Sherlock Holmes: Ή αλλιώς... "Robert Downey Junior"

του Λουκά Τσουκνίδα

Όταν ακούει κανείς το όνομα Σέρλοκ Χολμς, μετά από τόσες και τόσες παρόμοιες απεικονίσεις του ήρωα του Σερ Άρθουρ Κόναν Ντόιλ, δε θα μπορούσε παρά να σχηματίζει συγκεκριμένες εικόνες. Τώρα πλέον μπορεί να τις βάλει στην άκρη και με ανοιχτό μυαλό να αφεθεί στην απολύτως ρεβιζιονιστική εκδοχή του βρετανού μάστορα της κωμικής δράσης Γκάι Ρίτσι και του αναγεννημένου αμερικανού σταρ Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ. Αν και δε θα κερδίσει τίποτε απ' όσα του είχε δώσει μέχρι σήμερα ο φλεγματικός ντετέκτιβ, ίσως να διασκεδάσει με την πληθωρικότητα του νέου εαυτού του και την οπτική υπερβολή, που είναι αντάξια ενός σύγχρονου μπλοκμπάστερ.

Στην ταινία του Ρίτσι συναντούμε τους δύο φίλους και συνεργάτες, τον Σέρλοκ Χολμς (Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ) και τον Δρ. Γουάτσον (Τζουντ Λο), στα πρόθυρα αλλαγών μετά από τις αναρίθμητες υποθέσεις που έχουν λύσει μαζί. Μόλις έχουν στείλει στην κρεμάλα τον σατανιστή Λόρδο Μπλάκγουντ (Μαρκ Στρονγκ) κι ο Γουάτσον ετοιμάζεται ν' αφήσει για τα καλά τη δεύτερη δουλειά του, αλλά και τη συγκατοίκηση με τον Χολμς για τα μάτια (και το χέρι) της γλυκύτατης Μέρυ (Κέλυ Ράιλι). Ο μανιοκαταθλιπτικός, εμμονικός και υπερκινητικός ντετέκτιβ, παρά την άξαφνη εμφάνιση της μοναδικής γυναίκας που τον αναστατώνει (Ρέιτσελ Μακάνταμς), ζηλεύει και, μην έχοντας καμία υπόθεση, ασχολείται με τη χαλάστρα των σχεδίων του φίλου του. Πάνω στην επικείμενη ρήξη, τα νέα φτάνουν απ' το αρχηγείο ότι ο Λόρδος Μπλάκγουντ αναστήθηκε, νέα που διαδίδονται σαν πανούκλα και προκαλούν επιδημία φόβου.

Ο Χολμς και ο Γουάτσον, ως άνθρωποι της λογικής, αντιλαμβάνονται ότι κάτι παράξενο συμβαίνει πίσω από νεκραναστάσεις και φαντάσματα, όμως ο δεύτερος δεν έχει πολύ χρόνο να διαθέσει με όλες τις κοινωνικές υποχρεώσεις που έχουν προκύψει. Παρ' όλ' αυτά η πληθωρικότητα του Χολμς τον παρασέρνει (άλλο που δεν ήθελε) σ' ένα νέο κυνήγι της λύσης και την εκ νέου εξόντωση του παλιού τους εχθρού υπό το άγρυπνο βλέμμα του επόμενου...

[Το trailer της ταινίας]


Όπως είναι προφανές κι απ' το τρέιλερ ακόμη, ο Ρίτσι δεν έχει καμία πρόθεση να σεβαστεί τον παλιό καλό Σέρλοκ Χολμς και συνεπώς, ούτε να κερδοσκοπήσει πάνω στα δημοφιλή στερεότυπα που τον χαρακτηρίζουν. Η παλιά αστική Αγγλία γεμίζει από φως, χρώμα και άρωμα βιομηχανικής εποχής και το Λονδίνο είναι ένα απέραντο εργοτάξιο, σωστή παιδική χαρά για τους ήρωές μας. Εκείνοι πάλι, φιλονικούν διαρκώς σαν γκρινιάρηδες σύζυγοι, ενώ διακατέχονται εμφανώς και αθεράπευτα απ' τη φαγούρα της περιπέτειας. Είναι γυμνασμένοι, εκπαιδευμένοι και οξυδερκείς σε βαθμό υπερφυσικό και μοιάζουν παγιδευμένοι σ' ένα καθήκον που προκύπτει πάνω απ' όλα απ' την ελεύθερη βούληση και τον χειμαρρώδη ατομισμό τους. Αποτελούν φιγούρες ηρωϊκές και συγχρόνως άνετες, ενώ τα εγκόσμια είναι για 'κείνους πολύ πιο συναρπαστικά, πολύπλοκα και προκλητικά απ' τα απόκοσμα ή τα μεταφυσικά. Είναι φτιαγμένοι δηλαδή για να διασκεδάζουν και να μας διασκεδάζουν.

