L' Exercise de l' Etat: Πολιτικό δράμα α λα γαλλικά

του Λουκά Τσουκνίδα

Το “L' Exercise de l' Etat” του Πιερ Σολέρ είναι ένα πολιτικό δράμα με μια οπτική που προσπαθεί να εστιάσει μεταξύ της σχιζοφρενικής σχέσηςτου ιδιωτικού και του δημόσιου βίου ενός ανερχόμενου πολιτικού και της ποταπής φύσης των διεργασιών εκείνων που οδηγούν στις λήψεις αποφάσεων κι επηρεάζουν τελικά εκατομμύρια ανθρώπους. Ο Ολιβιέ Γκουρμέ κουβαλά άψογα το βάρος του πρωταγωνιστικού ρόλου κι ο δημιουργός μας βάζει αποτελεσματικά στο κλίμα, πετυχαίνοντας να συμπάσχουμε με τον πρωτάρη Υπουργό, αλλά και να δούμε από πολύ κοντά την αλλοίωση που πρέπει να υποστεί ένας άνθρωπος για να επιβιώσει στον πολιτικό στίβο και να “ασκήσει τα καθήκοντα του λειτουργού του κράτους”.

Η υπόθεση

Ο Μπερτράν Σεν Ζαν δεν είναι πολιτικός από τζάκι, αλλά χάρις στο προφίλ του και το δυναμισμό του, είναι σήμερα ο υπουργός συγκοινωνιών της Γαλλίας. Παρά την σημαντική βοήθεια του έμπειρου Ζιλ που είναι το δεξί του χέρι, η δουλειά του μοιάζει να έχει αρχίσει να τον καταβάλλει. Αμέσως μετά από ένα φοβερό ατύχημα σε κάποιο δρόμο - καρμανιόλα της ορεινής χώρας για το οποίο πρέπει να επιληφθεί της εξομάλυνσης των εντυπώσεων, ο Υπουργός βρίσκεται αντιμέτωπος με μια επικείμενη ιδιωτικοποίηση των σιδηροδρόμων —πρόταση ενός άλλου Υπουργού, αλλά και ανταγωνιστή στο μικροπολιτικό πεδίο— την οποία όχι μόνο δεν έγκρίνει, αλλά έχει αποκλείσει μιλώντας δημοσίως. Παρ' όλ' αυτά, το επικοινωνιακό φιάσκο και η πτώση της δημοτικότητάς του δεν είναι το χειρότερο που θα μπορούσε να του συμβεί...

Η κριτική

Με τον εφιάλτη του Υπουργού στην εισαγωγή, ο Σολέρ μας ενημερώνει αμέσως ότι πρόκειται για έναν χαρακτήρα στα πρόθυρα μιας προσωπικής κρίσης, η οποία προφανώς αποτελεί πολυτέλεια δεδομένης της θέσης που κατέχει στην κυβέρνηση της χώρας εν μέσω μιας περιόδου που απαιτεί ριζικές αποφάσεις. Ο Μπερτράν Σεν Ζαν μοιάζει να είναι από εκείνους τους πολιτικούς που βγήκαν απ' τα σπλάχνα του λαού και πίστεψαν σε κάποια στιγμή της πορείας τους ότι μπορούν, ολομόναχοι αν χρειαστεί, να κρατήσουν το οχυρό της υποτιθέμενης “λαϊκής κυριαρχίας”. Τον βλέπουμε σε στιγμές υπεροχής, αυτοπεποίθησης και πυγμής όσο και σε στιγμές κατάρρευσης, αδυναμίας και παραίτησης. Βλέπουμε πόσο βασίζεται στον βοηθό του Ζιλ, πόσο έχει ανάγκη τη γυναίκα του Σεβερίν και πόσο του λείπει ένας πραγματικός φίλος, το υποκατάστατο του οποίου ψάχνει στο πρόσωπο του προσωρινού οδηγού του Μαρτίν.

Με την υπερπολύτιμη συνδρομή του Γκουρμέ, ο Σολέρ μας συστήνει άψογα τον κεντρικό του ήρωα, καθώς τον ακολουθεί μέσα στο λαβύρινθο της σύγχρονης γαλλικής πολιτικής σκηνής, με τα παιχνίδια καριέρας και τις σφαίρες επιρροής, τους πρωτοκλασάτους και τους απερχόμενους πολιτικούς, τη μαύρη τρύπα της οικονομίας που πρέπει πάση θυσία να καλυφθεί και τις μηχανικές εκδηλώσεις κατανόησης του πολίτη από ανθρώπους που έχουν χάσει την ικανότητα ή τη διάθεση να το κάνουν πραγματικά. Ο Μαρτίν είναι ένας άνεργος σαραντάρης, χωρισμένος με παιδί που σε μια νύχτα βρίσκεται να νταντεύει έναν Υπουργό που διψά για λίγη κανονικότητα, αλλά δε λέει να πάψει να βλέπει με δογματισμό και συγκατάβαση τις φωνές διαμαρτυρίας ενός “κανονικού”, σκληρά εργαζόμενου ανθρώπου.

Ο Ζιλ είναι η πολιτική του νταντά, κι ο Μπερτράν δε διανοείται να παίρνει αποφάσεις ή να βγαίνει στην εσωκομματική αρένα χωρίς εκείνον στο πλευρό του. Η Σεβερίν είναι η συναισθηματική του νταντά, ακόμη ένα αποκούμπι για έναν άνθρωπο που σε καμία περίπτωση δεν είναι αυτό που δείχνει με τη βοήθεια των επικοινωνιολόγων του, ούτε καν αυτό που νομίζει ο πρωθυπουργός για εκείνον. Όταν έρχεται η ώρα να πάρει τα ηνία και να δώσει μια πραγματική πολιτική μάχη, η μοναδική απόφαση που παίρνει με σιγουριά εξελίσσεται σε ένα τραγικό φιάσκο. Έτσι, ο Σολέρ κλείνει με μια έντονη προσωπική στιγμή την πολύ ωραία εξιστόρησή του, αυτή της σταδιακής εξημέρωσης ενός πολιτικού αγριμιού που έπρεπε να γίνει αρνάκι...

Το “L' Exercise de l' Etat” είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα ταινία μ' έναν εξαιρετικό πρωταγωνιστή.

Βγαίνουν ακόμη:
Η κωμωδία του Τζόναθαν Λιβάιν “50/50”, η ταινία-πάρτι “Project X”, η ταινία κινουμένων σχεδίων “The Lorax”, το “Τρεις Μέρες Ευτυχίας”του Δημήτρη Αθανίτη, τα ντοκιμαντέρ “Indignados” του Τόνι Γκατλίφ και “Oligarchy” του Στέλιου Κούλογλου και ο “Τιτανικός” σε 3D επανέκδοση.

Όλες οι Ταινίες