Τι να κάνω αν φοβάμαι να βγω έξω;
Φοβάσαι να βγεις από την πόρτα σου και είναι λογικό. Ζεις το τέλειο σενάριο θρίλερ. Μήπως όμως πρέπει να δεις τα πράγματα πιο ψύχραιμα;
Γράφει ο Αιμιλιανός Σιδέρης, Διδάκτωρ Ψυχολογίας
Είσαι σε μία κατάσταση που βομβαρδίζεσαι μονίμως από πληροφορίες σχετικά με μία ασθένεια. Είναι υπαρκτή, όπως σου δείχνουν τα καθημερινά κρούσματα και οι θάνατοι. Ένας «αόρατος εχθρός», όπως ο Πρωθυπουργός (δανειζόμενος τον όρο από τον Γάλλο ομόλογό του Μακρόν) τον αποκάλεσε. Κάτι σε κατατρέχει και δεν μπορείς να το δεις. Δεν ξέρεις πού είναι, ποιός το έχει, πώς θα σε πιάσει. Ο εχθρός έχει έρθει ανάμεσά μας και δεν νοιάζεται αν τον αναγνωρίζεις ή όχι.
Μαζί του κι ο φόβος.
Ένα τέλειο σενάριο θρίλερ.
Μήπως όμως του δίνεις μεγαλύτερο πάτημα απ’ όσο πρέπει;
Μαζί με τον ιό (την βιολογική, δηλαδή, απειλή) έχει έρθει και μία μεγάλη απειλή στην ψυχολογική μας ισορροπία. Πολύ μεγαλύτερη απ’ όσο αναγνωρίζουν οι κυβερνώντες, ίσως κι απ’ όσο μπορούμε να φανταστούμε. Οι επόμενες χρονιές θα δείξουν...
Πρέπει λοιπόν να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να διαφυλλάξουμε την ψυχική μας υγεία.
Ας αρχίσουμε από τα «απτά». Ο ιός είναι αόρατος στο ανθρώπινο μάτι. Ξέρουμε όμως, με την πάροδο τόσων μηνών, ποιες είναι οι επικίνδυνες συμπεριφορές για την μετάδοσή του. Ξέρουμε, λοιπόν, και τί να αποφύγουμε για να ελαχιστοποιήσουμε τις πιθανότητες προσβολής μας.
Η μάσκα, η απόσταση και η αποφυγή του συνωστισμού σε κλειστούς χώρους από μόνες τους μας βάζουν σε ένα σημείο υπεροχής. Είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι ο κίνδυνος κάπου αρχίζει αλλά και κάπου τελειώνει, και το ότι υπάρχεις δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θα κολλήσεις. Αν είσαι μόνος σε μια ταράτσα, το να σκέφτεσαι τον κίνδυνο είναι μάλλον ανούσιο.
Η ανθρώπινη επαφή είναι επίσης σημαντικότατος παράγοντας για την τήρηση της ψυχικής μας υγείας. Ο άνθρωπος είναι ον κοινωνικό και η απομόνωση μόνο κακό κάνει. Οι μελέτες πάνω σε αυτό είναι αμέτρητες και αδιάσειστες. Το ότι η απομόνωση θεωρείται το απώγειο των ποινών στις χώρες που δεν έχουν τη θανατική στον κατάλογο, μιλάει από μόνο του. Δες ένα φίλο, και δυο και τρεις, με όλες φυσικά τις προφυλάξεις. Αν έχεις λόγο να φοβάσαι την δια ζώσης επαφή (αν πάσχεις από υποκείμενο νόσημα ή/και ανήκεις σε ευπαθείς ομάδες), προσπάθησε να εκμεταλλευτείς την τεχνολογία: το ίντερνετ ή έστω το τηλέφωνο.
Ένα άλλο πολύ σημαντικό μέτρο προσωπικής ευθύνης για την διαφύλαξη της ψυχικής σου υγείας, είναι να περιορίσεις και να αξιολογήσεις την λήψη πληροφοριών σχετικά με τον ιό. Το να βλέπεις ειδήσεις που αναφέρουν μόνο αυτό (συχνά με την υπόκρουση αγχωτικής μουσικής και με επιλογή λέξεων που παραπέμπουν σε συνθήκες πολέμου) σε διαρκή βάση -μάντεψε- θα σε πανικοβάλει! Η εξέλιξη της πανδημίας είναι μια είδηση, σίγουρα.