Βέβαια, όπως σε όλες τις αντίστοιχες ταινίες του, ο Βρετανός σκηνοθέτης δείχνει την πρόθεση να μην κολλήσει με τον Χολμς, αλλά να βάλει στο μίγμα κι άλλους χαρακτήρες είτε έντονα γραφικούς είτε αντίστοιχα δυναμικούς. Ο ρόλος του αρχηγού της αστυνομίας ανατίθεται στον αξιομνημόνευτο καρατερίστα Έντι Μάρσαν, εκείνος του κακού Λόρδου στον επιβλητικό Μαρκ Στρονγκ, ενώ η Κέλι Ράιλι με την Ρέιτσελ Μακάνταμς έχουν κι οι δυο τις στιγμές τους για να προσφέρουν λίγη σάλτσα δυναμισμού και συναισθήματος στο τελικό αποτέλεσμα.

Δυστυχώς όμως, και παρά την σωστά μετριοπαθή παρουσία του Τζουντ Λο, αυτή η ταινία ονομάζεται “Σέρλοκ Χολμς” και ανήκει στον Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ, που αυτή τη στιγμή αποτελεί “κράχτη” ολκής. Ο εξαιρετικός, αλλά τυποποιημένος πλέον, ηθοποιός αναδύεται πάνω από συμπρωταγωνιστές και δημιουργό και μετονομάζει το φιλμ σε “Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ”. Ο Ρίτσι το εκμεταλλεύεται κι έτσι η ταινία είναι γεμάτη από σκηνές επίδειξης των ικανοτήτων του Ντάουνι και υποπλοκές που δεν οδηγούν πουθενά παρά μόνο στην ανάδειξη του πρωταγωνιστή. Αλλά και του σίκουελ...

Όταν λοιπόν η πλοκή δεν πελαγοδρομεί, η δράση είναι καταιγιστική και άψογα χορογραφημένη, ενώ τα σκηνικά και τα ψηφιακά εφέ είναι σχεδόν τέλεια. Η χημεία μεταξύ των δύο σταρ σώζεται απ' τον Τζουντ Λο, η Ρέιτσελ Μακάνταμς θα ήταν τελείως ξεκάρφωτη χωρίς το σίκουελ, και το χιούμορ, αν και επαρκώς διασκεδαστικό, είναι αδικαιολόγητα παρωχημένο.

Τελικά, τo “Σέρλοκ Χολμς” είναι μια ταινία συνταγών, φτιαγμένη για να μας πιάσει απ' το λαιμό και μας διασκεδάσει απ' το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό της. Δεν παύει όμως να μοιάζει σε στιγμές υπερφορτωμένη, φλύαρη και άνιση, δηλαδή ένα μέτριο, θορυβώδες όχημα για όψιμους οπαδούς του Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ.

Βγαίνουν ακόμη: 
- Το αριστούργημα του Κορνέλιου Πορουμπόιου “Police, adjective”, ακόμη ένα δείγμα του ακμάζοντος ρουμάνικου σινεμά. Μια ταινία που σε κουράζει απίστευτα για να σε ανταμείψει, αν σε αγγίξει τελικά το θέμα της, στο τελευταίο εικοσάλεπτο. 
- Το “The Book of Eli” των αδερφών Χιουζ, ένα καλό μετα-αποκαλυπτικό γουέστερν περιπλάνησης, λίγο στομφώδες αρχικά, αλλά πιο σεμνό στο τέλος. 
- Το τρυφερό, συγκινητικό δράμα “London River” του Ρασίντ Μπουχάρεμπ, το “Ricordi Mi” της Στέλλας Θεοδωράκη και η “κωμωδία” “I Love Karditsa”.