Τι είναι το social bubble (και γιατί να το σκεφτείς)
Αμφιλεγόμενη μέθοδος αυτοπροστασίας από τον κορωνοϊό κερδίζει σταθερά φίλους και εχθρούς. Τι θα πει κοινωνική φούσκα, και πώς θα μπορούσε να λειτουργήσει;
της Ηρώς Κουνάδη
Με μια πρώτη ματιά, δε μοιάζει παράλογη: Η ιδέα που ξεκίνησε από το Βέλγιο την περασμένη άνοιξη, και ακούστηκε πρώτη φορά στην Ελλάδα πριν από λίγες εβδομάδες, είναι πως για να μειώσεις τις πιθανότητες να κολλήσεις κορωνοϊό, αντί να κλειδαμπαρωθείς στο σπίτι σου (με ή χωρίς κυβερνητική εντολή) και να μη βλέπεις άνθρωπο, περιορίζεις τις επαφές σου σε δέκα ανθρώπους. Περίπου όσους το όριο που έχουν τώρα οι συναθροίσεις, δηλαδή, με τη διαφορά πως εδώ μιλάμε για τους ίδιους δέκα ανθρώπους κάθε φορά.
Σταμάτα να στραβοκοιτάς την οθόνη και να σκέφτεσαι ΔΕ ΘΑ ΜΟΥ ΠΕΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΜΕ ΠΟΙΟΝ ΘΑ ΚΑΝΩ ΠΑΡΕΑ. Καθόλου δε θα διαφωνήσουμε πως η ιδέα δεν τέθηκε εν Ελλάδι με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, όταν η επιδημιολόγος Αθηνά Λινού επέλεξε το σούπερ συντηρητικό παράδειγμα «ζευγάρια και οικογένειες».
Αγνόησε όμως το ατυχές παράδειγμα, και σκέψου το ως εξής: Αν δουλεύεις από το σπίτι, δεν πολυκυκλοφορείς με μέσα μαζικής μεταφοράς, θέατρα και συναυλίες δε βλέπεις γιατί δεν παίζουν, άρα η μόνη περίπτωση να κολλήσεις είναι στις εξόδους με τους φίλους σου, κρίμα δεν είναι να την πατήσεις από τον τριτοξάδερφο του γκόμενου της φίλης σου, που ήρθε ένα βράδυ να σας βρει εκεί που πίνατε ούζα και δεν έβγαλε μιλιά;
Η ιδέα, λοιπόν, αν θέλεις να της δώσεις μια ευκαιρία είναι η εξής: Επιλέγεις δέκα ανθρώπους τους οποίους θέλεις να βλέπεις τους επόμενους μήνες, και κάνεις παρέα μόνο με αυτούς. Το ζείτε δηλαδή λίγο Φιλαράκια, χωρίς τον Μπραντ Πιτ και τον Τζορτζ Κλούνεϊ σε γκεστ εμφανίσεις.
Για πολλούς ανθρώπους, αυτό είναι έτσι κι αλλιώς καθημερινότητα: Έχουν την παρέα τους και βγαίνουν με αυτήν και τέλος. Για πολλούς άλλους, τους κοινωνικότερους εξ ημών, δεν είναι: Βγαίνουν με φίλους, φίλους φίλων, συναδέλφους, φίλους συναδέλφων, κόσμο που γνώρισαν χτες βράδυ ονλάιν, παλιούς συμμαθητές, την ανιψιά της κυρίας Σούλας από το μίνι μάρκετ στη γωνία που ήρθε πρόσφατα Αθήνα και δεν ξέρει κανέναν μωρέ η καημένη, και η λίστα δεν έχει τέλος. Ναι, κι εμάς αυτός ο δεύτερος τρόπος ζωής πιο διασκεδαστικός μας φαίνεται. Απλώς στις εποχές που ζούμε, αυξάνει τις πιθανότητες να κολλήσεις, γιατί οι τριάντα ας πούμε άνθρωποι που έκανες παρέα την τελευταία εβδομάδα έκαναν ο καθένας τους παρέα με άλλους τριάντα, και κατάλαβες, απλά μαθηματικά.
Τώρα, καταλαβαίνουμε το να σου φαίνεται αντικοινωνικό, να σου φαίνεται πιο βάναυσο και από βιντεοκλήση, να αισθάνεσαι ότι αρνείσαι να διαλέξεις μόνο κάποιους από τους ανθρώπους σου για να βγάλεις τον επόμενο χειμώνα, ενδεχομένως και την άνοιξη, μόνο μαζί τους. Καθόλου υποχρεωμένος δεν είσαι. Απλώς λέμε πως αν τυγχάνεις και λίγο μοναχικός τύπος, και σε τρομάζει και πολύ η αύξηση των κρουσμάτων τις τελευταίες μέρες, είναι μια ιδέα (σαφώς καλύτερη από το να κόψεις τις κοινωνικές επαφές) που μπορείς να την λάβεις υπ’ όψιν και να την εφαρμόσεις σε συνεννόηση με τους φίλους σου.