Το να το επαναλαμβάνεις συνέχεια όμως οδηγεί σε αυτό που στην ψυχολογία αποκαλείται «εμμονή»: ένα σίγουρο παράθυρο για την κατάθλιψη και ένας καλός σύντροφος αγχώδους διαταρραχής.
Επίσης, καλό είναι να αξιολογείς τις ειδήσεις στις οποίες εκτίθεσαι. Το ότι κάποιος το έγραψε, επώνυμα ή (ακόμα χειρότερα) ανώνυμα στο μέσο που φτάνει στα μάτια και τα αφτιά σου, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι είναι αλήθεια! Για την ακρίβεια, δεδομένου ότι ο κορωνοϊός «πουλάει», μπορείς ασφαλώς να υποθέτεις ότι τα έχουν φουσκώσει ή και βγάλει κατευθείαν απ’ το μυαλό τους για να πατήσεις κλικ και να ανέβουν οι αριθμοί τους 😉.
Βάλε ένα ποσοτικό και ποιοτικό μέτρο σε αυτές τις ειδήσεις και απασχόλησε το μυαλό και την ψυχή σου και με κάτι άλλο. Η προσοχή του ανθρώπου τρέφει τη σκέψη του και, όπως μια ισορροπημένη διατροφή, θέλει ποικιλία.
Δες μια ταινία, άκου μουσική, χάζεψε ένα από τα εκατοντάδες site με έργα τέχνης που υπάρχουν, αν θες οπωσδήποτε να μην βγεις από το σπίτι.
Παρεμπιτπτόντως, αν το να βγεις από το σπίτι σου φαίνεται άθλος, ή το να βρεθείς σε απόσταση 3-4 μέτρων από άλλους σου ανάβει συναγερμούς κινδύνου και σε κάνει να θέλεις να κλειστείς στο καβούκι σου, τότε ίσως να χρειάζεται να δεις κάποιον ειδικό, καθώς μπορεί να είναι ένδειξη αγοραφοβίας ή γενικευμένης αγχώδους διαταραχής.
Μπορεί αυτά να είναι η «κανονικότητα» του αύριο, αν δεν τα προσέξουμε τώρα.
Είσαι σε μία κατάσταση που βομβαρδίζεσαι μονίμως από πληροφορίες σχετικά με μία ασθένεια. Είναι υπαρκτή, όπως σου δείχνουν τα καθημερινά κρούσματα και οι θάνατοι. Ένας «αόρατος εχθρός», όπως ο Πρωθυπουργός (δανειζόμενος τον όρο από τον Γάλλο ομόλογό του Μακρόν) τον αποκάλεσε. Κάτι σε κατατρέχει και δεν μπορείς να το δεις. Δεν ξέρεις πού είναι, ποιός το έχει, πώς θα σε πιάσει. Ο εχθρός έχει έρθει ανάμεσά μας και δεν νοιάζεται αν τον αναγνωρίζεις ή όχι.
Μαζί του κι ο φόβος.
Ένα τέλειο σενάριο θρίλερ.
Μήπως όμως του δίνεις μεγαλύτερο πάτημα απ’ όσο πρέπει;
Μαζί με τον ιό (την βιολογική, δηλαδή, απειλή) έχει έρθει και μία μεγάλη απειλή στην ψυχολογική μας ισορροπία. Πολύ μεγαλύτερη απ’ όσο αναγνωρίζουν οι κυβερνώντες, ίσως κι απ’ όσο μπορούμε να φανταστούμε. Οι επόμενες χρονιές θα δείξουν...
Πρέπει λοιπόν να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να διαφυλλάξουμε την ψυχική μας υγεία.
Ας αρχίσουμε από τα «απτά». Ο ιός είναι αόρατος στο ανθρώπινο μάτι. Ξέρουμε όμως, με την πάροδο τόσων μηνών, ποιες είναι οι επικίνδυνες συμπεριφορές για την μετάδοσή του. Ξέρουμε, λοιπόν, και τί να αποφύγουμε για να ελαχιστοποιήσουμε τις πιθανότητες προσβολής μας.
