Carnage: Κοινωνιολογία κομμωτηρίου από τον Πολάνσκι

του Λουκά Τσουκνίδα
 
Δε νομίζω ότι έχω ξεγελαστεί ποτέ πιο πολύ απ' το τρέιλερ μιας ταινίας όσο με το “Carnage”, την τελευταία ταινία του Ρομάν Πολάνσκι, μια ανεξήγητα πολυσυζητημένη φάρσα που προέκυψε από ένα θεατρικό έργο και δεν παύει λεπτό να μας το θυμίζει. Το αποτέλεσμα είναι κάτι σαν το “Θέατρο της Δευτέρας”, μια παρωχημένη σκηνοθετικά και άνιση ερμηνευτικά απόπειρα για κωμωδία δωματίου, γεμάτη από άκαιρο χιούμορ πακέτο με απλοϊκούς χαρακτήρες και κοινωνιολογία κομμωτηρίου.

Η υπόθεση

Οι Κάουανς (Κριστόφ Βαλτζ, Κέιτ Γουίνσλετ) και οι Λόνγκστριτς (Τζόντι Φόστερ, Τζον Σι Ράιλι) συναντιούνται στο σπίτι των δεύτερων για να επιλύσουν ειρηνικά το ζήτημα που προέκυψε όταν ο γιος των Κάουαν τραυμάτισε τον γιο τον Λόνγκστριτ κατά τη διάρκεια ενός μικροκαβγά. Τέσσερις διαφορετικοί άνθρωποι με διαφορετικές οπτικές και διαφορετικούς συμβιβασμούς στην πλάτη τους ξεκινούν απ' τη συναίνεση πριν εκπέσουν σιγά σιγά προς τη σύγκρουση... 



Η κριτική

Γνωρίζοντας απ' την αρχή ότι πρόκειται για μια ταινία δωματίου και πολλών διαλόγων, περιμένει κανείς απ' τον Πολάνσκι να κάνει ότι μπορεί για να δημιουργήσει την ψευδαίσθηση έστω μιας κλιμάκωσης, αλλά και να προκαλέσει το κοινό να συνδεθεί με έναν τουλάχιστον απ' τους τέσσερις χαρακτήρες, τις τέσσερις αντικρουόμενες πλευρές που προκύπτουν στην πορεία. Αντ' αυτού, παρακολουθούμε ένα θεατρικό έργο που εκτυλίσσεται μπροστά στην κάμερα, με τα παρωχημένα τρικ του σκηνοθέτη να μην προσφέρουν τίποτα στην εμπειρία της θέασης ούτε στην κατανόηση της κατάστασης η οποία, όσο περνάει η ώρα, τόσο και λιγότερο πιστευτή μοιάζει.

Δύο ζευγάρια αμερικάνων μεσοαστών (ο ένας εκ των αντρών με ανεξήγητη προφορά) κοκορομαχούν άνευ σοβαρού λόγου και αιτίας, πέφτοντας από κλισέ σε κλισέ σαν καρικατούρες επιθεώρησης πριν αρχίσουν να γκρινιάζουν για τους γάμους και τις επιλογές τους και να αλλάζουν συμμαχίες και γνώμη ανά δευτερόλεπτο. Οι Κάουανς, βέβαια, θα μπορούσαν να έχουν φύγει από νωρίς και η υπόθεση να λήξει εκεί αντί να εμπλακούν σ' αυτόν τον φαύλο κύκλο της δήθεν επίλυσης του ζητήματος, αλλά με κάποιο ψευδομπουνιουελικό τρόπο φτάνουν μέχρι το ασανσέρ και γυρίζουν πίσω συνεχίζοντας μια μάταιη συζήτηση που εξελίσσεται εκβιαστικά και παρουσιάζει ελάχιστο ενδιαφέρον.

Όσο για το χιούμορ, δεν είναι ούτε μαύρο ούτε ανατρεπτικό ούτε πνευματώδες, αλλά απλώς ένας χονδροειδής αχταρμάς από κοκοτοποθετημένα αστεία που εκτροχιάζουν κάθε ρυθμό και σβήνουν κάθε πιθανότητα συναισθηματικής εμπλοκής, άρα και πρόκλησης θετικού σοκ στον μεσοαστό θεατή που “κοιτάζεται στον καθρέφτη”. Αναρωτιέμαι, βέβαια, πότε έπαψε να σοκάρει τον οποιονδήποτε η “αποκάλυψη” ότι τα ζευγάρια αυτού του τύπου που διατηρούν μια βιτρίνα ευτυχίας με νύχια και με δόντια, έχουν τόνους απωθημένων που βγάζουν με κάθε αφορμή προς κάθε κατεύθυνση. Πολύ πολύ πολύ παλιά νομίζω.

Το φίδι απ' την τρύπα καλείται να βγάλει η τετράδα των πρωταγωνιστών, εξαιρετικοί ηθοποιοί όλοι τους, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Πέραν του θεατρινισμού που χαρακτηρίζει πολλές απ' τις αντιδράσεις τους, μάτι βγάζουν και οι αφύσικες κινήσεις τους στον περιορισμένο χώρο δράσης, ο οποίος περιορίζεται ακόμη πιο πολύ από το κινηματογραφικό κάδρο. Παίζουν κάτι σα θέατρο και συχνά-πυκνά δεν ξέρουν τι ακριβώς να κάνουν με το σώμα ή το βλέμμα τους όσο η προσοχή μας βρίσκεται σε κάποιον άλλον. Εντάξει, ο Τζον Σι Ράιλι είναι ιδιαίτερα άνετος στο ρόλο του και η Κέιτ Γουίνσλετ εκπέμπει τον απαραίτητο καταπιεσμένο αισθησιασμό, αλλά η Τζόντι Φόστερ είναι υπερβολικά υστερική και ο Κριστόφ Βαλτζ μοιάζει τελείως έξω απ' τα νερά του.

Το “Carnage” είναι μια κακή ηθικολογική φάρσα. Δείτε την μόνο αν οι νευρικοί κλονισμοί σας φαίνονται διαχρονικά αστείοι.

Βγαίνουν ακόμη:

- Ο μετριότατος “Άδικος Κόσμος” του Φίλιππου Τσίτου, το αδιάφορο θρίλερ επιστημονικής φαντασίας “Chronicle” καθώς και η ολοκαίνουργια ταινία των “Muppets”.