Grown Ups: Η "κωμωδία" που ξέχασε να μεγαλώσει

του Λουκά Τσουκνίδα

Άνταμ Σάντλερ. Κέβιν Τζέιμς. Κρις Ροκ. Ντέιβιντ Σπέιντ. Ρομπ Σνάιντερ. Όλοι αυτοί μαζεύτηκαν υπό την επίβλεψη του Ντένις Ντάγκαν και με την προσθήκη των Σάλμα Χάγιεκ, Μαρία Μπέλο, Μάγια Ρούντολφ προσπάθησαν να κάνουν μια καλοπροαίρετη κωμωδία για τον παλιμπαιδισμό, τις παλιές φιλίες, τις οικογένειες και όσα τελικά έχουν σημασία στη ζωή και τη συμβίωσή μας με τους άλλους. Καλοπροαίρετη ίσως. Κωμωδία όμως όχι.

Ο Λένι, ο Έρικ, ο Κερτ, ο Μάρκους και ο Ρομπ αποτελούσαν, ως δωδεκάχρονα, την πεντάδα της ομάδας που κέρδισε το τοπικό πρωτάθλημα μπάσκετ. Τώρα, ενήλικες πια, μαζεύονται για ένα Σαββατοκύριακο στο παλιό σπίτι δίπλα στη λίμνη, ώστε να τιμήσουν τον προπονητή και μέντορά τους που απεβίωσε. Άλλος είναι πετυχημένος, άλλος αποτυχημένος, άλλος δεν μπορεί να στεριώσει γάμο, άλλος περιφέρεται ως αιώνιος έφηβος κι άλλος είναι απλώς ένας αδιάφορος μπαμπάς. Η προσπάθεια να βρουν την παλιά σπίθα, εκείνη που τους έκανε μια τόσο πετυχημένη τρελοπαρέα, κολλάει σε διαδικαστικά ή συναισθηματικά εμπόδια, αλλά σιγά-σιγά παίρνει μπρος και οι πέντε φίλοι καταφέρνουν να εμπνεύσουν τις γυναίκες και τα παιδιά τους. Μόνο που κάποιοι δεν έφυγαν ποτέ απ' το χωριό και δεν έχουν καταφέρει να ξεχάσουν το παρελθόν. Είναι η ομάδα που έχασε στον τελικό...
 
[Το trailer της ταινίας]

Δεν έχω αποφασίσει τι είναι πιο θλιβερό, η προσπάθεια όλων μαζί των συντελεστών της ταινίας να ωραιοποιήσουν την οικογενειακή ζωή με τόσο εσωστρεφή τρόπο που μοιάζουν να θέλουν να πείσουν τον εαυτό τους, ή η αυτάρεσκη κι ανεξήγητη προσδοκία τους να βγάλουν γέλιο ως ενήλικες που εξαπολύουν ανέκδοτα νηπιαγωγείου χωρίς την παρουσία του Ρόντνεϊ Ντέιντζερφιλντ.

Εντάξει, ο Άνταμ Σάντλερ κάνει συχνά ταινίες αρπαχτές στον αυτόματο πιλότο, ο Κέβιν Τζέιμς ακόμη δεν έχει αποδείξει ότι μπορεί να σταθεί δίπλα στους κωμικούς της γενιάς του, ο Ντέιβιντ Σπέιντ γερνάει κάπως άσχημα,ο Κρις Ροκ δεν είναι ηθοποιός κι ο Ρομπ Σνάιντερ... Δεν έχω τίποτε κακό να πω για τον Ρομπ Σνάιντερ. Είναι μια υποτιμημένη ιδιοφυΐα. Παρ' όλ' αυτά, οι πιο διάσημοι συνάδελφοί του τον παρασέρνουν σε ένα αποτέλεσμα που δεν είναι απλώς μέτριο και αδιάφορο, αλλά εντελώς κακό σε βαθμό που ήθελα να φύγω στη μέση για να μη δω αυτό που έρχεται. Τη συγκαταβατική, ηθικολογική παολοκοελιά που μας χτυπά στην πλάτη και μας λέει: Δεν πειράζει που δεν είμαστε πια παιδιά. Κάποτε πρέπει να μεγαλώσουμε και να βρούμε άλλα πράγματα να μας κρατούν ευτυχισμένους. Not!

Πέρα όμως απ' όλ' αυτά, το “Grown Ups” είναι μια κακογραμμένη ταινία που υποφέρει απ' το συνωστισμό πολλών ηθοποιών που, μπορεί να μην είναι σταρ, αλλά συχνά στις ταινίες τους έχουν εκείνοι τις πιο πολλές ατάκες. Έτσι οι σεναριογράφοι (ο ένας είναι ο Άνταμ Σάντλερ) και ο σκηνοθέτης επιχειρούν να κρατήσουν με εξόφθαλμο τρόπο μια ανούσια ισορροπία, όπου ο καθένας λέει την ατάκα του με τη σειρά και η κάμερα κόβει σ' αυτόν λες και πρόκειται για ερασιτεχνικό βίντεο γάμου. Δεν υπάρχει σενάριο, παρά μόνο μια κεντρική ιδέα κι από 'κει και πέρα λέει ο καθένας ό,τι του κατέβει, ανώδυνα σόκιν αστειάκια κυρίως με τον Άνταμ Σάντλερ να μοιάζει εντελώς αδιάφορος για το αποτέλεσμα.

Ο μοναδικός που ίσως νοιάζεται, εκτός απ' τον Ρομπ Σνάιντερ που έχει τιμήσει κάθε ρόλο της καριέρας του, είναι ο Κέβιν Τζέιμς αλλά είναι πολύ λίγος για να κλέψει την παράσταση, ακόμη κι απ' τον τετράχρονο γιο του που βυζαίνει απ' το στήθος της Μαρία Μπέλο.

Δε γράφω άλλο γι' αυτή την τεράστια αποτυχία. Ελπίζω μόνο ο Ρομπ Σνάιντερ να βρει ξανά το δρόμο του και ν' αφήσει τις κακές παρέες πριν γκρεμίσουν ό,τι έχει χτίσει με τόσο κόπο.

Βγαίνουν ακόμη: 
- Το μέτριο καταλανικό θρίλερ “25 carat” και σε επανέκδοση το “Red Shoes (1948)” των Μάικλ Πάουελ και Έμεριχ Πρεσμπέργκερ, το “The Big Sleep (1946)” του Χάουαρντ Χοκς και το “Woman Next Door (1981)” του Φρανσουά Τριφό.