Ολοζώντανη και γοητευτική, παραδοσιακή και μοντέρνα ταυτόχρονα, βαθιά μουσουλμανική αλλά γεμάτη εκκλησίες, η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Συρίας είναι η πιο συντηρητική, και αυτή με την εντονότερη νυχτερινή ζωή. Οξύμωρο; Όσο ολόκληρη η Μέση Ανατολή, που αποτυπώνεται σε κάθε γωνιά της.
της Ηρώς Κουνάδη
Το ταξί φρενάρει απότομα, αποφεύγοντας για έβδομη συνεχή φορά στο χιλιοστό τον προφυλακτήρα ενός άλλου, προπορευόμενου ταξί, που κορνάρει στο μπροστινό του, που αν υπήρχε διαγράμμιση στην άσφαλτο θα έλεγε κανείς ότι άλλαξε λωρίδα. Απότομα. Κολλάω στο μπροστινό κάθισμα. Για έβδομη φορά. Η προσπάθεια να τραβήξω τη βαλίτσα πίσω στο κάθισμα μαζί μου διακόπτεται, από κάτι που γυαλίζει στην παρακείμενη βιτρίνα. Ένα φόρεμα. Κίτρινο, στενό, κοντό, πολύ κοντό, και με αβυσσαλέο ντεκολτέ. «Εχμ…». Να ρωτήσω, να μη ρωτήσω… Θα ρωτήσω. «Εχμ, τα φοράει κανείς» –εννοώντας «καμία» – «αυτά;». Διστακτικά. Τα κοιτάζουν, σίγουρα. Δύο γυναίκες που φορούν την abeyya, τον μαύρο μανδύα που καλύπτει τα πάντα, από την κορυφή μέχρι τα νύχια, αφήνοντας μόνο τα μάτια τους σε κοινή θέα. «Τα φορούν. Στο σπίτι. Για τους άντρες τους». Σωστά.
Μισή ώρα στο ταξί στους δρόμους της δεύτερης μεγαλύτερης πόλης της Συρίας, έχω μάθει ότι η κίνηση είναι χαοτική, τα ταξί περισσότερα απ’ οπουδήποτε αλλού στον κόσμο, η διαγράμμιση των δρόμων περιττή, ο προσανατολισμός αδύνατος και η ευρωπαϊκή μόδα εκτιμητέα –απλά όχι όταν είναι να βγεις από το σπίτι. Πώς τα φανταζόσουν; Καμία σχέση. Έτσι όπως είναι ολόκληρη η Μέση Ανατολή. Κι ακόμα περισσότερο.
Γιατί το Χαλέπι, που συναγωνίζεται τη Δαμασκό για τον τίτλο της παλαιότερης συνεχόμενα κατοικημένης πόλης στον κόσμο, είναι στιγματισμένο από τη φήμη της συντηρητικότερης πόλης της Συρίας. Και όχι άδικα. Απ’ όλες τις πόλεις του αραβικού κόσμου στις οποίες η abeyya δεν είναι υποχρεωτική, εδώ είναι που θα δεις τις περισσότερες γυναίκες να τη φοράνε. Λίγα τετράγωνα παραπέρα, όμως, στην ultra chic χριστιανική συνοικία, θα δεις και κοπέλες με στενά τζην και πολύχρωμα μπλουζάκια να πίνουν μοχίτο με τους φίλους τους σε μπαρ που παίζουν δυνατά ευρωπαϊκή μουσική και μένουν ανοιχτά μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Η πλέον συντηρητική πόλη της Συρίας είναι αυτή που έχει και την εντονότερη νυχτερινή ζωή, και τους περισσότερους χριστιανούς. Οξύμωρο; Όσο κι η υπόλοιπη Μέση Ανατολή.
Αυθεντική Μέση Ανατολή είναι το Χαλέπι. Το καταλαβαίνεις στα σουκ του, που αποπνέουν ένα δικό τους folklore, πολύ διαφορετικό από εκείνα της Αιγύπτου ή του Μαρόκο, ακριβώς επειδή είναι φτιαγμένα να λειτουργούν για τους κατοίκους του. Από την εποχή που η πόλη αποτελούσε έναν εκ των σημαντικότερων σταθμών των καραβανιών που έπαιρναν το Δρόμο του Μεταξιού μέχρι σήμερα, τα σουκ της παραμένουν το εμπορικό, οικονομικό και κοινωνικό κέντρο της. Δεν είναι αξιοθέατο, δεν είναι μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς, δεν είναι μια ανατολίτικη Disneyland. Είναι η αγορά. 
Στα λιθόκτιστα δρομάκια της θα περιπλανηθείτε φεύγοντας από εδώ, θαυμάζοντας τα πέτρινα κτίρια, τις σκαλιστές επιγραφές και τη χαρακτηριστική διακόσμηση σε πόρτες και παράθυρα, σταματώντας συνεχώς για να φωτογραφίσετε άλλη μία γοητευτική γωνιά, να επισκεφθείτε άλλο ένα αξιοθέατο. Κι εκεί, καθώς περιπλανιέστε, θα αντικρίσετε το Μεγάλο Τζαμί, ή Umayyad Τζαμί, το μόλις 10 χρόνια νεότερο από το ομώνυμο, διάσημο αδερφάκι του στη Δαμασκό. 
Και φυσικά, κανένας επισκέπτης μεσανατολικής πόλης που σέβεται τον εαυτό του δε θα έφευγε πριν επισκεφθεί τουλάχιστον μία φορά ένα χαμάμ –ειδικά αν η πόλη αυτή ήταν το Χαλέπι, με τα ξακουστά σε όλη τη χώρα χαμάμ του. Προσέξτε μόνο το γεγονός ότι ισχύουν άλλες μέρες επίσκεψης για τις γυναίκες και άλλες για τους άνδρες, και κανονίστε αναλόγως. 
