Ανήκω και εγώ στην κατηγορία εκείνη των Ελλήνων που επί σειρά (νεανικών) ετών θεώρησε τον Διονύση Σαββόπουλο ως τον απόλυτο ιδεολογικό και καλλιτεχνικό ”καθοδηγητή”.
Μη έχοντας ζήσει τις χρυσές εποχές της Πλάκας και των αντιστασιακών μπουάτ, επεδίωξα στα μετέπειτα χρόνια να παρακολουθήσω όσο περισσότερες συναυλίες- παραστάσεις που ο τραγουδοποιός κατά καιρούς έδινε, μη χορταίνοντας τη λυρική του πρόζα, τις γλυκά επιτηδευμένες χειρονομίες του και πάνω απ΄ όλα τους ενίοτε σαρκαστικούς, συχνά σκοτεινούς, αλλά πάντα διεισδυτικούς στίχους.
Χωρίς τύψεις, τα τελευταία χρόνια αποστασιοποιήθηκα από την νεανική μου αγάπη, για λόγους που βεβαίως καθόλου δεν σχετίζονται ούτε με την εκ της τούρτας αναδυθείσης Καλομοίρα, ούτε τις όλο και συχνότερα εμφανιζόμενες δεξιόστροφες ιδέες του, ούτε καν με την νεορθόδοξη εμμονή του. Μάλλον, προϊόντος του χρόνου, εγώ κατέληξα μεγάλος για εκείνα που είχε κάποτε γράψει και πιθανότατα μικρός για τα όσα γράφει σήμερα.
Ο νέος δίσκος του Σαββόπουλου έπαψε να με στέλνει από το ξημέρωμα στα δισκοπωλεία, ενώ αδιαφόρησα και για κάποιες από τις πρόσφατες δημοφιλείς συνεργασίες του με εκπροσώπους της φυλής του εντέχνου.
Ίσως για να δικαιολογήσω την αποχή μου, σκεφτόμουν καιρό ότι ο Σαββόπουλος χρωστούσε μια ”Σαββοπουλική” παράσταση στο κοινό του. Μια παράσταση που δεν θα ενέδιδε στην εν μέρει δικαιολογημένη επιθυμία του να διασκεδάσει όσο το δυνατόν περισσότερους, προσθέτοντας στο πρόγραμμα τραγούδια του Στράτου Διονυσίου ή του Γιώργου Ζαμπέτα. Μια παράσταση που δεν θα συνέβαλε στην αυτάρεσκη αναγόρευσή του ως προστάτη του ελληνικού τραγουδιού ή ως συνεχιστή των ”μεγάλων δασκάλων” του ρεμπέτικου.
Η ανακοίνωση του τριμελούς σχήματος των εμφανίσεων στο GazArte με προετοίμασε για αυτό ακριβώς. Και είχα δίκιο.
Στο υπεράνω των δυόμιση ωρών πρόγραμμα η επιλογή των τραγουδιών αποτελείται από ”αμιγώς” Σαββοπουλικά τραγούδια που και ο ίδιος δεν έχει βαρεθεί να λέει. Άλλωστε, στην αρχή της βραδιάς το υπόσχεται: ”Σήμερα δεν θα πούμε σουξέ”- από τα οποία, ειρήσθω εν παρόδω, τελικώς του θεού η χάρη δεν τον φύλαξε.
Χωρίς τις πολυμελείς, συχνά έθνικ, ορχήστρες και χωρίς αγαπητούς στο κοινό συμπρωταγωνιστές, ο Σαββόπουλος φαίνεται να νιώθει πιο άνετα. Ισως εξ αυτού να τραγουδάει ”από καρδιάς” κομμάτια όπως η ”θεία Μάρω”, η ”Παράγκα” και ”Τα πουλιά της δυστυχίας” με εφηβικό πάθος και ταυτόχρονα με βαρύγδουπη σύνεση.
Υπέροχα πλαισιωμένος από τους Σταύρο Λάντσια και Γιώτη Κιουρτζόγλου των Human Touch που με, τηρουμένων των αναλογιών, μίνιμαλ ενορχηστρώσεις καλύπτουν με το παραπάνω τις μουσικές απαιτήσεις, ο Διονύσης Σαββόπουλος μπορεί απερίσπαστος να ασχοληθεί με το κοινό του και να του δώσει μια εξαιρετική παράσταση που χαρακτηρίζεται περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, από ειλικρίνεια.
Ξεχωριστή αναφορά πρέπει να γίνει στο ότι ανάμεσα στα παλαιά και b- sides κομμάτια που πολύ καιρό είχαμε να ακούσουμε, περιελήφθη και μια εξαιρετικά αισθαντική ερμηνεία τριών κομματιών του Μάνου Χατζιδάκι.
Μόνη ίσως απογοήτευση της βραδιάς το ότι ο κ. Διονύσης δεν κράτησε το λόγο του και μας εξέθεσε για μία ακόμη φορά στα ρυθμικά παλαμάκια πολυακουσμένων τραγουδιών, όπως το ”ας κρατήσουν οι χοροί” (πόσο πια να κρατήσουν;) και ”Ζεϊμπέκικο” ή κατά κόσμον ”μ’ αεροπλάνα και βαπόρια” .
Καμιά παρεξήγηση όμως. Τα έχει πει ο άνθρωπος: ”Πόθησα τον κόσμο σαν αχόρταγο παιδί- κάθε του αναγνώριση για μένα ήταν γιορτή”. Και η ευρεία αναγνώριση, εκτός από τις φορές που ο καλλιτέχνης έκανε εκπτώσεις στους εμπνευσμένους, δαιδαλώδεις και μυσταγωγικούς του στίχους, δεν του χορηγήθηκε.
Ευτυχώς για το κοινό, οι παραστάσεις στο GazArte, απευθύνονται μάλλον σε μια ετεροχρονισμένη Σαββοπουλική ελίτ, παρά σε τσιφτετέλληνες.
Δημήτρης Γλύστρας
