Η Ευανθία Ρεμπούτσικα στο in2life
Με αφορμή το υπέροχο soundtrack της για την καινούρια ταινία του Τάσου Μπουλμέτη, η Ευανθία Ρεμπούτσικα μας μιλά για τον τρόπο που γράφει μουσική.
«… Όταν, μετά από χρόνια, ήρθε ο «Νοτιάς» -υπήρχε ένα διάστημα πολύ μεγάλο που δεν συνεργαστήκαμε με τον Μπουλμέτη- η σχέση ζεστάθηκε ξανά και μπήκα πάλι μέσα από το σενάριο στην Ελλάδα, στην Αθήνα, όπως ήταν το ’60, το ’70, το ’80, διαβάζοντας μια ιστορία που και αυτή τη φορά, με συγκίνησε… Μέσα από το φοιτητικό κίνημα, από το Θεατρικό Εργαστήρι των Φοιτητών, που το έζησα και εγώ εκείνη την εποχή, ψάχνοντας στα γεγονότα –γιατί παιδιά ήμαστε τότε, στα μέσα και τέλη του ’70, στις αρχές του ’80- οι μνήμες βοήθησαν να γράψω μουσικές….»
Συνέντευξη στην Ειρήνη Ορφανίδου
Ο «Νοτιάς», η νέα ταινία του Τάσου Μπουλμέτη βγαίνει στις αίθουσες στις 14 Ιανουαρίου, ωστόσο, η πρωτότυπη μουσική που έγραψε για την ταινία η Ευανθία Ρεμπούτσικα είναι ήδη εδώ.
Της κυκλοφορίας του δίσκου προηγήθηκαν τρία singles, το αργεντίνικο τάνγκο «La Boca», με το οποίο ανοίγει η ταινία, το νοσταλγικό «Ερωτικό» και το ομότιτλο τραγούδι, ένα χασάπικο που ερμηνεύει ο Γιώργος Μαργαρίτης.
Η Ευανθία Ρεμπούτσικα μιλά στο in2life για τον «Νοτιά», τον τρόπο που δουλεύει με τον Τάσο Μπουλμέτη, τον τρόπο που γράφει μουσική, αλλά και το άγχος που μπορεί (ή, όχι) να έχει η σύγκριση με την κλασική πλέον, «Πολίτικη Κουζίνα».
Είπατε για τον «Νοτιά» ότι είναι μία απαιτητική ταινία, αφού είχατε να διαχειριστείτε τρεις δεκαετίες – 60, 70, 80. Και επίσης, ότι ο Μπουλμέτης σας είχε πει ότι θέλει ένα αργεντίνικο τάνγκο να δέσει τον γιο με την μητέρα. Πώς δουλεύετε μαζί του; Διαβάζετε το σενάριο, συζητάτε και μετά…;
Με τον Μπουλμέτη η σχέση είναι ιδιαίτερη. Γνωριζόμαστε προτού κάνουμε την «Πολίτικη Κουζίνα». Τον γνώριζα προσωπικά, μου είχε αφηγηθεί την ιστορία του, είχαμε κάνει οικογενειακώς και ένα ταξίδι στην Πόλη, είχαμε πάει στο σχολείο όπου είχε φοιτήσει, στη γειτονιά του, εν ολίγοις, είχαμε δεθεί και αυτό ήταν σημαντικό όταν άρχιζα να γράφω τη μουσική για την Πολίτικη Κουζίνα. Όταν διάβασα το σενάριο συγκινήθηκα, η μουσική προέκυψε πολύ αυθόρμητα.
Όταν, μετά από χρόνια, ήρθε ο «Νοτιάς» -υπήρχε ένα διάστημα πολύ μεγάλο που δεν συνεργαστήκαμε- η σχέση ζεστάθηκε ξανά και μπήκα πάλι, μέσα από το σενάριο στην Ελλάδα και ιδιαίτερα στην Αθήνα, όπως ήταν το ’60, το ’70, το ’80, διαβάζοντας μια ιστορία που και αυτή τη φορά, με συγκίνησε… Μέσα από το φοιτητικό κίνημα, από το Θεατρικό Εργαστήρι των Φοιτητών (που το έζησα και εγώ εκείνη την εποχή) ψάχνοντας στα γεγονότα –γιατί παιδιά ήμαστε τότε, στα μέσα και τέλη του ’70- οι μνήμες βοήθησαν να γράψω μουσικές.
