Πόσο καιρό θα έχουμε κοινωνική αποστασιοποίηση;

του Θοδωρή Διάκου

Τίποτα δεν είναι το ίδιο. Και, όσο περισσότερο καιρό περνάμε μέσα σ’ αυτές τις νέες συνθήκες, όσο ζούμε το παράδειγμα να αλλάζει ενώ εμείς περπατάμε κι αναπνέουμε, τόσο πιο δύσκολο γίνεται να συνεχίσουμε να ελπίζουμε σε μια επιστροφή σε αυτό που γνωρίζαμε παλιά.

Επειδή, αλήθεια, πόσο καιρό θα πάρει για να τελειώσει αυτό, ή να τεθεί υπό έλεγχο; Και πόσο καιρό θα χρειαστούμε ως πλανήτης για να επανέλθουμε όλοι και να μην φοβόμαστε τις αγκαλιές;

Αυτές και πολλές άλλες σκέψεις παρακάτω, ίσως για να δοκιμάσουμε να τις ξορκίσουμε.

*Για πόσο καιρό θα πρέπει να τηρούμε αποστάσεις ασφαλείας;
*Και, συγκεκριμένα, πόσο καιρό θα τις έχουμε στο μυαλό μας;
*Δηλαδή, υπάρχει περίπτωση να μην σκεφτούμε ξανά σαν μικροβιοφοβικοί όταν κάνουμε μια απλή χειραψία;

*Πρέπει πλέον αντισηπτικό και μάσκες να τα υπολογίζουμε στο μπάτζετ του μήνα;
*Τι άλλο πρέπει να υπολογίζουμε στο μπάτζετ του μήνα;
*Πού θα τα βρούμε αυτά τα λεφτά;

*Ακόμα δεν έχουμε καταλάβει πώς λειτουργεί η ανοσία της αγέλης, αλλά το γεγονός ότι η λέξη αγέλη παραπέμπει στους λύκους δεν το κάνει να ακούγεται λιγότερο παράξενο.
*Πίσω στις οικονομικές φρίκες, όμως.

*Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που έχασαν τις δουλειές τους, τι θα κάνουν;
*Έτσι ξεκινούν οι επαναστάσεις;
*Αν ξεκινήσει επανάσταση, ποιες θα είναι οι δύο πλευρές όμως; Όλα είναι τόσο μπερδεμένα.

*Εγώ πώς θα ξέρω ότι είμαι με τους καλούς;
*Αν κρίνουν ότι δεν είμαι με τους καλούς και πω «Ήμουν απλός υπάλληλος», με ξελασπώνει ηθικά; Είμαι αρκετά σίγουρος ότι η Επανάσταση θα γίνει με shaming στα social media.
*Τι είναι καν η ηθική;

*Αν συνεχίσει να υπάρχει κορωνοϊός και αναγκαζόμαστε να περνάμε συχνά φάσεις της ζωής μας σε καραντίνα;
*Θα νοιαστεί κανένας για να δημιουργήσει κατάλληλες συνθήκες για να γίνει βιώσιμο αυτό, ή θα κάνουμε κάμψεις και θα προσπαθούμε να ζωγραφίσουμε συννεφάκια πίνοντας τσάι και νιώθοντας μόνοι επ’ άπειρον;
*Εσείς καλά, παιδιά;