του Nicholas Lander
Το 2006 ήταν ένα έτος που μου άφησε ένα αίσθημα ευγνωμοσύνης για τη δουλειά στην οποία βρέθηκα κατά τύχη πριν από 17 χρόνια.
Το έτος αυτό χαρακτηρίστηκε από υψηλότερη ζήτηση, μεγαλύτερο ενδιαφέρον και το σημαντικότερο, περισσότερες δαπάνες από κάθε προηγούμενο. Ένας συνδυασμός ισχυρών οικονομιών σε κάθε πλευρά του Ατλαντικού, μεγαλύτερου, συχνά υπερβολικού παγκόσμιου ενδιαφέροντος για τους σεφ έως την αυξανόμενη, δυστυχώς, απροθυμία του κόσμου να μαγειρεύουν και να τρώνε στο σπίτι τους σηματοδότησαν το 2006 ως ένα έτος που πολλοί στον κλάδο θα ήθελαν να επαναληφθεί.
Ένα μικρό παράδειγμα είναι αρκετό για να καταλάβει κανείς ακριβώς πόσο καλά πήγε το 2006 στον κλάδο των εστιατορίων. Πρόκειται για ένα τηλεφώνημα από τον Michel Roux, αρχιμάγειρα/ιδιοκτήτη του Waterside Inn, το οποίο έχει βραβευτεί με τρία αστέρια από τη Michelin. Ο σεφ ζήτησε από τον ανταποκριτή κρασιών των Financial Times να τον φέρει σε επαφή με έναν έμπορο κρασιών που θα μπορούσε να τον προμηθεύσει άμεσα με κάσες ώριμου κόκκινου κρασιού Βουργουνδίας και Μπορντώ. Τα ιδιαίτερα ακριβά μπουκάλια είχαν τελειώσει μετά από μόλις έξι μήνες και η κάβα του χρειαζόταν άμεση ανανέωση.
Όμως ευτυχώς, αυτά τα επίπεδα ζήτησης δεν περιορίστηκαν μόνο στα ακριβότερα εστιατόρια. Η μαύρη ατζέντα μου, πολύτιμη βοήθεια για την ισχνή μου μνήμη, είναι γεμάτη από εξαιρετικά μενού εστιατορίων από όλο τον κόσμο, στα οποία δεν θα δίσταζα ούτε στιγμή να επιστρέψω για μια νύκτα.
Μέσα στην ατζέντα, έχω κρατήσει το μενού του Cuines Santa Caterina, δίπλα στην ομώνυμη αγορά της, παθιασμένης με το καλό φαγητό, Βαρκελώνης. Στην πρωτεύουσα της Καταλονίας, επισκέφθηκα ακόμη το πιο επίσημο Cinc Sentis της οικογένειας Artal. Επίσης, έχω κρατήσει την κάρτα από το Bistrot Paul Bert στο Παρίσι, για το οποίο έγραψα πριν από δυο εβδομάδες. Η κάρτα λειτουργεί σαν ενθύμιο, καθώς το μενού εμφανίζεται μόνο σε έναν μαυροπίνακα.
Ευτυχώς, υπάρχει πληθώρα από μενού εστιατορίων σε ολόκληρη την Αγγλία που προσφέρουν καλή αξία στα χρήματα που πληρώνει κανείς. Μενού εστιατορίων όπως το Arbutus στο Soho, το οποίο άνοιξαν πέρυσι ο Anthony Demetre και ο Will Smith.
Μόνο η απόσταση με κρατά από μια νέα επίσκεψη στο Bordeaux Quay ή το Culinaria (και τα δυο στο Bristol), από το The Harrow at Little Bedwyn κοντά στο Marlborough, το The Old Spot στο Somerset, αλλά και το Chez Bruce στο Wandsworth.
Τα πολύ μεγαλύτερα ταξίδια γύρω από την Αυστραλία, από το Σίδνεϊ στο Queensland, την Αδελαϊ’δα και τη Μελβούρνη με οδήγησαν σε έναν σωρό από καταλόγους εστιατορίων και μια αξέχαστη ανάμνηση ενός συγκεκριμένου πιάτου, που ονομάζεται ”Η Σαλάτα του Εκατομμυριούχου” και σερβίρεται στο εστιατόριο NuNu στο Palm Cove. Πρόκειται για μια εντυπωσιακή σαλάτα με καρδιά ανανά, πεπόνι, τσίλι, λάιμ και γλυκά αυστραλιανά βότανα ενώ μια τέτοια γευστική εμπειρία κοστίζει μόλις 20 δολάρια Αυστραλίας.
Μεταξύ των κορυφαίων στιγμών από τη διαμονή μου στο Σίδνεϊ είναι η κρεατόπιτα στο Bird Cow Fish, τα νούντλς στο Sailors Thai, τα γεύματα στο Fratelli Fresh και το Iceberg και το δείπνο στο Rockpool.
Η Μελβούρνη ήταν ανάλογα εντυπωσιακή, με μοναδικά γεύματα στο Flower Drum και το Vue de Monde και δείπνο στο 312.
Η περιοδεία μου στην Αυστραλία διήρκεσε περίπου έναν μήνα, αλλά για όποιον σχεδιάζει μια πιο σύντομη ευρωπαϊκή διαδρομή, υπάρχουν εξίσου μοναδικά εστιατόρια, με λίγο μεγαλύτερη δόση τέχνης.
Συνιστώ ανεπιφύλακτα τη διαδρομή από τη Βενετία στο Μιλάνο. Θα μπορέσετε να βρείτε πολλά βιβλία για να σας καθοδηγήσουν στις γκαλερί και τις εκκλησίες που θα συναντήσετε στο δρόμο. Όμως ένα τέτοιο ταξίδι θα σας αποκαλύψει επίσης τη μοναδική ηδονή ενός γεύματος στα Il Vecio Fritolin και το Alle Testiere στη Βενετία, το Per Bacco στην Πάντοβα, το Ristorante Max στη Φερράρα και την ευκαιρία να σταματήσετε για όσο περισσότερο μπορείτε στο La Crepa, το οποίο βρίσκεται στο Isola Davorese.
Δύο ταξίδια στη Νέα Υόρκη μου έδωσαν μια ιδέα στο πώς θα αναπτυχθεί ο κλάδος των εστιατορίων, καθώς οι επενδύσεις μεγάλης κλίμακας συναντούν τους καλύτερους σεφ στον κόσμο, όπως γίνεται αντιληπτό σε μαγαζιά όπως το Megu, το Morimoto, το Buddakan και το Del Posto. Σε ένα ελαφρώς πιο εκλεπτυσμένο επίπεδο, εντυπωσιάστηκα από αυτά που δημιουργεί ο σεφ Dan Barber στο Blue Hill αλλά και τα πιάτα του αναζωογονημένου Jean-Georges Vongerichten στο Perry Street.
Εν κατακλείδι, αυτή η ηδονιστική περίοδος της ζωής μου έχει αποδώσει μια ελαφρώς πιο αλτρουιστική ευχή για τους λάτρεις των καλών εστιατορίων. Θα ήθελα, όσο το δυνατόν περισσότεροι να είχαν την ευκαιρία να γευματίσουν σε κάποιο από τα έξι Joel Robuchon Atelier ανά τον κόσμο. Η εμπειρία είναι ασύγκριτη με ότι έχετε δοκιμάσει έως τώρα.
