Man of Steel: Εντυπωσιακός αλλά μέτριος ο νέος Superman

του Λουκά Τσουκνίδα

 Ξανά-μανά ο Σούπερμαν στις μεγάλες οθόνες μας κι αυτή τη φορά είναι ο Ζακ Σνάιντερ που καλείται να φτιάξει μια τριλογία απ' τις στάχτες των προηγούμενων, με τον Ντέιβιντ Γκόγιερ στο σενάριο, αλλά και τη διακριτική συνεισφορά του Κρίστοφερ Νόλαν. Δυστυχώς, το “Man of Steel” δεν καταφέρνει να ξεφύγει απ' την πεπατημένη κι ο απλοϊκός υπερήρωας αποδεικνύεται και πάλι πολύ λίγος για να αποτελέσει τη βάση μιας πραγματικά καλής σειράς ταινιών. Κάτι μου λέει πάντως, ότι εκείνοι που διατηρούν τα δικαιώματά του δε θα τα παρατήσουν τόσο εύκολα.

Η υπόθεση

Ο νεαρός Κλαρκ Κεντ γυρίζει τις ΗΠΑ κάνοντας διάφορες δουλειές του ποδαριού σε αναζήτηση της πραγματικής του ταυτότητας, αλλά και για να κρύψει στην ανωνυμία του περιφερόμενου το γεγονός ότι διαθέτει μερικές εξωπραγματικές για τον πλανήτη μας δυνάμεις. Όταν βρίσκει επιτέλους αυτό που ψάχνει, μαθαίνει πως είναι ο τελευταίος ίσως επιζών ενός εξωγήινου πολιτισμού και μαζί του το μαθαίνει και η ρεπόρτερ Λόις Λέιν. Όταν οι υπόλοιποι επιζώντες υπό τις διαταηές του Στρατηγού Ζοντ σκάνε μύτη ψάχνοντάς τον, το μαθαίνει και η υπόλοιπη χώρα. Ο Κλαρκ είναι πια ο Σούπερμαν και θα πρέπει να διαλέξει ανάμεσα στον κόσμο απ' τον οποίο προήλθε κι αυτόν στον οποίο ζει...



Η κριτική

Τηρουμένων των αναλογιών —είναι η πιθανή αρχή μιας σειράς και πρέπει να μας συστήσει τον ήρωα και να μας δώσει μια ικανοποιητική ιστορία δράσης, ο Σνάιντερ διαχειρίζεται σχετικά καλά το υλικό του και η πρώτη ώρα της ταινίας κυλάει πολύ ομαλά. Ο Κλαρκ είναι μια σκιά, καθόλου σεμνός και αμελητέος ως φιγούρα, αλλά, έστω κι έτσι, παραμένει αθόρυβος και χαμηλών τόνων καθώς αναζητά απαντήσεις στην αμερικάνικη επικράτεια. Με καλά τοποθετημένα φλας-μπακ, μαθαίνουμε πράγματα για τους θετούς γονείς του και την παιδική του ηλικία, τις δυσκολίες της συμβίωσης με τις δυνάμεις του και τη θυσία του πατέρα του στο βωμό της πίστης ότι ο Κλαρκ δεν πρέπει να φανερωθεί ποτέ στον κόσμο, ως Σούπερμαν.

Όταν βρίσκει τελικά την απάντηση, ανοίγει άθελά του τον ασκό του αιόλου και δεν υπάρχει πια γυρισμός. Η Λόις Λέιν γίνεται ο πρώτος πραγματικός σύνδεσμος με τον κόσμο γύρω του, αλλά και το δικό μας μάτι σε όσα συμβαίνουν, ψάχνει επίμονα να μάθει ποιος είναι και τι ζητά ενώ γοητεύεται απ' το μυστηριώδες της προσωπικότητάς του. Εντωμεταξύ, ο Σνάιντερ μας βάζει σιγά-σιγά στο πνεύμα όσων θα επακολουθήσουν με τον ερχομό του Ζοντ και των υποτακτικών του, όντων προγραμματισμένων να υπηρετούν έναν σκοπό, την αναγέννηση του Κρύπτον στη Γη.

Από εδώ και πέρα, σταματά το φολκλόρ, παίρνει τη σκυτάλη η δράση κι η όποια ισορροπία χάνεται εντελώς. Οι επισκέπτες απ' τον Κρύπτον έχουν έρθει με άγριες διαθέσεις κι οι δυνάμεις τους στη Γη είναι το ίδιο πανίσχυρες με του Σούπερμαν, κάνοντας τους γήινους και τα όπλα τους να μοιάζουν με παιδικά παιχνιδάκια. Έτσι, ο Κλαρκ πρέπει να καθαρίσει για όλους και με τη στολή που του έδωσε το ολόγραμμα του αληθινού πατέρα του, του Τζορ-Ελ, σχίζει τους ουρανούς και παλεύει σε τιτάνιες μάχες με τον Ζοντ και την παρέα του, ενώ γιγάντιες διαστημικές μηχανές μπαίνουν σε λειτουργία ώστε να μετατρέψουν τη Γη σε Κρύπτον και να αφανίσουν έτσι τους ανθρώπους προς όφελος της δικής τους ράτσας.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Σνάιντερ μπορεί να σκηνοθετήσει ένα εντυπωσιακό μπλοκμπάστερ δράσης. Αλλά όπως πολλοί πριν απ' αυτόν, χαίρεται λίγο παραπάνω απ' ότι θα έπρεπε με τις δυνατότητες που του παρέχουν τα τεχνολογικά παιχνιδάκια της εποχής και χάνει το μέτρο.

Το μανχατανοειδές κέντρο της νεοϋρκοειδούς Μητρόπολης γίνεται σμπαράλια και ουρανοξύστες πέφτουν σα χάρτινοι πύργοι πάνω σε ανθρωπάκια που τρέχουν έντρομα, αλλά ούτε λόγος για ανθρώπινες απώλειες, ενώ η Λόις Λέιν είναι λες και τηλεμεταφέρεται οπουδήποτε προσγειώνεται ο μαχόμενος Κλαρκ, αφού με τα πόδια αποκλείεται να τα κατάφερνε. Όλ' αυτά προκαλούν το χλευαστικό γέλιο, όπως γέλιο προκαλεί και η σοβαροφάνεια με την οποία αντιμετωπίζεται ο χαρακτήρας, μια παλιομοδίτικη πρακτική που πια έχει αντικατασταθεί με μια πιο σαρκαστική αυθυπονομευτική προσέγγιση, αλλά οι δημιουργοί δε φαίνεται να το έχουν αντιληφθεί.

Η μετριότητα υπογραμμίζεται απ' τον Χένρι Κάβιλ, τον γωνιοπρόσωπο πρωταγωνιστή που καλείται να ζωντανέψει έναν χιλιοταλαιπωρημένο χαρακτήρα, αλλά δεν καταφέρνει να τον μετατρέψει από χάρτινο, σε ον με σάρκα και ψυχή. Έτσι, την παράσταση κλέβει η Έιμι Άνταμς, ενώ κι ο Ράσελ Κρόου με τον Μάικλ Σάνον δίνουν τίμιες ερμηνείες στους ούτως ή άλλως προσχηματικούς τους ρόλους.

Το “Man of Steel” είναι μια μέτρια σουπερηρωική ταινία. Βλέπεται εν τέλει, αλλά χάνει κατά πολύ σε σύγκριση με άλλες του είδους της.


Βγαίνουν ακόμη:

Η κωμωδία “The Big Wedding” και η ταινία κινουμένων σχεδίων “Monsters University”.