Όσο για τα αργεντίνικο τάνγκο, μέσα στην ιστορία υπάρχει και το όνειρο του πρωταγωνιστή για την Αργεντινή. Ο Τάσος μου ζήτησε το τάνγκο και εγώ προσπάθησα να φέρω μέσα από το κομμάτι αυτό, κάτι από την ατμόσφαιρα της Αργεντινής.
Στα γυρίσματα πήγατε;
Ναι, πήγα. Οι συζητήσεις με τον Τάσο συνεχίζονταν, μου έδειχνε πλάνα, του πήγαινα μουσικές, ορισμένες «περπατούσαν», σε άλλες έκανα αλλαγές –όπως γίνεται συνήθως, δηλαδή.
Είναι μία πολύ ωραία ταινία… Σεναριακά, σκηνοθετικά, ερμηνευτικά -οι νέοι ηθοποιοί είναι εξαιρετικοί- όπως και η φωτογραφία, τα κοστούμια της εποχής. Είμαι ευχαριστημένη… Έγραψα μουσική που διαπερνά εποχές, χρησιμοποίησα πάλι μία μεγάλη ορχήστρα, την Academica Athens Orchestra, είχα τη βοήθεια και τη στήριξη τριών ανθρώπων, μιλώ για τον Στάθη Σκουρόπουλο, τον Παναγιώτη Καλαντζόπουλο (μπουζούκι και κιθάρα στο τραγούδι του Μαργαρίτη παίζει ο Παναγιώτης) και τον Πλούταρχο Ρεμπούτσικα, που μοιράστηκαν το όνειρο μου.
Δώστε μας ένα στοιχείο για κάθε ένα από τα τρία κομμάτια που έχουμε ήδη ακούσει: Το «La Boca», το «Ερωτικό» -το σφύριγμα που ακούγεται, τίνος είναι;- και τον «Νοτιά».
Το σφύριγμα είναι του συνεργάτη μου, Σάκη Σκουρόπουλου… Καμιά φορά, την ώρα που γράφουμε μουσική σφυρίζουμε τη μελωδία, κάνουμε ένα λα, λα, λα… Εκείνη τη στιγμή, ακούστηκε πολύ ωραίο το σφύριγμα και σκέφτηκα να το κρατήσουμε… Το σφύριγμα μου θύμιζε και κάτι από εκείνη την εποχή… Κι αυτό αυθόρμητα έγινε. Όταν έρχεται κάτι αυθόρμητα και μου αρέσει, το κρατάω. Συμβαίνει συχνά.
Τον Μαργαρίτη, πήγαινα και τον άκουγα. Μου αρέσει πολύ η φωνή, η χροιά του. Αισθάνθηκα ότι θα του πήγαινε το τραγούδι –οι πολύ ωραίοι στίχοι είναι του Μπουλμέτη. Και στα δύο τραγούδια οι στίχοι είναι δικοί του. Όπως και η Ανατολή Μαργιόλα είναι εξαιρετική. Την άκουσα να τραγουδά -σκέψου, στο youtube- και είπα, αυτή είναι, δεν άκουσα τίποτε άλλο. Τόσο πολύ μου άρεσε…
Για το La Boca… Άκουγα τάνγκο από μικρή –έχω μία αδυναμία στο τάνγκο, στο βαλς-, αλλά και στις συναυλίες μου έχω πάντα ένα τάνγκο. Οπότε εμπνεύστηκα από τα ακούσματα που έχω όλα αυτά τα χρόνια. Στην ηχογράφηση έπαιξε μπαντονεόν ο Λευτέρης Γρίβας, που σημαίνει έδωσε το «χρώμα» μαζί με την ορχήστρα.
Παίζετε βιολί σε κάποιο από τα θέματα / τραγούδια της ταινίας;
Δεν θυμάμαι… Κάπου πρέπει να παίζω… Δεν γράφω μουσική με το βιολί –γράφω, αλλά σπάνια. Γράφω στο πεντάγραμμο με το μολύβι ή, με ένα μαντολίνο, λίγο στο πιάνο, λίγο στο μαντολίνο.
