21 Jump Street: Η αστεία πλευρά της αγαπημένης σειράς των '80s

του Λουκά Τσουκνίδα
 
Ναι, θυμάμαι πολύ καλά εκείνη τη σειρά που έδωσε στον κόσμο τον Τζόνι Ντεπ –αλλά και τον Ρίτσαρντ Γκριέκο αγνώμονες φανς– και όταν άκουσα ότι έχει μπει στην ουρά για ριμέικ, απλώς ήλπιζα να γίνει κάτι σαν το “Στάρσκι και Χατς”, μια πετυχημένη παρώδηση κι ένα χαβαλετζίδικο αντίο πριν θαφτεί ξανά, διά παντός αυτή τη φορά. Προερχόμενοι από ένα επιτυχημένο σκηνοθετικό ντεμπούτο με μια κωμωδία κινουμένων σχεδίων (Cloudy with a Chance of Meatballs) οι Φιλ Λορντ και Κρις Μίλερ αποδίδουν το σενάριο του Μάικλ Μπακόλ σαν ένα καρτούν με πραγματικούς ανθρώπους, καταφέρνοντας να μας κάνουν να γελάσουμε αβίαστα. Και μάλιστα, χωρίς ούτε μία αναφορά στη γελοία γκαρτναρόμπα της ορίτζιναλ σειράς.

Η υπόθεση

Δυο παλιοί συμμαθητές, ένας δημοφιλής αθλητής κι ένας κοινωνικά αποτυχημένος ημίχοντρος, συναντιούνται επτά χρόνια μετά την αποφοίτησή τους στην τοπική σχολή αστυνομίας. Αιώνιοι έφηβοι κι οι δυο με βλέψεις να γίνουν πρωταγωνιστές σκηνών από ταινία δράσης, γίνονται κολλητοί για να βγάλουν πέρα την εκπαίδευση, πριν καταλήξουν να περιπολούν πάνω σε ποδήλατα σ' ένα πάρκο όπου δε συμβαίνει τίποτε. Όταν κάτι συμβεί, αποτυγχάνουν πλήρως να το αντιμετωπίσουν κι έτσι μετατίθενται δυσμενώς σ' ένα ξεθαμμένο πρόγραμα της αστυνομίας που απαιτεί από 'κείνους... να ξαναγυρίσουν στα θρανία. Αυτή τη φορά, ως αδέρφια.



Η κριτική

Η σειρά που αγαπήσαμε στα μακρινά πια τέλη των έιτιζ είχε καταφέρει να παντρέψει τη δράση και την αστυνομική πλοκή με τους εφηβικούς προβληματισμούς και το ελαφρύ χιούμορ, ήταν μια αστυνομική σειρά για νέους δηλαδή, κάτι που ίσως να μην είχε άλλο αντίστοιχο. Παρ' όλ' αυτά, δεν άντεξε ιδιαίτερα στο χρόνο και μετά από τόση έκθεση στην αμερικάνικη τηλεόραση, σήμερα κανείς θα την έβρισκε, το λιγότερο, απλοϊκή. Η κεντρική ιδέα πάντως, των μπάτσων που μικροδείχνουν και περνούν για μαθητές, δεν έχει χάσει την κωμική αξία της και περίμενε σαν ξεχασμένο κειμήλιο κάποιον να την ανακαλύψει και να την εκμεταλλευτεί όπως πρέπει.

Ο Μάικλ Μπακόλ, με την πολύτιμη, υποθέτω, αρωγή και του πρωταγωνιστή Τζόνα Χιλ, παίρνει τα λογής στερεότυπα, τ' αναποδογυρίζει και δείχνει σε κάθε ευκαιρία πόσο κωμικά δύσκολο είναι για δύο ενήλικες χωρίς καμία υποκριτική ικανότητα να επιστρέψουν στο σχολείο εφτά χρόνια μετά και να ταιριάξουν στο περιβάλλον, πείθοντας τους συμμαθητές τους ότι απλώς έχουν αναπτυχθεί πρόωρα. Έστω κι αν είναι δυο παλιμπαιδίζοντες παιδοβούβαλοι που μοιράζονται μια κοινή αποτυχία που έχει, απ' ότι φαίνεται, πρώτη θέση στη λίστα με τ' απωθημένα τους, την απουσία τους απ' το μεγαλύτερο κοινωνικό γεγονός ενός αμερικάνικου σχολικού βίου, την τελετή της αποφοίτησης. Με λίγα λόγια, ο σεναριογράφος παίρνει όλον τον προφανή παραλογισμό και κάνει πάρτι δίνοντας στους σκηνοθέτες μπόλικο υλικό για την καρτουνίστικη αισθητική τους.

Οι Λορντ και Μίλερ, έχοντας κεκτημένη ταχύτητα απ' την τριβή τους με το παράλογο χιούμορ και τις κωμικές δυνατότητες του προηγούμενου μέσου τους, εφαρμόζουν κι εδώ μια αντίστοιχα απρόβλεπτη εναλλαγή ρυθμού, όχι μόνο στις σκηνές δράσης, αλλά και στο κωμικό τάιμινγκ, όπου τ' αστεία έρχονται διαρκώς από μεριές που δεν το περιμένεις. Αναμενόμενα, ο Τζόνα Χιλ ταιριάζει γάντι σε ένα σκηνικό που, άλλωστε, βοήθησε στη σύλληψή του, και τραβάει μαζί του και τον πρωτάρη στην καφρίλα Τσάνινγκ Τέιτουμ, ο οποίος τα καταφέρνει μια χαρά και βγάζει γέλιο χωρίς να τσαλακώσει στο ελάχιστο το ζελατινάτο προφίλ του.

Το “21 Jump Street” είναι μια καλή κωμωδία και υπόδειγμα αντιδότου σε κάθε σοβαροφανή μυθοποιητική νοσταλγία για εφήμερα τηλεσκουπίδια.

Βγαίνουν ακόμη:

- Το “Poker Face” του Χρήστου Δήμα.