θα έκανε ποτέ τίποτα από όλα αυτά, γιατί είναι ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου και δεν τον έχεις δει ούτε μύγα να σκοτώνει, περίμενε μέχρι να του πεις ότι τον/ την απάτησες.

- Είναι 100% εγωιστικό. Κι άσε τις δικαιολογίες, ότι το κάνεις για τον άλλο, γιατί «έχει δικαίωμα να ξέρει» και γιατί «δε θες να τον/την πληγώσεις». Στην πραγματικότητα το μόνο που θέλεις είναι να απαλλαγείς από τις τύψεις σου, να καθαρίσεις το λεκέ στη συνείδησή σου, να μπορείς να λες στους φίλους σου «ναι, το έκανα, αλλά ανέλαβα τις ευθύνες μου, όπως πρέπει να κάνει κάθε σωστός άνθρωπος, και το είπα. Γιατί είμαι ειλικρινής». Ναι, είναι πολύ ωραία η υστεροφημία του οσιομάρτυρα, αλλά αν δοκιμάσεις να μπεις μια φορά στη θέση του άλλου, θα παραδεχτείς ότι –όσο κυνικό κι αν ακούγεται– ό,τι δεν ξέρεις δεν μπορεί να σε πληγώσει. Αν οι τύψεις σου απειλούν να σε σκοτώσουν ως άλλος Freddie Kruger τα βράδια που κοιμάσαι, μπορείς πάντα να χωρίσεις. Χωρίς περιττές εξηγήσεις.
- Οι σχέσεις (όπως και ο χρόνος) δε γυρίζουν πίσω. Ακόμη κι αν ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου που λέγαμε προηγουμένως αποφάσιζε ότι σε συγχωρεί, ότι αντιστέκεται στην ξαφνική παρόρμηση να πει στους φίλους σου όλες τις μη κολακευτικές λεπτομέρειες που γνωρίζει για τη ζωή τους, κι ότι είναι διατεθειμένος να κάνει μια νέα αρχή –πριν χαρείς, να υπενθυμίσουμε ότι οι πιθανότητες να συμβεί κάτι τέτοιο παραμένουν 100 προς 1– αυτή η αρχή δε θα έχει καμία σχέση με την αρχή, τη μέση ή κανένα άλλο σημείο της σχέσης σας που θυμάσαι. Όσο μελοδραματικό κι αν ακουστεί αυτό, τίποτα δε θα είναι το ίδιο, για κανέναν από τους δυο σας. Κι οι πιθανότητες αυτή η αλλαγή να είναι προς το καλύτερο –και να μη βαδίζει με γοργά βήματα προς τον χωρισμό– είναι λιγότερες από 100 προς 1.