Dark Shadows: Ο Tim Burton κι η παρέα του… βαριούνται

Απ' ότι φαίνεται, υπήρξε κάποτε (προ 40 και κάτι χρόνων) μια σαπουνόπερα με βρυκόλακες που έκανε ένα ελαφρύ σουξέ και απέκτησε το σχετικό καλτ στάτους ανάμεσα στο πιο νεανικό αμερικάνικο κοινό. Ο Τιμ Μπάρτον και ο Τζόνι Ντεπ βρήκαν ότι μοιράζονται μια συμπάθεια γι' αυτό το ξεχασμένο τηλε-σκουπίδι κι αποφάσισαν να το αναβιώσουν στο σινεμά κατά την προσφιλή συνήθεια του Χόλιγουντ. Το “Dark Shadows” είναι ένα φανταχτερό ριμέικ κι ένας κωμικός φόρος τιμής στην ομώνυμη σειρά, η γκοθιά όμως του Μπάρτον και η μανιέρα του Ντεπ δε το γλιτώνουν απ' την αδιάφορη μετριότητα.

Η υπόθεση

Ο Μπάρναμπας Κόλινς ήταν ο μοναχογιός και μοναδικός κληρονόμος της οικογένειας επιχειρηματιών που είχε χτίσει το ψαράδικο λιμανάκι του Κόλινσπορτ γύρω απ' την κονσερβοποιία της. Έχοντας μεγαλώσει μόνος στην άδεια έπαυλη μετά τον ξαφνικό χαμό των γονιών του, νεαρός πια, έπεσε στα δίχτυα της σαγηνευτικής παραδουλεύτρας του, πριν ερωτευτεί παράφορα την πανέμορφη Ζοζέτ και, χτυπημένος απ' την κατάρα της παραμελημένης Ανζελίκ, βρεθεί όχι μόνο χήρος, αλλά και βρυκόλακας. Σήμερα, η κονσερβοποιία έχει κλείσει και στην σάπια έπαυλη ζουν οι τελευταίοι των Κόλινς, το υπηρετικό προσωπικό, η νέα γκουβερνάντα και μια ψυχίατρος. Μετά από μια τυχαία ανασκαφή, ο Μπαρνάμπας ξυπνά απ' τον μακραίωνο ύπνο του κι επιστρέφει στην έπαυλη με σκοπό να αναβιώσει τις ένδοξες ημέρες της οικογένειας Κόλινς...



Η κριτική

Όπως θα περίμενε κανείς, ο Μπάρτον κάνει πάρτι με τη γκόθικ αισθητική που προστάζει το στόρι και μας προδιαθέτει γρήγορα για ένα σκοτεινό μελόδραμα ή για μια ιστορία εκδίκησης ακόμη, αλλά σε καμία περίπτωση για την κωμωδία που ακολουθεί. Ο μαέστρος έχει στερέψει εμφανώς πλέον και η απομύζηση μια κακής τηλεοπτικής σειράς για υλικό, μόνο παρακμή δείχνει και βαρεμάρα διαρκείας.

Ο Μπάρναμπας ξυπνά κάπου στα σέβεντιζ κι είναι εξαιρετικά διψασμένος για αίμα, όσο και για την ανάκτηση της παλιάς δόξας των Κόλινς, ειδικά όταν συνειδητοποιεί πως η μάγισσα Ανζελίκ παραμένει αειθαλής κι είναι η νέα αυτοκράτειρα της κονσέρβας, το απόλυτο αφεντικό της πόλης που οι πρόγονοί του έχτισαν. Οι απόγονοί του όμως δεν είναι σόι κι ο κόσμος έχει αλλάξει πολύ για έναν τζέντλεμαν της εποχής του. Η παρακμή των σύγχρονων Κόλινς και η προσπάθεια του παλιού να κατανοήσει και να προσαρμοστεί στο σήμερα συνθέτουν τη βάση για το γενικότερο αστείο που μοιραία βγαίνει παρωχημένο, προβλέψιμο και συχνά χαζοβιόλικο.

Οι καρικατούρες που έχει ο Μπάρτον ως υλικό είναι εκ πρώτης όψεως μυστηριώδεις, αλλά εν τέλει δεν αποδεικνύονται ούτε ενδιαφέρουσες ούτε αστείες. Η Μισέλ Φάιφερ προσπαθεί ματαίως να εξισορροπήσει την ατμόσφαιρα ως οικοδέσποινα, ενώ η Έυα Γκριν κάνει την πλάκα της ως μάγισσα όσο και η Έλενα Μπόναμ Κάρτερ ως ψυχίατρος. Οι υπόλοιποι είναι ανύπαρκτοι με μεγαλύτερη αποτυχία την παρουσία της Μπέλα Χίθκοουτ ως γκουβερνάντα/μέντιουμ/σωσίας-της-Ζοζέτ η οποία περνά απαρατήρητη κι η ιστορία της απλώς γεμίζει με παράταιρες μελοδραματικές και μεταφυσικές αποχρώσεις τα κενά ανάμεσα στον γκόθικ χαβαλέ.

Για τον Τζόνι Ντεπ, τι να πω. Αυτόματος πιλότος και πάλι, λες και ο Μπάρτον τον υπνωτίζει και τον προγραμματίζει να παίζει με τον ίδιο παγερά αδιάφορο και κουραστικά μανιερόπληκτο τρόπο, προσπαθώντας να ξορκίσει το φάντασμα του Μάικλ Κίτον, που ως “Σκαθαροζούμης” απογείωσε με την αλλόκοτη, απρόβλεπτη ερμηνεία του μια μέτρια, κατά τ' άλλα, κωμωδία. Θλιβερή και η σύντομη γκεστ εμφάνιση του Άλις Κούπερ, που ίσως και να πετσοκόφτηκε στο μοντάζ, για να δώσει εγκυρότητα στη γκοθιά και να αυτοπαρωδηθεί για πολλοστή φορά ως ροκ απομεινάρι.

Αν και δε μοιάζει ιδιαίτερα φιλόδοξο ως προς τις προσδοκίες του, το “Dark Shadows” είναι μετριότατο και προχειρογραμμένο, σαν μια πανάκριβη χριστουγεννιάτικη τηλεταινία.

Βγαίνουν ακόμη:

Φτάσαμε στο σημείο να βγαίνει μόνο μια καινούργια ταινία στις αίθουσες. Αν δεν προσαρμόσουν τη διανομή και τις τιμές στις ανάγκες της εποχής, βλέπω να βγαίνει μία το μήνα...