Η «Πολίτικη Κουζίνα» είναι πλέον, κλασική. Τόσο η ταινία όσο και η μουσική σάρωσαν (εισπρακτικά και καλλιτεχνικά). Μόνο που τότε ήταν 2003. Τώρα, είμαστε στην αρχή του 2016. Και μιλάμε για τον «Νοτιά», μια ταινία που αφηγείται τα όνειρα που πυροδοτούν τη φαντασία ενός νέου ανθρώπου. Τώρα, στην εποχή που έχει χαρακτηριστεί ως το τέλος των ψευδαισθήσεων…
Νομίζω ότι, η ταινία είναι πολύ επίκαιρη σε σχέση με όσα συμβαίνουν, με όσα περνάμε. Από την άλλη, έχω την αίσθηση ότι όταν βγαίνει κάτι που ζεσταίνει τις καρδιές και συγκινεί, ο κόσμος το αγκαλιάζει, ανεξαρτήτως εποχής. Η ταινία του Τάσου έχει αυτή τη συγκίνηση. Κι έχει και μνήμες. Αγαπώ πολύ τον κινηματογράφο που έχει συγκίνηση και μνήμες. Το σινεμά που μπορούν να δουν όλοι και όλες οι ηλικίες. Και ο Τάσος κάνει αυτό το σινεμά.
Ο «Νοτιάς», κατά έναν τρόπο, συνδέεται, εάν μπορεί να το πει κανείς, με την «Πολίτικη Κουζίνα», υπό την έννοια ότι, είναι η εξέλιξη, τα γεγονότα που ακολούθησαν μετά από όσα συνέβησαν τότε. Το Πολυτεχνείο, οι παρέες των φοιτητών, οι γειτονιές της Αθήνας, η Μεταπολίτευση… Και πέρα από τη συγκίνηση, έχει και κωμικά στοιχεία.
Τι σημαίνουν για εσάς ο Νότος και ο Νοτιάς;
Τον νοτιά τον καταλαβαίνουμε αμέσως… Έχει μια ζέστα… Για μένα οι αέρηδες είναι όπως οι εποχές. Δεν τους ξεχωρίζω. Καθένας έχει τα αρώματα και τα χρώματα του.
Το άγχος της σύγκρισης με τον εαυτό σας, εννοώ, με την τεράστια επιτυχία της Πολίτικης Κουζίνας, υπάρχει κάπου στο πίσω μέρος της σκέψης σας;
Υπάρχει κάπου στο βάθος αυτό, αλλά μετά λες, έκανα αυτό που πίστευα, έκανα το καλύτερο που μπορούσα, δούλεψα με το ίδιο πάθος. Από κει και πέρα ό,τι κάνουμε, όποιο νέο έργο, περνάει από εξετάσεις. Από κριτική. Εάν αισθάνεσαι καλά μέσα σου και ξέρεις ότι έχεις κάνει το καλύτερο που μπορείς να κάνεις –και έχεις την τύχη να δουλέψεις κάτω από συνθήκες καλές, σε μία συνεργασία καλή- το αφήνεις να φύγει, χαλαρώνεις και λες, αυτό ήταν… Πάει…
Συνέντευξη στην Ειρήνη Ορφανίδου
Ο «Νοτιάς», η νέα ταινία του Τάσου Μπουλμέτη βγαίνει στις αίθουσες στις 14 Ιανουαρίου, ωστόσο, η πρωτότυπη μουσική που έγραψε για την ταινία η Ευανθία Ρεμπούτσικα είναι ήδη εδώ.
Της κυκλοφορίας του δίσκου προηγήθηκαν τρία singles, το αργεντίνικο τάνγκο «La Boca», με το οποίο ανοίγει η ταινία, το νοσταλγικό «Ερωτικό» και το ομότιτλο τραγούδι, ένα χασάπικο που ερμηνεύει ο Γιώργος Μαργαρίτης.
Η Ευανθία Ρεμπούτσικα μιλά στο in2life για τον «Νοτιά», τον τρόπο που δουλεύει με τον Τάσο Μπουλμέτη, τον τρόπο που γράφει μουσική, αλλά και το άγχος που μπορεί (ή, όχι) να έχει η σύγκριση με την κλασική πλέον, «Πολίτικη Κουζίνα».
