Δυο πόρτες έχει η ζωή

της Αγάπης Μαργετίδη

Πιστεύετε στην τύχη και τις συμπτώσεις; Εγώ όχι και πολύ, τουλάχιστον όταν σκέφτομαι με μόνη τη λογική. Συμβαίνουν όμως αυτά τα απρόοπτα, αυτά που κουμπώνουν τις ιστορίες, που βάζουν τα πράγματα στη θέση τους κι εκεί αρχίζω να κλονίζομαι. Νομίζω ότι είναι από τα πράγματα που δεν θα ξεδιαλύνω μέσα μου ποτέ, πότε θα κερδίζει η μια πλευρά και πότε η άλλη. Ας είναι, ακούστε αυτή τη μικρή ιστορία που έχω να σας πω και τα ξαναλέμε.

Εδώ και καιρό ήθελα να γράψω για ένα μέρος της Αθήνας που λίγοι γνωρίζουν. Μιλάω για την θρυλική ταβέρνα Το Δίπορτο. Προβληματιζόμουν για το πώς θα προσεγγίσω το θέμα μου, άλλωστε πολλοί έχουν εξυμνήσει την ταβέρνα πριν από μένα. Η μοναδική ατμόσφαιρα, η δωρική φιγούρα του Μήτσου, οι διάσημοι και άσημοι θαμώνες, το εξαίσιο φαγητό και το υπέροχο κρασί έχουν επανειλημμένα εξιστορηθεί και περιγραφεί γλαφυρότατα.



Και να που εντελώς τυχαία, έχοντας βρεθεί εκεί με φίλους ένα μεσημέρι, συνάντησα μετά από πολλά χρόνια έναν παλιό συνάδελφο και φίλο που ξέρει πολλά για το Δίπορτο και το κτήριο, στο υπόγειο του οποίου στεγάζεται η ταβέρνα. Μέχρις εδώ καλά, άλλωστε τι λογικότερο από το να υπάρχουν κι άλλοι θαμώνες του μαγέρικου αυτού, τακτικότεροι από μένα. Αυτό που δεν ήξερα είναι ότι το κτήριο ήταν το σπίτι στο οποίο γεννήθηκε ο εν λόγω φίλος.

Η τύχη εξακολούθησε να είναι με το μέρος μου. Ο φίλος μου με πληροφόρησε πως μόλις είχε εκδοθεί από το Μουσείο Μπενάκη ένα υπέροχο βιβλίο για το Γεράνι, την ιστορική αυτή γειτονιά της Αθήνας και το συγκεκριμένο κτήριο, δείγμα και υπόδειγμα διώροφου αστικού σπιτιού του 19ου αιώνα.

Και να ‘μαι λοιπόν στο μουσείο, δυο μέρες μετά, στην παρουσίαση του βιβλίου. Η συναρπαστική ιστορία της περιοχής, του κτηρίου και της οικογένειας ξεδιπλώθηκαν μέσα από τις ομιλίες και τις φωτογραφίες και η ενέργειά τους σαν να μεταγγίστηκε μέσα μας, αφήνοντάς μας πλήρεις και ευτυχείς. Για λιγοστές πολύτιμες ώρες διπλωθήκαμε μέσα σαν σε μεταξωτό κουκούλι, μακριά από τα καθημερινά, τα τετριμμένα και τα στενάχωρα. Ακριβώς όπως αισθανόμαστε κάθε φορά που κατεβαίνουμε τα σκαλιά του Δίπορτου από την οδό Θεάτρου, μέχρι να ανέβουμε τα άλλα σκαλιά για την έξοδο από την οδό Σωκράτους, πάντα με την ίδια σειρά.

Στην όμορφη ταράτσα του μουσείου ήπιαμε το θεϊκό κρασί από το Λιόπεσι που σερβίρει το Δίπορτο από τότε που υπάρχει. Ναι, στο μουσείο μας προσφέρθηκε σε κολονάτο ποτήρι και δεν συνοδεύτηκε από τα ταπεινά τηγανιτά ψαράκια, τη ρεβυθάδα ή το κοκκινιστό κατσικάκι που με τόση σοφία, μέρα μπαίνει-μέρα βγαίνει, ετοιμάζει ο μάγερας. Κι όμως, εκεί βρίσκεται η ουσία. Αυτό το κρασί, εάν μπορούσα να το βρω, θα το παρουσίαζα στο πιο επίσημο τραπέζι μέσα στα καλά μου κρυστάλλινα ποτήρια συνοδευόμενο από εκλεκτό αυγοτάραχο και καπνιστό χέλι.



Κανείς δεν ξέρει αν όντως μέσα σ’αυτήν την υπόγεια την ταβέρνα γράφτηκε το περίφημο ποίημα “Οι Μοιραίοι” του Βάρναλη, δεν υπάρχουν αποδείξεις, παρά μόνον ενδείξεις. Και πάλι όμως, τι πειράζει; Θα υπάρχουν πάντα οι ιστορίες των ανθρώπων, οι δικές μας ιστορίες, αυτές που κουβαλάμε μέσα μας και θα κουβαλάμε για μια ζωή. Αυτές που τις διηγιόμαστε πότε έτσι και πότε αλλιώς. Γιατί πάνω απ’ όλα, κάποιες συμπτώσεις, το αναπάντεχο, το καλό ή το κακό, θα έρχονται να μας θυμίζουν αδιάκοπα πως δυο πόρτες έχει η ζωή.