Hobbit 2: Χορταστική δράση στη Μέση Γη

του Λουκά Τσουκνίδα

Αν και καταδικασμένη να βρίσκεται για πάντα κάτω από την παχιά σκιά του “Lord of the Rings” και χιλιοταλαιπωρημένη μέχρι να προχωρήσει η παραγωγή της, η τριλογία του “The Hobbit” είχε την εμπορική επιτυχία δεδομένη και θα ήταν κρίμα να μην ολοκληρωθεί κάποτε. Το πρώτο μέρος, εισαγωγικό περισσότερο και τραβηγμένο χρονικά, χωρίς ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα πλοκή, δεν ήταν αντάξιο των προσδοκιών. Το δεύτερο μέρος που θα δούμε αυτές τις ημέρες, θυσιάζει τις πολλές κουβέντες γύρω από βαρύγδουπες έννοιες και “τολκινικές” αναφορές στο βωμό της καταιγιστικής δράσης και της γρήγορα εξελισσόμενης πλοκής. Για μας τους μη μυημένους, θα έλεγα, ευτυχώς!

Η υπόθεση

Οι δώδεκα νάνοι κι ο Μπίλμπο με το μυστηριώδες δαχτυλίδι που τον κάνει αόρατο προχωρούν προς τον προορισμό τους, το βουνό όπου κάποτε δέσποζε το βασίλειο του Έρεμπορ και τώρα ζει ο φοβερός και τρομερός Νοσφιστής, ο πιο παραδόπιστος δράκος στην ιστορία των παραμυθιών. Πριν φτάσουν στην κρυφή πύλη της αλλοτινής πατρίδας τους όμως, θα πρέπει να διασχίσουν ένα ζοφερό δάσος και να περάσουν απ' τη χώρα των Ξωτικών και την πόλη των Ανθρώπων της Λίμνης. Ο Γκάνταλφ πάλι έχει ένα άλλο, πιο σκοτεινό μέτωπο ανοιχτό...

Η κριτική

Μπορώ με σιγουριά να πω ότι στη διάρκεια του πρώτου μέρους της τριλογίας ένιωσα πολλές φορές την ανάγκη να φύγω υπό την αίσθηση ότι έβλεπα το ίδιο πράγμα να επαναλαμβάνεται, τους ήρωές μας να αιχμαλωτίζονται και με κάποιο κόλπο να ξεφεύγουν και να προχωρούν έως το ξενερωτικό, τελικό “συνεχίζεται...”

Δεν είναι ότι αυτό δε συμβαίνει κι εδώ, αφού η διαδικασία της αιχμαλωσίας είναι μάλλον το μοναδικό πράγμα που θα μπορούσε να τους καθυστερήσει σε μια Μέση Γη που μοιάζει εξαιρετικά μικρότερη από εκείνη του “Lord of the Rings”. Απλώς, αυτή τη φορά έχει κανείς την αίσθηση ότι η δράση (συχνά παράλληλη αφού οι ήρωές μας χωρίζονται) οδηγεί κάπου πιο κοντά στον τελικό προορισμό κι έχει μια ορατή σχέση με όσα θα ακολουθήσουν. Με λίγα λόγια, η συνέχεια του παραμυθιού είναι πιο σφιχτοδεμένη και μακράν πιο ενδιαφέρουσα απ' την αρχή του.

Είναι επίσης πολύ πιο διασκεδαστική με όρους μπλοκμπάστερ, αφού η κατεύθυνση που παίρνει η αφήγηση είναι προς τη χρήση αφηγηματικών συνταγών γνώριμων στο κινηματογραφικό κοινό, παρά στη μεταφορά των αντίστοιχων λογοτεχνικών χάριν της όποιας πιστότητας στο αυθεντικό υλικό. Αυτό βέβαια έγινε και στο πρώτο μέρος, απλώς όσα συνέβαιναν δεν έμοιαζαν να δικαιολογούν την υπερφόρτωση των σκηνών δράσης και την άσκοπη κλιμάκωση της ταλαιπωρίας των ηρώων. Ήταν το τμήμα της τριλογίας που σήκωνε ίσως πιο πολύ συζήτηση και λιγότερη τρεχάλα, αλλά ας όψεται που, σε μια τριλογία, πρέπει και τα τρία μέρη να δικαιολογούν τα λεφτά που δίνεις.

Ο Μπίλμπο είναι σε αυτή φάση ένας χαρακτήρας ισότιμος με τους υπόλοιπους, ο Θόριν αναδεικνύεται σιγά-σιγά στον συνδετικό κρίκο με το ένδοξο παρελθόν και συναντά έναν ακόμη χαρακτήρα αντίστοιχα στοιχειωμένο από αυτό, ενώ ο αναμφισβήτητος σταρ αποδεικνύεται ο Νοσφιστής, όχι μόνο λόγω της καταπληκτικής δουλειάς των σχεδιαστών του, αλλά κι επειδή δίνει στην ενδιάμεση αυτή ιστορία έναν μεγαλειώδη τελικό αντίπαλο, έναν καταληκτικό σταθμό και έναν πρόλογο για το τρίτο μέρος, αφού ο καθένας μπορεί να μαντέψει πλέον τι θα γίνει στα πρώτα λεπτά της συνέχειας. Παράλληλα, ο Γκάνταλφ έρχεται κοντά στον πραγματικό κίνδυνο, αυτόν που θα μας απασχολήσει φαντάζομαι μετά την εκπλήρωση της “Προφητείας”.

Πρωταγωνιστής όμως σε αυτήν την ταινία είναι η δράση, κινηματογραφημένη και χορογραφημένη εξαιρετικά από τον Τζάκσον και τους συνεργάτες του, ακόμη και σε εκείνες τις υπερφίαλες σκηνές που η οθόνη πήζει από μαινόμενα ορκς και ο Λέγκολας με την Τόριελ χορεύουν τριγύρω τους ξεπαστρεύοντάς τα με χάρη και αποτελεσματικότητα, χαρακτηριστικά της φυλής τους. Οι νάνοι παραμένουν χάρμα οφθαλμών όποτε βρίσκονται στριμωγμένοι και πρέπει να απεμπλακούν με όπλο την ωμή δύναμη και την πονηριά τους και ο Μπίλμπο εξελίσσεται εδώ σε έναν άριστο μαχητή και πολυμήχανο σύμμαχο, καμία σχέση πια με το σπιτόγατο Χόμπιτ που γνωρίσαμε στην υπέροχη εισαγωγή του πρώτου μέρους.

Το “The Hobbit: The Desolation of Smaug” είναι μια καλή ταινία δράσης κι ένα σίκουελ που πετυχαίνει τον πρωταρχικό στόχο του, να μας ανοίξει δηλαδή την όρεξη για τη συνέχεια και το τέλος.

Βγαίνουν ακόμη:

Το πολύ καλό “ 12 Years a Slave ” του Στιβ Μακουίν με τους εξαιρετικούς Τσιγουέτελ Ελιοφόρ και Μάικλ Φασμπέντερ στους κεντρικούς ρόλους.

Όλες οι Ταινίες