Είπατε για τον «Νοτιά» ότι είναι μία απαιτητική ταινία, αφού είχατε να διαχειριστείτε τρεις δεκαετίες – 60, 70, 80. Και επίσης, ότι ο Μπουλμέτης σας είχε πει ότι θέλει ένα αργεντίνικο τάνγκο να δέσει τον γιο με την μητέρα. Πώς δουλεύετε μαζί του; Διαβάζετε το σενάριο, συζητάτε και μετά…;
Με τον Μπουλμέτη η σχέση είναι ιδιαίτερη. Γνωριζόμαστε προτού κάνουμε την «Πολίτικη Κουζίνα». Τον γνώριζα προσωπικά, μου είχε αφηγηθεί την ιστορία του, είχαμε κάνει οικογενειακώς και ένα ταξίδι στην Πόλη, είχαμε πάει στο σχολείο όπου είχε φοιτήσει, στη γειτονιά του, εν ολίγοις, είχαμε δεθεί και αυτό ήταν σημαντικό όταν άρχιζα να γράφω τη μουσική για την Πολίτικη Κουζίνα. Όταν διάβασα το σενάριο συγκινήθηκα, η μουσική προέκυψε πολύ αυθόρμητα.
Όταν, μετά από χρόνια, ήρθε ο «Νοτιάς» -υπήρχε ένα διάστημα πολύ μεγάλο που δεν συνεργαστήκαμε- η σχέση ζεστάθηκε ξανά και μπήκα πάλι, μέσα από το σενάριο στην Ελλάδα και ιδιαίτερα στην Αθήνα, όπως ήταν το ’60, το ’70, το ’80, διαβάζοντας μια ιστορία που και αυτή τη φορά, με συγκίνησε… Μέσα από το φοιτητικό κίνημα, από το Θεατρικό Εργαστήρι των Φοιτητών (που το έζησα και εγώ εκείνη την εποχή) ψάχνοντας στα γεγονότα –γιατί παιδιά ήμαστε τότε, στα μέσα και τέλη του ’70- οι μνήμες βοήθησαν να γράψω μουσικές.
Όσο για τα αργεντίνικο τάνγκο, μέσα στην ιστορία υπάρχει και το όνειρο του πρωταγωνιστή για την Αργεντινή. Ο Τάσος μου ζήτησε το τάνγκο και εγώ προσπάθησα να φέρω μέσα από το κομμάτι αυτό, κάτι από την ατμόσφαιρα της Αργεντινής.
Στα γυρίσματα πήγατε;
Ναι, πήγα. Οι συζητήσεις με τον Τάσο συνεχίζονταν, μου έδειχνε πλάνα, του πήγαινα μουσικές, ορισμένες «περπατούσαν», σε άλλες έκανα αλλαγές –όπως γίνεται συνήθως, δηλαδή.
Είναι μία πολύ ωραία ταινία… Σεναριακά, σκηνοθετικά, ερμηνευτικά -οι νέοι ηθοποιοί είναι εξαιρετικοί- όπως και η φωτογραφία, τα κοστούμια της εποχής. Είμαι ευχαριστημένη… Έγραψα μουσική που διαπερνά εποχές, χρησιμοποίησα πάλι μία μεγάλη ορχήστρα, την Academica Athens Orchestra, είχα τη βοήθεια και τη στήριξη τριών ανθρώπων, μιλώ για τον Στάθη Σκουρόπουλο, τον Παναγιώτη Καλαντζόπουλο (μπουζούκι και κιθάρα στο τραγούδι του Μαργαρίτη παίζει ο Παναγιώτης) και τον Πλούταρχο Ρεμπούτσικα, που μοιράστηκαν το όνειρο μου.
Δώστε μας ένα στοιχείο για κάθε ένα από τα τρία κομμάτια που έχουμε ήδη ακούσει: Το «La Boca», το «Ερωτικό» -το σφύριγμα που ακούγεται, τίνος είναι;- και τον «Νοτιά».
Το σφύριγμα είναι του συνεργάτη μου, Σάκη Σκουρόπουλου… Καμιά φορά, την ώρα που γράφουμε μουσική σφυρίζουμε τη μελωδία, κάνουμε ένα λα, λα, λα… Εκείνη τη στιγμή, ακούστηκε πολύ ωραίο το σφύριγμα και σκέφτηκα να το κρατήσουμε… Το σφύριγμα μου θύμιζε και κάτι από εκείνη την εποχή… Κι αυτό αυθόρμητα έγινε. Όταν έρχεται κάτι αυθόρμητα και μου αρέσει, το κρατάω. Συμβαίνει συχνά.