Η μάσκα, η απόσταση και η αποφυγή του συνωστισμού σε κλειστούς χώρους από μόνες τους μας βάζουν σε ένα σημείο υπεροχής. Είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι ο κίνδυνος κάπου αρχίζει αλλά και κάπου τελειώνει, και το ότι υπάρχεις δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θα κολλήσεις. Αν είσαι μόνος σε μια ταράτσα, το να σκέφτεσαι τον κίνδυνο είναι μάλλον ανούσιο.
Η ανθρώπινη επαφή είναι επίσης σημαντικότατος παράγοντας για την τήρηση της ψυχικής μας υγείας. Ο άνθρωπος είναι ον κοινωνικό και η απομόνωση μόνο κακό κάνει. Οι μελέτες πάνω σε αυτό είναι αμέτρητες και αδιάσειστες. Το ότι η απομόνωση θεωρείται το απώγειο των ποινών στις χώρες που δεν έχουν τη θανατική στον κατάλογο, μιλάει από μόνο του. Δες ένα φίλο, και δυο και τρεις, με όλες φυσικά τις προφυλάξεις. Αν έχεις λόγο να φοβάσαι την δια ζώσης επαφή (αν πάσχεις από υποκείμενο νόσημα ή/και ανήκεις σε ευπαθείς ομάδες), προσπάθησε να εκμεταλλευτείς την τεχνολογία: το ίντερνετ ή έστω το τηλέφωνο.
Ένα άλλο πολύ σημαντικό μέτρο προσωπικής ευθύνης για την διαφύλαξη της ψυχικής σου υγείας, είναι να περιορίσεις και να αξιολογήσεις την λήψη πληροφοριών σχετικά με τον ιό. Το να βλέπεις ειδήσεις που αναφέρουν μόνο αυτό (συχνά με την υπόκρουση αγχωτικής μουσικής και με επιλογή λέξεων που παραπέμπουν σε συνθήκες πολέμου) σε διαρκή βάση -μάντεψε- θα σε πανικοβάλει! Η εξέλιξη της πανδημίας είναι μια είδηση, σίγουρα.
Το να το επαναλαμβάνεις συνέχεια όμως οδηγεί σε αυτό που στην ψυχολογία αποκαλείται «εμμονή»: ένα σίγουρο παράθυρο για την κατάθλιψη και ένας καλός σύντροφος αγχώδους διαταρραχής.
Επίσης, καλό είναι να αξιολογείς τις ειδήσεις στις οποίες εκτίθεσαι. Το ότι κάποιος το έγραψε, επώνυμα ή (ακόμα χειρότερα) ανώνυμα στο μέσο που φτάνει στα μάτια και τα αφτιά σου, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι είναι αλήθεια! Για την ακρίβεια, δεδομένου ότι ο κορωνοϊός «πουλάει», μπορείς ασφαλώς να υποθέτεις ότι τα έχουν φουσκώσει ή και βγάλει κατευθείαν απ’ το μυαλό τους για να πατήσεις κλικ και να ανέβουν οι αριθμοί τους 😉.
Βάλε ένα ποσοτικό και ποιοτικό μέτρο σε αυτές τις ειδήσεις και απασχόλησε το μυαλό και την ψυχή σου και με κάτι άλλο. Η προσοχή του ανθρώπου τρέφει τη σκέψη του και, όπως μια ισορροπημένη διατροφή, θέλει ποικιλία.
Δες μια ταινία, άκου μουσική, χάζεψε ένα από τα εκατοντάδες site με έργα τέχνης που υπάρχουν, αν θες οπωσδήποτε να μην βγεις από το σπίτι.
Παρεμπιτπτόντως, αν το να βγεις από το σπίτι σου φαίνεται άθλος, ή το να βρεθείς σε απόσταση 3-4 μέτρων από άλλους σου ανάβει συναγερμούς κινδύνου και σε κάνει να θέλεις να κλειστείς στο καβούκι σου, τότε ίσως να χρειάζεται να δεις κάποιον ειδικό, καθώς μπορεί να είναι ένδειξη αγοραφοβίας ή γενικευμένης αγχώδους διαταραχής.
Μπορεί αυτά να είναι η «κανονικότητα» του αύριο, αν δεν τα προσέξουμε τώρα.
