Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος: "Η μουσική ανοίγει την σκέψη"

της Φιλουμένας Ζλατάνου

Μερικές φορές συμβαίνει ο δρόμος που έχεις επιλέξει να σε έχει επιλέξει κι αυτός. Κάποιοι γεννιούνται κάτω από τυχερά αστέρια και χωρίς να αφεθούν, δουλεύουν τα θέλω τους, δεν κάνουν εκπτώσεις και πετυχαίνουν. Μία τέτοια περίπτωση είναι ο Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος, τον οποίο αποκαλούν και άνθρωπο ορχήστρα, λόγω των πολλών μουσικών οργάνων που ξέρει να παίζει με μαεστρία.

Μετρά πολλά χρόνια σε ορχήστρες και μουσικές σκηνές και έγινε ευρέως γνωστός με τον πρώτο του δίσκο, από τον οποίο το τραγούδι «Γαμώ την καταδίκη μου» κατέληξε να γίνει το σλόγκαν της εποχής. Ανήσυχο πνεύμα, κοινωνικά και πολιτικά ευαισθητοποιημένος, δεν εφησυχάζει ποτέ όσον αφορά τη μουσική, προτιμά απλά να βγάζει τα έξοδά του ώστε να κάνει τέχνη. Είναι ένα νέο παιδί που ξέρει να εκμεταλλεύεται τις ευκαιρίες που του προκύπτουν και έχει ως μότο του, το έργο να συμβαδίζει με τον τρόπο ζωής. Μας μίλησε με αφορμή το εγχείρημά του «Πάμε Παραλία» για όλα.

Ποιος είναι ο ρόλος του καλλιτέχνη όσον αφορά τα κοινωνικά συμβάντα;
Οποιοσδήποτε έχει ένα βήμα οφείλει να μιλάει. Δε σημαίνει όμως να μιλάει επί παντός επιστητού. Από μικρός σιχαινόμουν τους καλλιτέχνες που εκμεταλλεύονταν κάποιες καταστάσεις για να δείξουν ότι είναι αγωνιστές. Η ζωή πρέπει να συμβαδίζει με το έργο. Εγώ προσπαθώ να το κάνω, αν και δεν είναι εύκολο αυτό. Στην Ελλάδα αρεσκόμαστε να βάζουμε ταμπέλες, ενώ μας λείπει η συνείδηση.

Πάμε Παραλία είναι το σύνθημά σου για φέτος το καλοκαίρι;
Πάμε παραλία και πάμε και βουνό και λίμνη και πλατεία και οπουδήποτε μας καλούν. Σκεφτόμουν τι θα μπορούσα να κάνω φέτος το καλοκαίρι, ώστε να έρθει κάποιος να δει μία συναυλία δωρεάν. Είμαι και στο μεγάλο σχήμα που συνεχίζεται από το χειμώνα, με τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, τον Γιάννη Ζουγανέλη και τον Δημήτρη Σταρόβα, αλλά από κει και πέρα πήρα ένα βανάκι, ήχο, φώτα, φίλους και καλή διάθεση και γυρίζουμε. Έχουμε και κουκλοθέατρο και κείμενα. Ήθελα το κλίμα να είναι παίρνω την κιθάρα και φίλους και τραγουδάμε κάτω από τα αστέρια. Έτσι έχω μεγαλώσει άλλωστε και εγώ. Το κάλεσμα απευθύνεται σε όλους, να φέρουν τις ψάθες τους, τα μαγιό τους, τα ποτά τους και σακούλες να μαζέψουν τα σκουπίδια τους έπειτα, και να περάσουμε καλά. Η ομάδα λέγεται SleepingBand και αποτελείται από τους Γιώργο Λαγογιάννη στο πιάνο, Αλέξανδρο Ζουγανέλη στο φλάουτο και το σαξόφωνο, Γιώργο Γκαραβούνη στα κρουστά, Λευτέρη Βαρθάλη στο μπάσο και Γιώργο Δορλή στο μπουζούκι, την κιθάρα, το μαντολίνο και τον μπαγλαμά. Την τεχνική επιμέλεια της παράστασης έχει αναλάβει ο Σπύρος Δουκέρης.

Τι σε ωθεί να γράφεις τραγούδια;
Μπορεί να είναι οτιδήποτε μες την καθημερινότητα. Δέχεσαι ερεθίσματα τα οποία δε γνωρίζεις πού θα σε οδηγήσουν. Θεωρώ, όμως, ότι άμα έχεις κάτι να πεις, βγες και πες το. Δεν είμαι από τους καλλιτέχνες που βγάζουν κάθε χρόνο δίσκο. Τώρα είμαι ενάμιση χρόνο στο στούντιο και προετοιμάζω το δεύτερο δίσκο, παρ' όλο που το κόστος παραγωγής για ένα τόσο μεγάλο διάστημα δεν είναι καθόλου αμελητέο. Δε θέλω να κάνω εκπτώσεις σε αυτό που έχω στο κεφάλι μου.