Τον Μαργαρίτη, πήγαινα και τον άκουγα. Μου αρέσει πολύ η φωνή, η χροιά του. Αισθάνθηκα ότι θα του πήγαινε το τραγούδι –οι πολύ ωραίοι στίχοι είναι του Μπουλμέτη. Και στα δύο τραγούδια οι στίχοι είναι δικοί του. Όπως και η Ανατολή Μαργιόλα είναι εξαιρετική. Την άκουσα να τραγουδά -σκέψου, στο youtube- και είπα, αυτή είναι, δεν άκουσα τίποτε άλλο. Τόσο πολύ μου άρεσε…
Για το La Boca… Άκουγα τάνγκο από μικρή –έχω μία αδυναμία στο τάνγκο, στο βαλς-, αλλά και στις συναυλίες μου έχω πάντα ένα τάνγκο. Οπότε εμπνεύστηκα από τα ακούσματα που έχω όλα αυτά τα χρόνια. Στην ηχογράφηση έπαιξε μπαντονεόν ο Λευτέρης Γρίβας, που σημαίνει έδωσε το «χρώμα» μαζί με την ορχήστρα.
Παίζετε βιολί σε κάποιο από τα θέματα / τραγούδια της ταινίας;
Δεν θυμάμαι… Κάπου πρέπει να παίζω… Δεν γράφω μουσική με το βιολί –γράφω, αλλά σπάνια. Γράφω στο πεντάγραμμο με το μολύβι ή, με ένα μαντολίνο, λίγο στο πιάνο, λίγο στο μαντολίνο.
Η «Πολίτικη Κουζίνα» είναι πλέον, κλασική. Τόσο η ταινία όσο και η μουσική σάρωσαν (εισπρακτικά και καλλιτεχνικά). Μόνο που τότε ήταν 2003. Τώρα, είμαστε στην αρχή του 2016. Και μιλάμε για τον «Νοτιά», μια ταινία που αφηγείται τα όνειρα που πυροδοτούν τη φαντασία ενός νέου ανθρώπου. Τώρα, στην εποχή που έχει χαρακτηριστεί ως το τέλος των ψευδαισθήσεων…
Νομίζω ότι, η ταινία είναι πολύ επίκαιρη σε σχέση με όσα συμβαίνουν, με όσα περνάμε. Από την άλλη, έχω την αίσθηση ότι όταν βγαίνει κάτι που ζεσταίνει τις καρδιές και συγκινεί, ο κόσμος το αγκαλιάζει, ανεξαρτήτως εποχής. Η ταινία του Τάσου έχει αυτή τη συγκίνηση. Κι έχει και μνήμες. Αγαπώ πολύ τον κινηματογράφο που έχει συγκίνηση και μνήμες. Το σινεμά που μπορούν να δουν όλοι και όλες οι ηλικίες. Και ο Τάσος κάνει αυτό το σινεμά.
Ο «Νοτιάς», κατά έναν τρόπο, συνδέεται, εάν μπορεί να το πει κανείς, με την «Πολίτικη Κουζίνα», υπό την έννοια ότι, είναι η εξέλιξη, τα γεγονότα που ακολούθησαν μετά από όσα συνέβησαν τότε. Το Πολυτεχνείο, οι παρέες των φοιτητών, οι γειτονιές της Αθήνας, η Μεταπολίτευση… Και πέρα από τη συγκίνηση, έχει και κωμικά στοιχεία.
Τι σημαίνουν για εσάς ο Νότος και ο Νοτιάς;
Τον νοτιά τον καταλαβαίνουμε αμέσως… Έχει μια ζέστα… Για μένα οι αέρηδες είναι όπως οι εποχές. Δεν τους ξεχωρίζω. Καθένας έχει τα αρώματα και τα χρώματα του.
Το άγχος της σύγκρισης με τον εαυτό σας, εννοώ, με την τεράστια επιτυχία της Πολίτικης Κουζίνας, υπάρχει κάπου στο πίσω μέρος της σκέψης σας;
Υπάρχει κάπου στο βάθος αυτό, αλλά μετά λες, έκανα αυτό που πίστευα, έκανα το καλύτερο που μπορούσα, δούλεψα με το ίδιο πάθος. Από κει και πέρα ό,τι κάνουμε, όποιο νέο έργο, περνάει από εξετάσεις. Από κριτική. Εάν αισθάνεσαι καλά μέσα σου και ξέρεις ότι έχεις κάνει το καλύτερο που μπορείς να κάνεις –και έχεις την τύχη να δουλέψεις κάτω από συνθήκες καλές, σε μία συνεργασία καλή- το αφήνεις να φύγει, χαλαρώνεις και λες, αυτό ήταν… Πάει…
