The Descendants: Η "χρυσή" κληρονομία των Κλούνεΐ και Πέιν

του Λουκά Τσουκνίδα

Η νέα ταινία του Αλεξάντερ Πέιν, ενός σκηνοθέτη με ύφος χαρακτηριστικό το οποίο του εξασφάλισε με τα χρόνια πολλούς οπαδούς, αλλά και άλλους τόσους να τον αμφισβητούν γι' αυτό, λέγεται “The Descendants” κι είναι, αναμενόμενα, μια πολύ γνώριμη μίξη δράματος και κωμωδίας σε ένα καθόλου γνώριμο σκηνικό, εκείνο της Χαβαϊανής ενδοχώρας. Χωρίς να κάνει κάτι το εξαιρετικό, ο Πέιν δείχνει ότι δεν έχει χάσει τη φόρμα του κι έτσι παραδίδει μια ταινία που διαθέτει όλα τα ατού της δουλειάς του συν έναν υπέροχο Τζορτζ Κλούνι στον κεντρικό ρόλο, του πατέρα που όταν ένα ατύχημα διαλύσει τη ρουτίνα του, μοιάζει έτοιμος να πέσει στο κενό.

Η υπόθεση

Ο Ματ Κινγκ, πέραν του ότι είναι ένας δικηγόρος εξαιρετικά αφοσιωμένος στη δουλειά του, είναι κι ένας από τους απογόνους της τελευταίας πριγκήπισας μιας βασιλικής δυναστείας της Χαβάι. Συνεπώς, διαχειρίζεται τις τύχες ενός από τα τελευταία κομμάτια παρθένας ακτογραμμής, το οποίο ανήκει σ' εκείνον και τα πολλά ξαδέρφια του και του οποίου για πρώτη φορά συζητείται η πώληση προς εμπορική εκμετάλλευση. Μ' όλ' αυτά στο κεφάλι του, έρχεται κι ένα ατύχημα που ρίχνει τη γυναίκα του, Ελίζαμπεθ, σε κώμα αναγκάζοντάς τον να αναλάβει τη φροντίδα των δύο κορών του, της ατίθασης δεκαεφτάχρονης Άλεξ και της μπερδεμένης δεκάχρονης Σκότι, καθώς και τα διαδικαστικά ενός πιθανού θανάτου. Όταν η Άλεξ του αποκαλύπτει πως η μητέρα τους τον απατούσε, ο Ματ παίρνει τα κορίτσια και τον περίεργο φίλο της Άλεξ, Σιντ, και ξεκινούν να βρουν τον άνθρωπο τον οποίο φέρεται ν' αγάπησε η γυναίκα του όσο εκείνος έχανε σταδιακά την επαφή του...



Η κριτική

Η σχολαστική και υπαινικτική σκηνοθεσία, η πολύ όμορφη φωτογραφία, η εξαιρετική μουσική επένδυση, που άλλωστε προκύπτει αβίαστα και απ' την τοποθέτηση της ιστορίας μας στη σύγχρονη Χαβάι, αλλά και το ιδιόμορφο χιούμορ του Αλεξάντερ Πέιν είναι όλα, όπως θα περίμενε κανείς, πολύ καλά εφαρμοσμένα και σερβιρισμένα. Ο σκηνοθέτης δεν ξανοίγεται σε άγνωστα νερά, ούτε σε επίπεδο ύφους ούτε σε επίπεδο θεματικής, αλλά αυτό καθόλου δεν επηρεάζει τη διατρητικότητα της ματιάς του μέσα στα ζητήματα των κεντρικών χαρακτήρων του.

Ως συνήθως, αν και αυτή τη φορά δανείζεται σε μεγάλο βαθμό το υλικό του από ένα μυθιστόρημα της Κάουι Χαρτ Χέμινγκς, ο Πέιν παίρνει έναν χαρακτήρα και τον ρίχνει σε μια δύσκολη κατάσταση πριν καν προλάβουμε να τον σκιαγραφήσουμε. Στην πορεία της ταινίας, δεν τον αφήνει ποτέ να γίνει υπερβολικά μελοδραματικός ή υπερβολικά κωμικοτραγικός, αφήνοντας χώρο να τον γνωρίσουμε, να τον κρίνουμε για όσα έκανε ή δεν έκανε και, αναλόγως, να συνταχθούμε μαζί του ή όχι.

Ο Ματ φαίνεται συμπαθής και προβλεπόμενος, όμως έξω απ' τη δουλειά του και τις γοητευτικά συντηρητικές απόψεις του περί διαχείρησης του υλικού πλούτου, καταλαβαίνουμε σιγά σιγά οτι δεν έχει να επιδείξει και πολλά επιτεύγματα ούτε διαθέτει και πολλές συμπάθειες σε προσωπικό επίπεδο. Η αδυναμία του να διαχειριστεί το γεγονός ότι είναι ξαφνικά ο μόνος γονιός (αποκαλεί τον εαυτό του αναπληρωματικό) γίνεται πιο εκνευριστική όποτε γκρινιάζει σαν αυτό να είναι κάτι που δεν του άξιζε. Παρ' όλ' αυτά, κι ενώ φέρνει πίσω απ' το κολέγιο την Άλεξ για να φροντίζει τη Σκότι όσο αυτός φροντίζει την Ελίζαμπεθ και την οικογενειακή ακίνητη περιουσία, σταδιακά προσαρμόζεται, γίνεται έως και συμπονετικός με τους άλλους, ακόμη και με τον κακορίζικο, πικρόχολο πεθερό του.

Ο χαρακτήρας του Ματ είναι ελαττωματικός χωρίς να είναι κακός και η οικογενειακή κρίση απλώς τον προκαλεί να ξεγυμνωθεί και ίσως να αναβαπτιστεί μέσα από μια προσωπική πορεία αυτοκάθαρσης. Ο Τζορτζ Κλούνι πιάνει το σφυγμό του χαρακτήρα, μπαίνει με άνεση στα παπούτσια του και φτάνει σε μια άψογη ερμηνεία που ανεβάζει και όλη την ταινία ένα επίπεδο. Δίπλα του στέκεται εξαιρετικά η νεαρή Σάιλιν Γουντλεϊ στο ρόλο της Άλεξ, όσο και ο Νικ Κράουζε στο ρόλο του ξεκάρφωτου φίλου, Σιντ. Ο Πέιν διαχειρίζεται πολύ καλά τους δευτερεύοντες χαρακτήρες κι έτσι βρίσκουν χώρο να λάμψουν ο Ρόμπερτ Φόρστερ με τον Μπο Μπρίτζες, αλλά και η υπέροχη Τζούντι Γκριρ.

Το “The Descendants” είναι μια καλή οικογενειακή ταινία, προβλέψιμη σ' ένα βαθμό, αλλά καλοστημένη, όσο και καλοπαιγμένη.

Βγαίνουν ακόμη:

- Η μέτρια ταινία δράσης “Man on a Ledge”, το σίκουελ “Underworld: Awakening”, o “Παράδεισος” του Παναγιώτη Φαφούτη, το ντοκιμαντέρ “Champions: Μια Αστεία Ιστορία” του Γαβριήλ Τζάφκα και, σε επανέκδοση, “Το Κουτί της Πανδώρας (1929)” του Γιοργκ Βίλελμ Παμπστ.