του Λουκά Τσουκνίδα
[Σκηνοθεσία: Μπρετ Ράτνερ. Με τους Χιου Τζάκμαν, Χάλι Μπέρι, Ίαν ΜακΚέλεν, Φάμκε Γιάνσεν, Άννα Πάκιν]
Η κινηματογραφική μεταφορά της σειράς κόμικς X-Men μας έδωσε μια πολύ καλή ταινία δράσης και ένα ακόμα καλύτερο σήκουελ. Δυστυχώς, μαζί με τον Μπράιαν Σίνγκερ, που άφησε τη σειρά για να σκηνοθετήσει το ”Superman Returns”, απωλέσθη και η ισορροπία στη σκηνοθεσία με αποτέλεσμα, ένα εντυπωσιακό αλλά ενοχλητικά επιφανειακό τρίτο μέρος, το ”X-Men: The Last Stand”.
Μια μεγάλη φαρμακευτική εταιρεία, κάνοντας μελέτες επάνω σε ένα μεταλλαγμένο παιδί που ιδιότητά του είναι να εξουδετερώνει τις ικανότητες των ομοίων του που τον πλησιάζουν, ανακαλύπτει τη ”θεραπεία” για τους μεταλλαγμένους. Ο Προφέσορ-Χ και ο Μαγκνέτο αντιτίθενται σ’ αυτή την προοπτική, για διαφορετικούς λόγους όμως και με διαφορετικό τρόπο κι έτσι ξεκινάει άλλος ένας εμφύλιος στον κόσμο των μεταλλαγμένων…
Οι ταινίες του Σίνγκερ αγαπήθηκαν επειδή είχαν μια ισορροπία ανάμεσα στη δράση και στο δράμα, δεν αδίκησαν κανένα ήρωα και πέρασαν χωρίς υπερβολές το κεντρικό αντιρατσιστικό μήνυμα του αυθεντικού δημιουργήματος. Ο Μπρετ Ράτνερ, αποφάσισε, αφού βρήκε λεφτά και υλικό, να κάνει το πανηγύρι του ρισκάροντας να κάψει το καλύτερο χαρτί που του μοίρασε η καριέρα του. Τελικά, το... τσουρουφλίζει απλά, καθώς δίνει τα διαπιστευτήριά του στο στήσιμο της δράσης, αλλά χάνει κάθε επαφή με τα υπόλοιπα επίπεδα της ταινίας.
Βιαστικές σκηνές διαλόγων και επιφανειακή κάλυψη των νέων χαρακτήρων φαίνονται να γεμίζουν απλά τα κενά μεταξύ των ξεσπασμάτων δράσης του Ράτνερ αφού η πρώην Τζιν Γρέι και νυν Νταρκ Φοίνιξ μονοπωλεί (δικαίως) μαζί με τον Γούλβεριν τον κινηματογραφικό χρόνο. Ο σκηνοθέτης όμως πληρώνει και την προχειρότητα του σεναριογράφου.
Το ηθικό δίλημμα τύπου: να αλλάξω ή να τους κάνω να με δεχτούν, που αποτελεί και την κινητήριο δύναμη πίσω από όλη την ιστορία εξαντλείται σε μερικά λεπτά εσωτερικής αναζήτησης της Ρογκ όπου δυστυχώς κυριαρχεί η απλούστευση. Σημαντικοί χαρακτήρες υποβιβάζονται ή εξοντώνονται, για να αντικατασταθούν από αδιάφορους χάρτινους τύπους (με αποκορύφωμα τον πολιτικό ακτιβιστή) ή στην περίπτωση των ”κακών” από αμετανόητους οπαδούς του Μαντ Μαξ.
Όλα οδηγούν σε ένα φαντασμαγορικό φινάλε όπου η πολλή φασαρία και η σφαγή καλύπτουν κάθε συμπέρασμα. Μετά τους τίτλους τέλους οι δημιουργοί μας ανοίγουν και την όρεξη για ένα πιθανό τέταρτο μέρος.
Ευτυχώς για μας, μόνος νικητής είναι ο Γουλβερίν που αναμένεται να αποκτήσει τη δικιά του ταινία.
Οι υπόλοιπες
Το ”Kilometre zero” είναι μια μαύρη κωμωδία για ένα Κούρδο που στρατολογείται από τους Ιρακινούς στον πόλεμο με το Ιράν αλλά το μυαλό του είναι στη λιποταξία. Καλές στιγμές και μουσική από το Νίκο Κυπουργό.
