Πηγαίνοντας να δω το De La Guarda, δεν σας κρύβω ότι ήμουν σε έξαψη. ”Ένα show που δεν το βλέπεις, το ζεις”, ”ανεπανάληπτο”, ”δεν περιγράφεται” κ.λπ. Δεν μπορεί, σκεφτόμουν, ένα ακόμη show είναι και το marketing έχει βάλει τα δυνατά του - μην τσιμπάς.
Η εντύπωσή μου πως μόλις πλησίαζα στις ολυμπιακές εγκαταστάσεις της ξιφασκίας στο Eλληνικό τα πράγματα θα έπαιρναν την κανονική τους διάσταση, διαψεύστηκε.
Ο τεράστιος χώρος που παίζει το ρόλο της αίθουσας υποδοχής, αμέσως μετά τα εκδοτήρια, ήταν ανάλογα εντυπωσιακός με ό,τι είχα φτιάξει στο κεφάλι μου για το ίδιο το show: Ένα τεράστιο ”κουτί” ύψους 30 - 40 μέτρων, όπου από την οροφή του κρεμόταν κάθε είδους πτητική κατασκευή. Από το αλεξίπτωτο του Ντα Βίντσι και ομοίωμα διπλάνου του Πρώτου Παγκοσμίου έως την πρωτόγονη φιγούρα του Ίκαρου.
Στην ίδια αχανή αίθουσα υπήρχε ακόμη ο χώρος της παράστασης, το πρόχειρο αλλά κομψό μπαρ, το μίνι εστιατόριο που υποσχόταν μακαρονάδες και ο χώρος του after show party που οργανώνει ο Best FM. Ο κόσμος πολύς και στη συντριπτική πλειονότητά του νεαρός.
Από τα μεγάφωνα ακούγονταν οδηγίες για το πού να σταθούμε και πώς να συμπεριφερθούμε κατά τη διάρκεια του show, ενώ αφειδώς παρέχονταν και συμβουλές ”να ακολουθούμε τις οδηγίες του εκπαιδευμένου προσωπικού” - στοιχεία που συνέτειναν στην εντύπωση ότι θα ακολουθούσε ενός είδους extreme sport, κάτι για το οποίο το βράδυ της Παρασκευής με έβρισκε εντελώς απροετοίμαστο.
Η αίθουσα της παράστασης αποτελείτο από μαύρα πανιά που έθεταν εντός τους το χωρικό όριο των δρωμένων πολύ περισσότερο συμβατικά, παρά υλικά. Σε ύψος περίπου 3 μέτρων πάνω από τα κεφάλια των όρθιων θεατών υπήρχε ένα τεράστιας διάστασης τσιγαρόχαρτο που θα αποτελούσε τον καμβά του πρώτου και πιο λυρικού μέρους του προγράμματος.
Η πανδαισία χρωμάτων και μηχανικών, αλλά εντυπωσιακών οπτικών εφέ διέλυσε την όποια επιφυλακτικότητά μου. Ξαφνικά το show λες και ανέβασε ταχύτητα: Το χάρτινο ταβάνι διαλύθηκε αποκαλύπτοντας τις πραγματικές διαστάσεις του χώρου, αλλά και εντυπωσιακές βιομηχανικής αισθητικής κατασκευές που έβαζαν τους θεατές στο κέντρο μιας ”αρένας”.
Ακόμη και αν ήθελα να περιγράψω πλήρως το υπόλοιπο μέρος του show, θα ήταν δύσκολο. Ανεξακρίβωτος αριθμός ιπτάμενων συντελεστών πηγαινοέρχεται πάνω από το κεφάλι σου κάνοντας πράγματα που άλλοτε φαίνεται να έχουν νόημα, και άλλοτε όχι, το κέντρο των συμβαινόντων αλλάζει διαρκώς και σε κάνει να αναζητάς την επόμενη ”σκηνή” σε φάσμα 360 μοιρών. Το λάθος που κάνεις -την πρώτη τουλάχιστον φορά- είναι ότι εξαιρείς την πιθανότητα το επόμενο ”νούμερο” να ξεκινά εκεί ακριβώς όπου στέκεσαι!
Τι κάνουν οι De la Guarda; Βασικά τίποτε το απίστευτα δύσκολο που θα τους κατέτασσε στην κατηγορία του ακροβάτη. Περισσότερο έχεις την εντύπωση πως κάνουν αυτό που θα ήθελε ένας πιτσιρικάς να κάνει (να κρεμαστεί από ταβάνι κάνοντας πελώρια κούνια, να παίξει με τα νερά που τρέχουν, να φωνάξει, να χτυπήσει τύμπανα, να σε ενοχλήσει για να σου τραβήξει την προσοχή), παρά κάτι για το οποίο διεκδικούν τον έπαινο του ”ακατόρθωτου”.
Αυτό ίσως είναι που κάνει αυτό το show πραγματικά ”δυνατό”. Αν και η πληροφορία του ”χωρίς σενάριο” είναι για τα περισσότερα νούμερα του show προφανώς υπερβολική, το De la Guarda δεν ποντάρει στην άπταιστη παράσταση, αλλά στην ειλικρίνεια και στο πάθος των συντελεστών του. Το αποτέλεσμα είναι να βλέπει κανείς ένα ”show” με όλη τη σημασία της λέξης.
Αυτό που παριστάνουν οι De la Guarda δεν είναι διδακτικό και πολύ περισσότερο δεν έχει σχέση με τέχνη. Είναι ένα τραχύ κάλεσμα για την εξωτερίκευση συναισθημάτων και αυθορμητισμού. Το κατά πόσον επιτυγχάνεται η σκοπούμενη έκσταση στη μία ώρα και δέκα λεπτά που (αυστηρά) διαρκεί το πρόγραμμα είναι άλλο θέμα. Πάντως η μουσική που εναλλάσσεται ανάμεσα στη ρυθμική παράδοση του Αμαζονίου και τη δυνατή house βοηθά.
Προσωπικά, δεν ένιωσα να ”παρασύρομαι”, ούτε όταν η κομψή δεσποινίς μου σήκωσε την μπλούζα και με δάγκωσε (!), ενώ πριν είχε φιλήσει περιπαθώς στο στόμα τον διπλανό μου και λίγο μετά ”λιποθύμησε”.
Ακόμα, δυσκολεύομαι να καταλάβω πώς οι συντελεστές ενός τόσο ανεπιτήδευτου εγχειρήματος δεν σου επιτρέπουν να πίνεις και να καπνίζεις κατά τη διάρκεια της παράστασης...
Θα ξαναπήγαινα; Αξίζει τα 45 ευρώ; Και στα δύο η απάντηση είναι ναι.
Δημήτρης Γλύστρας
De La Guarda
Έως τις 19 Μαρτίου στις ολυμπιακές εγκαταστάσεις ξιφασκίας στο Ελληνικό. Πληροφορίες και πωλήσεις εισιτηρίων στο 210 8840600. Η είσοδος κοστίζει 45 ευρώ. Οι παραστάσεις από Τρίτη έως και Πέμπτη ξεκινούν στις 22:00, την Κυριακή στις 20:30, ενώ Παρασκευή και Σάββατο οι παραστάσεις είναι διπλές (στις 20:30 και στις 23:00).
