Stand Up Guys: Η επιστροφή του Αλ Πατσίνο

του Λουκά Τσουκνίδα
 
Χρειαζόμασταν άραγε ακόμη μια μάζωξη παλιών διάσημων ηθοποιών για τις ανάγκες μιας κωμικοτραγικής γηριατρικής ταινίας που πραγματεύεται το θάνατο; Μάλλον ναι, αφού τις περισσότερες φορές το αποτέλεσμα δικαιώνει την επιλογή γιατί, απλώς, οι άνθρωποι αυτοί ξέρουν να παίζουν. Το “Stand Up Guys” του έμπειρου ηθοποιού, αλλά και νεόκοπου σκηνοθέτη, Φίσερ Στίβενς, μοστράρει τρεις απ' τους καλύτερους, τον Αλ Πατσίνο, τον Κρίστοφερ Γουόκεν και τον Άλαν Άρκιν, οι οποίοι στέκονται στο ύψος τους και δίνουν κάποια ζωή σ' ένα αργόσυρτο σενάριο με ελάχιστες καλές στιγμές και πολλά κακογραμμένα κλισέ.

Η υπόθεση

Ο Βαλ βγαίνει απ' τη φυλακή μετά από 28 χρόνια κι αφού έχει πάρει όλο το βάρος επάνω του κρατώντας το στόμα του κλειστό. Τον περιμένει ο παλιός φίλος και συνεργός Ντοκ, ο οποίος ζει πια μια ήσυχη ζωή, αλλά τον βαραίνει ένα δύσκολο χρέος. Το παλιό τους αφεντικό δε συγχώρεσε ποτέ τον Βαλ για τον “από σπόντα” φόνο του μοναχογιού του κι άφησε τον Ντοκ να ζήσει ώστε να “καθαρίσει” τον κολλητό του μόλις εκείνος βγει, εξαγοράζοντας τη δική του ζωή. Έτσι, η πρώτη τους μέρα μαζί μετά από 28 ολόκληρα χρόνια, ίσως να είναι και η τελευταία...



Η κριτική

Δυστυχώς, πρέπει να ομολογήσω ότι το πρώτο μισό της ταινίας του Στίβενς δεν κυλάει με τίποτα. Ο Αλ Πατσίνο κάνει φιλότιμες προσπάθειες να μετατρέψει το παρωχημένο χιούμορ σε υποφερτό κι ο Κρίστοφερ Γουόκεν, με τους συνήθεις μανιερισμούς του σε χαλινάρι, είναι μια όαση απ' το πρώτο κιόλας λεπτό, αλλά οι δημιουργοί τους έχουν αφήσει ξεκρέμαστους να βγάλουν το φίδι απ' την τρύπα που έχουν βαφτίσει σενάριο.

Ο βαρύς και φορτισμένος συναισθηματικά λόγω της “δουλειάς” που πρέπει να διεκπεραιώσει Ντοκ, προσποιείται ότι δε συμβαίνει τίποτα την ώρα που ο Βαλ θέλει να χαρεί όσα στερήθηκε κι έχει την πεποίθηση ότι το αξίζει λόγω της αντρίκιας στάσης του. Ο Ντοκ πληρώνει από ενοχές κι ο Βαλ γλεντάει, πίνει, τρώει, δοκιμάζει χάπια σε διάφορες ποσότητες και με ποικίλους τρόπους και φυσικά επισκέπτεται το “σπίτι” των νεανικών τους χρόνων όπου η τωρινή μαντάμ είναι η κόρη της παλιάς. Δεν υπάρχει τίποτε το πραγματικά αστείο, αλλά και τίποτε το ειλικρινά θλιβερό, σ' αυτό το κωμικό σκετς που ξέχασε να τελειώσει και το μόνο που μας κρατά στην καρέκλα είναι η ελπίδα ότι ο Πατσίνο με τον Γουόκεν θα κλωτσήσουν κώλους με τον παλιό καλό τρόπο.

Κάπου στη μέση της ταινίας οι δημιουργοί το θυμούνται κι αυτό, και για να μας δείξουν ότι οι χαρακτήρες τους “το 'χουν”, βάζουν σφήνα ένα εντελώς ξεκάρφωτο, απρόκλητο και προχειρογραμμένο επεισόδιο, ένα ταραντινικό κακέκτυπο που δεν προσφέρει τίποτε και σχεδόν εγγυάται να διώξει και τον πιο καλοπροαίρετο θεατή. Πάλι καλά που, λίγο πριν, έχει μπει στο παιχνίδι κι ο Άλαν Άρκιν στο ρόλο του οδηγού της παλιάς τους σπείρας, του Χιρς, συμπληρώνοντας το τρίο των παλιών και κάνοντας ένα μικρό ηλεκτροσόκ στην ταινία πάνω που η γραμμή γινόταν ευθεία...

Από εδώ και στο εξής τουλάχιστον, τα πράγματα μπαίνουν σ' ένα ρυθμό κι οι δημιουργοί μοιάζουν ότι ξέρουν επιτέλους προς τα πού το πάνε. Οι χαρακτήρες τους αποκτούν περισσότερο βάθος και οι πρωταγωνιστές τους έχουν υλικό να δουλέψουν. Βοηθούμενοι κι απ' τις αξιόλογες προσπάθειες των κοριτσιών του καστ, οι Γουόκεν και Πατσίνο το διασκεδάζουν όπως πρέπει, και βγάζουν εις πέρας μια γνήσια αγγαρεία σα να ήταν ο ρόλος της ζωής τους. Το τέλος της ταινίας είναι και το καλύτερο κομμάτι της, και όχι μόνο για τους προφανείς λόγους.

Το “Stand Up Guys” είναι μια αδιάφορη ταινία με πολύ καλούς ηθοποιούς.

Βγαίνουν ακόμη:
Το “Fast & Furious 6” για τους λάτρεις της σειράς και, σε επανέκδοση, ο “Κλέφτης Ροδακίνων (1964)” του Βούλο Ράντεφ.