Sex and the City 2: Μόνο για fans

του Λουκά Τσουκνίδα

Η αλήθεια είναι ότι δεν ανυπομονούσα καθόλου για την ημέρα που θα έτρωγα ακόμη δυόμισι ώρες απ' τον πολύτιμο (και καλά) χρόνο μου βλέποντας την Κάρι και τις φίλες της να επιδίδονται σε ακατάσχετη φλυαρία κι επίδειξη παλιμπαιδισμού, παρωχημένα αστεία που μπαγιάτεψαν μια εικοσαετία πριν και εντελώς απρόκλητη γεροντίστικη πασαρέλα (σκέψου ότι μ' αρέσουν κι οι ώριμες). Όμως έπρεπε να το αντέξω αν ήθελα να απολαύσω αμέσως μετά, για ένα δίωρο, τρεις άντρες να μπαίνουν σε ένα τζακούζι και να μεταφέρονται πίσω στην εποχή που ήταν έφηβοι, στα τιμημένα έιτιζ, στο ίδιο ακριβώς σημείο, με τη δυνατότητα ν' αλλάξουν το μέλλον τους (Hot Tub Time Machine). Εντάξει, είναι το ίδιο επιφανειακό και χονδροειδές με μία, όμως, σημαντική διαφορά: το δεύτερο έχει αυτό που λένε πλοκή και δε διαρκεί μια αιωνιότητα.

Εφόσον είναι προφανές ότι δεν είμαι φαν του “Sex and the City”, θα επιχειρήσω να μιλήσω γι' αυτό από δύο οπτικές γωνίες, τη δική μου και μία που θα φανταστώ.

1η περίπτωση
Έστω ότι είσαι οπαδός της σειράς και της παλιοπαρέας των κοριτσιών που αρνούνται να μεγαλώσουν και να σταματήσουν να φεύγουν τριήμερα στο Ακαπούλκο κάθε φορά που το τακούνι τους σπάει. Γιατί μπορεί να συμβαίνει αυτό; Δεν έχω καμία λογική απάντηση, αλλά παραδέχομαι ότι διαθέτω το ίδιο ανεξήγητες, αυτοϋπονομευτικές εμμονές.

Υποθέτω λοιπόν ότι οι τέσσερις γυναίκες που αντιμετωπίζουν τα οικεία προβλήματα της καθημερινής μας ζωής και των ανθρώπινων σχέσεων με τρόπο χαριτωμένα κυκλοθυμικό και ανακουφιστικά ανάλαφρο μας χαρίζουν μια εικονική φυγή κάποιου είδους και μια αίσθηση ότι τα πράγματα δεν είναι και τόσο δραματικά όσο νομίζουμε. Το δίδαγμα δε στο τέλος, παρότι σκανδαλωδώς προφανές σαν απόφθεγμα του Πάολο Κοέλιο, βάζει ένα επιστέγασμα στις αισθηματικές περιπέτειες της ηρωίδας που καθυσηχάζει κι εμάς με τη σειρά μας.
 
[Το trailer της ταινίας]

Τέλεια! Όλα αυτά είναι εκεί για δυόμισι ολόκληρες ώρες, μαζί με ατελείωτες αλλαγές φορεμάτων και παπουτσιών, αστείρευτα σεξουαλικά υπονοούμενα, υπερβολικές δόσεις χλιδής, μπόλικο εφηβικό χιούμορ, αρκετή κωμική σωματική καταπόνηση, άπειρα συμπεράσματα για τους άντρες και τις γυναίκες και αρκετή γυμνή σάρκα, ακόμη και σε αραβικό έδαφος. Καθόλου άσχημα σε αντιστοιχία με τις προσδοκίες.

2η περίπτωση
Έστω ότι δεν είσαι οπαδός της σειράς, δεν έχεις δει ποτέ το νούμερο 1 και δεν σε πειράζει να περάσεις δυόμισι ώρες σ' ένα κινηματογράφο χαζεύοντας γυναίκες ν' αλλάζουν φορέματα και να μιλούν για σεξ.