Με μια πρώτη ματιά, δε μοιάζει παράλογη: Η ιδέα που ξεκίνησε από το Βέλγιο την περασμένη άνοιξη, και ακούστηκε πρώτη φορά στην Ελλάδα πριν από λίγες εβδομάδες, είναι πως για να μειώσεις τις πιθανότητες να κολλήσεις κορωνοϊό, αντί να κλειδαμπαρωθείς στο σπίτι σου (με ή χωρίς κυβερνητική εντολή) και να μη βλέπεις άνθρωπο, περιορίζεις τις επαφές σου σε δέκα ανθρώπους. Περίπου όσους το όριο που έχουν τώρα οι συναθροίσεις, δηλαδή, με τη διαφορά πως εδώ μιλάμε για τους ίδιους δέκα ανθρώπους κάθε φορά.
Σταμάτα να στραβοκοιτάς την οθόνη και να σκέφτεσαι ΔΕ ΘΑ ΜΟΥ ΠΕΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΜΕ ΠΟΙΟΝ ΘΑ ΚΑΝΩ ΠΑΡΕΑ. Καθόλου δε θα διαφωνήσουμε πως η ιδέα δεν τέθηκε εν Ελλάδι με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, όταν η επιδημιολόγος Αθηνά Λινού επέλεξε το σούπερ συντηρητικό παράδειγμα «ζευγάρια και οικογένειες».
Αγνόησε όμως το ατυχές παράδειγμα, και σκέψου το ως εξής: Αν δουλεύεις από το σπίτι, δεν πολυκυκλοφορείς με μέσα μαζικής μεταφοράς, θέατρα και συναυλίες δε βλέπεις γιατί δεν παίζουν, άρα η μόνη περίπτωση να κολλήσεις είναι στις εξόδους με τους φίλους σου, κρίμα δεν είναι να την πατήσεις από τον τριτοξάδερφο του γκόμενου της φίλης σου, που ήρθε ένα βράδυ να σας βρει εκεί που πίνατε ούζα και δεν έβγαλε μιλιά;
Η ιδέα, λοιπόν, αν θέλεις να της δώσεις μια ευκαιρία είναι η εξής: Επιλέγεις δέκα ανθρώπους τους οποίους θέλεις να βλέπεις τους επόμενους μήνες, και κάνεις παρέα μόνο με αυτούς. Το ζείτε δηλαδή λίγο Φιλαράκια, χωρίς τον Μπραντ Πιτ και τον Τζορτζ Κλούνεϊ σε γκεστ εμφανίσεις.
Για πολλούς ανθρώπους, αυτό είναι έτσι κι αλλιώς καθημερινότητα: Έχουν την παρέα τους και βγαίνουν με αυτήν και τέλος. Για πολλούς άλλους, τους κοινωνικότερους εξ ημών, δεν είναι: Βγαίνουν με φίλους, φίλους φίλων, συναδέλφους, φίλους συναδέλφων, κόσμο που γνώρισαν χτες βράδυ ονλάιν, παλιούς συμμαθητές, την ανιψιά της κυρίας Σούλας από το μίνι μάρκετ στη γωνία που ήρθε πρόσφατα Αθήνα και δεν ξέρει κανέναν μωρέ η καημένη, και η λίστα δεν έχει τέλος. Ναι, κι εμάς αυτός ο δεύτερος τρόπος ζωής πιο διασκεδαστικός μας φαίνεται. Απλώς στις εποχές που ζούμε, αυξάνει τις πιθανότητες να κολλήσεις, γιατί οι τριάντα ας πούμε άνθρωποι που έκανες παρέα την τελευταία εβδομάδα έκαναν ο καθένας τους παρέα με άλλους τριάντα, και κατάλαβες, απλά μαθηματικά.
Τώρα, καταλαβαίνουμε το να σου φαίνεται αντικοινωνικό, να σου φαίνεται πιο βάναυσο και από βιντεοκλήση, να αισθάνεσαι ότι αρνείσαι να διαλέξεις μόνο κάποιους από τους ανθρώπους σου για να βγάλεις τον επόμενο χειμώνα, ενδεχομένως και την άνοιξη, μόνο μαζί τους. Καθόλου υποχρεωμένος δεν είσαι. Απλώς λέμε πως αν τυγχάνεις και λίγο μοναχικός τύπος, και σε τρομάζει και πολύ η αύξηση των κρουσμάτων τις τελευταίες μέρες, είναι μια ιδέα (σαφώς καλύτερη από το να κόψεις τις κοινωνικές επαφές) που μπορείς να την λάβεις υπ’ όψιν και να την εφαρμόσεις σε συνεννόηση με τους φίλους σου.
