Knight and Day: Βαρετή "Κρουζιάδα"

του Λουκά Τσουκνίδα

Ο Τομ Κρουζ, η Κάμερον Ντίαζ, μια απίθανη ιστορία κι ένα μάτσο ψηφιακά εφέ αποτελούν τη νέα ταινία του Τζέιμς Μάνγκολντ, το “Knight and Day” που, αν και παλιομοδίτικο στη σύλληψή του, προσπαθεί υπερβολικά να ταιριάξει στην σύγχρονη αντίληψη για την περιπέτεια και, σε γενικές γραμμές, αποτυγχάνει.

Είναι, χοντρικά, η ιστορία κάποιου Ρόι Μίλερ (Τομ Κρουζ) και κάποιας Τζουν Χέιβενς (Κάμερον Ντίαζ) που συναντιούνται κάτω από περίεργες συνθήκες σ' ένα αεροδρόμιο, βιώνουν μαζί μια περίεργη πτήση και μια αναγκαστική προσγείωση, πριν χωριστούν και ξανασυναντηθούν μέσα σε ακόμη πιο περίεργες συνθήκες υπό την απειλή, τίνος άλλου, του κακού FBI. Στην πορεία δημιουργείται ανάμεσά τους ένα φλερτ, που μοιάζει καταδικασμένο όσο αντιλαμβάνονται ο ένας την πραγματικότητα του άλλου. Ο Ρόι είναι κάποιου είδους υπερκατάσκοπος κι η Τζουν μια κοπέλα που αγχώνεται για το τι θα φορέσει στο γάμο της αδερφής της. Κι όμως, αυτό που νιώθει για 'κείνον είναι δυνατό κι έτσι αποφασίζει να τον βρει και να μείνει στο πλευρό του. Αυτό, βέβαια, δεν είναι ποτέ τόσο εύκολο όσο ακούγεται κι έτσι η περιπέτεια είναι αναπόφευκτη...



Η ταινία του Μάνγκολντ, είναι ξεκάθαρα μια προσπάθεια να αναβιώσει το είδος εκείνο της ρομαντικής περιπέτειας όπου το φλερτ και η χημεία μεταξύ των δύο πρωταγωνιστών υπερισχύουν όλων των υπόλοιπων στοιχείων και αποτελούν, τελικά, τη βασική πηγή ψυχαγωγίας. Ποια είναι αυτά τα στοιχεία στην περίπτωσή μας; Ο εξωφρενικός τρόπος με τον οποίο γνωρίζονται και φλερτάρουν οι δύο σταρ, η τραβηγμένη απ' τα μαλλιά ιστορία του Ρόι Μιλερ, οι σχεδόν αναίμακτοι εναγκαλισμοί τους με τον θάνατο, οι προσβλητικά υποβιβασμένοι δευτερεύοντες χαρακτηρες και ο χορός των κλισέ που μοιάζει να βγήκαν από κάποιο σχετικό αλγόριθμο. Κι όμως, ο Τομ Κρουζ και η Κάμερον Ντίαζ είναι δύο πρόσωπα που θα μπορούσαν να το καταφέρουν, να κυριαρχήσουν στην οθόνη και να μας κάνουν με τη συνδυασμένη γοητεία τους να παραβλέψουμε τις ασύνδετες υπερβολές που προσπαθούν να περάσουν ως πλοκή. Ποιο είναι το πρόβλημα λοιπόν;

Βασικά, πιστεύω ότι η εικόνα του Τομ Κρουζ, για μια μερίδα του κοινού τουλάχιστον (στην οποία ανήκω κι εγώ), έχει τσαλακωθεί ανεπανόρθωτα με τα καμώματά του ως σαϊεντολόγος, το γνωστό βίντεο με το παρανοϊκό γέλιο έχει στοιχειώσει το αντίστοιχο κινηματογραφικό του και κάθε υποψία αυταρέσκειας πυροδοτεί μια αντανακλαστική ειρωνεία. Πόσο μάλλον όταν παίρνει τα λεφτά, την ηθική δικαίωση και το κορίτσι με τόσο άνετο τρόπο όσο στη συγκεκριμένη ταινία. Πόσο μάλλον όταν το κορίτσι είναι η γλυκύτατη Κάμερον Ντίαζ, που προσπαθεί πολύ να βρει το δρόμο της και να διατηρήσει την αβίαστη γοητεία της μέσα στο σύμπαν του “Mission Impossible”, αλλά αυτό αποδεικνύεται εν τέλει αδύνατο. Πόσο μάλλον όταν δύο εξαιρετικοί ηθοποιοί σαν τον Πίτερ Σάαρσγκαρντ και τον Πολ Ντάνο υποβαθμίζονται σε στρατιωτάκια που σκοπό έχουν να φαίνεται ακόμη πιο γαμάτος δίπλα τους ο Τομ Κρουζ.

Ψάχνοντας λοιπόν κάτι άλλο να σε μαγέψει, ίσως και να κολλήσεις με τη δράση, τα κυνηγητά και τις μονομαχίες που, πλαισιωμένα από τα εντυπωσιακά ψηφιακά εφέ, αποτελούν το μοναδικό επαρκώς αξιοποιημένο συστατικό της ταινίας. Εντάξει, είναι καρτουνίστικα σε βαθμό υπερθετικό, αλλά δεν υπόσχονται και κάτι άλλο. Έτσι κι αλλιώς, η ταυτότητα του σκηνοθέτη είναι εντελώς απούσα αφού οι σκηνές δράσης δεν αποκλίνουν ποτέ απ' τη συνταγή είτε πρόκειται για τις άνετες ατάκες εν μέσω χάους είτε για την κλιμάκωση του κινδύνου και την παρά τρίχα σωτηρία των πρωταγωνιστών.

Τελικά, η Κρουζιάδα που διεκπεραιώνει με δημοσιουπαλληλική τυπικότητα ο Τζέιμς Μάνγκολντ, είναι τόσο διασκεδαστική όσο πιο χαμηλές είναι οι προσδοκίες μας.

Βγαίνουν ακόμη:

- Το βαρετό και πομπώδες “Sorcerer's Apprentice” και σε επανέκδοση το “Singing in the Rain (1952) του Στάνλεϊ Ντόνεν, το “Pierrot le Fou (1965)” του φιλέλληνα Ζαν-Λικ Γκοντάρ και το “Rififi (1955)” του Ζιλ Ντασέν.