Μίλησέ μου για τη σχέση σου με τον Μάνο Λοΐζο.
Τον θεωρώ μέντορά μου, όπως και τον Μάνο Χατζιδάκι. Όχι απλά για το έργο τους αλλά για τη στάση ζωής τους. Για το Λοΐζο έχω μάθει, εκτός από τα βιβλία, και από τον κολλητό του φίλο Γιώργο Μεγγούλη από την Κερατέα, τον οποίο είχα την τύχη να γνωρίσω και ήταν ένας άνθρωπος απίστευτος. Καθόμουν αρκετά βράδια στο καμαράκι δίπλα στο σπίτι του Γιώργου, όπου καθόταν με το Μάνο και άκουγα ιστορίες. Εκεί πρωτακούστηκαν το «Σ’ ακολουθώ», ο «Τσε Γκεβάρα» και άλλα. Ήταν η προσωποποίηση της περίπτωσης το έργο να συμβαδίζει με τη ζωή. Δεν έχω πρόβλημα για ποιο λόγο το κάνει ο άλλος, αρκεί να μην κάνει άλλα από αυτά που δείχνει. Το θέμα είναι για ποιο λόγο το κάνεις και να είσαι πιστός σε αυτό.

Αυτό προϋποθέτει ότι έχεις διαλέξει ένα μάλλον μοναχικό δρόμο, καθώς αυτό που περιγράφεις δεν το συναντάμε συχνά. Έχεις κάνει θυσίες ή συμβιβασμούς για να προχωρήσεις;
Θυσίες κάνω πάρα πολλές αλλά ποτέ δε συμβιβάζομαι. Ούτε καν με τον εαυτό μου. Με το φετινό καλοκαιρινό εγχείρημα δεν πρόκειται να βγάλω χρήματα. Η χαρά που παίρνω όμως με τον κόσμο που περνάει καλά και έρχεται και μας το λέει, είναι σημαντικότερη από τα χρήματα και με γεμίζει. Από τα 15 δουλεύω για να σπουδάζω και να γίνομαι καλύτερος σε αυτό που κάνω. Θυσίες θα κάνεις για να πετύχεις το σκοπό σου, αλλά όλα έχουν ένα όριο ανοχής. Πολλές φορές μπορεί να έχω βρεθεί σε ένα πρόγραμμα που να μην είμαι 100% εκεί. Έχω συνεργαστεί με πολλούς καλλιτέχνες της εγχώριας μουσικής σκηνής που άκουγα από μικρός και είχα ονειρευτεί να παίξω, όμως τα όνειρα είναι για να τα πραγματοποιείς και να κάνεις τα επόμενα.

Έχεις καταφέρει να διασώσεις την αθωότητα που είχες όταν ξεκίνησες να παίζεις μουσική;
Όχι, αλλά προσπαθώ. Είναι πολύ δύσκολος ο χώρος και η δουλειά, ειδικά αν πρέπει να ζήσεις από αυτό. Απλά επενδύεις σε αυτό που κάνεις. Έχω απομυθοποιήσει ανθρώπους και καταστάσεις και πολλές φορές φοβάμαι μήπως δεν αντέξω εγώ. Θέλω να μπορώ να ζω από αυτό που κάνω με αξιοπρέπεια.

Όταν τα φώτα της σκηνής κλείνουν, τι συμβαίνει; Πώς σε επηρεάζει;
Έχω πάνω από δέκα χρόνια που ασχολούμαι με τη μουσική επαγγελματικά και έχω δει και απομυθοποιήσει πολλά πράγματα. Σημασία έχει όταν κάτι το κάνεις να το κάνεις με πάθος είτε είναι η μουσική είτε οποιοδήποτε άλλο επάγγελμα. Θεωρώ ότι σου ανοίγει τη σκέψη η μουσική. Δε με θάμπωσε η επιτυχία όταν ήρθε. Υπάρχουν στιγμές που είναι δύσκολο να το διαχειριστείς. Το θέμα είναι να ξέρεις γιατί το κάνεις και να βλέπεις την ουσία των πραγμάτων.

Πιστεύεις ότι οι παλιοί βοηθάνε τους νέους καλλιτέχνες;
Θα σου απαντήσω όπως θα σου απαντούσε ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας και σου αναφέρω αυτόν γιατί ήταν ο πρώτος που μου έδωσε χώρο να πω τα κομμάτια μου. Όπως μου έχει πει, «αν έβγαινες και δεν κουνιόταν φύλλο, δε θα σε άφηνα να πεις κι άλλα». Μου έχει πει ότι σε αυτή τη δουλειά δίνεις και παίρνεις, κανείς δε σου χαρίζεται.

Πιστεύεις ότι ο δρόμος σε διαλέγει ή τον διαλέγεις;
Και σε διαλέγει και τον διαλέγεις. Μπορεί να επιλέγεις κάποια πράγματα και κάποιες άλλες φορές να περάσουν από δίπλα σου άλλα και να μην είσαι ανοιχτός να τα δεις. Είμαι από τους ανθρώπους που πιστεύουν ότι μόνοι μας ορίζουμε τη μοίρα μας. Δεν πρέπει να τα παρατάμε στις απογοητεύσεις. Αν πιστεύεις σε αυτό που κάνεις, βρίσκεις τη δύναμη. Κάνε μια δουλειά που την πιστεύεις και χτύπα πόρτες, δείχνοντας πάντα τον καλύτερό σου εαυτό.