Τότε, εκτός απ' τα παραπάνω, έχεις τις μίνιμουμ απαιτήσεις που έχεις για κάθε κινηματογραφική ταινία. Να μην είναι φτιαγμένη μόνο για τους οπαδούς της που είναι διετεθειμένοι να υπομείνουν τα πάντα. Να διαθέτει δηλαδή, εκτός από υπερβολικές δόσεις όσων έκαναν τη σειρά αγαπητή στο κοινό, μία στοιχειώδη πλοκή, την πιο απλοϊκή απ' όλες έστω: οι ήρωες να ξεκινούν από κάπου για να φτάσουν κάπου αλλού, ξεπερνώντας τα εμπόδια που συναντούν στο δρόμο τους. Ακόμη κι αν ξέρουμε ότι φτάνουν πάντα στο τέλος, το "πώς" είναι αυτό που μας προκαλεί ένα κάποιο ενδιαφέρον.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, όμως, σα να πρόκειται για σαπουνόπερα που γαλούχησε γενιές και γενιές, καλούμαστε ν' αγαπάμε τις ηρωίδες και να αγωνιούμε για 'κείνες εκ των προτέρων, καθώς και να καταπιούμε το κατά συνθήκη τέλος στο δυομισάωρο μαρτύριο με σμιγμένα φρύδια και χαμόγελο ανακούφισης. Αυτό που δε φαίνεται να νοιάζει τους δημιουργούς είναι ότι και αυτή η ταινία τους δεν είναι ταινία, αλλά εκτεταμένο επεισόδιο της σειράς για μια νέα μορφή γκικς με δεκάποντα πιπτόου και μικροσκοπικά τσαντάκια.

Δεν υπάρχει πλοκή, αυτό το ελάχιστο δράμα που προκαλούσε ο ημιτελής γάμος στο πρώτο φιλμ θεωρήθηκε μάλλον περιττό και γενικά δε συμβαίνει τίποτε που να οδηγεί κάπου και να κρατά το ενδιαφέρον του θεατή πέρα απ' τις εγωκεντρικές φαντασιώσεις που οι ηρωίδες προσπαθούν με κόπο να περάσουν για υπαρκτά προβλήματα. Είναι ένα θέαμα κουραστικό, μια άτσαλη συρραφή από κλισέ ατάκες, που (για έναν άντρα σίγουρα) αντικαθίσταται πανεύκολα από δυόμισι ώρες fashion-tv. Γυναίκες στα ντουζένια τους, καλύτερη μουσική, καλύτερα ρούχα σε καλύτερα σώματα και η βασική πλοκή: ηρωίδες που ξεκινούν από ένα σημείο και καταλήγουν, με άψογο στιλ, σ' ένα άλλο.

Το “Sex and the City 2” είναι μια ταινία φτιαγμένη για τους οπαδούς της και απόλυτα επαρκής γι' αυτό το σκοπό. Όμως δεν είναι ούτε στοιχειωδώς μέτρια κινηματογραφικά κι αυτό θα πρέπει ν' απασχολήσει τους δημιουργούς, αν έχουν σκοπό να συνεχίσουν ν' αρμέγουν την αγελάδα που λέγεται Κάρι Μπράντσο.



Βγαίνουν ακόμη: 
- Η καφροκωμωδία “Hot Tub Time Machine”, φόρος-τιμής στη μεγαλύτερη τριλογία όλων των εποχών, η αδιάφορη κωμωδία “Furry Vengeance” με τον ξεπεσμένο Μπρένταν Φρέιζερ και σε επανέκδοση οι “Δέκα Μικροί Νέγροι (1965)” του Τζορτζ Πόλοκ απ' το μυθιστόρημα της Άγκαθα Κρίστι.