της Ηρώς Κουνάδη
Δεν πρόλαβα το Κύτταρο στην περίοδο ακμής του. Ούτε καν στην πρώτη περίοδο λειτουργίας του, πριν κλείσει –οριστικά, έλεγαν τότε– τις πόρτες του. Δεν δάκρυσα παρακολουθώντας το ντοκιμαντέρ. Μπορούσα όμως να καταλάβω τη συγκίνηση και τον σάλο που ξέσπασε στα media όταν, πριν από δύο περίπου μήνες, ανακοινωνόταν η επαναλειτουργία του. Φαντάζομαι ότι θα ήταν τα ίδια περίπου συναισθήματα που θα συγκλόνιζαν τη δική μου γενιά αν ξανάνοιγε, ας πούμε, το Ρόδον μετά από 17 συναπτά έτη απουσίας από τις αθηναϊκές νύχτες.
Δεν ένιωσα, λοιπόν, την επιτακτική ανάγκη να πάω στην πρεμιέρα. Πήγα δυο εβδομάδες αργότερα. Χωρίς να περιμένω πολλά. Είχα διαβάσει τα πάντα, από μεγαλοπρεπείς διθυράμβους και ενθουσιώδη σχόλια μέχρι ημι-μελό ρετροσπεκτίβες και ειρωνικές αιχμές περί ρετρολαγνείας. Η αλήθεια, σκεφτόμουν στο δρόμο, θα βρισκόταν κάπου στη μέση. Τέσσερις ώρες αργότερα, έβγαινα στην Ηπείρου παλεύοντας με την παρόρμηση να γυρίσω σπίτι και να γράψω έναν ακόμη διθύραμβο.
Ο χώρος, πολύ μεγαλύτερος απ’ όσο περίμενα, έχει ανακαινιστεί πλήρως και διαμορφωθεί προσεκτικά ώστε να μπορεί να αντέξει τα πλήθη που προβλέπεται ότι θα συρρέουν τους επόμενους μήνες, αν κρίνουμε από το πρόγραμμα. Δύο μπαρ στο ισόγειο, ένα μικρό κι ένα μεγάλο, στρατηγικά τοποθετημένο δίπλα στη σκηνή, κι ο υπόλοιπος χώρος άδειος, να επιτρέπει και να εμπνέει χορό μέχρι τελικής πτώσης. Τουλάχιστον την ημέρα που έπαιζαν οι Locomondo, που επιβάλλεται αν δε θες να δεις… trendy Λίτσες επάνω στα τραπέζια. Στην πρεμιέρα μάθαμε ότι και το ισόγειο είχε εξοπλιστεί με τραπεζάκια.
Δύο ξύλινες σκάλες, αρκετά ευρύχωρες για να λειτουργήσουν ως κερκίδες, όταν μετά την τρίτη ώρα του set οι πιο αγύμναστοι από εμάς έχουμε βγει off, οδηγούν στον επάνω όροφο, που αγκαλιάζει σαν εξώστης – πατάρι το χώρο. Εδώ τα πράγματα είναι λίγο πιο περιορισμένα –κι ο μέσος όρος ηλικίας κατά τι ανεβασμένος– καθώς τα τραπέζια καταλαμβάνουν το μεγαλύτερο μέρος του. Παρ’ όλα αυτά, μένει κι εδώ αρκετός χώρος ελεύθερος για να σταθείς όρθιος ή και να χορέψεις.
Η διακόσμηση όπως πρέπει να είναι, χωρίς να καταφεύγει σε περιττές κορώνες για να εντυπωσιάσει, περιορίζεται σε μερικά περίτεχνα φωτιστικά και ένα υπέροχο, λαμπερό milky way στο ταβάνι. Ο ήχος είναι καθαρός, το ίδιο και τα ποτά, οι φωτισμοί είναι σωστοί, το σέρβις άψογο. Πηγαίνεις συγκρατημένος και φεύγεις με τις καλύτερες των εντυπώσεων. Δεν είναι συχνό φαινόμενο στο αθηναϊκό nightlife αυτό.
Όπως συχνό δεν είναι και το διαφορετικό πάρτι κάθε μέρα, που θα παρατηρήσετε ότι συμβαίνει στο Κύτταρο αν ρίξετε μια ματιά στο πρόγραμμα. Χωρίς να περιορίζεται σε ένα είδος μουσικής, ο ιστορικός χώρος φιλοξενεί το Νοέμβριο νεανικά σχήματα όπως οι Ρόδες και οι Locomondo, αλλά και jazz fusion από το γκρουπ του Γιώργου Φακάνα Six+ και την «Κάθοδο των Σαλτιμπάγκων» με παραστάσεις καραγκιόζη, ακροβάτες και φιλοξενούμενους, με την υπογραφή των μοναδικών Χαΐνηδων.
Οι Κυριακές είναι αφιερωμένες στο Schoolwave. Από τις 6.00 το απόγευμα έως τις 8.00 τα μαθητικά συγκροτήματα που συμμετείχαν στο Schoolwave Festival ανεβαίνουν επί σκηνής και… ροκάρουν, τζαμάρουν, παντρεύουν παραδοσιακούς ήχους με funky ακούσματα, αποδεικνύοντας ότι η εναλλακτική σκηνή στην Αθήνα μπορεί να μην έχει ιδιαίτερο παρόν, έχει όμως σίγουρα μέλλον. Στη συνέχεια, τη σκυτάλη παίρνουν οι Videogame Orchestra, με διασκευές γνωστών θεμάτων από videogame soundtracks αλλά και διεθνών επιτυχιών, σε bleep-electro-pop μίξεις.
Θα σας δούμε εκεί.
Κύτταρο, Ηπείρου 48 και Αχαρνών, Αθήνα, τηλ.: 210 8224134, 210 8822460
Είσοδος: 10 - 15 ευρώ, ανάλογα με την παράσταση. Φιάλη ουίσκι κομπλέ: 120 ευρώ